Pokazywanie postów oznaczonych etykietą Szwecja. Pokaż wszystkie posty
Pokazywanie postów oznaczonych etykietą Szwecja. Pokaż wszystkie posty

15 marca 2023

Wombbath – The Great Desolation [2018]

Wombbath - The Great Desolation recenzja reviewWombbath, jak wiele innych deathmetalowych przypadków, przez długi czas był „zespołem jednej płyty”. W sensie, że nagrał pomniejszego klasyka i potem sobie zniknął niezauważony przez nikogo. No dobra, była jeszcze epka, ale o tym nie będziemy gadać. I również jak wiele innych, podobnych im gagatków, gdy pojawiła się koniunktura na różnej maści powroty, zdecydowali się przypomnieć młodzieniaszkom o sobie i trochę namieszać na scenie. Można nawet powiedzieć, że od 2014 r. powiększyli swoją dyskografię dosyć imponująco.

Jako że nigdy nie obijam w bawełnę, to powiem wprost, że nie słyszałem „Downfall Rising” (2015) i nie wiem, kiedy nadrobię tę zaległość. Kupiłem sobie to, co było tanio do wzięcia i stwierdziłem, że osądzę cały nowszy dorobek na podstawie tej jednej płytki i sprawdzę, ile tak naprawdę Panowie są warci. Tak więc wóz albo przewóz.

I coś czuję, że chyba będę jednak musiał sobie sprawić resztę dysko, bo to kawał całkiem niegłupio napisanego Death Metalu. Dobrym przykładem niech będzie tytułowy numer wkraczający w melodyjne rejony przypominające poczciwy Paradise Lost, „Cold Steel Salvation” z wyrazistą solówką (swoją drogą, kiedy to człowiek ostatni raz rozkminiał jakieś solo w życiu?), oraz kompletną zmianą klimatu dzięki spokojniutkiemu początkowi „Hail the Obscene”. Każdy z numerów buja na swój sposób i ze sprawną motoryką (zawsze chciałem użyć tego słowa w recenzji, tylko zawsze o nim zapominam).

Motywy są wplecione dość subtelnie i przykryte typowo szwedzkim wygarem – pod tym względzie na zachodzie bez zmian. Największym atutem jest autentyczna energia płynąca z dźwięków, co wpływa decydująco na całokształt. Tego się nie da oszukać i każdy chyba potrafi poznać, kiedy ktoś tworzy na siłę, a kiedy ma coś do zaprezentowania szczerze i z serca.

Całkiem więc miłe to było zaskoczenie i muszę stwierdzić, że tym albumem Wombbath udowodnił swoją wartość na tzw. „rynku”. No może nie jest to jakiejś ponadczasowe mega-arcydzieło i nie każdy riff wprawia w osłupienie, ale… mało kto potrafi utrzymać pozytywny poziom i nie zanudzić słuchacza. „Embrace Death”? Ależ oczywiście!


ocena: 7,5/10
mutant
oficjalny profil Facebook: www.facebook.com/Wombbath
Udostępnij:

3 marca 2023

Puteraeon – The Cthulhian Pulse: Call From The Dead City [2020]

Puteraeon - The Cthulhian Pulse: Call From The Dead City recenzja reviewJak tak sobie patrzę na te swoje pożal się boże, recki, to tak nieśmiało zauważyłem, że recenzuję właściwie tylko te płyty/zespoły, które są albo bardzo stare, doświadczone, albo powstały jeszcze w ubiegłym wieku. I tak sobie pomyślałem przy zakupie upragnionego Puteraeon – „nareszcie, zrecenzuję coś z nowej szkoły!”. Sprawdzam tak sobie zespół i kacza dupa – się okazuje, że trzon tego zespołu zaczynał jeszcze hen hen daleko, w kapeli o nazwie Absinth, i że mieli nawet demko z ’94 roku, którego część materiału nagrali ponownie, już jako Puteraeon. Tak więc wybaczcie mi moi wierni czytelnicy, znowu będzie stara szkoła, ale chociaż doceńcie fakt, że się starałem.

Z drugiej strony, może właśnie dlatego pokochałem tą formację. Death Metal, robiony nie przez młokosów, a dziadków, którzy współtworzyli legendarne czasy. I muzycznie nie ma tutaj niczego ani nadzwyczajnego, ani też oryginalnego. Trochę Autopsy, trochę Morbid Angel, trochę Entombed, trochę Sepultura, trochę Death (zauważyłem też, że mało kto umie zrzynać od Deicide). Wokal ma inną barwę, niż taką do której jestem przyzwyczajony i przypomina mi brazylijskie wzorce, choć coś chyba za bardzo jakieś efekty są nałożone, co może zrazić.

Pierwszy highlight to oczywiście „Permeation” z fajowym motywem przewodnim, kojarzącym się nieco z „Inquisition Symphony” Sepultury (to wcześniejsze „trochę”). Drugi to wg mnie „Into the Watery Grave”, choć może was to zdziwić, bo nie jest to aż taki numer wbijający wprost, a bardziej oparty na budowaniu napięcia. Oba zresztą klimatyczne w cholerę, jak i w sumie cały album. Zespół potrafi przypieprzyć szybko, ale zdecydowanie lepiej się czuje przy stopniowym dawkowaniu tempa i z naciskiem na stworzenie atmosfery niepokoju. Nie brakuje wstawek instrumentalnych, w tym „Legrasse’s Puzzle”, oddzielającego pierwszą połowę od drugiej, a w „Call of R’lyeh” pojawiają się rytualne przyśpiewki, choć brzmią one pokracznie.

Niełatwo jest coś takiego polecić, bo i trąci to trochę banałem, a niekoniecznie są ku temu jakieś konkretniejsze argumenty. Owszem, to już przecież było i prawdopodobnie nawet zrobione lepiej przez innych. Ba, odwoływanie się do Lovecrafta też jest oklepane. Co więc mi pozostaje? Mianowicie powiedzieć tyle, że z każdym następnym przesłuchaniem muza zyskuje na relaksacji.


ocena: 8/10
mutant
oficjalny profil Facebook: www.facebook.com/PUTERAEON/

Udostępnij:

5 stycznia 2023

Defleshed – Grind Over Matter [2022]

Defleshed - Grind Over Matter recenzja reviewO witam cię skarbie. Kopę lat. Brakowało mi twojego ciałka. Defleshed to zasłużona kapela, która jest nazywana Death/Thrash, choć ja jeszcze słyszę elementy Grind. Po długiej przerwie postanowili powrócić i zrobić coś nowego. Niby wszystko spoko.

Do Defleshed żywię uczucia ze względu na moje pierwsze miłostki Death Metalowe, w których oni brali udział. Jak mało która kapela, wydawali mi się bohaterami Death Metalu. 17 lat minęło od ich ostatniej, wyśmienitej płyty (jak zresztą mieli w zwyczaju). Ich nagły powrót przyjąłem z entuzjazmem, spodziewając się kolejnego hitu. I niestety czuję się troszeczkę rozczarowany… Nie, to złe słowo, czuję się urażony tym powrotem.

Jest to album tak banalny, że aż jestem wkurwiony. Przypomnę, że na perkusji jest Matte Modin, jeden z lepszych skandynawskich pałkerów. To nawet on tutaj nie za bardzo się stara popisać, zamiast tego prezentując typowo słabe, punkowe rytmy. Nie ma też utworów, które wcześniej rozrywały dupę. Za dużo tutaj zżynania z Carcass, tyle że tego nowszego. Ja bym nawet nie miał nic przeciwko gdyby plagiatowali „Symphony of Sickness”, ale oni zżynają z „Surgical Steel”. Wszystko jest takie zwykłe, bez polotu i uczucia.

Nie pomaga też fakt, że pojawiają się moi ukochani huligani z F.K.U. jako backing vocals. No niestety, to nie jest ten poziom, to nie jest ta stylówa, to nie jest to piękno, nie te riffy, nie ten groove, nie ten nic. Płyta brzmi miałko, przeciętnie, jak coś, co mógł stworzyć tylko nowicjusz. Jest mi bardzo przykro i idę się napić, bo byłem szczerze napalony na ich powrót. Kto jak kto, ale oni akurat umieli zagrać. Ale chyba już nie umieją. Mogli nie wracać. Świetność w przypadku Defleshed to już tylko i wyłącznie czas przeszły.


ocena: 5/10
mutant
oficjalny profil Facebook: www.facebook.com/defleshedofficial



Udostępnij:

24 grudnia 2022

Aeon – God Ends Here [2021]

Aeon - God Ends Here recenzja reviewZacznę z grubej rury i powiem, że jest to najlepszy album w dorobku Aeon.

Od ostatniej płyty minęło prawie 10 lat i można śmiało rzec, że się zmieniło dosłownie wszystko, łącznie z resztkami normalności na świecie. Próbując się dowiedzieć przyczyn tak długiej absencji, okazało się, że poza ciągłymi zmianami składu z przyczyn czy to rodzinnych, czy też zdrowotnych, ekipa tak naprawdę wróciła do pełnej formy dopiero w 2019 r. Przy okazji też doczytałem ciekawostkę, że powody, dla których teksty są antychrześcijańskie wynikają z prozaicznej przyczyny – otóż wokalista bywał za młodu regularnie nachodzony przez sąsiadów, którzy byli świadkami Jechowy… i dalej chyba nie muszę tłumaczyć.

Z powodu globalnej pandemii, płyta była nagrywana w domowych studiach, co też jest mocnym znakiem czasów, gdyż efekt końcowy jest perfekcyjny brzmieniowo – posiada odpowiednią proporcję brudu i klarowności. Tradycji stało się zadość i po raz kolejny mamy instrumentale na płycie, w rekordowej ilości pięciu sztuk. Byłbym jednak szczerze rozczarowany, gdyby ich nie było wcale. Są one tym razem operowe, jak w filharmonii.

Pierwsze intro, otwierające płytę, jest wręcz triumfalne, jakby chciało zapytać słuchaczy „czy tęskniliście za nami?” I trudno jest nie odpowiedzieć pozytywnie, jak szybko dostajemy kilka wstępnych petard na rozgrzewkę. Wokal brzmi bardziej nieludzko niż wcześniej. Nie zrezygnowano z duo-wokalu, ale skrzek jest w zdecydowanym odwrocie i nawet jak się pojawia, to jest przyćmiewany przez główny, groźny, prowadzący wokal. Pojawiają się ponadto różne rodzaje zarówno growlów, jak i skrzeków, więc jest w czym wybierać.

Po drugiej wstawce instrumentalnej, kolejna szybka partia, ale zdecydowanie bardziej opierająca się na motoryce Thrash Metalu, podobnie zresztą jak współczesny Cannibal Corpse, choć nie aż tak brutalnie i zdecydowanie bardziej przystępnie. I tutaj dochodzę do luźnej refleksji, że zespół poszerzył wachlarz sztuczek, albowiem inspiracje nie są już tak jednoznaczne i bezczelne, jak to bywało wcześniej.

Aż prawie się chce powiedzieć, że pojawiają się riffy czysto aeonowe i że można mówić o doborze melodii charakterystycznych dla tej grupy, zwłaszcza po trzecim instrumentalu, na czele z bardzo wzniosłym i dumnym „God Ends Here”. Elementy orkiestralne bynajmniej nie ujmują ciężarowi utworu. Zresztą, reszta trzeciej części podąża tym samym, umiarkowanym śladem, z tendencjami do przyśpieszania.

Ostatnia, czwarta część płyty preferuje spokojniejsze tempa, choć wciąż nie mniej agresywne, przy dominującym morbidangelowym Groove w utworach. Nie zabrakło też typowego aeonowego refrenu, tym razem przy „Just One Kill”. Kończący płytę track ma własne intro i jest typowym epickim walcem, jakie się zwykło dawać na koniec.

Jest pewien szok, że album trwający 50 minut tak szybko schodzi, zanim się ktokolwiek połapie. Nie nudziłem się przez ani jedną sekundę trwania muzyki. Jest energia, jest siła, jest moc. Jeśli ktoś nie zna grupy, to może zacząć swoją przygodę od tego materiału.


ocena: 8,5/10
mutant
oficjalny profil Facebook: www.facebook.com/aeon666

inne płyty tego wykonawcy:

>
Udostępnij:

20 grudnia 2022

Mass Worship – Mass Worship [2019]

Mass Worship - Mass Worship recenzja review„Not metal enough” – tak brzmiała krótka, lakoniczna wiadomość od bogów Metal Archives, gdy to natykając się całkiem przypadkowo na szwedzki zespół chciałem go dodać wraz z debiutanckim albumem do Archiwów. Zatem co ja tutaj chcę wam wcisnąć? ABBĘ? Nic bardziej mylnego.

Mass Worship, bo to o nich i tak samo zatytułowanym albumie mowa, który stanowi niecodzienne połączenie walcowatego, wolnego death metalu z hardcorem. Ich debiut z 2019 roku osobiście mną wstrząsnął. Akurat byłem na etapie poszukiwań kapeli pokroju Asphyx, chcąc dać się zgnieść wolnym, miażdżącym i wgniatającym w siedzenie riffom. I na zgniłe jaja Lucyfera, odnalazłem to!

Sztokholmski zespół określa swoją muzykę Death Dark i nie mija się z to z prawdą. Tematyka naszpikowana jest odnośnikami do śmierci, w teledyskach dostrzegamy jej najważniejsze symbole jak czaszki, zgnilizna czy rozkład. Nie będę się rozpisywać na temat każdego utworu z osobna, gdyż album to solidny wałek i zasadniczo dwa promowane clipami utwory „Celestial” oraz „Proleptic Decay” to zdecydowane killery tego krążka. Jeżeli te dwa utwory nie zachęcą cię do sprawdzenia twórczości szwedzkiego kwartetu to nie ma sensu, abyś marnował dalej czas. A jeżeli pochłoniesz te dźwięki równie szybko jak ja pragnąc więcej, album w żadnym razie cię nie zawiedzie. Dostarczy dokładnie tego, co słychać i czego się spodziewasz. Jak już wspomniałem, mamy tutaj do czynienia z wolno-średnimi tempami. Nie mniej jednak riffy są tak soczyste, że głowa aż prosi się o urwanie. Album Mass Worship nie nadszarpnie również waszego czasu, gdyż nie będzie to nawet 30 minut. I chwała im za to. Płytka w żadnym razie nie znudzi w pełni wykorzystując swój potencjał.

Podsumowując – jeżeli szukasz czegoś nowego, powiewu świeżego rozkładu to jak najbardziej mogę polecić ten nie-metalowy (sic!) zespół.

Napierdalaning has no boundaries!


ocena: 8/10
Lukas
oficjalny profil Facebook: www.facebook.com/massworship/



Udostępnij:

12 grudnia 2022

Therion – Leviathan II [2022]

Therion - Leviathan II recenzja reviewPierwsze wzmianki o pomyśle na trylogię Lewiatanów zwyczajnie zignorowałem – uznałem, że to plotki, że przywidzenia, że coś mi się w głowie popierdoliło, bo tego by już było zbyt wiele, nawet dla zdeklarowanych fanów zespołu. No i tyle z tych moich urojeń, że właśnie piszę o części drugiej, której zawartość tak się ma do zapowiedzi, że to zasługuje na typowy polski stand-up z gęstym chujowaniem. Leviathan II w zamyśle miał być materiałem mrocznym, ciężkim i melancholijnym, a jest… landrynką z paskudną okładką.

Obstawiam w ciemno, że główną inspiracją Christofera Johnssona przy pracach nad Leviathan II były reklamy żelków Haribo i dlatego całość jest milusia, słodziusia i fajniusia. Lukier leje się strumieniami, zespół nie żałuje kolorowej (być może tęczowej) posypki, a trzustka słuchacza nie wyrabia z produkcją insuliny, żeby ten burdel jakoś ogarnąć. I nawet nie chodzi o to, że materiał jest wyjątkowo melodyjny, bo nie jest; jest miętki, mięciusi i rozmemłany.

Doszło do tego, że muszę w muzyce Therion doszukiwać się śladów gitar. Zespół tak mocno zapędził się ze zmiękczaniem i upraszczaniem stylu, że w większości utworów przesterowane gitary, jeśli występują, są sprowadzone do pojedynczych smyrnięć głęboko w tle – o mięsistych riffach można zapomnieć. Gdyby nie efektowne solówki (brawa dla Christiana Vidala, bo choć on się dobrze spisał), byłoby naprawdę biednie i banalnie. Czy w związku z tym Leviathan II jest albumem obliczonym na symfoniczny rozmach? Ano nie, jest operowo-piosenkowy – z jednej strony przeładowany słodkimi chórkami, z drugiej zaś sprawia wrażenie posklejanego z samych refrenów. Skojarzenia z ABBĄ są jak najbardziej na miejscu…

Plusy… hmm… Leviathan II jest nieco bardziej spójny muzycznie i brzmieniowo od pierwszej części, ponadto został lepiej zaśpiewany – w tym przez wokalistki, które zawaliły poprzednio. Dobrze wypadają też nieliczne mocniejsze fragmenty (i tylko fragmenty) „Lucifuge Rofocale”, „Marijin Min Nar” i „Cavern Cold As Ice” (ten break w połowie jest świetny), w których słychać oczywiste nawiązania do „Theli” i utworów takich jak „Cults Of The Shadow”, choć oczywiście w zdecydowanie lżejszej wersji. Cała reszta jest natomiast tak ładna, że aż bezbarwna, więc przelatuje dość szybko i nie zostawia większego śladu w pamięci.

Gdyby w powstanie trylogii Lewiatanów był zaangażowany Sasin, mógłbym spać spokojnie w przekonaniu, że projekt nigdy nie zostanie doprowadzony do końca. Niestety, 70-milionowego knura w składzie nie widać, a sam Christofer już straszy folkiem i eksperymentami.


ocena: 5/10
demo
oficjalna strona: www.therion.se

inne płyty tego wykonawcy:






Udostępnij:

19 września 2022

Aeon – Aeons Black [2012]

Aeon - Aeons Black recenzja reviewNaklejka na płycie zawiera wypowiedź pana z Cannibal Corpse, który bardzo sobie chwali recenzowany album. Nie jestem zaskoczony, gdyż przecież Aeon żywcem naśladuje Kanibali, choć nie tylko. Ale błędem byłoby nazywanie ich marną kalką, zwłaszcza że na przestrzeni lat udało im się skrystalizować własny, zadziorny charakter.

Dobrym przykładem jest np. utwór „Sacrificed” – czy wam ten utwór czegoś nie przypomina? Jeśli odpowiedzieliście „Sentenced to Burn”, to zgadliście. Aczkolwiek równie dobrze moglibyście powiedzieć „coś z Deicide” i też by się zgadzało, bo i oba style się zgrabnie łączą. Zresztą, podobnie ma się sprawa z otwierającym „Still They Pray” albo „I Wish You Death”. Standardowo jak to Aeon, zdarza się im walnąć solówkę, której nie powstydziłby się Trey Azagthoth, jak i zrobić typowo Morbidowego walca jak w „Garden of Sin”. Innymi słowy, zespół lubi łączyć poszczególne elementy w różnych konfiguracjach i proporcjach.

Mimo „inspiracji”, grupa ma bardzo charakterystyczne, ciasnawe brzmienie oraz growling wyróżniający się barwą na tle innych, podobnych grup. Grupa wraca też do wrzucania większej ilości instrumentali, których jest aż cztery na płycie. Pierwszy jest ładną miniaturką fortepianową, drugi adaptacją fragmentu orkiestrowej sztuki Gustava Holsta, pozostałe zaś dwie to już zapchajdziury z dziwnymi odgłosami. Z całej płyty też najmniej ciekawy wydał mi się „Dead Means Dead”.

Oczywiście, można zarzucić zespołowi, że na dobrą sprawę nie robi niczego nowego, ani tym bardziej specjalnego, co by też wypalało oczodoły i smażyło mózgi na popiół, a zamiast tego robi tradycyjny Death Metal, który jest, jak to mawiają angole, „by the numbers”. Ale zawsze, gdy poczuję głód ekstremy i chcę zapodać sobie coś, czego nie znam już na pamięć, Aeon jest jak znalazł.


ocena: 7,5/10
mutant
oficjalny profil Facebook: www.facebook.com/aeon666

inne płyty tego wykonawcy:

Udostępnij:

7 września 2022

Dark Tranquillity – Moment [2020]

Dark Tranquillity - Moment recenzja reviewRóżnej maści selling out-y są kretynizmem, gdyż w większości przypadków prób przejścia na „mainstream” (jak np. Paradise Lost), muza wciąż jest zbyt ciężka i za mocna dla normalnego odbiorcy. Pewnych murów się nie przeskoczy i można sobie zrezygnować z growlingu, zacząć pisać o kochaniu ludzi, zamiast ich zabijaniu i zjadaniu, ale nic to nie da, jeśli nie jest się produktem od początku do końca stworzonym przez korporacje, a zabawa w muzykę alternatywną, staje się szybko alternatywą do zarabiania kasy. Ostatecznie zawodzi się starych fanów, a niekoniecznie zyskuje nowych.

Nie jest to oczywiście nic nowego i już mówię do czego zmierzam. Zastanawiałem się nieraz nad fenomenem Dark Tranquillity – udało im się z sukcesem na poważnie zmiękczyć swój styl o elementy Pop, bez utraty szacunku w środowisku Metalowym i to czasem wśród ludzi, których oceniając po recenzjach bym w życiu nie podejrzewał, że lubią coś takiego. Ja sam jestem już tak bardzo odzwyczajony od popeliny i melodyjnego śpiewu, że mnie mdli jak coś leci w radiu w aucie i ostro rzygam przy disco polo. A tu jakby nie patrzeć, Dark Tranquillity wyrobił sobie renomę wręcz mistrzów grania śpiewnego Melo-Death.

Niemniej jednak, dwunasty już album, Moment nie zyskał wielkiego aplauzu, jak wcześniej. I tak sobie słuchałem tej płyty i dumałem – „pierwsze 4 tracki rewelacja, może piąty będzie kiepski?” I w sumie „Remain in the Unknown” był średniawy, ale za to kolejny, „Standstill” przywrócił wysoki poziom. Doszedłem do ósmego tracku („A Drawn Out Exit”) i zgodnie z jego tytułem, uznałem go za nadmiernie rozciągnięty. Ale zaraz po nim nastąpiły ostatnie 4 tracki i znowu się zachwyciłem każdym z nich, zwłaszcza „Eyes of the World” i „Failstate”. Nie nudziłem się przy słuchaniu. Może więc ludziom po prostu się już przejadło?

Nie widzę natomiast żadnego powodu, dla którego miałbym krytykować płytkę, zwłaszcza że nie tylko wypada ona lepiej na tle niektórych starszych dokonań grupy, ale prezentuje wysoką klasę i doświadczenie w tworzeniu wartościowej muzyki. Dark Tranquillity nie tworzy dla popularności i wyświetleń, bo wtedy musieliby przejść na Trap, albo jakieś inne klubowe gówno, a raczej dodaje do ciężkich brzmień odrobinę Pop Rock’a dla… Metali, aby mogli sobie puścić coś lżejszego, bez poczucia wstydu i zażenowania.

P.S. A jeśli wasza dziewczyna/chłopak nie trawi Metalu, to nawet jak to wciąż będzie zbyt ciężkie dla ich uszu, to przynajmniej nie doprowadzi do rozpadu związku, jak sobie puścicie głośno (przetestowane). I na tym może lepiej już zakończę swoje wypociny.


ocena: 9/10
mutant
oficjalna strona: www.darktranquillity.com

inne płyty tego wykonawcy:






Udostępnij:

30 sierpnia 2022

Toxaemia – Where Paths Divide [2020]

Toxaemia - Where Paths Divide recenzja reviewDużo ostatnio sobie czytałem odnośnie polskiej sceny i tego, jakiegoż to my pecha nie mieliśmy, że się nie udało naszym dobrym kapelom zrobić kariery na zachodzie. Prawda jest oczywiście taka, że z grania Death Metalu tylko nieliczni zrobili jakikolwiek sposób na życie, a nawet wśród markowych zespołów, mało który ciągle był/jest na topie.

Piszę to, bo polska scena pod tym względem nie była w żaden sposób wyjątkowa na świecie, a od jakichś ponad 10 lat mnoży się różnej maści reunionów, które w kluczowych latach boomu na Death Metal (czyli ’89-’94) nagrały kultowe demo/ep/singiel (niepotrzebne skreślić), po czym się rozpadły.

I fakt, wśród tychże ekip, jakiejś części udaje się dostać drugą szansę i przejść na wyższy level (jak np. Antropomorphia), ale zdecydowane większe grono wydaje swój łabędzi śpiew, na zasadzie dopięcia klamry historycznej, po czym znowu znika ze sceny. Nie wiem, jak będzie z Toxaemią, ale byłaby szkoda, gdyby to była ostatnia rzecz nagrana przez nich.

Słychać, że Panowie to weterani, ponieważ pomimo ich szwedzkiego pochodzenia, zdecydowanie bardziej opierają się na starym, amerykańskim Thrashu, a gdzieniegdzie przypominają mi bardziej europejski Death Metal z wczesnych lat ’90 rodem z Niemiec, Holandii, czy nawet wręcz Polski. Nie, żeby gdzieniegdzie nie przebijały się riffy typowo Made in Szwecja, ale nie spodziewajcie się usłyszeć brzmienia typu Entombed/Dismember. Prędzej pomylicie ich z Malevolent Creation, Bolt Thrower niż z tamtymi legendami.

O ile więc ciężko mi nazwać zespół „charakterystycznym”, to jestem w stanie usłyszeć na płycie patenty, a właściwie zamiłowanie do grania specyficznych melodii, które sobie zespół szczególnie upodobał. Mowa tu o takich ciosach jak „Betrayal”, „Toxaemia”, „Leprosy”, czy „Hate Within”, które w swoim zwyczaju polecam do sprawdzenia w pierwszej kolejności. Każdy utwór jednak ma swój „refren” – raz lepszy, raz gorszy. Swoją drogą, bardzo mało odkrywcze tytuły utworów są chyba jedyną większą bolączką.

Jedynym starym numerem nagranym ponownie z czasów demówek, jest wyśmienity „Buried to Rot”, którego główny motyw bodajże Marduk zapożyczył sobie na „Dark Endless” (w utworze „Funeral Seemed To Be Endless”), zresztą Toxaemia nie jest jedynym zespołem kopiowanym na tamtym albumie, ale to jest temat na osobną analizę*. Tak tylko piszę, żeby można było sobie na szybko coś skojarzyć. Nie powiem, doceniam fakt, że zespół wstrzymał się od odgrzewania kotletów, bo większość ich klasyków ma wystarczająco dobre brzmienie i nie potrzebuje ponownego przypominania po raz wtóry.

Cóż więcej dodać? Określenie tej płyty „porządnym graniem” wydaje się być obelgą, zważywszy na to, że płyta jest zdecydowanie powyżej przeciętnej i mogę z uczciwym sumieniem polecić również i ludziom zblazowanym, którzy myślą, że Old School Death Metal im się znudził. Ja testowałem na sobie materiał przez dwa tygodnie z kilkoma jedno-dwudniowymi przerwami, non-stop przez 8/9 godzin dziennie. Po czym, po tygodniowej przerwie na coś innego (uważni czytelnicy będą wiedzieli co wtedy słuchałem), ponownie puściłem i to wg tego samego schematu. Bardzo niechętnie odłożyłem płytę w końcu na półkę, aby móc wreszcie przejść do czegoś innego. I całkiem możliwe, że niedługo znowu wrócę, bo kilka rzeczy zapewne bym chciał bardziej zgłębić. Tak więc ostrzegam, muza wciąga.

*Drugi charakterystyczny plagiat to „Deranged from Blood” zespołu Carnage, który Marduk zrobił (lepiej) w „The Black”.


ocena: 8/10
mutant
oficjalny profil Facebook: www.facebook.com/ToxaemiaSweden/



Udostępnij:

27 sierpnia 2022

Necrophobic – Dawn Of The Damned [2020]

Necrophobic - Dawn Of The Damned recenzja reviewNa następcę „Mark of the Necrogram” nie trzeba było długo czekać. Zespół poczuł wiatr w żaglach i poszedł za ciosem, efektem czego jest omawiany następca. Wydawać by się mogło, że grupa znalazła idealną formułę łączenia Black i Death Metalu, owijając oba gatunki melodią. Sama okładka zresztą nawiązuje do poprzednika pod każdym względem, jakby obiecywała kontynuację słusznie obranej drogi. Tak się jednak niestety nie stało, a finalny produkt niestety daleki jest od geniuszu, na jaki było stać zespół wcześniej…

W zespole zmienił się co prawda tylko basista, ale o ile „Mark of the Necrogram” był pracą zespołową, gdzie każdy członek, łącznie z wokalistą, pisał utwory, tak tutaj cały album został praktycznie skomponowany przez gitarzystę grupy, Sebastiana Ramstedta, który z kolei był odpowiedzialny za te dłuższe i bardziej epickie utwory na poprzednim albumie.

W tamtym przypadku się one sprawdzały, gdyż miały obok siebie zarówno szybsze, jak i bardziej nośne piosenki do zbalansowania klimatu. Tym razem niestety nie dało się uniknąć przerostu formy nad treścią. Gatunkowo jest dużo więcej nawiązań do klasyczniejszego Metalu z lat ’80, choć staje się to dopiero oczywiste, gdy gościnnie pojawia się Marcel Schmier w ostatnim utworze (lider Destruction, jakby ktoś nie wiedział). Nie ma również tak udanego balansu między stylami jak ostatnio. Death Metal zdecydowanie gra tutaj drugie skrzypce. Najlepszymi kompozycjami zdają się być „Mirror Black” i tytułowy numer, ale nie wybijają się one ponad przeciętność.

Doceniam ambicję stworzenia koncept albumu z rozbudowanymi utworami, ale naprawdę nic by się nie stało, gdyby było więcej urozmaiceń, zwłaszcza, że materiał z uporem maniaka nie chce zapadać w pamięci, nawet po setnym przesłuchaniu. Tak więc zamiast arcydzieła, dostajemy zaledwie poprawny album.


ocena: 7/10
mutant
oficjalny profil Facebook: www.facebook.com/necrophobic.official

inne płyty tego wykonawcy:






Udostępnij:

6 sierpnia 2022

Raise Hell – Wicked Is My Game [2002]

Raise Hell - Wicked Is My Game recenzja reviewZespół, którego łatwo można by posądzić o koniunkturalizm, a który tak naprawdę po prostu chciał grać swój ukochany Thrash na różne sposoby, w zależności od humoru. Tak więc, z płyty na płyty ekipa ta flirtowała z różnymi odmianami. Czy to Black/Death, czy to Death 'n' Roll, jak nieco w tym przypadku. Choć można się spotkać z opiniami, że na tym albumie nie brakuje wpływów Power Metalu. Możliwe, nie znam się.

Bądź co bądź, podstawą gatunkową tej grupy jest Thrash, ale zdecydowanie lubujący się w nowoczesnej ostrości, opartej bardziej na Melo-Death, niż na klasycznych Thrashu z lat ‘80. Tym razem zespół poszedł zdecydowanie bardziej w kierunku piosenkowości i melodii, a trzeba im oddać, robią to doskonale, z głową i ze smakiem, więc nawet jeśli kogoś odstraszyłaby łatka stylu hybrydowego, tutaj może odetchnąć z ulgą – album jest stworzony przez ludzi kochających Metal, dla fanów Metalu.

Ciężko jest wyróżnić ulubiony kawałek, bo taki tytułowy numer albo piosenka otwierająca (i zaczynająca płytę od przerobienia motywu z Halloween), zdają się być tymi najlepszymi. Ale z drugiej strony, jakakolwiek inna kompozycja w niczym nie jest gorsza, gdyż album trzyma stały poziom i nie schodzi poniżej 100% miodności.

Może jestem nadmiernie bezkrytyczny, ale rzadko zdarza mi się słuchać muzyki tak pełnej entuzjazmu i zwyczajnej radości z grania. Bardzo imprezowa muzyka, może brakuje czegoś genialnego czy ambitnego, ponadczasowego, ale nie zawsze tego się oczekuje od zespołu. Czasami chce się dostać dawkę porządnej jazdy bez trzymanki, ale zrobionej z głową.


ocena: 9/10
mutant
oficjalny profil Facebook: www.facebook.com/raisehell666
Udostępnij:

10 lipca 2022

Unanimated – Ancient God Of Evil [1995]

Unanimated - Ancient God Of Evil recenzja okładka review coverChoć ich pierwszy album cieszył się sporym szacunkiem na scenie, to z przyczyn życiowych ekipa nie była w stanie skapitalizować dobrej famy i pójść od razu za ciosem, jak początkowo planowali. Niemniej jednak i tak stosunkowo szybko wyszło ich następne dzieło, niemalże równo po 2 latach.

Ancient God of Evil, bo o nim mowa, nie tylko kontynuował drogę obraną na pierwszej płycie, ale znacząco rozwinął swój styl, w kierunku jeszcze lepiej napisanych utworów. Już debiut mógł się pochwalić epicko genialnymi piosenkami, które przeszły do kanonu, a mimo to, słuchając sequela, nie ma żadnych wątpliwości, że grupa zaliczyła wyraźny progres jeśli chodzi o dobór melodii.

Co się zmieniło? Zespół postawił gdzieniegdzie na charakterne riffy, wokół których miała się obracać struktura utworu. Słychać to np. przy otwierającym album „Life Demise”, który olśniewa swoim klimatem i ciężarem. Granie na tej płycie również zdaje się być ostrzejsze i bardziej zadziorne. O ile poprzednik odważnie flirtował z Black Metalem, tak w tym wypadku dużo jaśniej śni strona Death Metalowa zespołu (poza wokalem).

Po wydaniu tego klasyka, powtórzyły się problemy z którymi grupa się zmagała – kompletny brak promocji oraz koncertów. Z tego też względu, choć można mówić o silnym kulcie, jakim się cieszyli, to zespół musiał trochę poczekać, zanim został należycie doceniony. A warto, bo rzadko kiedy człowiek spotyka się z tak wybitnie napisanym materiałem, który nie nudzi nawet po setnym przesłuchaniu. Polecam.


ocena: 10/10
mutant
oficjalny profil Facebook: www.facebook.com/pages/Unanimated-Official/156195984418900

inne płyty tego wykonawcy:

Udostępnij:

1 czerwca 2022

Aeon – Path Of Fire [2010]

Aeon - Path Of Fire recenzja reviewKiedyś nie doceniałem tego typu zespołów i wydawały mi się nudne i wtórne. I choć faktycznie, Aeon nie należy ani do najoryginalniejszych, ani też najciekawszych wśród brutalnych grajków, to błędem byłoby spisanie ich na straty, jako „kolejną” ekstremalną grupę. Aeon szeroko wypłynął dzięki odrodzeniu się popularności Death Metalu w latach 2005-2012, do której również dołożył i swoją cegiełkę.

Mało który zespół tak bezpośrednio naśladuje Deicide, jeśli chodzi o granie i atak dźwiękowy. W przeciwieństwie jednak do swoich idoli, Aeon stara się dawać od siebie więcej Groove i refrenów. Brzmienie jest również bardziej szwedzkie, nawet mimo prób naśladowania amerykańskiego stylu. Solówki natomiast zdecydowanie uderzają w terytorium Morbid Angel.

Osobiście bardzo cenię sobie wokal, któremu udaje się zachować własny charakter, mimo oczywistych inspiracji. Wokalista stosuje duowokal – niski growl i wysoki skrzek. Growl jest piękny i bez zarzutu, natomiast skrzek czasami jest zbyt wysoki i ociera się o At The Gates.

Kanonada gitar i perkusji przy pierwszych odsłuchach aż prosi się o kategoryzację „brutal”, ale przy bliższym poznaniu jest to tak naprawdę bardzo skrupulatnie poukładana i rzeczowa muzyka, często oparta na zasadzie zwrotka-refren, co jest trochę kuriozalne jak na Death Metal. Nie ma jednak wybijających się hitów, choć numery takie jak „Kill them all”, czy „I will burn” mogłyby w sumie pretendować do tego miana. Na tej płycie znajdują się tylko dwa instrumentale – w środku i na samym końcu płyty. I jak to z instrumentalami bywa, pełnią rolę zapychaczy, choć same w sobie nie są może jakoś specjalnie kiepskie.

Solidny album, powyżej przeciętnej, z dobrymi utworami, ale też bez większego szału. Dla wielu osób może to być jedna z mniej interesujących pozycji z dyskografii Aeon, gdyż fani brutalności będą nieco zawiedzeni, a i sama grupa jeszcze szlifowała swój talent kompozytorski. Jednakże zbyt niska ocena byłaby niesprawiedliwa choćby i z tego faktu, że mało który zespół potrafi robić przyzwoity „piosenkowy” Death Metal.


ocena: 6,5/10
mutant
oficjalny profil Facebook: www.facebook.com/aeon666

inne płyty tego wykonawcy:


Udostępnij:

26 kwietnia 2022

Sarcasm – Stellar Stream Obscured [2022]

Sarcasm - Stellar Stream Obscured recenzja okładka review coverKto by pomyślał, że ekipa która w latach ’90 pozostawiła po sobie niewydany album i kompilację, nagle wróci i zacznie ciskać płytę za płytą, jak grom z jasnego nieba. Nie mogło to umknąć mojej uwadze, ale pierwszym materiałem, jaki byłem sobie w stanie sprawić, jest świeży, czwarty już album, Stellar Stream Obscured, wydany przez Hammerheart Records (oby zrobili re-edycję reszty ich dyskografii, wytwórnia ta ostatnimi czasy bardzo mi imponuje).

Gdy popłynęły dźwięki pierwszego utworu, to troszeczkę się skrzywiłem, bo bałem się, że będzie to kolejny Melodyjny Death/Black w szwedzkim wydaniu. Na szczęście dla mnie, była to tylko zmyła, gdyż reszta płyty jest w zupełnie innym, lepszym tonie.

Już następna kompozycja zbija z tropu, bo mimo iż wpływy Melo-Death’u dalej pozostają, to wchodzi melodyjność, jaką można spotkać w Doom/Death. Płyta w ogóle jest jakaś dziwna, bo poza wymienionymi czynnikami, przeplata się jeszcze niejednokrotnie masywne uderzenie gitar rodem ze starego Hypocrisy. Epicki, posępny, 8-minutowy „Ancient Visitors” najbardziej skupia sobie te wszystkie wyżej wymienione elementy.

Dalej robi się już nieco lżej i bardziej skocznie, choć melodie dalej trzymają się formuły i uderzają w refleksyjny ton. Co ciekawe, im dalej las, tym bardziej Black Metalowe tendencje zanikają i stopniowo ustępują typowo Death Metalowym. „The Spinning Tomb” brzmi jak jakiś odrzut ze starych czasów, bo nie tylko ma zupełnie odmienny wokal od reszty płyty, ale sama kompozycja przyjemnie pachnie starą old-schoolową stęchlizną. Przez to też odnosiłem nieraz wrażenie, jakbym słuchał holenderskiej produkcji zamiast szwedzkiej.

Tekstowo mamy do czynienia z koncept-albumem. Rok 2095, post-apokaliptyczna przyszłość. Ludzie zostają nawiedzeni przez starożytnych kosmitów, którzy tłumaczą genezę homo sapiens. Ziemia okazuje się być więzieniem dla ludzi (a to ci nowina), a nadchodzące kataklizmy będą niemalże sądem ostatecznym dla świata. Dalej fabuła się gmatwa i nie będę spoilerował, kim się okazali kosmici, bo sam nie jestem pewien, czy dobrze zrozumiałem sens, ale paradoksy czasowe i odniesienia do obecnej sytuacji na świecie jak najbardziej się przewijają.

Zapomniałbym wspomnieć o pojawiających się fortepianowych intrach w kilku utworach, oraz innych motywach quasi-symfonicznych. Od razu jednak uspokajam, że pojawienie się takowych ozdobników nie razi i dobrze wkomponowuje w całokształt. Zespół używa sobie swobodnie poszczególne elementy i żongluje ekstremalnością w zależności od potrzeby, co nadaje dużej wielowymiarowości muzyce.

Kończący płytę „Let Us Descend” wraca do klimatów z początku płyty, robiąc należytą klamrę spinającą materiał i aż robi się żal, że zaledwie po 40 minutach jest to już koniec płyty. Na szczęście można puścić cały album od początku.

Jest takie stare słowiańskie przysłowie – „ jeśli spodziewasz się Melo-Death/Black, to dostaniesz ultra-retro Doom/Death z nutką Gothic Metalu, w skandynawsko-holenderskim sosem”. Co poniektórzy fani szwedzkiej ekstremy będą pewnie zawiedzeni, ale wszelkie braki w intensywności są nadrabiane atmosferyczną głębią i wyjątkowym klimatem.


ocena: 9/10
mutant
oficjalna strona: sarcasmsweden.se
Udostępnij:

30 marca 2022

Shattered – Wrapped In Plastic [2004]

Shattered - Wrapped In Plastic recenzja okładka review coverChciałbym zaznaczyć, że nie jestem specjalnie fanem Melo-Death. dlatego tym bardziej chciałbym zwrócić uwagę na jeden z bardziej nadających się do słuchania albumów z tej nieco cukierkowej odmiany Metalu. Możliwe też, że wyraźne wpływy Thrash Metalu zaważyły na mojej sympatii do muzyki zawartej na tym krążku.

Shattered istniał już w 1996, ale zanim udało im się w końcu zadebiutować, to namęczyli ok. ośmiu taśm demo, o których nie słyszał nikt, poza samym zespołem. Ostatecznie związali się z Black Mark Productions, który znany był z tego, że miał rewelacyjne zespoły, ale beznadziejne zarządzanie. Trzeba też powiedzieć, że się nieco spóźnili o 6 lat, gdyż moda na tego typu granie w 2004 r. już dawno minęła. Grupa rozpadła się po śmierci brata frontmana, Jimi Andersona w 2006 r.

To tyle, jeśli chodzi o historię, przejdźmy do dania głównego. Wrapped in Plastic to 9 przebojowych ciosów + intro, trwające 31 minut. Nie jest to dużo, ale za to dostajemy materiał bez niepotrzebnego tłuszczu, hit za hitem, co bardzo rzadko się zdarza w Metalu w ogóle. Jedynymi numerami, wobec których miałem opory to „Soul Delivery” i tytułowy track (odpowiednio numer 4 i 5 w trackliście). Ale nawet i one ostatecznie weszły mi w krew. Z kolei najbardziej mi się podobał otwierający „Accelerhate” oraz najdłuższy na płycie „Reckless Agression”.

Wokal mi się kojarzy z Mardukiem, ale bez specjalnych efektów i pogłosów. W „Erased” pojawia się Punkowy głos w refrenie, a w ostatnim numerze „Keep On Killing” mamy siarczysty growl. Gitarowo bym powiedział, że słyszę tu większy wpływ późniejszego Carcass, niż At the Gates, co też może mieć wpływ na nośność muzyki.

Jedyne do czego można by się przyczepić, to paradoksalnie główny atut płyty – jest to zbiór świetnych kawałków, ale bez jakiś ambicji, by być czymś więcej. Malkontenci mogą dodać, że ostatecznie jest to „tylko kolejna” dobra płyta, bez większej oryginalności. Ale jeśli chcielibyście posłuchać sobie niezobowiązującego, ekstremalnego Metalu z Thrash’ową melodią i refrenami, to macie jak znalazł.


ocena: 8,5/10
mutant
Udostępnij:

15 marca 2022

Aeon – Rise To Dominate [2007]

Aeon - Rise To Dominate recenzja reviewTo niesamowite jak niektóre zespoły potrafią mieć własną osobowość, nawet jeśli żywcem naśladują legendy. Styl Aeon to wypadkowa elementów Deicide, Morbid Angel, Cannibal Corpse, plus coś ekstra szwedzkiego. Sama grupa zresztą nie wypadła sroce spod ogona. Korzenie grupy sięgają tak naprawdę roku 1994, kiedy to powstała kapela Unorthodox, która rok później przemianowała się na Defaced Creation, nagrała jeden album, po czym się rozpadła.

Rise to Dominate to drugi album grupy, ale pierwszy dla dużej wytwórni (Metal Blade Records), dzięki czemu do dzisiaj w miarę łatwo jest go dostać, w przeciwieństwie do prawie nieosiągalnego debiutu w Unique Leader. Tym razem zabrakło instrumentali, które zawsze się pojawiają na płytach Aeon. Co prawda, ostatni track na płycie pełni poniekąd formę outro, ale ma wokal. Jest to też ostatni tak brutalny album, jaki Aeon zrobił, gdyż ich następne twory są zdecydowanie bardziej wyważone i łatwiejsze w odbiorze.

Ze wszystkich wymienionych Bogów Death Metalu, najsilniej przebija się Deicide, co daje ciekawy efekt, jakby Glen Benton grał repertuar Kanibali. Słychać to przede wszystkim w refrenach, gdzie występuje duo-wokal (growl + skrzek), ale jeszcze nie aż tak dobitnie, jak na następnych płytach. Album ten ma dużo tracków, bo aż dwanaście i wśród nich pojawiają się pierwsze hity zespołu, jak walcowaty „You Pray To Nothing”, chaotyczny „House of Greed” czy vaderowski „Luke 4:57”. Niemniej jednak przy takiej ilości nawałki, całość może trochę nużyć.

Ogólnie powiedziałbym, że zespół dopiero się rozkręcał, gdyż z płyty na płytę robił się coraz lepszy kompozycyjnie, nie tracąc przy tym siły i ciężkości. W tym przypadku mamy do czynienia przede wszystkim z brutalną dawką przemocy, która niekoniecznie chce wyjść powyżej przeciętności.


ocena: 6/10
mutant
oficjalny profil Facebook: www.facebook.com/aeon666

inne płyty tego wykonawcy:

Udostępnij:

3 marca 2022

Necrophobic – Mark Of The Necrogram [2018]

Necrophobic - Mark Of The Necrogram recenzja reviewRzadko kiedy się zdarza, żeby zespół z długim stażem, na tak późnym etapie kariery popełnił arcydzieło. Zwłaszcza, że Necrophobic ma już na swoim koncie co najmniej dwa legendarne albumy („Darkside” i „Nocturnal Silence”). Jak się im to udało? Szczegóły poniżej.

Na sukces tego albumu złożyło się kilka czynników. Przede wszystkim, perkusista Joakim Sterner przywrócił do składu byłych członków zespołu. Powrót pierwszego wokalisty grup i dwóch długotrwałych wioślarzy po długiej przerwie. Po drugie, upływ 5 lat od poprzedniego albumu („Womb of Lilithu”) ewidentnie pozwolił na dopieszczenie kompozycji. Po trzecie, słyszalny głód grania.

Niewątpliwe jest, że ekipa składa się ze starych wyg i wyjadaczy. To i też ich wieloletnie doświadczenie w tworzeniu muzyki wreszcie zaowocowało umiejętnością tworzenia piosenek. Panowie wiedzą, jakie patenty się sprawdzają, a których należy unikać. Wiedzą też w jaki sposób urozmaicać poszczególne kompozycje, aby uniknąć nudy.

W efekcie końcowym dostajemy najsilniejszą pozycję w dorobku grupy, gdzie nie ma ani jednego zapychacza, a wszystko ma swoje miejsce i czas. Pierwsze trzy petardy wprowadzają w odpowiedni klimat, ze szczególnym uwzględnieniem hitowego „Tsar Bomba”, który już chyba przeszedł na stałe do kanonu klasyków. Mamy też kilka wolniejszych, dłuższych i bardziej rozbudowanych numerów w środku płyty, kilka bujających w średnim tempie, oraz uroczą miniaturkę instrumentalną na sam koniec. Zespół nie wstydzi się dodać gdzieniegdzie keyboardu dla efektu, ale stara się przede wszystkim nie przytłoczyć słuchacza nadmiarem ekscesów, a zamiast tego prowadzić dźwiękowo jak przez labirynt do logicznego wyjścia.

Ostateczna ocena może wydawać się nieco na wyrost lub przesadzona, ale jest podyktowana już kilkuletnim słuchaniem i wracaniem do tej płyty. Grupa znalazła idealny balans między wpływami Black Metalowymi a Death Metalowymi, gdzie żadna ze stron nie dominuje drugiej, a zamiast tego doskonale się uzupełnia. Jestem przekonany, że nawet za 10 lat muzyka będzie wciąż brzmieć świeżo. Zresztą o sukcesie niech świadczy fakt, że bardzo szybko powstał sequel do omawianego krążka. Ale to jest temat na oddzielną historię…


ocena: 10/10
mutant
oficjalny profil Facebook: www.facebook.com/necrophobic.official

inne płyty tego wykonawcy:


Udostępnij:

25 lutego 2022

Unanimated – In The Forest Of The Dreaming Dead [1993]

Unanimated - In The Forest Of The Dreaming Dead recenzja okładka review coverJest początek roku 1993. Wychodzi debiut Unanimated. Do ówczesnych fanów grupy zalicza się wtedy jeszcze nieznany frontman Opeth. W Szwecji wciąż króluje brzmienie gitar jak w Entombed. Dissection ma dopiero wydać swój pierwszy album pod koniec roku. At The Gates jeszcze nie gra w stylu, z którego miał być znany. A Black Metalowe hordy z Norwegii jeszcze się rozkręcały i miały dopiero wydać swoje klasyki.

W takiej też oto sytuacji, pojawienie się bardzo nietypowo zagranego Melodyjnego Death/Blacku namieszało na scenie i zwróciło uwagę ludzi. Wystarczy wspomnieć, że tego typu połączenie gatunkowe miało się stać normą w późniejszych latach.

Sama okładka zresztą budziła konsternację – zdjęcie zespołu, oraz estetyka starych winyli z lat ’60, jako że zespół celowo chciał iść pod prąd i nie powielać tego, co robili inni. Muzycznie natomiast mamy do czynienia z pięknie napisanymi utworami, które wchodzą gładko bez popity. Słuchanie tego albumu jest czystą przyjemnością dla ucha.

Nie jest też łatwo wyróżnić jeden najlepszy track. Z pewnością zarówno genialny „Blackness of the Fallen Star” czy niewiele gorszy „Storms from the Skies of Grief” znajdą swoich amatorów zarówno dobrych melodii, jak i konkretnego wygaru, którego bynajmniej na płycie nie brakuje.

To co sprawiło, że grupa nie odniosła sukcesu, mimo iż album cieszył się szacunkiem, to wg muzyków fakt, że nie byli w stanie zrobić trasy koncertowej poza Szwecją, ze względu na kontraktowe zobowiązania w innych grupach, w których grali, jak i kompletny brak promocji przez wytwórnię. Ale co się odwlecze to nie uciecze, gdyż w ostatecznym rozrachunku jak najbardziej można mówić tutaj o klasyku gatunku. Pozycja obowiązkowa do poznania.


ocena: 10/10
mutant
oficjalny profil Facebook: www.facebook.com/pages/Unanimated-Official/156195984418900

inne płyty tego wykonawcy:

Udostępnij:

11 grudnia 2021

Unleashed – No Sign Of Life [2021]

Unleashed - No Sign Of Life recenzja okładka review coverBrak oznak życia – to podejrzany i trochę kiepsko rokujący tytuł jak na płytę kapeli z ponadtrzydziestoletnim stażem. A jeśli jeszcze weźmiemy pod uwagę, że stworzenie nowego materiału zabiera zespołowi coraz więcej czasu… Czyżby Szwedzi wymiękali? Odpowiedź na to pytanie dostajemy już w pierwszym kawałku, w którym Unleashed szybko przechodzi do rzeczy – jest żwawo, dynamicznie i nad wyraz obiecująco. Niestety „The King Lost His Crown” to coś w rodzaju zmyłki czy appetizera, bo następne utwory są utrzymane w stylu dwóch poprzednich krążków i blastów z prawdziwego zdarzenia w nich nie przewidziano.

Może i Unleashed nie mają dość wytrzymałości, żeby przez pół godziny napieprzać na wysokich obrotach, ale w średnich tempach wciąż radzą sobie bez zarzutu, więc po prostu korzystają z tego, co im zostało – klepią chwytliwe i raczej nieskomplikowane kawałki o dużym potencjale koncertowym. Na No Sign Of Life zespół udanie łączy to, co sprawdzone i jako tako u nich aktualne z okazjonalnymi nawiązaniami w riffach i rytmice do czasów „Across The Open Sea” / „Victory” oraz… paroma zaskakująco nietypowymi riffami czy bujaniem spod znaku death 'n' rolla. Innymi słowy: Szwedzi, o dziwo, jeszcze nie powiedzieli ostatniego słowa. A jako że przyszłość Firespawn jest niepewna, Fredrik Folkare powinien pakować wszystkie swoje pomysły (przede wszystkim te najbardziej agresywne) właśnie w Unleashed. Dobrze by im to zrobiło. Zwłaszcza kiedy po dwudziestu pięciu latach (!) wspólnego grania doczekał się kompozytorskiego wsparcia ze strony Tomasa Olssona.

Chociaż zgodnie z wieeeloletnią tradycją album nagrywano w Chrome Studios, No Sign Of Life jako całość nie może się pochwalić ciężarem „The Hunt For White Christ” (szczególnie jeśli chodzi o gitary), nadrabia to zestawem naprawdę udanych i zróżnicowanych numerów oraz solidną dawką porządnej trzepanki spod palców Fredrika. Oprócz wspomnianego już „The King Lost His Crown” najlepsze wrażenie robią „Did You Struggle With God?” (zabawna aluzja do „Władcy pierścieni” w refrenie), „No Sign Of Life” (jeden z szybszych na płycie), „It Is Finished” (fajny hipnotyzujący podkład pod refren), „Here At The End Of The World” (mocno wybijające się riffy; szkoda, że niepotrzebnie przeciągnięto go o 2 minuty) i „Where Can You Flee?” (najbardziej zalatuje oldskulem). Ogólnie jest z czego wybierać (dlatego nie rozumiem, czemu promują płytę najnudniejszym kawałkiem) i wydaje się, że prawie każdy fan Unleashed znajdzie tu coś dla siebie. Prawie, bo zatwardziali wielbiciele ostrzejszego oblicza zespołu mogą kręcić nosami na niespieszne tempa i umiarkowany poziom intensywności.

Trudno w to uwierzyć, ale Szwedzi trzymają się naprawdę dzielnie. Nie eksperymentują, nie wygłupiają się, nawet nie walczą w sądach o prawa do nazwy. Robią swoje, robią to dobrze, więc trzeba im przyklasnąć. Klask! Klask!


ocena: 7,5/10
demo
oficjalna strona: www.unleashed.se

inne płyty tego wykonawcy:


Udostępnij:

18 lipca 2021

Degial – Death’s Striking Wings [2012]

Degial - Death’s Striking Wings recenzja okładka review coverSzwedzi zaczynali przygodę z muzyką jako Degial Of Embos, który to pogrzebali po zaledwie dwóch demówkach, by chwilę później wystartować od początku, już jako Degial. Trudno stwierdzić, co też się z chłopakami działo w tak zwanym międzyczasie, ale wywarło to na nich niezatarte wrażenie, bo zamienili trampki i niebieskie jeansy na skóry, łańcuchy i pasy amunicyjne. A w muzyce, no cóż… Death’s Striking Wings rozpoczyna się dość typowo i niewinnie, więc w pierwszych chwilach można posądzić chłopaków wyłącznie o fascynacje rodakami z Dissection, Sacramentum czy Necrophobic, ale z minuty na minutę materiał staje się coraz mniej oczywisty i nabiera fajnej wyrazistości.

Degial łoją pierwotny i surowo brzmiący death metal, w którym mieszają się wpływy amerykańskich protoplastów gatunku w postaci Possessed, Morbid Angel (najdalej do „Covenant”), Death (do „Scream Bloody Gore” i basta) czy Necrovore z bardziej melodyjnymi przedstawicielami szwedzkiej szkoły, których wymieniłem powyżej; przy czym w utworach zdecydowanie dominują inspiracje kapelami zza oceanu. Oczywiście tak poskładana muzyka jest zajebiście oklepana i nic nie wnosi do stylu jako takiego, aaale zagrano ją z odczuwalną pasją i zaangażowaniem, że budzi uznanie i po prostu musi się podobać. I chociaż Death’s Striking Wings charakteryzuje się większym pierdolnięciem niż większość wspomnianych klasyków, to wiernie odtwarza obskurną i przesyconą śmiercią atmosferę nagrań sprzed 20-25 lat i brzmi (za nagrania odpowiada ikona szwedzkiej sceny Fred Estby) w pełni autentycznie.

Z brakiem ogólnej oryginalności Death’s Striking Wings wiąże się pewien paradoks, bo z jednej strony można bez trudu wskazać, od kogo kolesie z Degial zapożyczyli sobie konkretny element, a z drugiej wcale nie ma wielu kapel, które by potrafiły w najdrobniejszych niuansach tak jednoznacznie i sprawnie nawiązać do klasyków. Weźmy na przykład „Serpent’s Tide” czy „Temple in Whirling Darkness”, w których pojawiają się riffy jakby żywcem wyjęte z „Seven Churches” – czegoś takiego nie słyszy się codziennie. Jeszcze ciekawiej wyglądają wpływy Morbid Angel, bo te z każdym kolejnym kawałkiem przebijają się coraz mocniej, by w połowie płyty przybrać absurdalne rozmiary. Niektóre utwory („Perpetual Fire” albo wolniejszy i bardziej rozbudowany „Death’s Striking Wings”) to niemalże medley’e polepione z przebojów Morbidów. Czy to źle? Nie przy tym poziomie wykonania i chwytliwości! Wcześniej na szwedzkiej ziemi chyba tylko Luciferion i Soulreaper tak wyraźnie inspirowali się Morbid Angel, przy czym ten drugi zespół był też personalnie powiązany z Dissection i Sacramentum…

Death’s Striking Wings to szybkie tempa, ostre riffowanie, solówkowe szarpidructwo i wściekłe darcie mordy (Pete Helmkamp z Angelcorpse się kłania), a to wszystko bez udziwnień, komplikowania na siłę i słodzenia, w dodatku zamknięte w błyskawicznie umykających 36 minutach. Jeśli tak podany death metal do was przemawia, to debiut Degial sprawi wam mnóstwo radości. Bardzo dobra płyta!


ocena: 8,5/10
demo
oficjalny profil Facebook: www.facebook.com/profile.php?id=100063464230015

podobne płyty:

Udostępnij: