Ach ten Deus Mortem. Pamiętam jak byłem na jednym z pierwszych koncertów i jak „Emanations of the Black Light” wgniótł mnie w ziemię. „Kosmocide” również miło mną pozamiatał, zatem dowiadując się o nowym dziele wrocławian, musiałem to mieć. Dziś skupię się na najnowszym albumie Thanatos wydanym przez… nikogo. Necrosodom i ekipa sami sobie sterem, żeglarzem i okrętem.
Technicznie dostajemy 8 utworów upchniętych w 45 minut, czyli jest to odpowiednia ilość jak na ten zespół, gdyż Deus Mortem nigdy tandetnym black metalem nie był. A jakim black metalem jest? Aby odpowiedzieć na to pytanie, zapraszam do recenzji.
Album otwiera nam polskojęzyczny „Krwawy Świt” i jest to całkiem miłe zaproszenie do dalszego obcowania z tym dziełem. Nie wgniotło, ale zainteresowało, a to już coś znaczy. „Slow Death” poczęstuje nas powolnym tempem, aby przypierdolić kopem, gdzieś po 3 minucie i zwalnia pod koniec. Ogólnie rzecz biorąc Thanatos bawi się tempem jak i gitarowymi solówkami. Zabawa jest na tyle udana, że nie czujemy się znudzeni.
Zasadniczo jeśli przetrawimy te dwa utwory, to taki „Resurrecting the Pillars of Fire” nie zrobi na nas wrażenia. Jest to dokładnie to, czego byśmy się spodziewali.
Przyznam bez bicia, że napaliłem się na ten album jak Varg na kościoły, a było na co po dwóch wcześniejszych świetnych albumach. I do diaska, mamy tutaj zasadniczo wszystko, co powinno sprawić, że gęsia skórka wystąpi na ramionach… ale czegoś brakuje. „A Lamb in the Arms of a Wolf” jakby potwierdza wcześniejszą opinię. Jest black metal i jest… nudno. Słucha się tego fajnie, ale z bamboszy nie wystrzeli. Ba, bardziej zagorzałych zachęci co najwyżej do przesunięcia utworu.
„W Serce Płomiennej Gnozy” nieco poprawia całość. Jest dynamicznie. Jest ciekawie. Jest… sterylnie? Ot, fajny utwór. Dobrze skomponowany, co zresztą tyczy się to całego albumu.
Zaraza, mamy tutaj połowę albumu, a ja marudzę. Co z „Czarnym Krukiem”, „When the Creation Tastes of Dionysian Wine” i zamykającym „Noesis”? Black metal rozbudowany, nietuzinkowy, nieprzeciętny. Dobrze się tego słucha, ale czy będę wracać do tego albumu? Wróciłem sobie do dwóch pierwszych i nadal bambosze poleciały. Tutaj… jest poprawnie. Bardzo poprawnie. Zakup na pewno nie będzie zakupem zmarnowanym. Polecam. Ostrzegam jedynie, że „Thatatos” czapek z głów nie pourywa.
ocena: 7/10
Lukas
oficjalny profil Facebook: www.facebook.com/deusmortemofficial
Czy ja przypadkiem kiedyś nie wspominałem, że Season Of Mist zbiera wokół siebie śmietankę technicznego i progresywnego death metalu? Jak wam mało dowodów, to teraz mają w swych szeregach jeszcze Exocrine, którzy od dekady pracują na miano niezłych pojebów, choć jak na ironię akurat na Legend trochę odpuścili, za to uczynili muzykę nieco bardziej czytelną dla przeciętnego słuchacza. I tu mała uwaga – pisząc o przeciętnym słuchaczu, mam na myśli ludzi pochłaniających na co dzień Pestifer, Deeds Of Flesh czy z innej strony Fallujah. Osobników niebędących w temacie zawartość tej płyty pewnikiem przyprawi o zawroty głowy.
Na podstawie czwartej płyty Pyrrhon ni cholery nie można było prorokować, co też zespół zrobi w przyszłości, w jakim kierunku podąży i czy w ogóle będzie mu się chciało bawić w robienie hałasu. Nie przeszkodziło mi to jednak w urojeniu sobie jakiegoś w miarę skonkretyzowanego obrazu następcy 
Cutting The Throat Of God to już siódma pozycja w dorobku Ulcerate, w dodatku dość niezwykła, gdyż jest czymś, czego w historii zespołu jeszcze nie było: bezpośrednią kontynuacją i rozwinięciem poprzedniego krążka – tak stylistycznie, jak i brzmieniowo. Przyznaję, trochę to zaskakujące, bo dotychczas na każdym kolejnym albumie Nowozelandczycy pokazywali się z nieco innej strony i na co innego kładli nacisk, jednak biorąc pod uwagę poziom tego materiału, nie mam zamiaru zrzędzić, że po dwudziestu latach grania znaleźli (?) najbardziej odpowiednią dla siebie formułę.
