Pokazywanie postów oznaczonych etykietą blues. Pokaż wszystkie posty
Pokazywanie postów oznaczonych etykietą blues. Pokaż wszystkie posty

8 października 2014

Kat & Roman Kostrzewski – Buk – Akustycznie [2014]

Kat & Roman Kostrzewski - Buk - Akustycznie recenzja reviewKorespondencyjny pojedynek Kata Kostrzewskiego z Katem Luczyka? Pojedynek na odgrzewane na akustycznym ogniu kotlety… Tak to niestety wygląda. O czystość intencji twórców Buk – Akustycznie nawet nie próbuję podejrzewać, w żaden zbieg okoliczności nie uwierzę i takiej naciąganej inicjatywy absolutnie nie popieram. Od początku do końca bowiem ten album wygląda na prztyczek w nos/manifest – „potrafimy, kurwa, lepiej”. No i cóż, obiektywnie jest to płyta lepsza od „Acoustic – 8 Filmów” — prawdziwym wyzwaniem było by stworzenie czegoś gorszego i bardziej pokracznego — jednak tak samo niepotrzebna.

Przy całym moim uwielbieniu dla historii Kata, wolałbym żeby obaj Panowie uczciwie wzięli się za nowe porywające utwory, nie zaś babrali w dawanie nowego życia szlagierom sprzed zdecydowanie zbyt wielu lat. Tak czy srak, spójrzmy, co my tu mamy. Tracklista Buk – Akustycznie z oczywistych względów pokrywa się w paru punktach z „Acoustic – 8 Filmów”, ale takich numerów jak choćby „Łza Dla Cieniów Minionych”, „Czas Zemsty”, „Głos Z Ciemności” i „Trzeba Zasnąć” po prostu nie mogło tu zabraknąć. Naturalnie są lepiej zagrane, bardziej na bogato (gitarniacy jasno dali do zrozumienia, że bez prądu też się potrafią wytrzepać), bez niepotrzebnych spłyceń, z nieźle zachowanym klimatem (bo Roman o to zadbał), no i mają dużo wspólnego z oryginałami. Podobnie zresztą, jak inne zawarte tu starocie.

Ponadto znalazło się tu miejsce dla dwóch kompozycji z „Biało–czarnej”: „Szkarłatny Wir” wypadł tak sobie i nieco zamula, natomiast „Wolni Od Klęczenia” zupełnie cacy, bo i w pierwotnej wersji jest cacy. Oprócz tego są też niespodzianki. Mnie szczególnie cieszy sięgnięcie po „Łoże Wspólne Lecz Przytulne”, bo to jeden z bardziej niedocenionych numerów Kata — zwłaszcza przez młodszych słuchaczy — i warto go przypominać. Śmiałością zaskakuje interpretacja „Odi Profanum Vulgus”, bo to w końcu porządny brutalny wygrzew, któremu do kołysanki bardzo daleko, a wypadł całkiem ciekawie. Ostatnia niespodzianka to „Spojrzenie”, którego obecności w zestawie nijak nie potrafię zrozumieć. Może i mam ubytki w pamięci, ale ta piękna miniatura już w oryginale była wykonana na akustyku… Czaicie problem? Po cholerę więc pchać tu nowe wykonanie, które kompletnie nic nie wnosi?

Nie ma się jednak co unosić, bo po kilku obowiązkowych przesłuchaniach płytka powędruje na półkę, zostanie zapomniana i wkrótce przykryje ją kurz. Buk – Akustycznie w moich oczach powstała bowiem po to, żeby we wszelkich porównaniach być lepszą od „Acoustic – 8 Filmów”, nie zaś żeby być namiętnie słuchaną.


ocena: 6/10
demo

inne płyty tego wykonawcy:

podobne płyty:

Udostępnij:

11 marca 2014

Kat – Acoustic "8 Filmów" [2014]

Kat - Acoustic 8 Filmów recenzja reviewWyjdę na hejtera, ale trudno – trzeba ostro reagować w obliczu tak bezczelnego zamachu na kasę fanów. Długo się zastanawiałem, od czego zacząć tę tyradę, bo — trawestując fragment „Głosu Z Ciemności” — ta płyta ssie, ssie, ssie, a wybór elementów, za które należy się poważna zjebka, jest przeogromny. Dlatego, w imię rzetelności, na początek rzucę wszystkie pochwały, jakie przychodzą mi do głowy w kontekście Acoustic „8 Filmów”. Album nieźle brzmi (choć to żadne osiągnięcie), wokalista ma przyzwoity głos, a utwory momentami są zbliżone do oryginałów.

Koniec tego dobrego. Okładka budzi zażenowanie (politowanie?), tytuł jest co najmniej głupi (równie dobrze mogłoby być „8 lodówek” albo „worek ziemniaków”), a muzyka to jakaś kpina z najwierniejszych miłośników Kata. Według niemożliwie buńczucznych zapowiedzi materiał miał przełamać „bariery dzielące muzykę klasyczną i szeroko pojmowany rock”. Nie wnikam w to, jak dalece trzeba stracić kontakt z rzeczywistością, jak bardzo być zapatrzonym w siebie i pozbawionym dystansu do własnej osoby, żeby wypisywać podobne brednie, ale Acoustic „8 Filmów” nie jest w stanie niczego przełamać, bo ani rocka ani klasyki na tym zmarnowanym kawałku plastiku nie znajdziecie.

Na zawartość albumu składa się osiem znanych (czytać: odgrzewanych), w większości już brodatych, utworów w wersjach zapitolonych na śmierć oraz cztery — dopisane zapewne na kolanie, sądząc po ich jakości — interludia. Ognisko, oaza, ognisko na oazie – to chyba najlepsze określenie poziomu artystycznego tego dobijającego plumkania. Wszystkie stare kawałki zostały niemożliwie spłaszczone, pozbawione wszelkiej dynamiki, wyprane z dramaturgii i klimatu, są też potwornie nudne i męczące. Wkurwienie budzi już sam fakt szargania paru świętości, jakimi niewątpliwie są „Czas Zemsty”, „Głos Z Ciemności” czy „Łza Dla Cieniów Minionych”. A te nachalne gówniane bluesowe zagrywki w „Delirium Tremens” to już w ogóle ukłon w stronę Dżemu i innych przećpanych meneli – niech im ziemia ciężką będzie. Jakby się ktoś pytał, coś takiego w świecie Piotra Luczyka nazywa się „nowymi aranżacjami”. Kurwa!

Śpiewający w gościach Maciek Lipina z nieznanej mi nawet z nazwy kapeli Ścigani również nie olśnił, a barwa jego głosu tylko kilka razy zespoliła się z charakterem udziwnionych kompozycji (z czego akurat powinien się cieszyć – po co równać w dół). Wina na pewno nie leży wyłącznie po jego stronie, bo cóż wielkiego można pokazać, zmagając się z beznadziejnym podkładem. Robił, co się dało, ale Acoustic „8 Filmów” nie uratował. Aranżacje wokalu sugerują natomiast — takie przynajmniej odnoszę wrażenie — że z tekstami Kostrzewskiego nie miał wcześniej styczności, toteż nie za bardzo je zrozumiał.

W nagraniach wzięli udział ponadto perkusista i nowy basista Kata (bardziej wnikliwi słuchacze doszukają się ich działalności, choć łatwo nie będzie) oraz „instrumentaliści [płci obojga] z orkiestr symfonicznych Polski i Europy” w liczbie… trzech, którzy również w studiu się nie orobili.

I tak, według pomysłodawcy, ma wyglądać płyta, której z niecierpliwością wyczekiwali fani. Pięknie, kurwa, pięknie! Za twórczość Piotra Luczyka jeszcze 15 lat temu dałbym się pokroić, dziś pozostaje mi tylko udawać, że Kat, któremu przewodzi, nie istnieje.


ocena: 2/10
demo
oficjalna strona: www.kat-band.com

inne płyty tego wykonawcy:

podobne płyty:

Udostępnij: