29 lipca 2014

Dehumanized – Controlled Elite [2012]

Dehumanized - Controlled Elite recenzja reviewZagorzali fani Dehumanized to mają przejebane, oczywiście o ile w ogóle tacy istnieją. Tyle lat czekać aż ich ulubieńcy zbiorą się do jako tako składnej kupy i sklecą wreszcie album z prawdziwego zdarzenia - to jest dopiero test na cierpliwość. Kto jednak wytrwał — lub, co bardziej prawdopodobne, dorwał krążek przez przypadek — ten na pewno z rozkoszą zagłębi się w krwawą sieczkę przygotowaną przez Amerykanów, bo to wzorcowy ochłap brutal death metalu z juesej. Jedni ze współtwórców typowego nowojorskiego brzmienia zaprezentowali się na Controlled Elite z jak najlepszej strony, zostawiając w tyle wiele popularniejszych tudzież lepiej reklamowanych nazw. Odczłowieczeni panowie władowali w ten 35-minutowy (bo tyle zostaje po odjęciu ciszy przed misternie „ukrytym” kawałkiem) materiał dosłownie wszystkie charakterystyczne elementy gatunku, czyniąc album, w sensie muzycznym, cholernie przekrojowym i wyczerpującym zarazem. Controlled Elite to prawdziwa lekcja poglądowa brutalnego death metalu dla wszystkich tych, którym się wydaje, że dobrze opanowali ten styl. Mamy tu bowiem wszystko, z czego hurtowo (mniej lub bardziej udanie) korzystają inne kapele z tego nurtu, ale także to, o czym na nieszczęście własne i słuchaczy zapominają: różnorodne tempa (w tym miażdżące zwolnienia i sporo średnich), ciekawe techniczne zagrywki równoważone dołującymi prostymi riffami, odrobinę melodii i zmyślne solówki, podwójne wokale, no i oczywiście tony czystej brutalności. Nie bez znaczenia jest również masywne brzmienie i czytelna produkcja, dzięki którym płyta na dłużej zostaje w głowie. Muzycy Dehumanized na tyle sprawnie żonglują znanymi od dawna patentami, że na Controlled Elite nie uświadczymy ani chwili denerwującej monotonii, obcujemy natomiast z grzańskiem dynamicznym i porywającym. Słysząc takie „Man vs. Man”, „Root Of Evil”, „Bloodties” czy „Set In Stone” aż chce się rzucić w kocioł, żeby rozdawać kopy na lewo i prawo. Jest moc! Wprawdzie za sprawą Controlled Elite dystansu do Suffocation (bajdełej – dwóch Dusicieli występuje tu w gościach) ani nawet Dying Fetus już nie nadrobią, ale na uznanie Dehumanized zasługują bez dwóch zdań!


ocena: 8/10
demo
oficjalny profil Facebook: www.facebook.com/DEHUMANIZED.NY
Udostępnij:

26 lipca 2014

Mastodon – Once More 'Round The Sun [2014]

Mastodon - Once More 'Round The Sun recenzja okładka review coverTo aż nieprawdopodobne, że od wydania przełomowego dla Mastodon „The Hunter” minęły już trzy lata. Przez ten czas ta kapitalna płytka absolutnie nic dla mnie nie straciła ze swojej świeżości i ciągle słuchałem jej z taką samą podnietą, jak na początku. Jednocześnie zachodziłem w głowę, co też ciekawego muzycy zaproponują na kolejnym materiale, bo wszelkie zajawki — z „High Road” na czele — brzmiały niezwykle obiecująco. Doczekałem się i przy pierwszej okazji włączyłem Once More ’Round The Sun do swojej kolekcji. Nie było tanio (Empik ssie), ale na pewno było warto! O nowym otwarciu i wielkim zaskoczeniu nie mogło być wprawdzie mowy — bo i po cholerę zmieniać coś, co się tak dobrze sprawdza — jednak porcja hitów w znanym stylu, jaką wysmażyli Amerykanie, powinna bez trudu zaspokoić apetyty nawet najbardziej wymagających melomanów. Muzycy Mastodon nie raz i nie dwa udowodnili, że progresywny rock-metal (z wszelkimi naleciałościami) opanowali do perfekcji, a przy okazji z każdą kolejną płytą czynili go coraz bardziej przystępnym dla mas - zjadliwym i akceptowalnym, choć podskórnie wciąż nieźle pogmatwanym. Dzięki takiej przebiegłej taktyce na Once More ’Round The Sun — tak, jak wcześniej na „The Hunter” — słuchacze mogą obcować ze znakomitymi, złożonymi technicznie cacuszkami, które podano w lajtowej piosenkowej formule i z zabójczym feelingiem. Nie uświadczycie tu nudy, drętwego filozofowania nad każdym dźwiękiem ani żadnego pitolenia/pedalenia. Mastodon proponuje w miejsce tych charakterystycznych dla gatunku mielizn masę takiej prostej radochy, niewymuszonego luzu i niesamowicie chwytliwych refrenów. Nie to, co Cynic… Co tu dużo pisać, Once More ’Round The Sun ma tak zajebisty potencjał, że już w pierwszej minucie „Tread Lightly” człowiek chce wraz z zespołem śpiewać na całe gardło… nawet bez znajomości tekstu. Taka sytuacja powtarza się przy kilku kolejnych kawałkach, więc coś musi być na rzeczy – kolesie z Mastodon mają po prostu talent do pisania przebojowych numerów. Szczytem zajebichy jest wywołany już „High Road”, ale i „Tread Lightly”, „Chimes At Midnight”, „Aunt Lisa”, „Halloween” czy „Feast Your Eyes” potrafią człowieka błyskawicznie rozkręcić, zwłaszcza w samochodzie. Ponadto w zestawie jest jeszcze „Diamond In The Witch House”, który wprawdzie nie dorównuje epickim cudeńkom z „Crack The Skye”, ale jako rozbudowane zakończenie płyty sprawdza się naprawdę dobrze. Ogólnie rzecz biorąc, za sprawą Once More ’Round The Sun kolejny przełom w karierze zespołu raczej się nie dokona, ale to bezsprzecznie topowy materiał, którym zgłaszają swoją kandydaturę do płyty roku.


ocena: 9/10
demo
oficjalna strona: www.mastodonrocks.com

inne płyty tego wykonawcy:






Udostępnij:

23 lipca 2014

Hexenhaus – Dejavoodoo [1997]

Hexenhaus - Dejavoodoo recenzja okładka review coverChciałbym móc napisać, że takiej kapeli nie trzeba nikomu przedstawiać. Idę jednak o zakład o rękę, nie ryzykując wątpliwej przyjemności podcierania się łokciem, że niestety znakomita większość miłośników metalu nie tylko nie słyszała żadnego albumu, ale wręcz w ogóle nie słyszała o kapeli. Niosąc wiec dziarsko kaganek oświaty, postaram się nieco ten stan rzeczy zmienić. Hexenhaus to szwedzka kapela, która rozpoczęła swoją działalność w drugiej połowie lat 80-tych od speed/thrashowego krążka „A Tribute to Insanity”. Krążek żadną rewelacją nie był, ale słuchało się go lepiej niż przyjemnie – ładnie bowiem łączył thrashową motorykę i feeling z mroczną teatralnością Mercyful Fate i King Diamond oraz niemałą dozą gitarowych zawijasów. Z czasem muzyka ewoluowała, dojrzewała, aż osiągnęła swój szczyt na opisywanym dziś Dejavoodoo. Sporo zmieniło się od czasów pierwszego krążka, ba, sporo zmieniło się od poprzedzającego Dejavoodoo – „Awakening”. Zdecydowanie poprawiono realizację i nagłośniono odpowiednio wszystkie instrumenty, co przełożyło się na znacznie bardziej profesjonalne brzmienie, tak bardzo garażowe w przypadku „Awakening”. W końcu gitary wyszły z cienia, a i wokalista przestał brzmieć jak z odzysku. Thomas Lyon zdecydowanie potrafi śpiewać, aczkolwiek nie było to takie pewne po lekturze poprzednika. Na szczęście po kartonowym brzmieniu i płaskiej jak klata Kate Moss akustyce na Dejavoodoo nie ma ani śladu. Równie wiele dobrego zrobiono w przypadku gitar, które są teraz soczyste, pełne, a akustyczne wstawki przyprawiają o ciarki. W końcu wszystko znalazło się na swoim miejscu i słychać to doskonale. Nie bez kozery tyle męczę o tej realizacji, kompozycyjnie bowiem album przepoczwarzył się kolosalnie, oddając z thrashu, a dodając jeszcze więcej King Diamondowego klimatu, operowości i heavy metalowej melodyjności. Echa Memento Mori są niepodważalne. Samego krążka słucha się kapitalnie – jest zrównoważony, melodii jest sporo, ale nie powinny zniechęcać nawet największych maniaków Meshuggah, utrzymany w średnich tempach z okazjonalnymi zwolnieniami, ale także przyspieszeniami, a przede wszystkim dopracowany technicznie w najdrobniejszych szczegółach. Jeszcze nigdy wcześniej Mike Wead nie wyczyniał takich zawijasów, miażdżąc tak riffami, jak i solówkami. Tych ostatnich jest sporo i są naprawdę najwyżej próby. Trudno jest mi wskazać najlepsze kawałki, album jest bowiem bardzo równy, tym niemniej „Nocturnal Rites” oraz „Rise Babylon Rise” wydają się nieco wyrastać ponad poziom, raczej jednak za sprawą nieco ciekawszych aranżacji, aniżeli jakiejś rzeczywistej różnicy jakościowej. Album tworzy pewną całość, toteż warto słuchać go od początku do końca, włącznie z instrumentalami, które to fantastycznie wprowadzają słuchacza do świata mroku i mistycznego klimatu. Na zakończenie wypada dodać, że zespól reaktywował się jakiś czas temu, a że Wead przez cały czas niebytu nie próżnował, być możne come back nie będzie totalną porażką.


ocena: 9/10
deaf
oficjalny profil Facebook: www.facebook.com/pages/Hexenhaus
Udostępnij:

20 lipca 2014

Hysteria – When Believers Preach Their Own Hangman’s Dogma [2009]

Hysteria - When Believers Preach Their Own Hangman’s Dogma recenzja okładka review coverPrzykład takiego zespołu jak Hysteria boleśnie pokazuje, w jak głębokiej dupie są muzykujący podziemniacy w naszym kraju. Kapela właściwie znikąd, słabo znana, bez kontraktu z poważną wytwórnią i bez przyzwoitej dystrybucji, a na potrzeby swojego drugiego krążka potrafiła zadbać o taką produkcję, o jakiej większość naszej czołówki może najwyżej pomarzyć oraz oprawić krążek w bardzo estetyczne grafiki Setha. Dochodzi do tego poziom samej muzyki, który niejedną profesjonalnie działającą kapelę (już niekoniecznie z Polski) powinien zawstydzić. Z której strony by nie spojrzeć, to Francuzi napieprzają death metal w całości mieszczący się w ramach gatunku, który nie zawiera absolutnie niczego, czego byśmy wcześniej nie słyszeli setki razy, a jednak łatwo ich odróżnić od tysięcy innych grajków-brutalistów, bo wzorce mają mniej „na czasie”, a i uczucia jakby w tej sieczce więcej. Muzyka na When Believers Preach Their Own Hangman’s Dogma stanowi cholernie udaną wypadkową Morbid Angel (z okresu „Gateways To Annihilation”) oraz Kataklysm (choćby z takiego „Epic”) z okazjonalnymi wpływami Gojira (gitary w najwolniejszych fragmentach) i Suffocation (perkusja w tych najszybszych) – ciężką, motoryczną (bardzo urozmaicone partie perkusji, zajebiste rozbudowane przejścia), wpadającą w ucho i z bardzo dobrym growlem. Względem starszego o trzy lata debiutu, oprócz brzmienia, Francuzi poprawili przede wszystkim aranżacje, uczynili swe kawałki bardziej zwartymi, bezpośrednimi i przejrzystymi. Kolesie prezentują technikę na bardzo dobrym, wyraźnie wyższym niż na „Haunted By Words Of Gods” poziomie, ale nie pchają się z nią na pierwszy plan, pilnując raczej składności i fajności swoich utworów. To dlatego na płycie nie brakuje zapamiętywalnych riffów (w liczbie szokującej jak na współczesny zespół death metalowy), ciekawie równoważonych temp (oczywiście z przewagą tych szybkich) i akcentów zapewniających charakterystyczność poszczególnym kawałkom (tu znowu wybija się perkman). When Believers Preach Their Own Hangman’s Dogma słucham od paru lat ciągle z taką samą radochą jak na początku i zawsze chętnie do niej wracam, bo niewiele takiej muzyki dociera z nowych płyt, a tu wszystko jest zrobione rzetelnie, w odpowiednich proporcjach, równo, logicznie z siebie wynika i chodzi jak w chińskiej fabryce szwajcarskich zegarków. Co więcej — a to ostatnio nie takie oczywiste — potrafiłem nawet wyłuskać kilka ulubionych numerów, toteż teraz polecam wam szczególnie „Sufferings Make Me Almighty”, „Your Kingdom Will Be Mine” i „The Unholy Creation”. Jeśli tylko Francuzi nauczą się pisać same przeboje (na krążku siedem na dziewięć kawałków wchodzi bez popity i nie można im absolutnie niczego zarzucić) oraz zbrutalizują popisy solowe (póki co niektóre są zbyt ładne – technika wygrywa z chęcią dojebania), to zupełnie uzasadnienie będą mogli się pchać na salony. Na razie są „tylko” bardzo dobrymi reprezentantami Europy z naprawdę niezłymi widokami na przyszłość.


ocena: 8/10
demo
oficjalna strona: www.hysteria-deathmetal.fr

inne płyty tego wykonawcy:

podobne płyty:

Udostępnij:

17 lipca 2014

Embolism – Devillumination [2013]

Embolism - Devillumination recenzja okładka review coverKto by pomyślał, że po dziesięciu latach od wydania „Mindchaos” Słowakom będzie się chciało na nowo rozkręcać zespół, do tego w starym składzie? Jakieś niewiadome Coś ich jednak tknęło i oto znienacka dostaliśmy trzeci krążek w dyskografii Embolism. O dziwo, Devillumination przez niecałe pół godziny swego trwania potwierdza, że decyzja o powrocie do grania była słuszna, bo to zdecydowanie ich najciekawszy album, najbardziej ekstremalny, a przy tym najnowocześniej — i z osiem razy lepiej niż „Mindchaos” — brzmiący. Kariery już nie zrobią, ale ich podejście do muzyki musi budzić respekt. Tak wygląda grind na czasie – precyzyjny, wybuchowy, szybki i brutalny, choć bez zbyt wielkich kombinacji. Muzycy Embolism odłożyli na bok część wcześniejszych ambicji, nie silą się na przesadnie oryginalną czy wymyślną sztukę i niczego nie poszukują. Nakurwiają. I czynią to naprawdę konkretnie, pamiętając jednocześnie o swoich korzeniach – jest więc ostro, poważnie, ale z licznymi urozmaiceniami, zwłaszcza jeśli chodzi o gitary (a nie tylko o introsy, jak to wygląda u większości). Wprawdzie nie ma tu setki riffów na kawałek, ale te, które upchnięto, na pewno można zaliczyć do charakterystycznych, ponadto część z nich stanowi wyraźny łącznik z przeszłością zespołu. Na Devillumination nie brakuje czystego, energetycznego grzańska, w jakim rozkochani są wielbiciele grindu, jednak na pewno nie jest to napierducha uskuteczniana najprostszymi metodami. Byle do przodu i byle jak – to nie dla tych sympatycznych Słowaków. Za to właśnie cenię Embolism – potrafią narobić hałasu co nie miara, jednak po bliższym przyjrzeniu się okazuje się, że to wszystko ma sens, trzyma się kupy i jest wewnętrznie spójne. Jeśli zatem szukacie grindowego wyziewu na poziomie, polecam sięgnąć po Devillumination – panowie ani na chwilę nie zdradzają się ze swoim pochodzeniem.


ocena: 7,5/10
demo

inne płyty tego wykonawcy:

Udostępnij:

14 lipca 2014

Deicide – In Torment In Hell [2001]

Deicide - In Torment In Hell recenzja okładka review coverZa którymś przesłuchaniem niesławnego „Insineratehymn” doszedłem (a może i dojszłem – blisko miałem do półki z płytami) do wniosku, że ciężko będzie im nagrać coś gorszego. Stan ten i przekonanie trwało do pierwszego odpalenia In Torment In Hell po tym, jak znacznie wcześniej powędrował on na półkę. Początkowy — choć i tak nie przesadny — entuzjazm, spowodowany tylko tym, że album jest zwyczajnie szybszy od poprzednika, został zmieciony. Przecież to się okazało jeszcze gorsze! Benton na każdym kroku podkreślał, jak to szybko (w 4 dni) i tanio (za 5600 $) nagrali tę płytę… Efekt jest taki, że naprawdę słychać, iż w In Torment In Hell nie włożono zbyt dużo pracy ani środków pieniężnych. O zgrozo nawet wcześniejszy krążek mógł się poszczycić bardziej „ostrym” i wyraźnym brzmieniem. Tu na umiarkowany plus zmienił się sound werbla, ale reszta… Mnie szczególnie irytuje szum, dudnienie i „buczenie” czegoś, co chyba miało być w zamyśle drugą gitarą albo nawet i basem. Co do muzyki – tak, całościowo jest ona szybsza niż na „Insineratehymn”, ale to zupełnie nic nie daje, mamy bowiem do czynienia z nadzwyczajnym stężeniem schematyzmu i powtarzalności na minutę grania. A gdy jeszcze pojawiają się te nieszczęsne zwolnienia, to już w ogóle robi się niewesoło. Tym sposobem dostajemy coś na kształt kilku niedorobionych wersji niedorobionego i zabiedzonego „Kill The Christian”. Nie żebym oczekiwał po Deicide rewolucyjnej oryginalności, ale trzeba przyznać, iż drzewiej tak z nimi bywało, że jakoś sprawniej montowali do kupy te swoje patenty. A tu… Ech. Słowem: to co musieli – odbębnili, nie zważając przy tym na jakość produktu końcowego. Czemu się dziwić, skoro po paru latach sami przyznawali, że ten album powstał po tylko to, by wyzwolić się spod „opiekuńczych” skrzydeł Roadrunner. Plusy… pewnie jakieś są, niektórym nawet udało się kilka wyliczyć… Ja tak nie potrafię (czy też nie chcę) i mogę skupić się przede wszystkim na wadach, a w te — sami przyznacie — In Torment In Hell obfituje. Nie przekonuje mnie żaden element tego krążka. Trudno, co robić? Proste – nie kupować i nie słuchać. Mnie, niestety, pozostaje już tylko to drugie.


ocena: 4,5/10
demo
oficjalny profil Facebook: www.facebook.com/OfficialDeicide

inne płyty tego wykonawcy:

Udostępnij:

11 lipca 2014

Sinister – The Post-Apocalyptic Servant [2014]

Sinister - The Post-Apocalyptic Servant recenzja reviewPowiedzmy sobie jasno – Sinister już się nie zmieni. Jeśli ktoś chce ostatecznego potwierdzenia – oto The Post-Apocalyptic Servant, płyta, która równie dobrze mogła się ukazać zamiennie z „The Carnage Ending” albo „The Silent Howling”… albo „Legacy Of Ashes”. Dokładnie tak. Cztery ostatnie krążki można zamieniać miejscami, tasować na wszelkie sposoby, nawet któryś usunąć z talii – jaka by nie była ich kolejność po tych zabiegach, to nic by nas nie ominęło, nikt by się spisku nie doszukał, o zaskoczeniu nie wspominając. Ba, nawet bonusowa płytka z coverami — w wersji ekskluziff — nie jest dla tego zespołu niczym nowym. Od dobrych sześciu lat Sinister gra dokładnie to samo choć pod różnymi tytułami, a że czyni to na bardzo równym, wysokim poziomie, to i na poważniejszą zjebkę nie zasługuje. Ci, którzy u zespołów cenią przede wszystkim konsekwencję, będą The Post-Apocalyptic Servant zachwyceni, bo cały materiał skomponował Bastiaan Brussaard, teksty napisał perkman Toep Duin, aranżacje wokalu to robota Aada, płytę nagrał Jorg Uken w niemieckim Soundlodge, a straszno-szpetna okładka to dzieło znanego tu i ówdzie Mike’a Hrubovacka – to wszystko i w takiej samej konfiguracji znamy z „The Carnage Ending”. Są jeszcze wrażenia ze słuchania – nie zdziwicie się chyba, jeśli napiszę, że od lat takie same, czyli dostatecznie pozytywne, żeby dać im zarobić. Ja okres największej podniety tym zespołem mam już daleko za sobą, kilka razy zdążyli mi się nawet znudzić, ale mimo to ich kolejne albumy jednak lądują na mojej półce, bo najzwyczajniej w świecie są bardzo solidne, w pewnym sensie klasyczne. Inne wytłumaczenie może być takie, że jestem pierdolnięty, ale to nie należy do sprawy… Holendrzy trwają na posterunku i tłuką ten swój firmowy death metal, jakby inna muzyka na świecie nie istniała, pod żadnym pozorem nie dając dupy. Wyraźniejsze nawiązania do Kanibali (najbardziej w „The Macabre God”) i starych Morbidów (te wpływy przewijają się przez całą płytę) wiele na The Post-Apocalyptic Servant nie zmieniają, bo są podane w gęstym sinisterowym sosie. Czy to może być atrakcyjna muzyka dla młodszych fanów, tego nie wiem, mam za to pewność, że wśród setek brutalnych kapel — choćby tylko z Niderlandów — Sinister się wyróżnia, ma charakter i jest jakiś. W sytuacji, gdy nawet najwięksi mają problemy ze swoją muzyczną tożsamością, taka postawa budzi szacunek.


ocena: 7,5/10
demo
oficjalny profil Facebook: www.facebook.com/SinisterOfficial

inne płyty tego wykonawcy:


Udostępnij:

8 lipca 2014

Neuraxis – Truth Beyond... [2002]

Neuraxis - Truth Beyond... recenzja reviewAlbum, na którym ostatecznie wykrystalizował się styl Neuraxis — brutalny i techniczny death metal ze szczyptą (na razie) polotu — robi dobre wrażenie od pierwszych, gęstych taktów. To, że mają niewąskie pojęcie o takim graniu udowodnili już wcześniej, na Truth Beyond… są tylko sprawniejsi, więc mordują z większą swobodą i rozmachem. Największy progres dotyczy jednak brzmienia, które nabrało odpowiedniej mocy i klarowności, przez co świetnie pasuje do takich łamańców. No ale nie ma się czemu dziwić, skoro skorzystali z miejsca schadzek największych kanadyjskich czaszkojebców z Gorguts i Cryptopsy na czele. Od strony technicznej wszystko jest w należytym porządku, toteż nawałnica dźwięków tłoczona pod sporym ciśnieniem w słuchacza przez Neuraxis musi się podobać. Żeby przypadkiem w trakcie słuchania nie wkradła się nuda, tudzież żeby odbiorca mógł nadążyć za zespołem, w połowie płyty pojawia się instrumentalna miniatura – akurat na złapanie oddechu i dojście do siebie przed jednym z lepszych kawałków. Oczywiście na samym „Structures” wypas się nie kończy, bo udanych uderzeń jest na Truth Beyond… znacznie więcej – ot choćby intensywne jebnięcie na początek w postaci „…Of Divinity” czy wkręcający gitarowym wirem „Reflections”. Pewną ciekawostką może być gościnny udział gromadki wokalmenów, spośród których świry z Cephalic Carnage poczynają sobie najfajniej. Album daje pojęcie o wielkim potencjale Neuraxis – tu jeszcze nie do końca wykorzystanym, ale to „nie do końca” i tak przekłada się na bardzo dobry materiał.


ocena: 8/10
demo
oficjalny profil Facebook: www.facebook.com/neuraxismetal

inne płyty tego wykonawcy:

Udostępnij:

5 lipca 2014

Die – Rise Of The Rotten [2010]

Die - Rise Of The Rotten recenzja okładka review coverDie, duński zespół o jednej z najmniej wyszukanych nazw na świecie, nie ma za sobą jakiejś wyjątkowo fascynującej historii. To zresztą mało powiedziane – ich biografię można w zasadzie skrócić do: powstali, wydali Rise Of The Rotten, rozpadli się – nic, nad czym można by się długo rozwodzić. Choć nie do końca takie nic, bo debiutancki album tej formacji jest dość zajebisty i zasługuje na szczególną uwagę fanów agresywnego death metalu. Płytka ukazała się nakładem Unique Leader, jednak z najbardziej typowymi przedstawicielami tej stajni łączy ją tylko krwista rzeźnia, bo styl, w jakim jej dokonano już nie. Die mordują w sposób bardzo charakterystyczny dla kapel ze swojego kraju, przynajmniej dla głównych jej reprezentantów, a wpływy Panzerchrist (z wiadomych względów), Exmortem i Corpus Mortale są u nich bardzo wyraźne – czego absolutnie nie mam im za złe. Innymi słowy Rise Of The Rotten to esencja brutalnego duńskiego death metalu i każdy, kto zaliczył styczność z wymienionymi kapelami, powinien się z tym krążkiem zapoznać – uciecha gwarantowana. Die uprawiają muzykę zajebiście szybką (choć kilka średniotempowych riffów też im się trafiło, pewnie przez przypadek), bardzo intensywną, nienaganną technicznie i po duńsku (Tue Madsen…) brzmiącą. Do typowych składników takiej napierduchy (już samej z siebie niezwykle atrakcyjnej) panowie dorzucili sporo melodyjnych solówek, które: a) pozwalają gitarniakom zabłysnąć umiejętnościami; b) urozmaicają materiał i czynią go łatwiej przyswajalnym/rozpoznawalnym, bo na pewno nie lalusiowatym. Słucha się tego zajebiście i z dużym zaangażowaniem, tym bardziej, że płytka trwa optymalne 36 minut. Dla wielbicieli klasowego death metalu w niezbyt ambitnej otoczce Rise Of The Rotten to materiał jak znalazł!


ocena: 8,5/10
demo
oficjalna strona: www.executionroom.com

podobne płyty:

Udostępnij:

2 lipca 2014

Visceral Bleeding – Absorbing The Disarray [2007]

Visceral Bleeding - Absorbing The Disarray recenzja reviewVisceral Bleeding dla tabunów kapel obracających się w ramach brutalnego i technicznego death metalu nie tylko mogą, a wręcz powinni służyć za wzór tego, jak mordować intensywnością, nie grając przy tym z oszałamiającą prędkością. Szwedzi są po prostu bezkonkurencyjni w tej dziedzinie, a ogarnięcie struktur ich najprostszych utworów (o ile są takowe) nie należy do zadań łatwo wykonalnych. Przy takim zagęszczeniu pojebanych motywów, z jakim mamy do czynienia na płycie, przed przegrzaniem mózgownicy nie uchroni nawet bardzo selektywne brzmienie, które uzyskali w przybytku o nazwie Flatpig. Na Absorbing The Disarray nie ma już charakterystycznego dla poprzednich produkcji Szwedów totalnego zapatrzenia w Suffocation — choć takich wpływów wcale się nie wyzbyli — bo muzyka na tym krążku nabrała więcej indywidualnych cech, stała się także jeszcze bardziej (!) techniczna i zakręcona. Jakby tego było mało, Visceral Bleeding z pełną perfidią skomponowali aż 40 minut materiału, więc zapewne dla wielu niedzielnych ekstremistów kontakt z płytą zakończy się podpięciem pod kroplówkę i wąchaniem soli trzeźwiących. Nie ma bata, soniczna miazga generowana przez ten zespół zrobi wrażenie na każdym, niezależnie od tego, czy potrafi coś z niej zrozumieć, czy też nie (a to nie wstyd). Co ciekawe, z tego instrumentalnego szaleństwa można wyłowić kilka fragmentów, które całkiem nieźle wpadają w ucho, choć melodii w nich tyle, co kot napłakał. Za to już brutalnością Absorbing The Disarray można by obdzielić death’owe sceny dwóch-trzech krajów. W znakomitym „Bring Forth The Bedlam” padają słowa: „I will be bringer of mayhem / I will be bringer of disorder / I will be bringer of chaos”, które spokojnie można odnieść do całego albumu, bo death metal w wykonaniu Visceral Bleeding rzeczywiście niesie ze sobą chaos, nieład i zniszczenie – wszystko najwyższej jakości i bez wątpienia godne polecenia. Neurotic, zgodnie ze swoim zwyczajem, wzbogacili krążek o multimedia (teledyski do „Rip The Flesh” i „Disgust The Vile”) i zapakowali go w slipcase – to taka dodatkowa zachęta do zakupu.


ocena: 9/10
demo
oficjalny profil Facebook: www.facebook.com/pages/Visceral-Bleeding/216670736573

inne płyty tego wykonawcy:




Udostępnij: