Devangelic – Xul [2023]

Z początku wyglądało to na ślepą miłość i z lekka bezczelne naśladownictwo, ale najwyraźniej była to część większego i skrupulatnie przemyślanego planu – Włosi przez kilka lat byli Disgorge wannabe, by w końcu, na „Ersetu”, wejść w buty Amerykanów i godnie ich zastąpić. Nic jednak nie trwa wiecznie i nawet formuła brutalnego death metalu zapoczątkowanego przez Kalifornijczyków musiała kiedyś ulec wyczerpaniu. I tu dochodzimy do Xul – płyty, która jeszcze ma sporo wspólnego z poprzednią, a jednocześnie wyraź dryfuje w nowym (przynajmniej dla zespołu) i do pewnego stopnia zaskakującym kierunku. Tym razem Devangelic do obowiązkowych wpływów bogów z Disgorge dorzucili dla niepoznaki (o ile ktoś nie połapał się po oprawie, tytule i tekstach) sporo naleciałości ze środkowego okresu Nile.

Ambicje Włochów nie powinny dziwić, bo postępy, jakie robią między kolejnymi płytami, są naprawdę odczuwalne, co się tyczy nie tylko kwestii techniczno-produkcyjnych, ale przede wszystkim podejścia do komponowania. Devangelic ewidentnie poszerzyli swoje horyzonty i nabrali odwagi twórczej, stąd też Xul zawiera mnóstwo pomysłów, których jeszcze 5 lat wcześniej muzycy w ogóle nie braliby pod uwagę – i to chyba bardziej w obawie, że wyjdą ze swojej strefy komfortu, niż o to, co pomyślą o nich fani. Weźmy na przykład akustyczne partie i utwory w wolnych tempach – przecież to nie przystoi brutal deathmetalowej kapeli! Jednak gdy już się zaryzykuje, może z tego wyjść coś ciekawego, a miejscami nawet klimatycznego. I wyszło, choć trzeba uczciwie zaznaczyć, że rezultat wcale nie jest daleki od tego, co przed laty robił Sanders z kolegami – dla jednych będzie to zaleta, dla innych wada.

Oczywiście na obecnym etapie Devangelic nie prezentują aż tak wysokiego poziomu technicznego jak popularni Amerykanie (i Grek), ogólne tempo ich muzyki jest też zdecydowanie mniejsze, jednak — co już zaznaczyłem — ambicji im nie brakuje i kto wie, może na następny krążek przygotują wypadkową „Parallels Of Infinite Torture” i „Those Whom The Gods Detest”. Póki co Xul bardzo udanie wypełnia niszę, którą Włosi sami sobie wymyślili – nie brakuje tu ani czystej brutalności, ani orientalnych motywów. Utwory są znacznie bardziej rozbudowane i urozmaicone od tych z „Ersetu”, więcej w nich różnorodnych motywów, więc siłą rzeczy album jest dość długi (40 minut), ale w przeciwieństwie do podobnego objętościowo „Phlegethon” nie jednowymiarowy.

Dzięki Xul muzycy Devangelic całkiem sprytnie poszerzyli grono swoich potencjalnych odbiorców, a zarazem stworzyli interesujący punkt wyjścia do dalszych kombinacji ze stylem. Oryginalności od nich nie oczekuję, wystarczy mi konsekwentnie utrzymywana brutalna efektywność.

ocena: 8/10
demo
oficjalny profil Facebook: www.facebook.com/devangelic.official

inne płyty tego wykonawcy:

• Phlegethon

podobne płyty:

• DISGORGE – Parallels Of Infinite Torture

Czytaj więcej »

The Zenith Passage – Datalysium [2023]

The Zenith Passage to całkiem niezły przykład tego, jak kapryśne są „opiniotwórcze” media na zepsutym kapitalistycznym Zachodzie. Debiut zespołu był przez nie bardzo wyczekiwany, a później wychwalany pod niebiosa niemal jako objawienie i sensacja dekady. Minęła ledwie chwila, The Faceless niespodziewanie wrócili z „In Becoming A Ghost”, krytycy zapieli z zachwytu, a The Zenith Passage zostali odsunięci na boczny tor i słuch o nich zaginął. Do tego stopnia, że nagrany w kompletnie nowym składzie i wydany dla Metal Blade Datalysium przeszedł właściwe bez echa.

Drugi album The Zenith Passage powstał na bazie praktycznie tych samych inspiracji co „Solipsist” (żeby się nie powtarzać, odsyłam do wyliczanki w recce debiutu, a dodam tylko Fleshgod Apocalypse i Odious Mortem) i są one równie mocno wyczuwalne, a jednak rezultat, jaki zespół osiągnął, jest zdecydowanie inny. Oczywiście wciąż mamy do czynienia z graniem na maksa eklektycznym, urozmaiconym, pokombinowanym i w pewnym stopniu — choć nie do przesady — wymagającym, ale nastąpiło tu coś, co niekoniecznie mi siedzi – przesunięcie akcentów w stronę klimatu i progresywnych dźwięków, a to oznacza więcej ambientów, elektroniki, wyciszeń oraz czystych wokali. Datalysium niczym w soczewce skupia wszystko, z czego korzysta się we współczesnym progresywnym death metalu.

Korekta stylu odbiła się rykoszetem na ogólnej wyrazistości The Zenith Passage, bo przy okazji łagodzenia muzyki i czynienia jej bardziej przystępną zespół stracił nieco ze swojej mini oryginalności. Chociaż może to tylko kwestia interpretacji, bo gdyby charakterystycznych bzycząco-świszczących riffów (kto raz je usłyszał, ten wie, o co chodzi) było więcej, to pewnie bym narzekał, że stali się kapelą jednego patentu i go desperacko nadużywają, a tak jojczę, że jest ich za mało. Z dwojga złego chyba ten niedosyt jest lepszy, zwłaszcza że Amerykanie sprytnie kompensują go pięknymi melodiami i wyjątkowo barwnymi solówkami. Ba, nawet czyste (nie przepuszczone przez vocoder) wokale udanie odwracają uwagę od niedoboru „firmowych” riffów.

Pod względem realizacji Datalysium wypada okazalej i znacznie mniej szablonowo niż zrobiony hurtem przez Ohrena „Solipsist”. Brzmienie jest cieplejsze i sprawia wrażenie dość naturalnego (to o tyle zabawne, że perkusja poleciała z komputera), natomiast w produkcji zostawiono więcej przestrzeni, dzięki czemu każdy instrument pracuje w szerszym paśmie, a te najbardziej rozbudowane i klimatyczne formy zyskały na podniosłości, zaś wchodzą łatwiej, niż to wynika z konfiguracji samych nut.

The Zenith Passage ulegli tendencji, która mi się nie podoba i napakowali materiał elementami, których z zasady nie trawię, ale mimo pewnych oporów w końcu przekonałem się do ich koncepcji. Ba, w tej chwili Datalysium przemawia do mnie nawet bardziej niż debiut.

ocena: 8/10
demo
oficjalny profil Facebook: www.facebook.com/TheZenithPassage

inne płyty tego wykonawcy:

• Solipsist

Czytaj więcej »

StarGazer – Psychic Secretions [2021]

Ze wszystkich zespołów, jakie w życiu poznałem, aż ciężko mi zrozumieć dlaczego tak długo sam się wahałem, aby się z nimi zmierzyć. Tak wiele średnich albumów ubóstwiam, a tutaj, powszechnie uznana legenda, gdzie każdy się zgadza, że to geniusze, a ja się dygam, żeby ich przesłuchać. Zresztą, co ja debil będę się kłócił. Ich pierwszy album narobił dużo szumu i obecnie jest traktowany jako podstawa ekstremy (ja mam inne zdanie, ale…). Sama grupa nie spieszyła się z powrotami, bo wydawali rzeczy nieregularnie, tak prawie co 5 lat albo i więcej. Psychic Secretions jest jednocześnie czwartym, jak i ostatnim (stan na 2024 r.) albumem formacji.

I słusznie, że się bałem. To jednocześnie jest muzyka, którą każdy, byle prostak może sobie łatwo przyswoić, ale jednocześnie nie każdy będzie w stanie poczuć w sobie, aby się zachwycić. Zgodnie z nazwą zespołu, jest patrzenie się w gwiazdy, to i są oczywiście elementy Black, Death, jak i Otchłań w stylu Portal, nutka Progresji jak Atheist, współczesnych technikaliów (ale bez przesady) i ogromna przestrzeń (słowo: klucz) w produkcji i brzmieniu płyty.

Ale jest też koherentność tego, co chce Stargazer stworzyć. Ani przez moment nie czułem się zagubiony w treści, a ta potrafi iść naprawdę nieraz losowo w różne kierunki. Nie tyle jest to kwestia motywów, które są główne i pośrednie, a przede wszystkim łatwości, z jaką to sobie płynie. Jeśli mówimy o Death Metalu, to mówimy niestety o pewnych standardach, które musza być zachowane, aby dalej to był Death Metal. I tutaj grupa próbuje zrywać z tą otoczką na różne sposoby. Czasem dziwny bas, czasem melodia albo rytm, ale i tak zawsze wraca to do korzeni. To nie jest tak ultragenialne jak Afterbirth („Four Dimensional Flesh”) i nie sprawia, że odkrywam nowe płaszczyzny świadomości. Muzyka jest wręcz dokładnie taka, jaką znamy od przedszkola – zwrotki, refren, przejścia. Niemniej jednak takie numery, jak „All Knowing Cold” dobrze wyjaśniają te zawiłości. Są też i niemetalowe dodatki, ale one nie mają znaczenia, dlatego ich nie opisuję.

Dostajemy pełen program, wręcz jak sztukę teatralną z aktorami i rozdziałami. Jest to równie niewymuszone, co też prawdziwe i szczere, co sobie osobiście cenię. I owszem, zawsze pojawi się jakaś potrzebna krytyka, aby otrzeźwić zanadto podniecony umysł. Słychać mocne powiązania i prawie plagiat z zapomnianym, czeskim Vuvr, zwłaszcza w „Pilgrim Age” (nawiązanie do ich płyty „Pilgrimage”? Przypadek?).

Ostatecznie – dlaczego akurat wybrałem ten album, a nie wcześniejsze? Ten jakoś mi spasował najbardziej – to nie znaczy, że wcześniej było źle. Jak już słusznie zauważyłem, ta grupa ma już swój status i moje pitolenie nic tu nie zmieni. Ale uważam, że dopiero teraz robi się naprawdę ciekawie i jeśli ktoś przysypiał, albo olewał, to może się zdziwić, bo dalej będzie chyba jeszcze lepiej (a już lepiej niż Portal, co nie jest jakoś specjalnie trudne). To naprawdę dobry przykład na to, że można pokazać znane rzeczy w ciekawy sposób na nowo. To jeszcze nie jest to, co sprawia, że się będę zachwycał na maksa, ale mogę śmiało polecać i mówić, że nie jest to już przereklamowana marka.

ocena: 8/10
mutant
oficjalny profil Facebook: www.facebook.com/pages/StarGazer/292821067421712

Czytaj więcej »

Altarage – Worst Case Scenario [2023]

No proszę, Hiszpanie się ogarnęli i wyszli ze swoją hmm… muzyką do ludzi. Po momentami ciężkostrawnym „Succumb” i pseudo eksperymentalnym zapychaczu „Sol Corrupto” Altarage, w bodaj okrojonym składzie, stworzyli materiał, który w porównaniu z wymienionymi wydawnictwami jest względnie normalny, a chwilami stosunkowo przystępny. Czyżby zespół dał dupy? Niekoniecznie, bo ledwie kontrolowany chaos/hałas wciąż stanowi istotny składnik ich stylu, nawet jeśli cała reszta jest teraz łatwiejsza do ogarnięcia.

Po opartym na skrajnościach, często drażniącym błędnik i stanowczo zbyt długim „Succumb” Worst Case Scenario sprawia wrażenie materiału dużo prostszego, bezpośredniego i nastawionego na jebnięcie – takiego do wciągnięcia przy pierwszym przesłuchaniu. To oczywiście pozory, bo muzyka Hiszpanów w dalszym ciągu jest gwałtowna, mocno poszarpana i trzeba jej poświęcić trochę czasu, zwłaszcza że same wokale są męczące (bo i są umęczone) jak nigdy wcześniej. Nie zmienia to jednak faktu, że piąty (dokładnie, nie traktuję „Sol Corrupto” poważnie) album Altarage jest taki, no… zwarty i ponadprzeciętnie uporządkowany – ma wyraźniej zarysowane i w jakimś stopniu przewidywalne struktury, więcej czytelnych riffów i charakteryzuje się zaskakująco przejrzystym brzmieniem.

Altarage udało się zamknąć Worst Case Scenario w 37 minutach — co było rozsądnym posunięciem — więc poszczególne utwory nie są przesadnie długie (z wyjątkiem 9-minutowego „Gift Of Awakening”, z którego można by wyodrębnić ze 2-3 osobne kawałki), a to oznacza, że przynajmniej niektóre z nich powinny dobrze sprawdzać się na koncertach. Piszę niektóre, bo część (a już na pewno „Verdict”) dość długo się rozkręca, zanim przejdzie w wyczekiwany młyn, a taki „Enigma Signals” nie rozkręca się wcale, co jest trochę dziwne jak na „otwieracza”. Mam z tym pewien problem, bo gdyby Hiszpanie nieco bardziej przyłożyli się do aranżacji i zrezygnowali z mniej trafionych pomysłów, cały materiał mógłby poniewierać na równiejszym poziomie.

Mimo pewnych postępów, jakich zespół dokonał od poprzedniego wydawnictwa, Worst Case Scenario w żadnym wypadku nie da się określić najlepszą płytą Altarage, jakkolwiek łapie się na podium. Niemniej jednak ma w sobie to coś, co sprawia, że chce się do niej wracać. Może chodzi o to, że najłatwiej ją zdefiniować jako intensywny death metal?

ocena: 7,5/10
demo
oficjalny profil Facebook: www.facebook.com/ALTARAGE

inne płyty tego wykonawcy:

• Nihl
• Succumb

Czytaj więcej »

Conscious Rot – The Years In Disgust [2014]

Druga (i chyba ostatnia) część archiwum litewskiego Death Metalu, co niekoniecznie ma sens, bo mimo skromności kraj ten ma więcej do odsłonięcia, ale podejrzewam, że nie ma jakieś koniunktury na bałtyckie granie, jeśli nie jest to Black/Pagan/Folk Metal.

Część pierwsza była reprezentowana przez zespół o jakże niefortunnej nazwie Dissection, o tyle druga część prezentuje ludzi, która ową wspomnianą formację wspomagała dobrym słowem, czynem i sprzętem. Ale, o ile Dissection był taki sobie, o tyle w przypadku Conscious Rot aż żal, że nic z tego nie wyszło wielkiego.

I tutaj grupa wrzuca jakieś wstawki niestandardowe, ale nie są one daniem głównym – one przede wszystkim wyróżniają tą formację na tle innych, podobnych. O Conscious Rot można rzec, że jest to starcie dwóch koncepcji – Grindcore/Death Metal w stylu Napalm Death „Harmony Corruption” vs Bolt Thrower i holenderski Doom/Death.

Nie gryzie się to, wręcz przeciwnie, połączenie wydaje się być niesłychanie płynne i nieskazitelne. Rzadko kiedy zachwycam się demówkami i choć umówmy się, pierwsze skrzypce gra to późniejsze demo, „The Soil”, to całości nie da się odmówić kunsztu i talentu. Ponownie jak przy Dissection, produkcja jest nad wyraz klarowna i sensowna. Naprawdę mnie to dziwi, bo jak się to porówna czy to z Brazylią, czy z Niemcami, to wypada profesjonalnie i słuchalnie.

Tym bardziej wielka strata, że niestety, ale nic z tego większego nie wyszło. Mimo wszystko wolę odkrywać takie skarbeńki, niż dawać szansę kolejnemu zespołowi ze Szwecji, w pełni wiedząc, czego się należy spodziewać. Szczerze polecam.

ocena: 8,5/10
mutant

Czytaj więcej »