30 września 2017

Luciferion – Demonication (The Manifest) [1994]

Luciferion - Demonication (The Manifest) recenzja okładka review coverJest rok 1994, po wielkim death metalowym boomie z przełomu dekad zostało tylko wspomnienie, prekursorzy gatunku wykruszyli się albo zmienili dyscyplinę, zaś przy starych ideałach pozostali tylko nieliczni, coraz bardziej zresztą spychani na bocznicę blackowym trendem. W tych niesprzyjających warunkach powstała płyta, która mogła tchnąć w gatunek nowe życie i przywrócić go na salony, ale nie tchnęła, bo było już za późno, a i sam zespół został szybko pogrzebany. Mimo to Demonication (The Manifest) wciąż pozostaje ozdobą kolekcji wielu death metalowych maniaków, którzy cenią sobie zaangażowaną muzykę na najwyższym poziomie. Debiut wspaniałego Luciferion to materiał praktycznie pozbawiony uchybień, natomiast jedyne do czego w jego kontekście można się (na siłę) przyczepić to dyskusyjna oryginalność. Wojtek Lisicki wraz kompanami na Demonication (The Manifest) połączyli bowiem klasyczne szwedzkie brzmienie (mam na myśli sposób obróbki muzyki) z amerykańską brutalnością, rozmachem i poziomem technicznym. Produkcja albumu w zasadzie nie odbiega od sztokholmskich kanonów z typowo zapiaszczonymi gitarami, jednak o dziwo nie jest owocem pracy Tomasa Skogsberga a Fredrika Nordströma i jego rozkręcającego się studia Fredman. Rezultat do dziś kopie po dupie (jeśli komuś nie przeszkadza strigerowana perkusja) i w niczym nie przypomina tego, co później osiągały w tym przybytku hordy melodyjnych zespołów z Goeteborga. W amerykanizacji muzyki Luciferion poszli natomiast jeszcze dalej niż koledzy z Seance, ale nie mam z tym najmniejszego problemu — ba! właśnie dzięki temu jest to bodaj mój ulubiony szwedzki krążek z tamtego okresu — zwłaszcza że rozchodzi się o wpływy takich tuzów jak Deicide i Morbid Angel. Od tych kapel Szwedzi zaczerpnęli sporo rozwiązań rytmicznych i aranżacyjnych, co jednak wcale nie przeszkodziło im w stworzeniu czegoś swojego, rozpoznawalnego i z charakterem. Doskonale to słychać w urozmaiconych strukturach, wyjątkowo zaczepnych riffach i przede wszystkim w doskonałych, wypieszczonych solówkach, którymi Demonication (The Manifest) zachwyca do dziś. Kontrast stworzony między brutalnym podkładem a melodyjnymi (zazwyczaj) popisami sprawił, że utwory są zajebiście ciekawe, ponadnormatywnie bogate, klimatyczne i wyraziste. To dlatego, niezależnie od indywidualnego tempa, każdy numer z tej płyty to prawdziwy death metalowy hit, którego upływ czasu nie jest w stanie wymazać z pamięci. Wystarczy tylko raz zapoznać się z potęgą „Rebel Souls”, „Graced By Fire”, „Christ Dethroned”, „The Manifest” czy „Hymns Of The Immortals”, żeby już zawsze wracać do tego albumu z przyjemnością i niesłabnącym zainteresowaniem. Jakby tego było mało, Demonication (The Manifest) wyróżnia się także błyskawicznie wpadającymi w ucho klasycznymi tekstami w antychrześcijańskiej konwencji i świetnym, naprawdę ekspresyjnym wokalem Michaela, który te wszystkie bezeceństwa wyśpiewuje. Autorskie kawałki zespół uzupełnił baaardzo dobrym i rozbudowanym intrem oraz brawurowo odegranym coverem Sodom, w którym obowiązki wokalne przejął lider Luciferion. A teraz podsumowanie dla leniwych: ten album to haniebnie niedoceniony death metalowy klasyk.


ocena: 9,5/10
demo

inne płyty tego wykonawcy:

Udostępnij:

24 września 2017

Antropofago – Æra Dementiæ [2015]

Antropofago – Æra Dementiæ recenzja okładka review coverPochodzące z Francji komando Antropofago od paru lat tworzy death metal na przecięciu klasycznych wyziewów z Florydy i technicznej ekstremy spod znaku Origin czy Nile, wzbogacając swój przekaz dalekimi wpływami rodaków z Gorod. Trudno ich zatem uznać za twór wyjątkowo oryginalny, ale i tak pod tym względem wypadają znacznie lepiej niż wielu ich kolegów z podwórka. Ostatnie zdanie dotyczy naturalnie opisywanego Aera Dementiae, bo na debiucie aż tak różowo nie było i dlatego praktycznie nikt już o tamtej płycie nie pamięta. Teraz Francuzi mają znacznie większe szanse na zaistnienie w świadomości maniaków — tylko teoretycznie, krążek jest limitowany do zaledwie 500 sztuk — bo dokonali sporego kroku naprzód, rozwijając przy tym wyraźnie siłę swojej muzyki. Sprawność wykonawcza Antropofago nie ulega wątpliwości, bo każdy z instrumentalistów dostał na Aera Dementiae dość miejsca, żeby się wykazać pomysłowością i doświadczeniem. Najskwapliwiej korzysta z tego perkman, który ochoczo nawala głównie w tempach szybkich i bardzo szybkich, pamiętając przy tym o zachowaniu przyzwoitej dynamiki swoich partii. To właśnie jego gra plus przewijające się tu i ówdzie bardzo chwytliwe albo popieprzone riffy stanowią najjaśniejsze punkty wydawnictwa. Najlepiej słychać to w utworze tytułowym, a zwłaszcza w jego środkowej części, która na koncertach powinna rozruszać każdego sztywniaka. Jak więc widać, muzyków Antropofago stać na wprowadzenie do ekstremalnej sieczki paru haczyków, które — przynajmniej na czas odsłuchu — potrafią zwrócić uwagę i skłonić do ponownego odpalenia Æra Dementiæ. To już sporo jak na zespół, który nie ma najmniejszych szans na awans do ekstraklasy. Piszę to z dużym przekonaniem, bo Francuzi wciąż miewają problemy ze spójnym łączeniem inspiracji, więc w numerach zdarzają się niepotrzebne zgrzyty czy patenty niekoniecznie pasujące do siebie. Do czołówki nie przebiją się także ze względu na produkcję, bo uparli się (choć to pewnie kwestia budżetu) na dość płaskie, wypośrodkowane brzmienie swoich płyt, przez które muzyka sprawia wrażenie dziwnie skompresowanej. Niemniej jednak Antropofago dostarczają brutalny death metal (z jednym odchyłem w stronę grindu) na całkiem niezłym poziomie, więc chyba warto dać im szansę.


ocena: 7/10
demo
oficjalny profil Facebook: www.facebook.com/pages/Antropofago/259668169507.
Udostępnij:

18 września 2017

Hate – Tremendum [2017]

Hate - Tremendum recenzja okładka review coverBrawa dla Adama, dorobił się dziesiątego longpleja pod szyldem Hate! Zaiste okazały to wynik, ale czy przełoży się w jakiś widoczny sposób na pozycję zespołu na scenie i w świadomości słuchaczy? W mojej ocenie – nie. Kilka lat temu Hate stanął w miejscu jeśli chodzi o popularność — co po części na pewno jest winą wytwórni zorientowanej na pitolenie — i nawet gdyby nagle nagrali dzieło przełomowe, epokowe i wstrząsające, przypuszczalnie mało kto w ogóle zwróciłby na ten fakt uwagę. To po pierwsze. Po drugie Hate stanął w miejscu także pod względem muzycznym, więc dzieła przełomowe, epokowe i wstrząsające są w tej chwili poza ich zasięgiem. Styl, który nabrał wyraźniejszych kształtów na „Erebos”, przez kolejne lata był już tylko udoskonalany w obrębie detali aranżacyjnych i produkcji — co zresztą trwa do dziś — nie ma się zatem co dziwić, że z czasem nieco spowszedniał i stał się zbyt przewidywalny. Tremendum zawiera bowiem dokładnie to, czego można było się po tej ekipie spodziewać, zanim w ogóle weszła do studia. Wszystkie utwory zbudowano według dobrze znanych schematów i choć każdy prezentuje wysoki poziom, to doszukiwanie się w nich nowych rozwiązań, niespodzianek czy śladów progresji jest jak dla mnie bezcelowe. Warto natomiast wspomnieć o czymś na kształt ciekawostki – końcowy fragment „Walk Through Fire” Adam zaśpiewał po polsku i to z co najmniej dobrym rezultatem. Więcej jubileuszowych atrakcji nie odnotowałem, dlatego w kontekście Tremendum najbardziej cieszy mnie prosty fakt, że album w wielu miejscach (choćby w „Indestructible Pillar” czy „Into Burning Gehenna”) jest znacznie szybszy od poprzednich, a przez to mocniej trafia do głowy. Cała reszta — struktury utworów, sposób budowania klimatu, patenty na riffy, itd. — pozostała w zasadzie bez zmian. A jako że opisywanie (oraz czytanie) po raz kolejny tego samego jest strasznie męczące, spróbuję zasugerować kilka zmian, które na powrót mogłyby uczynić muzykę Hate ekscytującą. Co znamienne, wszystkie mają związek z objętością utworów, a w konsekwencji całej płyty. Na początek poważnie rozważyłbym rezygnację z przydługich wstępów – owszem, budują napięcie, ale raczej na zasadzie „kiedy to się, kurwa, wreszcie rozkręci”, a chyba nie to chodziło. Kolejna uwaga dotyczy zbyt częstych powtórzeń – może się mylę, ale nachalnie wałkowane motywy (nawet te dobre) prędzej zaczną irytować aniżeli intrygować, więc umiar w tej kwestii byłby wskazany. Podobnie sprawa ma się z klimatem – rzecz w death metalu mile widziana pod warunkiem, że ma swoje granice i nie dominuje nad brutalnością. A propos, czystego napierdalania mogłoby być znacznie więcej, zwłaszcza że zespół dysponuje naprawdę uzdolnionym i szybkim perkmanem, którego na to stać. Czy ja oczekuję rzeczy niemożliwych? Wystarczy kilka prostych modyfikacji, a z utworów znikną dłużyzny, staną się one bardziej treściwe i bezpośrednie, zaś cała płyta zyska na spójności i jebnięciu. Dlatego Tremendum podsumowuję tak: w oderwaniu od reszty dyskografii Hate to bardzo dobry materiał, jednak po zestawieniu go z poprzednimi dostajemy jedynie kontynuację znajomych wątków.


ocena: 8/10
demo
oficjalny profil Facebook: www.facebook.com/HATEOFFICIAL

inne płyty tego wykonawcy:


Udostępnij:

12 września 2017

Prion – Uncertain Process [2015]

Prion - Uncertain Process recenzja okładka review coverBył taki czas na przełomie wieków, kiedy świat zachłysnął się death metalem z Brazylii. Wtedy to ogromne zainteresowanie budziły kapele pokroju Krisiun, Rebaelliun czy Abhorrence. Właśnie do tego okresu nawiązuje na swojej trzeciej płycie pogrywający dotąd bez sukcesów argentyński Prion. I choć wymienione zespoły słychać u nich na każdym kroku (z ogromnym, naprawdę bardzo dużym naciskiem na Krisiun), przedstawiciele sceny zza miedzy nie są dla tego trio jedynym źródłem inspiracji. Aby mieć pełniejszy obraz Uncertain Process, wyliczankę wpływów trzeba koniecznie uzupełnić o pierwsze dwie płyty Hate Eternal i Angelcorpse. Szybki i agresywny death metal z niezłym zapleczem technicznym – oto z czym mamy tu do czynienia. Muzyka pozbawiona oryginalności w szerszym rozumieniu, ale za to zagrana z pasją i dość dużym zaangażowaniem. Uncertain Process może się zatem stać fajną sentymentalną wycieczką dla fanów do dziś ocierających łzy wzruszenia przy sieczce z „Apocalyptic Revelation” czy „Burn The Promised Land”. Może, ale wcale nie musi, bo death metal w wykonaniu Argentyńczyków — choć bardzo ładnie nawiązuje do tamtej epoki — jest pozbawiony furii, która cechowała wczesne nagrania przywołanych zespołów. Brakuje mi tutaj dzikości, nieokiełznania i bardziej fanatycznego podejścia do napieprzania, czyli innymi słowy południowoamerykańskiego temperamentu. Niewykluczone, że te pierwotne instynkty charakteryzowały kiedyś także muzyków Prion, ale upływ czasu najzwyczajniej w świecie je przytępił i rozmył – wszak pod tym szyldem grają ponad dwadzieścia lat, więc zapewne mieli dość okazji, żeby się wyszumieć. To dlatego Uncertain Process jawi mi się tylko jako solidny krążek z umiarkowanym death metalem. Umiarkowanym, bo nie czuję tutaj chęci przełamywana barier, a raczej wypracowane schematy. Owszem – jest szybko, jest brutalnie, jest sprawnie wykonawczo, ale nic ponadto – panowie nie próbują być ani najszybsi, ani najbrutalniejsi, ani najbardziej techniczni. W uznaniu Uncertain Process za ponadprzeciętny materiał przeszkadzają też same utwory i ich rozbudowane struktury. Prion często lubi ponieść ambicja, więc naciągają kawałki ponad miarę, przez co tracą one część impetu i nie zostawiają tak dobrego wrażenia, jak powinny, a cała płyta w pewnym momencie robi się przydługa. Uncertain Process zakończono akcentem humorystycznym (przynajmniej tej wersji się trzymam) – coverem nudziarzy z Depeche Mode, który chyba tylko tytuł ma zgodny z oryginałem. Jeśli komuś mimo wszystko będzie mało, może jeszcze sięgnąć po uzupełniającą zestaw płytę dvd z trwającym nieco ponad czterdzieści minut koncertem z 2013 roku.


ocena: 7/10
demo
oficjalna strona: www.priondeath.com.ar

inne płyty tego wykonawcy:

podobne płyty:

Udostępnij:

6 września 2017

Origin – Unparalleled Universe [2017]

Origin  Unparalleled Universe recenzja okładka review coverCzas pokazał, że wśród maniaków ekstermy nie ma zbytniego zapotrzebowania na eksperymenty w wykonaniu Origin. Chłodne przyjęcie, z jakim spotkał się „Omnipresent”, najwyraźniej dało Amerykanom do myślenia, bo na Unparalleled Universe nie ma już ani grama nowości ani prób rozwijania stylu na siłę. Już pierwszymi taktami – co oznacza setki dźwięków – „Infinitesimal To The Infinite” (kandydat na hicior) zespół daje jasno do zrozumienia, że powrócił do tego, co fani najbardziej w nim lubią, a co im najlepiej wychodzi. Wtórność i koniunkturalizm – owszem, nie da się zaprzeczyć, ale z klasą. I pierdolnięciem, jakiego każda Matka Polka od nich oczekuje. Po prostu the true Origin! Nawet wymyśliłem sobie teorię spiskową, według której ostatnio specjalnie nagrali słabszy album, żeby nowym – a w strarym stylu – na powrót przyciągnąć zainteresowanie fanów i mediów. W większości utworów (a już zwłaszcza w „Accident And Error”, „Mithridatic”, „Truthslayer” i „Dajjal”) dominuje mordercze tempo, pierwszorzędna brutalność, maniakalna techniczna ekwilibrystyka i wściekłe wokale. Wszelkich urozmaiceń jest w sam raz, czyli niewiele, a sprowadzają się one do paru wolniejszych partii, paru normalniejszych melodii oraz jednego dziesięciominutowego olbrzyma, w którym Amerykanie dają nieco więcej miejsca na złapanie oddechu. Wszystkie składniki the true Origin, które sprawdziły się przy okazji „Antithesis”, sprawdziły się również na Unparalleled Universe, choć z wiadomych względów nie mają już tego innowacyjnego charakteru i nie ekscytują aż tak bardzo. Nie stanowi to jednak dla mnie problemu, bo ileż razy można definiować na nowo brutalny i techniczny death metal, zwłaszcza kiedy już raz zrobiło się to z wielkim hukiem. Najważniejsze, że pomimo upływu lat te zawiłe i popieprzone patenty wciąż wpadają w ucho i robią wrażenie, co zresztą jest w głównej mierze zasługą Johna Longstreth’a i jego absurdalnie pracujących kończyn. Ogólnie rzecz biorąc Unparalleled Universe jest bardzo zgrabnie skomponowanym krążkiem i przerasta „Omnipresent” niemal pod każdym względem. Niemal – bo z jakiegoś względu album nagrano dużo ciszej niż poprzedni, choć korzystano z tego samego studia i ludzi odpowiedzialnych za produkcję. Nie rozumiem, nie popieram. Dobrze, że w sprzęcie audio istnieje coś takiego jak potencjometr! Tak jak to miało miejsce na „Omnipresent”, Unparalleled Universe dopchnięto zupełnie niepotrzebnym i niewymagającym technicznie coverem. Mnie takie zabiegi w wykonaniu Origin niespecjalnie ruszają, więc żywię nadzieję (więc się pewnie, kurwa, zdziwię), że nie przerodzi się to w jakąś nową świecką tradycję. Unparalleled Universe takich dodatków nie potrzebuje!


ocena: 8/10
demo
oficjalny profil Facebook: www.facebook.com/Origin

inne płyty tego wykonawcy:

Udostępnij: