Consumption powstał w 2020 roku jako jeden z wielu niezobowiązujących projektów Hakana Stuvemarka (drugi Rogga Johansson?), a już pięć lat później ma na koncie trzy długograje i przyzwoitą bazę fanów czekających na kolejny ruch zespołu. Nie ma co, szybko poszło, w dodatku chyba bezproblemowo, bo te krążki, choć wyraźnie się od siebie różnią, mają niezłe branie. Jak się zdaje, liderowi grupy pomysłów nie brakuje, mimo iż od początku porusza się w tych samych ramach, łącząc klasyczne szwedzkie brzmienia z szeroko pojętą spuścizną Carcass.
Z dotychczas wydanej trójki Catharsis jest materiałem najprzystępniejszym, z mocno, acz nie do przesady, uwypuklonymi melodiami, większą ilością zwolnień, ciekawie potraktowanymi — od naprawdę efekciarskich do takich zalatujących nawet death 'n' roll — solówkami i mnóstwem rytmów z kategorii „banger”. Nie wzięło się to oczywiście znikąd. Można w tym miejscu coś ściemniać o naturalnej ewolucji, otwartości na nowe środki wyrazu itp. dyrdymałach, ale można też krócej: panowie podpatrzyli to i owo na „Heartwork”. Skoro wpływy Carcass towarzyszą Consumption od zawsze, to nie powinno nikogo dziwić, że w którymś momencie Szwedzi zapragną nawiązać do najpopularniejszej płyty Anglików. Trzeba przy tym nadmienić, że Catharsis wcale nie sprowadza się do ordynarnej zrzynki, zespół po prostu niekiedy przemyca podobne rozwiązania stylistyczne.
Consumption bardziej niż zwykle postawili na chwytliwość muzyki, to niezaprzeczalny fakt, ale to nie znaczy, że zpizdowacieli i plumkają teraz w tej samej lidze, co chociażby Amon Amarth czy inny In Flames. Nic z tych rzeczy! Na Catharsis dominuje ciężar, charakterystycznie bite blasty („Mortal Mess”, „The Cleaver Falls”, „Odium In Corde Tuo”…) i rzygający krwią wokal – czyli wszystko się zgadza. Death metal pełną gębą, któremu — oprócz braku jakiejkolwiek oryginalności — nie można praktycznie niczego zarzucić. Catharsis wchodzi gładko, jest lekkostrawny i nie wymaga żadnego intelektualnego wysiłku. Szwedzi zmajstrowali aż 50 minut materiału, więc każdy powinien zostać nim odpowiednio nasycony, choć raczej nie do wyrzygu.
Catharsis na pewno zasługuje na uwagę i przynajmniej kilka przesłuchań, tym bardziej, że z każdym kolejnym daje więcej radochy. Doceniam wysyłki muzyków Consumption i wysoki poziom całości, ale jednak dla mnie optimum tego stylu zespół osiągnął na „Necrotic Lust” i tamten krążek oceniam wyżej.
ocena: 7/10
demo
oficjalny profil Facebook: www.facebook.com/consumptionsweden
Rotting Christ po wieeelu wizytach nad Wisłą wchłonął cuś niecuś z polskiej kultury i wcale nie chodzi mi tutaj o wódkę i pierogi, a o zamiłowanie do wszelkiego rodzaju rocznic, jubileuszy i akademii ku czci… które swoją drogą również można powiązać z wódką i pierogami. W rezultacie ostatnio dostaliśmy już drugi w ciągu dekady podwójny album koncertowy, którym Grecy świętują 35 rocznicę przejścia z prymitywnego grindu na bezbożny black metal. Pod względem wytrwałości mało kto może się równać z braćmi Tolis, natomiast bardziej konsekwentnych (stylistycznie) paru już by się znalazło – stąd też obie płyty wypełniają bardzo różne, niekiedy skrajnie, dźwięki.
Phrenelith zaliczyli bardzo mocny start, czym niewątpliwie przyczynili się do rozruszania i zwiększenia renomy lokalnej sceny, zaś jeśli o mnie chodzi – wbili się w pamięć i rozbudzili nadzieje na jeszcze lepsze materiały w przyszłości. Duńczycy mieli naprawdę duży potencjał, by zawojować kawał(ek) świata, tymczasem lata mijały, a w ich muzyce/karierze nie nastąpił żaden godny odnotowania przełom. Ba, jestem nawet zdania, że z płyty na płytę zespół traci na pierwotnej wyrazistości i coraz bardziej wtapia się w średnią krajową. Nie znaczy to jednak, że Ashen Womb jest krążkiem nieudanym. Absolutnie nie – wszak duńska średnia prezentuje się cacanie. Problem w tym, że wciąż mam w stosunku do ich wyższe wymagania.
Dwa lata temu (jak ten czas leci…) miałem okazję zapoznać się z epką Dione 
Nieważne jak o tobie mówią, ważne by mówili i nie przekręcali nazwiska – chyba z takiego założenia wyszedł Kummerer przy okazji promocji A Sonication – płyty, która nie ma wiele do zaoferowania, poza kontrowersjami natury prawnej. Szambo wybiło wraz z premierą pierwszego singla – byli członkowie zespołu, Christian Münzner i Alex Weber, doszukali się w nim swoich pomysłów, choć mieli ze Steffenem dżentelmeńską umowę, że ich nie wykorzysta, a już na pewno, że nie podpisze ich swoim nazwiskiem. No i cóż, później było tylko ciekawiej, a z każdym kolejnym dniem los Obscury stawał się coraz bardziej niepewny.
Niewiele zjawisk na polskiej scenie przeszło mi tak bardzo koło pięciu liter, jak Батюшка, jej schizma i późniejsze sądowe cyrki między jej pomysłodawcami, toteż nigdy bym się nie spodziewał, że pewnego dnia następca odnogi „krysiukowej”, Патриархь, trafi w moje ręce. A trafił. I to wcale nie był koniec zaskoczeń, bo trafił również w mój gust. Kto wie, może to jeden ze zwiastunów objawionego prorokowi Eliaszowi Klimowiczowi przez boga końca świata?
