29 października 2011

Death – Individual Thought Patterns [1993]

Death - Individual Thought Patterns recenzja okładka review coverWyziew doskonałości – tylko tak mogę opisać Individual Thought Patterns, piąty album w dziejach Śmierci. Ten uwielbiany przez rzesze zagorzałych miłośników natchnionej death metalowej muzyki krążek to dzieło kompletne, przemyślane od A do Z i dopracowane do najmniejszego szczegółu. Z ekipy nagrywającej doskonały „Human”, oprócz Chucka, pozostał tylko wirtuoz basu Steve DiGiorgio, który poczyna sobie jeszcze śmielej niż na poprzedniej płycie, zachwycając coraz bardziej porąbanymi pomysłami. Posłuchajcie chociażby „Destiny”, „Jealousy”, „The Philosopher” lub numeru tytułowego – czyż to nie prawdziwe cudeńka? Reszta składu to również kolesie doskonale znani w metalowym półświatku. Mr. Hoglan po raz kolejny w swej karierze udowadnia, że jest szalonym wypierdalaką, który za nic ma swój wiek i tuszę. Gra w jego wykonaniu to brutalna poezja, przykład niezwykłego kunsztu i precyzji; szybkie i zarazem majestatyczne pasaże poprzeplatane są masakrycznymi, rozpierdalającymi salwami centralek. Oczywiście na tym możliwości tego jegomościa się nie kończą, bo potrafi także wspaniale wypełnić i te wolniejsze fragmenty. No i te aranżacje – są pojebane niczym rząd IV RP w swym szczytowym momencie! Drugim gitarniakiem na potrzeby sesji został — jak się okazuje wyjątkowo wszechstronny — Andy LaRocque, który swym klasycznym (warsztatowo) opanowaniem świetnie uzupełnia progresywne zapędy Chucka. Odwalił kawał dobrej roboty, a dzięki fantastycznej solówce z „Trapped In A Corner” na stałe zapisał się złotymi zgłoskami w historii Death. Inny skład przełożył się na inne podejście do muzyki, która nie jest przesadnie podobna do tej z „Human” – styl Śmierci został rozwinięty szczególnie poprzez zagęszczenie wszystkich partii w średnich tempach i dokopanie się do olbrzymich pokładów melodii. W ten sposób powstała płyta atrakcyjna w każdej sekundzie trwania – bardzo różnorodna, pomysłowa, pokombinowana, agresywna i bez wątpienia z charakterem. Równie dobrze mogli ją nazwać „The Best Of Death”, bo niczym w soczewce, skupia wszystko, co w tym zespole najlepsze: tempa łamane niczym jeńcy w chińskich obozach pracy, gitarowe rzeźbienie na najwyższym poziomie, doskonale wpasowane wokale… Wszystko! W tekstach Chucka mamy sporo odniesień do irytującej ludzkiej natury oraz zmagań z nieprzychylnie nastawionym otoczeniem - czyli tematy doskonale pasujące do pokręconej muzyki. Brzmienie albumu jest wyśmienite, więc żaden dźwięk wam z tej gmatwaniny nie ucieknie – wiadomo, Morrisound w ze Scottem Burnsem do czegoś zobowiązuje. Individual Thought Patterns to płyta nieprzeciętna w każdym calu, po prostu genialna – taka synteza piękna i brutalności musi dostać maksa!


ocena: 10/10
demo
oficjalny profil Facebook: www.facebook.com/DeathOfficial

inne płyty tego wykonawcy:

podobne płyty:


Udostępnij:

26 października 2011

Metallica – Kill 'Em All [1983]

Metallica - Kill 'Em All recenzja reviewPisanie o klasyku tej wielkości przypomina próbę przedstawienia problemów fizyki kwantowej przez prowincjonalnego nauczyciela fizyki. Nie dość, że kaliber za wielki, nie dość, że wiedza ździebko w defensywie, to nawet po prostu brakuje języka w gębie. Czuję się nieco podobnie, choćby dlatego, że gdy album trafił na półki, ja miałem kilka miesięcy i srałem jeszcze pod siebie, a nawet się z tego ciepełka cieszyłem. Co tu dużo mówić – to pierwszy thrashowy album w dziejach ludzkości, a to znaczy „klękajcie narody”. Przez ostatnich kilka miesięcy dość intensywnie pochylałem się nad początkami thrashu i doszedłem do smutnawego wniosku, że próbę czasu przetrwało zaledwie kilka kapel, a z tych, co przetrwały zaledwie kilka trzyma się, mniej więcej, ram gatunku (w przypadku Metalliki należy oczywiście, przez kulturę swoją osobistą, nie wspominać o kilku najnowszych albumach, z wyłączeniem oczywiście „Death Magnetic”, który jest albumem bardzo dobrym, sążnistym nawet). Nie doszedłem dotychczas, co takiego sprawia — mówiąc ogólnie, oczywiście — że jedna kapele wciąż tworzą, a o innych słuch już dawno zaginął, jeśli jednak wpadnę na rozwiązanie – podzielę się z wami. Na razie mam jedno wytłumaczenie, które sprawdza się właśnie w przypadku Metalliki – grają zajebiście, ot co. Jakby bowiem na to nie spojrzeć Kill ’Em All jest dobry, bardzo dobry, nie tylko z punktu widzenia gatunku, nawet nie z perspektywy czasów, w których powstał, ani żadnego innego zestawienia – jest dobry i koniec, kurwa, kropka. Dwadzieścia osiem lat po premierze album wciąż może się podobać, mimo upływu lat nie zestarzały się ani melodie, ani kompozycje, nie brakuje mu polotu, swobody wyrazu artystycznego, a zadziorności i punkowej zadymy ma na pęczki (tak tak, trzyma je w piwnicy, w skrzynkach po ziemniakach). Pewnym truizmem jest stwierdzenie, że wiele współczesnych albumów nie ma nawet ułamka wszystkich tych cech, a i tak ludzie się nimi podniecają. Trochę boli, że album tak ważny dla rozwoju muzyki, ale będący również wybitnym dziełem artystycznym, jest tak mało znany, nawet wśród tak zwanych znawców. Cóż mogę na to powiedzieć, chyba tylko „kij im w kaprawe oko”. Jednoocy mogą później przyjść do mnie i pogadać o muzyce. Na początek o Kill ’Em All.


ocena: 8,5/10
deaf
oficjalna strona: www.metallica.com

inne płyty tego wykonawcy:

podobne płyty:

Udostępnij:

23 października 2011

Nasum – Helvete [2003]

Nasum - Helvete recenzja okładka review coverKażdy, nawet średnio zorientowany fan wie, że „Human 2.0” to generalnie kupa skomasowanego napierdalania na najwyższym poziomie, no nie? W przypadku Helvete również nie zabrakło porywających (rozrywających) blastów, ale w porównaniu do poprzedniczki, płyta jest w moim odczuciu zdecydowanie bardziej urozmaicona, choć nie aż tak dzika, jak wcześniejsze dokonania Szwedów. Panowie zapodali znacznie więcej fragmentów z potężnym walcowaniem oraz sporo uwydatnionych melodii (choć samych numerów jest tylko 22 – dali dupy, hehe). „Scoop”, „Stormshield”, „Relics”, „The Final Sleep”, „Breach Of Integrity”, „Worst Case Scenario” – czy to nie znakomite przykłady na to, jak wymiatać nowoczesny grind, inteligentny i brutalny zarazem?! Pojawiają się naprawdę ciekawie skonstruowane riffy, które jednak są wykorzystywane w bardzo oszczędnych ilościach, przez co u słuchacza pozostaje pewien niedosyt, a to oznacza konieczność następnych przesłuchań. Warto wspomnieć, że na swym trzecim krążku Nasum uzyskali nieco inne brzmienie – świetnie i pełne mięcha, ale też chyba mniej kaleczące. Jasne, można odnieść wrażenie, że pewne patenty czy riffy już kiedyś wykorzystali, ale równie dobrze można powiedzieć, iż to po prostu wypracowany w pocie czoła styl – kwestia humoru interpretującego. W każdym razie Helvete „robi” i to dość konkretnie, o czym powinni się jak najszybciej przekonać miłośnicy ciekawej grindowej napierduchy i wszelkiego death metalu w najbrutalniejszej odmianie.


ocena: 9/10
demo
oficjalna strona: www.nasum.com

inne płyty tego wykonawcy:

podobne płyty:

Udostępnij:

20 października 2011

Mastodon – The Hunter [2011]

Mastodon - The Hunter recenzja okładka review coverUh, Amerykanie już na dobre poszli w komerchę. Na The Hunter zagrali jeszcze łagodniej i prościej niż to miało miejsce na „Crack The Skye”, a całość doprawili wpływami bujanego southern rocka, żeby żaden redneck nie mógł się tej płycie oprzeć. Do tego natrzaskali aż trzynaście stosunkowo krótkich piosenek, bo to daje większe szanse na zmajstrowanie góry teledysków, niż gdyby kawałków znowu było siedem. Komercha pełną gębą, jak w mordę jeża! No, ale niech je kręcą, nawet hurtowo – na zdrowie, ja i tak jestem kupiony bez takich wspomagaczy, bo jakby Mastodon nie pitolił, to klasy i olbrzymich umiejętności odmówić im nie mogę, nie potrafię, nie chcę. Tym bardziej, że nowy materiał jest więcej niż zajebisty – jajcarski, mega przebojowy, odrobinkę zadziorny (ukłon, ale nie taki japoński, w kierunku „Leviathan”), idealnie brzmiący, doskonale zagrany (perkusja!) i w końcu kapitalnie zaśpiewany (perkusista!). Ogromna różnorodność płyty to także atut nie do przecenienia – jest się przy czym wprowadzić w stan nieważkości, potem pijacko pogibać, poszaleć też można (i nawet w wersji „bezpromilowej”), a i przypuszczam, że podkład pod wypad na bagna z obrzynem i widłami też się tutaj znajdzie. Najważniejsze, że cały czas ma się z The Hunter taką prostą, chłopską, pierońską radochę. Jedyny minus ma związek ilością i długością kawałków, bo przy 3-4 minutowych songach trochę trudno sobie odpłynąć, choćby się nawet bardzo chciało. Sprawę nieco ratuje „The Sparrow”, ale i on jest za krótki do takich transcendentnych wojaży. Muzycy poszli w inną stronę – zamiast odlotów, instrumentalnych pejzaży i błądzenia w nieznanym, postawili na bezpośrednie, chwytliwe refreny, które każdy słuchacz będzie chciał zaśpiewać – nie zważając na to, czy śpiewać potrafi, czy też nie. W ten sposób na koncertach większość wokalnej roboty odwali publika, co dla składu Mastodon powinno być zbawienne, bo o takie głosy (a dotyczy to szczególnie perkusisty) należy wyjątkowo dbać. Na koniec wymienię tylko garść utworów-rekomendacji, które najmocniej cisnęły mną o glebę. Są to: „Curl Of The Burl” (oooooołołoooł oooooołołoooł, madafaka, kurwa mać!), „All The Heavy Lifting”, „Thickening”, „Creature Lives”, „Bedazzled Fingernails”… Po ich wysłuchaniu naprawdę nie trzeba się długo zastanawiać nad wizytą w sklepie. I nic nie szkodzi, że już tylko jedną nogą stoją w dziale z metalem.


ocena: 9/10
demo
oficjalna strona: www.mastodonrocks.com

inne płyty tego wykonawcy:






Udostępnij:

17 października 2011

Immortal – Blizzard Beasts [1997]

Immortal - Blizzard Beasts recenzja reviewZnany wszystkim syndrom trzeciej płyty to niezwykle poważna sprawa – wszak „trójka” to miernik rzeczywistego potencjału kapeli, dowód na okrzepnięcie prezentowanego stylu i — często — pokaz najwyższej formy. W przypadku Immortal taka gadanina jest gówno warta, bo chociaż „Battles In The North” to krążek dość udany i wstrzelony w odpowiedni czas (mać!), to właśnie czwarty w kolejności Blizzard Beasts jest największym osiągnięciem Norwegów. Produkcyjnie może i kuleje na obie nogi (szczególnie z perspektywy czasu), ale za to od strony muzycznej jest niespełna półgodzinnym (w tym intro!) pokazem brutalnej, chaotycznej siły. Zespół popełniał już wcześniej szybkie płyty, ale dopiero na opisywanym krążku szybkości towarzyszą znacznie większa dynamika i bardziej przemyślane aranżacje, a to przekłada się na większą moc oddziaływania na układ nerwowy. Chłopaki (w tym nowy perkman – Horgh) poprawili umiejętności (co nie oznacza, że nagle jest równiutko…), jednak nie zatracili przy tym pierwotnej dzikości i nadal grają w sposób bezkompromisowy. Gitary wycinają krótkie (jak jest mało czasu, to trzeba się streszczać ze wszystkim!), ciężkie, a przy tym chwytliwe riffy, a ponadto co kilka minut dostajemy w uszy zmolestowanym solosem (jest ich bodaj trzy, więc to prawdziwe zatrzęsienie), który z łatwością przewierci się przez każdy miodek asekuracyjnie ubity w małżowinach. Jest to niesamowicie intensywna, potęgowana zabrudzonym brzmieniem rzeź tylko dla masochistów i koneserów gatunków szczególnie ekstremalnych. Ową intensywność sprytnie podkreśla jedyny (bo intro lepiej przemilczeć) wyjątek od sprinterskiej reguły – trwający ponad sześć i pół minuty genialny „Mountains Of Might”, który — tak się jakoś dziwnie składa — jest moim ulubionym kawałkiem Immortal w ogóle. Kapitalny utwór, którego dużym atutem jest wyjątkowe zróżnicowanie – znalazło się w nim miejsce na wyraźne zmiany tempa, klawisze, akustyczne pasaże i sporo klimatu, choć i sieczka jest jego istotną częścią. Wpada w ucho po pierwszym przesłuchaniu i zawsze z przyjemnością się do niego wraca. Immortal na Blizzard Beasts morduje i poniewiera, jednak ani nie nudzi, ani nie męczy, wobec czego warto po tę płytkę sięgnąć. Najlepiej po wersję z logosem wytłoczonym na pudełku.


ocena: 10/10
demo
oficjalna strona: www.immortalofficial.com

inne płyty tego wykonawcy:

Udostępnij:

14 października 2011

Hellwitch – Syzygial Miscreancy [1990]

Hellwitch - Syzygial Miscreancy recenzja reviewCiekawe jakich muzycznych szaleństw mogliby się dopuścić muzycy Hellwitch, gdyby w pierwszym etapie działalności trafili na sensowną (a przynajmniej o mniej złodziejskim profilu) wytwórnię, a przy okazji wytrzymali ze sobą trochę dłużej. Syzygial Miscreancy dowiedli, że stać ich było naprawdę na wiele, bo mimo upływu lat krążek wciąż trzyma się znakomicie i zamiata jak mało który. Już w zamierzchłych czasach Amerykanie z dużym powodzeniem robili, co się tylko dało, żeby firmowane przez nich granie (choć nie tylko – wystarczy rzut oka na tytuły i teksty) można było uznać za oryginalne. Panowie z thrash’u wzięli technikę i szybkość, a z death metalu intensywność i brutalność, co dało prawdziwie wybuchową mieszankę. Syzygial Miscreancy to granie dalekie od przyjętych kanonów, bardzo ambitne jak na swoje czasy, a przy tym nie tracące nic z podziemnego charakteru. Płytę wyróżnia niespotykana (jak na swoje czasy – znowu) intensywność, wyjątkowo zaawansowane technicznie partie wszystkich instrumentów oraz duża doza szaleństwa i nieprzewidywalności: maniakalnie pracująca gitara, kąśliwy wokal (w manierze schizolsko-rozpaczliwej), mocno połamana praca bębnów i żwawo popierdalający bas. Właściwie co drugi riff zasługuje tutaj na miano pojebanego – daleko nie trzeba szukać, wystarczy dziki początek „Nosferatu”. W ogóle, cały krążek jest pokręcony jak jelita dziecka z Etiopii, że posłużę się takim niewyszukanym porównaniem. Można odnieść wrażenie, że nadmiar energii i nowatorskich rozwiązań wręcz rozsadza album od środka – Hellwitch grają w jednym kawałku tyle, ile innym zespołom po fachu wystarczyło by na zapchanie godzinnego materiału. Jakby tego było mało – ten dźwiękowy zamęt robi tylko trzech niepozornych kolesi. Chcąc to wszystko jakoś uprościć i sprecyzować na potrzeby recki, powiedziałbym, że z grubsza Hellwitch brzmi jak wkurwiony wczesny Atheist z wpływami Sadus i Death. Skojarzenia z Atheist pogłębia też produkcja Scotta Burnsa, który może niczego nowego na potrzeby tej płyty nie wymyślił, ale za to doskonale wstrzelił się w wymogi tak porąbanej muzyki. Co ciekawe – cała sesja zajęła zespołowi ponoć… 25 godzin! Makabra. Utworów jest tylko sześć (plus krótkie intro), w dodatku płyta trwa zaledwie 26 minut, ale materiał jest tak naładowany pomysłami, że skromna objętość większości słuchaczy powinna w zupełności wystarczyć. U wkręconych w takie granie pojawi się jednak niedosyt, ale już taki urok nowatorskich płyt. Innowacyjność szła oczywiście w parze z niezrozumieniem, skutkiem czego Hellwitch szybko popadli w zapomnienie. Zapewniam, że ta niedoceniona perła jest warta odkurzenia!


ocena: 9/10
demo
oficjalna strona: www.hellwitch.com

inne płyty tego wykonawcy:

podobne płyty:

Udostępnij:

11 października 2011

Immolation – Providence [2011]

Immolation - Providence recenzja okładka review coverMam mieszane uczucia w stosunku do tego wydawnictwa. Z jednej strony cholernie cieszy mnie świeży zestaw wspaniałych dźwięków wyjątkowego zespołu, z drugiej wolałbym całą płytę z muzyką na takim poziomie, w końcu zaś z trzeciej mam pewne obawy, czy przypadkiem za jakiś czas Immolation nie wpadnie (albo zostanie wepchnięty) w epkowe szambo kosztem pełnych płyt. Póki co chyba mogę spać spokojnie. W przeciwieństwie do takiego Nuclear Blast, którzy pewnie z rozpaczy załamują ręce, bo w tym przypadku kasa przechodzi im koło nosa. Ale do rzeczy. Providence zawiera pięć stosunkowo krótkich kompozycji, co daje prawie dwadzieścia minut wybornego schizolskiego i intensywnego zarazem death metalu w najlepszym stylu Immolation. Materiał ten można traktować jako krok do przodu względem „Majesty And Decay”, bo powiela wszystkie zalety tamtej płyty, a przy tym trochę lepiej brzmi, jest łatwiejszy w odbiorze (!) i jeszcze bardziej bezpośredni – mocniej wali po mordzie i sieje jeszcze większe spustoszenie pośród neuronów. Początek płytki wręcz szokuje poziomem brutalności – taki „What They Bring” to jeden z większych wyziewów w dziejach zespołu, a i pozostałe kawałki wiele mu nie ustępują, choć zaznaczam – nie zawsze jebnięcie jest równoznaczne z wyśrubowanym tempem. Nie przypuszczałem, że po tylu latach będą mogli mnie zaskoczyć w tym elemencie, ale jednak – chylę czoła! Nastrój utworów, ich melodyka i techniczne wyrafinowanie to już immolationowska klasyka, której nie sposób pomylić z kimś innym. Pod względem wymieszania tych składników najbardziej rozwalił mnie „Swallow The Fear” – niby nic nowego, a bez problemu kładzie na łopatki. W ogóle, Immolation kładzie na łopatki niezależnie od liczby minut upchniętej na krążku. Są w znakomitej formie.


ocena: -
demo
oficjalny profil Facebook: www.facebook.com/immolation

inne płyty tego wykonawcy:


Udostępnij:

8 października 2011

Hiram – Hiram [2008]

Hiram - Hiram recenzja reviewNo niestety, wejście nie powala. Nie twierdzę, że jest złe – po prostu jest takie se, jak kombajn zbożowy w garażu na przedmieściach. A potem jest nawet nieco bardziej se. Wydawać by się więc mogło, że takim startem ustawiają temat do końca, ale nie, potem zaczyna się w końcu coś dziać. Potem zaczyna się gdzieś około minuty czterdzieści sekund i od tego momentu, z górkami i dolinkami, jest całkiem sensownie, a niekiedy nawet bardzo sensownie. Polane czystymi zaśpiewkami death/thrashowe kawałki wpadają w ucho z niemałym impetem i potrafią pozostać tam przez długie godziny. Album nie jest przesadnie długi, ale całość potrafi nasycić spragnionego nowocześnie potraktowanej syntezy ww. gatunków. Zaś fakt zalegania w głowie sprawia, że nawet człek nie zauważa, że mu właśnie trzecie okrążenie leci. Mówię poważnie – z Hiram można czerpać prawdziwą przyjemność. Słoweńcy sprawiają wrażenie dobrze do materiału przygotowanych, tak kompozycyjnie, jak i instrumentalnie. Nawet realizacja wypada całkiem znośnie i skutecznie podkreśla nowoczesne zacięcie. Jednak nie tylko fani nowszych brzmień będą zadowoleni, także miłośnicy dobrej, klasycznej szkoły gitarowej powinni znaleźć kilka smaczków dla siebie. Wywołany już na początku recki kopniak — pierwszy mocny akcent — to właśnie solówka. Nie jest specjalnie rozbudowana, ale czerpie ze zdecydowanie najlepszych thrashowych wzorców. Kolejne solówki i większość riffów także wypadają co najmniej poprawnie, czego dobrym przykładem będzie cały kawałek „Davidova prisega” (tylko bez polewki z tytułu ;]). Dla zapatrzonych w death, miłym dla ucha będą growle (nigdy mało dobrego rzygania), mądrze rozegrana karta z sekcją rytmiczną (ach, ta motoryka!) i spora dawka brutalności (oczywiście na standardy gatunku). Nawet fani core’owych brzmień znajdą coś dla siebie, bo stylistyka deathowa przeplata się z core’owymi tempami i zaśpiewami – vide kawałek „VDK”. Misz masz taki, ale misz masz z głową – jak kundel, ale rasowy, jeśli wiecie, co mam na myśli. Mi osobiście najbardziej pasują gitary, ale to nie powinno nikogo dziwić. Nie powinna też dziwić niezła nota, bo muzyka naprawdę dobrze się słucha.


ocena: 7,5/10
deaf

podobne płyty:

Udostępnij:

5 października 2011

Mourn Code – Paradise Of The Walking Waste [2011]

Mourn Code - Paradise Of The Walking Waste recenzja reviewPierwsze dupnięcia (po ominięciu intra) przywodzą na myśl początki Angelcorpse, ale to nie jedyna kapela, z której twórczości czerpie meksykański kwintet. Koniecznie trzeba też wymienić Morbid Angel, Immolation oraz Krisiun. I te nazwy w zasadzie wystarczą, żeby mieć jaki taki obraz muzyki Mourn Code. Ciężki death metal z tendencją do technicznych zagrywek, w którym nie doszukacie się niczego nowoczesnego, ani tym bardziej oryginalnego. Wzorce chłopaki mają zacne, umiejętności techniczne zdradzają dłuższe obycie z instrumentami, no i panowie wiedzą, o co chodzi w tej muzyce… Jednak to nie wystarcza, by móc mówić o nich inaczej niż jako o zespole przeciętnym. W związku z powyższym Paradise Of The Walking Waste nie powoduje erekcji życia, choć słucha się tej płytki naprawdę spoko. Meksykanie trzymają równy poziom (z małymi przebłyskami), więc żaden numer nie odstaje od pozostałych, a to już starcza na kilka niezobowiązujących przesłuchań. Największy problem widzę w brzmieniu albumu, które zalatuje mi średnimi demówkami sprzed paru lat. Nie wiem, może kolesiom chodziło o brud i pierwotność, ale nie tędy droga – w takiej oprawie ich muzyka nabrała nieciekawej toporności, a szczegóły uległy rozmazaniu. Jeśli tylko poprawią się w tej kwestii, to i na następny materiał spojrzę bardziej przychylnym okiem.


ocena: 6/10
demo
oficjalny profil Facebook: www.facebook.com/mourncode
Udostępnij:

2 października 2011

Circle Of Defeat – Victims And Vengeance [2011]

Circle Of Defeat - Victims And Vengeance recenzja reviewKapela pochodząca z Denver (czyli siedziby Cephalic Carnage) o nazwie zaczerpniętej z kawałka Nasum… No to już wiecie, czego się po nich spodziewać. Co najlepsze i godne pochwały – grają zgodnie z oczekiwaniami. Dla mniej czujnych – chodzi o pokopany, przyzwoicie techniczny grind-death. Nie jest to jeszcze ten poziom, co wyżej wymienione zespoły, ale pewne zadatki na dobrych pojebów Circle Of Defeat zdecydowanie posiadają. Póki co ze swoim graniem lokują się gdzieś pomiędzy tradycyjnym wściekłym dopieprzaniem, a kombinatorstwem w ramach ekstremy – bez odjazdów w stronę jazzu, sludge czy rocka. Obecność w paru miejscach patentów bardzo bliskich jedynce Nyia pozwala przypuszczać, że chłopaki podążą ścieżką mniej lub bardziej posranych, ale raczej brutalnych eksperymentów. Tak więc ten materiał może zrobić dobrze szczególnie tym, którzy w grindzie szukają czegoś ciekawego, a zarazem w pewnym stopniu ortodoksyjnego. Oraz oczywiście tym, którzy już rzygają zbyt mocnymi wpływami hard core w takiej muzyce. Z oceną jestem ostrożny, bo chociaż stosunkowo urozmaicona zawartość Victims And Vengeance mi pasuje, to nie wiem jak bym zareagował na większą dawkę takiego grania – np. na 15 czy 20 minut. W wersji mikro Circle Of Defeat dają radę, no i nie ma się jak nimi znudzić.


ocena: 6,5/10
de
oficjalny profil Facebook: www.facebook.com/profile.php?id=100070157088111
Udostępnij: