Z odtajnionych dokumentów Megadeth: 1) Nagrać płytę. 2) Porządnie ją wypromować. 3) Wymienić połowę składu. 4) Zabrać się za następny materiał. Tak w wielkim skrócie wyglądała droga amerykańskiej legendy od „Dystopia” do The Sick, The Dying… And The Dead!. Gdzieś tam w międzyczasie Mustaine zaliczył raka… ot, błahostka, każdemu się mogło zdarzyć. O nikłym wpływie choróbska na podejście Rudego do zespołu najlepiej świadczy to, że miało przełożenie wyłącznie na zawartość liryczną albumu; ani w muzyce ani w wokalu żadnych problemów zdrowotnych czy ich następstw nie słychać. Swoją drogą Mustaine miał już tyle okazji, żeby się przekręcić, że chyba kolejna nie zrobiła na nim wrażenia.
Z kolei na mnie nie zrobiła wrażenia opisywana płyta. Liczyłem, że zespół rozwinie co nowocześniejsze wątki zapoczątkowane na „Dystopia”, że śmiało pójdzie z nimi do przodu, że zaskoczy świeżymi pomysłami, a przede wszystkim, że wykorzysta ogromny potencjał i wyobraźnię nowych muzyków. Tymczasem The Sick, The Dying… And The Dead!, choć po mistrzowsku zagrany i wyprodukowany na miarę swoich czasów, jest materiałem wręcz do przesady oldskulowym. Mnóstwo tu rytmów, riffów, solówek i linii wokalnych żywcem wyciągniętych z połowy lat 80. i początku 90., czyli ze złotej ery thrash’u i samego Megadeth – nie mam wątpliwości, że naówczas świetnie by się sprawdziły i wszyscy by nad nimi cmokali, jednak dziś brzmią dość naiwnie, odtwórczo i zalatują gatunkowym banałem.
Te retro-wspominkowe klimaty starał się przełamywać Verbeuren swoim gęstym i bardzo urozmaiconym bębnieniem; dzięki jego wysiłkom nawet niemrawe utwory zyskały ciekawsze faktury i trochę przyjemnego kopa. Belg z pewnością mógłby sobie pozwolić na dużo więcej, gdyby nie ograniczały go śmierdzące stęchlizną riffy i niekiedy zatrważająco rozjechane struktury. W rezultacie zamiast odlecieć, musiał pilnować spójności muzyki. Kto się napalił na Dirk Blasty, ten się srogo rozczarował. Uzupełniający sekcję Steve DiGiorgio zagrał… co miał do zagrania; w żaden sposób nie zaznaczył swojej osobowości, a poza nielicznymi wyjątkami praktycznie go nie słychać. Szkoda × 2.
Jojczę i jojczę, a The Sick, The Dying… And The Dead! wcale nie jest nieudanym materiałem, jest po prostu wyraźnie słabszy od „Dystopia”. Znalazło się tu co najmniej kilka fragmentów, które skutecznie podnoszą ciśnienie, jak chociażby zrzynka z „Tornado Of Souls” w kawałku tytułowym, sporo ognia w drugiej połowie głupawego „Mission To Mars” czy melodyjny break i sesja trzepanki w „Célebutante”. Mnie najlepiej (albo w największej części) podszedł „Night Stalkers”, choć to akurat najbardziej pokombinowany (przekombinowany?) i niespójny utwór na płycie. Mustaine wewalił w niego mnóstwo oderwanych do siebie partii, a mimo to łatwo go zapamiętać i całościowo jest najciekawszy. Nie zasługuje jednak na miano hitu, bo takich — a już na pewno nie 100-procentowych — na szesnastym albumie Megadeth zwyczajnie nie ma; jest za to kilka zbędnych numerów, które niepotrzebnie nabijają licznik do mocno przesadzonych 55 minut.
Według moich teorii i skomplikowanych wyliczeń Megadeth obecnie znajduje się w trzecim punkcie cyklu — promocję i zmiany w składzie ma już za sobą — więc pozostaje nam już tylko czekać na kolejny album. The Sick, The Dying… And The Dead!, chociaż momentami naprawdę klawy, pozostawia spory niedosyt.
ocena: 7/10
demo
oficjalna strona: www.megadeth.com
inne płyty tego wykonawcy:
Dobrze jest zejść ze sceny niepokonanym, z podniesionym czołem i na własnych warunkach. Fani docenią taką postawę i tłumnie zjawią się na pożegnalnych koncertach, nakupią gadżetów, zrobią pamiątkowe fotki i będzie git. Do czasu, bo później przychodzi dumnie siedzieć na dupie, patrzeć na topniejące zasoby i zżymać się na myśl o górach niezarabianych pieniędzy. W takiej sytuacji znalazł się Kerry King po, tymczasowym, zamknięciu rozdziału pod tytułem Slayer. Wiadomo było, że samym pieprzeniem głupot w wywiadach długo nie utrzyma zainteresowania mediów, potrzebny był mu nowy zespół, z dużymi nazwiskami w składzie i… starą muzyką.
Przyznam (bez tortur), że wielkim fanem typowego (czy. klasycznego) thrash’u nie jestem. Jedynie kilka kapel ląduje u mnie na stole do muzycznej konsumpcji. Uwielbiam natomiast wszelkie thrash’owe hybrydy na czele z black metalem, który tematyką, prezencją i jebnięciem idealnie łączy się z thrash’owym łojeniem. Nie mogłem zatem obojętnie przejść obok zespołu o nazwie Midnight. Utworzony na początku nowego milenium amerykański jednoosobowy projekt stworzony przez Athenara to obecnie świetna marka na scenie black/speed metalu. Dlatego też bardzo chętnie posłucham najnowszego dzieła Hellish Expectations.
Holendrzy z Ecocide nie zawojowali świata za sprawą całkiem przyzwoitego 
Szwajcaria nie tylko Celtic Frostem stoi. Wśród perełek znajduje się Messiah – thrash/death metalowy twór, który działał od 1984 do 1995 roku. Potem przez niemalże 20 lat Szwajcarzy skupili się na innych projektach. Dopiero w 2017 Mesjasz powrócił na dobre wydając od tamtego czasu dwa albumy. Tyle historii w dużym skrócie. My zaś skupimy się na najnowszym dziele z 2024 roku Christus Hypercubus.
A teraz dzieciaczki, czas na coś z zupełnie innej beczki – Gatki Freddy’ego Kruegera. Przyznaję, że początkowo zdarzało mi się odczytywać ich nazwę jako FUK, co pewnie było zamierzone. Grupa gra niemodny Crossover/Thrash, który mi chwilami przypomina Hirax (zwłaszcza wokalnie, choć wokaliście Larry’emu bardzo daleko jest do umiejętności Katona), ALE zdarza się krwisty growling, a i szorstkość riffów potrafi się otrzeć o Death/Thrash, więc nie odchodzimy aż tak kompletnie odlegle od głównej tematyki na blogu.
Possessed na 
Master to dziecko Paula Speckmanna, które należałoby zaliczyć do podwalin gatunku i gdyby facet miał farta i wydał swój nieszczęsny debiut tak jak planował w 1985 r., to prawdopodobnie cieszyłby się nieco większym uznaniem i estymą. Stety, lub niestety, jest inaczej i większość osób podchodzi z minimalnym zainteresowaniem do dyskografii grupy, zwłaszcza że cierpi ona na syndrom Motorhead – solidne, ale mało ekscytujące rzemiosło, bo proste i przewidywalne do bólu.
Z wielkim trudem zabierałem się do tej recenzji, ponieważ nie mam w zwyczaju tłumaczyć ludziom rzeczy oczywistych. Nie mam też zamiaru was przekonywać, że to jest jedna z najlepszych rzeczy jaka kiedykolwiek powstała (aczkolwiek tak jest w tym przypadku). Myślałem też nad tym, czy pisać wam o przebojach, jakie twórca tego pięknego dzieła miał ze stworzeniem tej płyty, jak potem sobie rwał włosy z głowy, gdy usłyszał efekt końcowy i płakał nad tym, że nic nie poszło po jego myśli.
Cavalera Conspiracy to zespół, który stworzyli (tu zaskoczenie!) bracia Cavalerowie, Igor – pałker i, bardziej znany, Max – gitarzysto-śpiewaczysko. Muzyka przez nich tworzona stanowi mix różnych gatunków – jak ktoś słyszał Soulfly, to będzie wiedział o co chodzi, tyle że Konspiracja pozbawiona jest elementów folku.
Niedługo po śmierci Romana Kostrzewskiego pojawiły się jakieś absurdalne pogłoski o kontynuacji projektu sygnowanego jego nazwiskiem — co ponoć miało być związane z wolą zmarłego — ja jednak nie potrafiłem się w nich doszukać najmniejszego sensu. Że niby co, mieliby występować jako Ludzie Którzy Grali W Zespole Kat & Roman Kostrzewski? Z tego nawet Szpajdel nie zrobiłby logosa. Sprawę dodatkowo skomplikowały poważne zgrzyty w składzie, podział na „starych”, „nowych” i obrażonych oraz późniejsza cisza.
Młody człowiek bywa czasem bardzo powierzchowny – jako gówniak, będąc wielkim fanem malarstwa niejakiego Dana Seagrave’a, obczajałem każdą płytę, której okładkę Pan Dan ozdabiał swoim niezwykłym talentem. I tak natrafiłem na Hydra Vein, której After the Dream jest notabene jedną z jego najwcześniejszych prac. Nie należy oczywiście oceniać książki po okładce, ale nie oszukujmy się, dobra oprawa potrafi nieraz wpłynąć na nasz wybór zabójcy czasu.
Legendarny włoski Necrodeath można zaliczyć do tzw. „pionierów” gatunku zwanego Death Metalem, choć w ich przypadku chciałoby się rzec, że Black/Thrash. Niezależnie od tego jak chcemy się jednak zapatrywać, jest to klasyczne podejście do grania, hołdujące epoce lat ’80, niżli nowszym trendom.
Mam chyba jakąś szemraną wersję (prawdopodobnie bootleg), bo żadnego logo wytwórni, kodu kreskowego, informacji. Są jednak zdjęcia, grafiki, liryki, więc chciałoby się złośliwie rzec, że w sumie wydane lepiej, niż jakbym kupił oficjalną wersję od Cogumelo Records. Jeśli jednak jest to faktycznie pirat, to prawdopodobnie powstał on dlatego, że jest duże zapotrzebowanie na ten album.
Ach… Paul Speckmann… Amerykanin, który w nowym milenium przeniósł się do raju na ziemi, czyli do Czech (gdzie sam zamierzam się udać na starość). A wszystko to zaczęło się za sprawą jego zapomnianego projektu z legendarnym Krabathorem, o nazwie Martyr. Współpraca musiała być przyjemna, gdyż kontynuowana była również w macierzystych kapelach – Speckmann brał udział przy tworzeniu „Unfortunately Dead”, jak i „Dissuade Truth”, a panowie z Krabathora (pod dość barwnymi pseudonimami – Ronald Reagan i Harry Truman) pomogli z kolei przy nagrywaniu bohatera dzisiejszej recki, którego zresztą uważam za moją ulubioną płytę w całej dyskografii Master.
Z cyklu „stare, ale niekoniecznie jare” odkurzam dla was jednego z pionierów Death Metalu, choć nie tak znany i nie do końca Death Metalowy. Fajnie jest od czasu do czasu popatrzeć jak ten gatunek ewoluował, jak zaczynał i w co mógł potencjalnie się zmienić, gdyby los potoczył się inaczej.
Legion Potępionych jest to zespół od lat działający na scenie niderlandzkiej. Choć powstał w ’92, do 2005 roku działał pod nazwą Occult. Nie mam pojęcia skąd ta zmiana, tym bardziej, że wydali już wtedy 5 albumów. Możliwe, iż sama nazwa zbyt oryginalna nie była. Niemniej jednak w 2005 powstaje Legion of The Damned i prężnie wydaje swoje płyty. Do 2023 posiadają 8 pełniaków (dość dobrze ocenianych) i niemało pomniejszych wydawnictw. Dziś skupimy się na najnowszym dziele Holendrów The Poison Chalice.
Przeglądając sobie katalogi płytowe poszczególnych sklepów, bardzo się ucieszyłem jak zobaczyłem re-edycję Procreate the Petrifactions – ta estońska formacja przecierała szlaki na swoim ogródku i robiła to na naprawdę wysokim poziomie, co jest wręcz kuriozalne, jak się poczyta o tym, jakie mieli problemy choćby z kupieniem sprzętu, nie mówiąc już o samodzielnym wyprodukowaniu płyty i innych problemach post-komunistycznego kraju. Efekt końcowy mógłby przyćmić wiele ekip pierwszoligowych, jak choćby Internal Bleeding, którzy też sami sobie zrobili krążek i brzmieniowo wyszła z tego kupa. Dołączone demko jako bonus też bije na głowę wiele szwedzkich, amerykańskich i tym podobnych wysrywów zalewających rynek „re-edycji”. Widocznie trzeba coś naprawdę kochać, jeśli chce się stworzyć coś wielkiego. Ale to taka moja mała dygresją.
Czas nie oszczędza nikogo ani niczego, a dla 
Dawno temu, gdy internet był w powijakach, były (a czasem wciąż są) niektóre stronki internetowe, co to wrzucały nieraz pełne albumy w kiepskiej jakości. Czy ktoś pamięta taki format pliku „.rm”? Było to coś wręcz okropnego, ale właśnie w takiej wersji usłyszałem po raz pierwszy ten klasyk. I była to niestety angielska wersja z Kupczykiem na wokalu, o której szkoda słów, bo efekt końcowy wyszedł tragicznie.
