25 marca 2016

Fleshgod Apocalypse – King [2016]

Fleshgod Apocalypse - King recenzja okładka review coverKilka, może kilkanaście miesięcy temu Włosi przekonywali w wywiadach, że przystępując do pracy nad King, obrali sobie za cel stworzenie albumu rozbudowanego, bombastycznego, doskonale łączącego symfoniczny rozmach i death metalowe wyziewy – takiego, który wyrywa słuchacza z butów i pozostawia go z rozdziawioną paszczą. Niestety, muzycy przecenili własne umiejętności i dość boleśnie wyjebali się na ambitnych planach. Wzięli dużo czego popadnie, wrzucili do jednego worka, wstrząsnęli, zamieszali i po prostu przedobrzyli. W rezultacie powstała płyta, która fanów poprzednich wydawnictw zupełnie nie ruszy, może ich co najwyżej wymęczyć tym, czego słuchać nie chcieli. Jednakowoż, mimo wszystko, ta sama płyta powinna zapewnić zespołowi całkiem przyzwoitą pozycję na najbliższym Wacken… Jak na moje ucho — i zdaje się, że nie jestem w tej opinii odosobniony — jeśli chodzi o orkiestracje i rozmaite dodatki, Fleshgod Apocalypse optimum osiągnęli na „Labyrinth”, a wszystko, co ponad – to już niezdrowa przesada. Zresztą, to nie tylko kwestia ilości, ale co gorsza i jakości, o czym najlepiej świadczy bonusowa płyta z wersjami orkiestralnymi, z której zwyczajnie wieje nuuudą. Jakoś nie mogę oprzeć się wrażeniu, że wcześniej Włosi lepiej sobie radzili z aranżowaniem takich partii. Do tego te chóry, chórki, czyste i operowe wokale, melodeklamacje, pierdu pierdu – ile z tych nadmiernie wyeksponowanych elementów jest naprawdę niezbędnych? Spokojnie mogliby wywalić połowę tego tałatajstwa, a King może miałby ciut więcej charakteru i wyczuwalnego klimatu. Tak się bowiem składa, że death metalowa strona Fleshgod Apocalypse na tym krążku, w sensie ogólnym, straciła na znaczeniu. Szybsze tempa nie robią specjalnego wrażenia, zwolnienia głównie zamulają, a poziom brutalności rzadko kiedy wychodzi poza przeciętność. Trochę to brzmi jakby dopieprzali, bo kontrakt zobowiązuje, a nie dlatego, że chcą zadziwić świat. Dość powiedzieć, że na King nie ma ani jednego kawałka, w którym nasi milusińscy porządnie grzeją od początku do końca (najbliższe temu opisowi są „Mitra” i „The Fool”); mamy tu tylko fragmenty gęstszego blastowania, których w skali albumu (prawie godzina) niestety nie ma znowu aż tak wiele. Ostatnia sprawa to ogólna atrakcyjność King, a ta jest taka sobie. „Agony” i „Labyrinth” potrafiły podnieść ciśnienie i zmusić do kolejnych przesłuchań; krążek numer cztery skłania raczej do zastanowienia, co by tu innego zapodać – i to na wysokości dziewiątego-dziesiątego utworu. Duże rozczarowanie.


ocena: 6/10
demo
oficjalny profil Facebook: www.facebook.com/fleshgodapocalypse

inne płyty tego wykonawcy:


Udostępnij:

19 marca 2016

Alkaloid – The Malkuth Grimoire [2015]

Alkaloid - The Malkuth Grimoire recenzja okładka review coverDobrej Obscura’y nigdy za wiele. Nawet jeśli nie jest to Obscura. Alkaloid to kapela powołana do życia przez byłego perkusistę tej pierwszej – Hanessa Grossmanna, do której dokooptował całkiem zacny skład technicznie zorientowanych muzyków znanych z równie pokręconych kapel, takich jak Noneuclid, Necrophagist bądź Spawn of Possession. Przy takim składzie nie ma muzyki niemożliwej do zagrania, i tak rzeczywiście jest. Mimo wielu podobieństw do oryginału, muzyka Alkaloid ma swoje indywidualne sznyty. Jednak nie ma się co oszukiwać, że będzie to muzyka całkowicie oryginalna. Sporo z tego, co oferuje Alkaloid można, w mniejszym lub większym stopniu, znaleźć w każdej z wymienionych powyżej kapel. A także kilku innych, niewymienionych. Ważne jest natomiast to, że nie jest The Malkuth Grimoire pustą wydmuszką bezmyślnie serwującą wszystkie triki gatunku (bo chyba możemy już zacząć mówić i pisać o pewnym podgatunku technicznego i progresywnego death metalu). Co więcej, ekipie pod batutą Grossmanna udało się nagrać album ciekawy i wciągający, mimo iż wymagający pewnego poziomu zaangażowania oraz ogólnego osłuchania. Jak na swoją długość, niemal 75 minut, płyta w ogóle nie nuży, wręcz przeciwnie – zdaje się tworzyć coś na kształt dark space opery. Album ma swój własny rytm, widoczny dopiero z pewnej perspektywy, który — co jest dzisiaj coraz większą rzadkością — skłania do traktowania albumu jako jednej całości. Rozumieć to należy dwojako: płyta traci słuchana wyrywkowo, zyskuje natomiast odtwarzana zgodnie z kolejnością, którą przewidział dla niej kompozytor. Trzeba więc przygotować się na owe 75 minut, żeby móc się w pełni cieszyć twórczym kunsztem. Technicznie i wykonawczo The Malkuth Grimoire broni się niezależnie od sposobu dawkowania sobie muzyki. Jak na styl przystało jest klinicznie precyzyjny, selektywny, kiedy trzeba ostry, innymi razy głęboki i mięsisty. Klasę instrumentalistów demonstrują moim zdaniem najlepiej dwa utwory: „Alter Magnitudes” oraz „C-Value Enigma”, zaś w warstwie twórczej tetralogia „Dyson Sphere”. Jak już jednak wspomniałem, z korzyścią dla nas samych, najlepiej wygospodarować czas potrzebny na przesłucha nie całego dzieła. Wtedy i tylko wtedy każdy z fajerwerków będzie miał głębszy sens i idealnie wkomponuje się w całokształt przedsięwzięcia. Na zakończenie mała refleksja. Przy takim składzie i pewnego rodzaju modzie na tego typu muzykę Alkaloid mógł pójść w jednym z dwóch kierunków: wtórnego powielania schematów w nadziei, że ciemny lud i tak kupi, albo twórczego wykorzystania najlepszych wzorców i przekształcenia ich podług własnych upodobań i talentów. Cieszę się, że wybrał to ostatnie.


ocena: 9/10
deaf
oficjalna strona: www.alkaloid-band.com
Udostępnij:

13 marca 2016

Megadeth – Dystopia [2016]

Megadeth - Dystopia recenzja okładka review coverJeśli mnie pamięć nie myli, ostatni raz, kiedy pierwszy odsłuch nowej płyty Megadeth wywołał u mnie refleksję pod tytułem „o kurwa”, miał miejsce przy okazji leciwego (a wciąż zajebistego) „The System Has Failed". Przy Dystopia to miłe odczucie zupełnie niespodziewanie powróciło, mimo iż byłem nastawiony totalnie na nie. Raz, że po nieudanym „Super Collider” oczekiwałem kolejnego utytłanego w komercyjnym łajnie gniota, a dwa że wymienienie genialnego Brodericka na kolesia z jakiejś gówno wartej Angry było dla mnie czymś absurdalnie głupim, niezrozumiałym i pozbawionym jakichkolwiek logicznych podstaw. Jak się jednak okazało, Mustaine wiedział, co robi (co nie zmienia faktu, że w tłumaczeniach nieraz zapędził się z pieprzeniem głupot), bo Dystopia jest bezsprzecznie najmocniejszym materiałem Megadeth od wieeelu, czyli dwunastu, lat. Odświeżenie połowy składu dało bardzo pozytywne rezultaty, bo dzięki temu krążek łączy w sobie pierwiastki „Rust In Peace” (posłuchajcie solówek w utworze tytułowym, a załapiecie, o co mi chodzi), „Countdown To Extinction” i „Endgame” z czymś nowym, czego w twórczości kapeli jeszcze nie było. Znaczna w tym zasługa Chrisa Adlera, który swoją energiczną grą wprowadził trochę świeżych, żeby nie napisać nowoczesnych, rozwiązań do nieco już zramolałego szkieletu rytmicznego Megadeth – rozbujał Dystopia i nadał jej całkiem przyzwoitego kopa. Swoje dołożył także Kiko Loureiro, po którym nie spodziewałem się aż takiej techniki ani tak dużego rozmachu (neoklasyczne zapędy) przy aranżowaniu swoich partii. Nie ma co, koleś pokazał niemałą klasę, choć w żaden sposób nie zmienia to mojej opinii o jego macierzystym zespole. Wobec powyższych pochwał nikogo nie zaskoczy, gdy napiszę, że lwia część materiału jest utrzymana na bardzo wysokim poziomie, a kilka kawałków ociera się nawet o geniusz – choćby fantastyczna pseudo ballada „Poisonous Shadows”. Natomiast utwory, w których pojawiają się jakieś potknięcia, są sprytnie ratowane za pomocą wypasionych, rozbudowanych solówek. Ujmując sprawę możliwie zwięźle – 40 minut Dystopia musi się podobać, bo oprócz niezłej jazdy dostarcza też kilku fajnych niespodzianek oraz garści sarkastycznych przemyśleń Rudego. Nic, tylko kupić i słuchać do upadłego. Problem w tym, że po rzeczonych 40 minutach krążek wcale się nie kończy – zostają jeszcze dwa numery, z którymi coś trzeba zrobić. Raczej niespecjalny cover Fear można jakoś przełknąć (czytać: olać), bo jest dość krótki. Gorzej sprawa wygląda z „The Emperor”, bo to zwykły kloc – prosty jak prezentacja w pałerpojncie, z kompletnie chybionymi drętwymi riffami i tekstem (zwłaszcza w refrenie) tak banalnym, że ręce opadają. Nie ratuje go nawet solowa trzepanka, tak jest słaby. Po co im to było, nie mam pojęcia. W ten sposób ekipa Megadeth nieco popsuła nader pozytywne wrażenie, jakie człowiek miał po zapoznaniu się z pierwszymi dziewięcioma kawałkami. Cóż, mówi się trudno i słucha się dalej, tzn. od początku. I właśnie takie podejście do Dystopia zalecam.


ocena: 8,5/10
demo
oficjalna strona: www.megadeth.com

inne płyty tego wykonawcy:




Udostępnij:

6 marca 2016

Sadist – Hyaena [2015]

Sadist - Hyaena recenzja reviewPodobno człowiek jest w stanie przyzwyczaić się niemal do wszystkiego. Ba, nie tylko przyzwyczaić, ale nawet polubić. Potrzeba jedynie czasu i wytrwałości. A czasami karabinu – vide syndrom Sztokholmski. Wspominam o tym dlatego, że nie do końca wiem jak ocenić (wysoko, kurwa! – przyp. demo) najnowsze dziecko legendy włoskiego grania, czyli oczywiście Sadista, zatytułowanego Hyaena. Po dłuższym zastanowieniu dochodzę do wniosku, że w grę wchodzą dwie opcje: (1) bardzo trudna miłość, bądź właśnie (2) przyzwyczajenie. Pozwólcie, że rozwinę. Pierwsze podejście do Hieny zakończyło się w połowie albumu, ponieważ nie dałem rady zdzierżyć już kolejnych dźwięków. Ale czegóż to nie robi się dla sławy i pieniędzy, więc po kilkudniowym odpoczynku przyszedł czas na kolejne podejście. Tym razem udało mi się przebrnąć przez cały materiał, a nawet doszukać kilku bardziej chwytliwych fragmentów. I tak, w ciągu kolejnych dni, z każdym kolejnym przesłuchaniem (z wielokrotną przerwą na papieroska jednakowoż) materiał zaczął sprawiać wrażenie ciekawszego, przyjemniejszego, może nawet ocierającego się o geniusz wcześniejszych longplejów. I może nie powinienem niepotrzebnie dzielić włosa na czworo, a po prostu uznać, że materiał swoją wielowarstwową strukturą i finezyjnym kompozytorstwem potrzebował czasu by przebić się przez głębokie pokłady mojej ignorancji, ale… Ale coś mi w tym wszystkim nie pasowało. W końcu przecież nie takie wydawnictwa brałem na warsztat, więc nie powinien mieć aż tylu wątpliwości. Bo prawda jest taka, że Hyaena nie jest tak dobra jak poprzednie dwa krążki. Brakuje albumowi motywu przewodniego, jakiegoś wystającego ponad bardzo zwartą konstrukcję akcentu, czegoś, co pozwalałoby w chociaż minimalnym stopniu odróżnić utwory. Jest po prostu nudny i wydaje się trwać w nieskończoność. Niemal wszystko, co dzieje się na płycie, jest takie samo, utrzymane w podobnych tonach, z podobną motoryką, podobnie gęste i zawiesiste. Nie ma w muzyce za grosz przestrzeni, w której całe to wielowymiarowe granie mogłoby się rozwinąć. W zamian dostajemy raczej trudny do polubienia amalgamat dźwięków, które nie zachęcają by się dalej z nimi mierzyć. Niespecjalnie pomagają wstawione tu i ówdzie orientalne melodie, które i tak ostatecznie giną w gąszczu lepkiego basu i aż nadto core’owych wokali. Ogólnie rzecz ujmując, za dużo tego samego. I chyba właśnie ta nużąca monotonia odpowiada za mój sceptycyzm. Nie zrozumcie mnie źle – Hyaena to nie tylko żal, bieda i ubóstwo. To wszystko, do czego Sadist zdążył nas przyzwyczaić wciąż tam jest: instrumentalna wirtuozeria, krystalicznie czyste brzmienie, mimo wszystko oryginalne kompozytorstwo – na tym polu Włosi nie oddali nawet piędzi. Problem z tym, że nie to jest kwintesencją albumu. Jedno z większych rozczarowań 2015 roku.


ocena: 6/10
deaf
oficjalna strona: www.sadist.it

inne płyty tego wykonawcy:


Udostępnij: