Spośród garstki weteranów szwedzkiego death metalu, która nam się jeszcze ostała przy życiu, to właśnie Unleashed w ostatnich latach wyrastają na liderów tego stylu, choć nawet nie są jego typowym przedstawicielem. Żadna inna zbieranina dziadów nie może się z nimi równać pod względem konsekwencji, wydawniczej regularności i w końcu stabilności formy. Pod względem wtórności także – którą to cechę Szwedzi przekuli w swój atut. Ekipa Johnny’ego Hedlunda od dłuższego czasu nie nagrała arcydzieła czy czegoś, co by można rozpatrywać w kategoriach „top 5”, ale w przeciwieństwie do innych nie daje powodów do rozpaczy.
Fire Upon Your Lands, piętnasta (!) płyta Unleashed, idealnie wpisuje się w to, co zespół robi równo od dekady, a co za tym idzie – zupełnie nie zaskakuje. Jedyne, co jaaako tako odróżnia ją od „No Sign Of Life”, to bardziej masywne brzmienie (ponownie nagrywali w Chrome Studios, ponownie Fredrik kręcił gałkami, czyli to może być kwestia przypadku) i trochę więcej żwawego blastowania (nie na tyle jednak, by nawiązać choćby do „Odalheim”). Same kompozycje są typowe i nie zdradzają odchyłów w żadną stronę, bo trudno tu o wyjątkowe hajlajty, jak i ewidentne mielizny – jest po prostu zajebiście równiutko. Kawałki są dość proste, zwarte, skoczne i wypakowane mnóstwem nawiązań do „Across The Open Sea”, więc, dopalone sentymentem, wchodzą gładko i jak mniemam świetnie sprawdzają się na żywo. Może i jest to wszystko strasznie oklepane i przewidywalne, ale gdy wchodzi taki „To My Only Son” z charakterystyczną dla Unleashed rytmiką, to nóżka sama zaczyna chodzić i nic nie można na to poradzić.
Fredrik Folkare, jako człowiek odpowiedzialny za całość muzyki, nie odwala fuszerki, mimo iż porusza się w bardzo wąskich ramach stylistycznych, w których nie ma miejsca na eksperymenty. Gitarzysta napisał dla zespołu już jakieś 100 utworów i siłą rzeczy pewne patenty muszą się w nich powtarzać; nie przeszkadza mu to jednak w tworzeniu kolejnych, które — jak „The Road To Haifa Pier”, „War Comes Again”, „Midjardarhaf” czy „Loyal To The End” — nie zawierają niczego odkrywczego, a cieszą. No i w solówkach potrafi się wytrzepać po mistrzowsku. Natomiast Johnny… Pomijam to, że momentami brzmi jak nie on, bo trudno od niego wymagać, żeby po tylu latach darcia mordy miał zadziorność i werwę dwudziestolatka. Można, jak mi się zdaje, wymagać od Hedlunda, żeby odrobinkę odświeżył i zróżnicował swoje teksty, bo już hurtowo powtarza pewne frazy i można od tego dostać zajoba. Serio, słuchając któryś raz o białym Chrystusie, czarnym horyzoncie, młotach czy otwartym morzu nie ma się pewności, jaka płyta leci…
Unleashed od dawna są na takim etapie, że kto miał ich polubić, ten polubił, więc najzwyczajniej w świecie mogą grać swoje, bez oglądania się na innych i ciśnienia na zawojowanie list bestsellerów. To się sprawdza, bo są w tym fajni i autentyczni. Doświadczenia i umiejętności mają dość, żeby co nieco poszaleć i wyjść poza sprawdzone schematy, jednak chyba nikt tego od nich nie oczekuje – oni zaś nie zawodzą fanów. Nawet jeśli poziom agresji w muzyce nie jest już taki, jak przed laty, to faktem niezaprzeczalnym jest, że skapcaniały Unleashed na Fire Upon Your Lands potrafi rozruszać znacznie lepiej, niż Amon Amarth w szczytowej formie.
Jaka będzie następna płyta Unleashed, oczywiście zakładając, że taka w ogóle powstanie? Ano pewnie bardzo podobna do tej. I poprzedniej. I poprzedniej. I poprzedniej… Ale komu by to przeszkadzało…
ocena: 7,5/10
demo
oficjalna strona: www.unleashed.se
inne płyty tego wykonawcy:
Tytuł piątego albumu Rivers Of Nihil na pierwszy rzut oka wygląda albo ma wyglądać jak deklaracja prawdziwości i niezachwianej stylistycznej konsekwencji w obliczu paru drastycznych zmian w składzie. Wiecie, taka trochę asekuracyjna próba wytłumaczenia ewentualnym czepialskim, dlaczego grają, tak jak grają. W każdym razie jest w tym zapowiedź czegoś grubego. Tymczasem materiał nie odbiega w znaczący sposób od tego, co z różnym skutkiem zespół robił dotychczas – Amerykanie wciąż korzystają z tych samych środków i inspiracji (Fallujah…). Mimo to rezultat jest dużo ciekawszy, niż ostatnio. Jedyna naprawdę istotna zmiana w stosunku do poprzednich płyt, choć dla niektórych może być dosyć kontrowersyjna, nie powinna natomiast zaskakiwać.
