Pokazywanie postów oznaczonych etykietą 1988. Pokaż wszystkie posty
Pokazywanie postów oznaczonych etykietą 1988. Pokaż wszystkie posty

28 lipca 2023

Bolt Thrower – In Battle There Is No Law! [1988]

Bolt Thrower - In Battle There Is No Law! recenzja reviewZacznijmy od oczywistości. Legendarna grupa, która nie kalała się złymi płytami. Nawet jeśli przestali się rozwijać gdzieś tak w połowie dyskografii, to zawsze potrafili robić dobre, niewymuszone utwory. I oczywiście fakt, że choć mieli materiał na jeszcze jeden album przed rozpadem, którego nie wydali, bo uznali go za słaby, również dodaje grupie pewnej estymy.

Początki Bolt Thrower, to co może niektórych zaskoczyć, Crust Punk. Z takiegoż to środowiska się muzycy wywodzili, zwłaszcza że w przypadku Brytoli, gdzie każdy muzyk miał jakieś punkowe korzenie, jest wręcz czymś normalnym. Gdzieniegdzie można się też spotkać z określeniem Stenchore (proto-Grindcore tak w sumie) – jak najbardziej ono tutaj jeszcze pasuje. Choć z perspektywy czasu można śmiało to nazwać Death Metalem, ówcześnie nie było to jeszcze aż tak oczywiste dla ludzi.

To co prezentuje sobą B.T. to było jakby nie patrzeć, pewne novum. Apokaliptyczny klimat, pełen gitarowy wygar i ten pośpiech w graniu, jakby zaraz wszystko miało się skończyć. Już wtedy batalistyczne utwory były zgrabnie ułożone i kompaktowe. I choć styl miał ulec ogromnemu ulepszeniu, to nie można zarzucić debiutowi amatorki. Gdyby grupa rozpadła się po tym albumie, przeszłaby bez problemu do legendy.

Do pełnej perfekcji brakuje mi jednak kilku rzeczy – produkcja jest niestety nieco płaska, osłabiając moc riffów. A druga rzecz, nie ma tutaj takiego combosa na początku płyty, jaki będzie już na „Realm of Chaos”, czyli Eternal War / Through the Eye of Terror / Dark Millennium. No i jest to jednak mimo wszystko tak naprawdę dopiero przymiarka do tej świetności, która nadeszła z następnymi płytami.

Jest natomiast „Forgotten Existence”, którego możecie nie kojarzyć z tytułu, ale będziecie kojarzyć po charakterystycznym motywie. Warto też zwrócić uwagę na „Concession of Pain”, bo to też jest pewna wizytówka stylu grupy, który będzie rozwijany z czasem. Ja oczywiście jeszcze lubię wolniejszy, ale za to sprytniejszy „Psychological Warfare” – to też jest pewno oblicze, które mi osobiście odpowiada, gdzie jest kombinowanie z ewolucją riffu w trakcie trwania utworu.

Podejrzewam, że niełatwo jest już dostać na fizycznym nośniku, zwłaszcza że prawa do płyty ma wciąż ta sama wytwórnia, czyli Vinyl Solution. Moja wersja z 2010 r. ma jeszcze dodatkowo dodany numer „Blind to Defeat” w środku płyty, który jest chyba najszybszym i najbardziej bestialskim utworem na płycie.

Napisałem już nieco ścianę tekstu i pewnie mógłbym napisać drugie tyle. Odświeżając sobie ten album na potrzeby recenzji, byłem i jestem pod ogromnym wrażeniem jak bardzo wciąż brzmi on świeżo nawet dzisiaj. I tak już pewnie zostanie na zawsze.


ocena: 9,5/10
mutant
oficjalna strona: www.boltthrower.com
Udostępnij:

26 stycznia 2023

Hydra Vein – Rather Death Than False Of Faith [1988]

Hydra Vein - Rather Death Than False Of Faith recenzja reviewWielka Brytania nigdy nie imponowała ilościowo w żadnym podgatunku Metalu. Co innego, jeśli chodzi o jakość – tutaj można się nieraz za głowę chwycić, ileż to jest ukrytych diamentów, o których praktycznie cały świat zapomniał. Czasem sami muzycy nie zdają sobie też z tego sprawy.

Co do zasady, przyjęło się powszechnie myśleć, że Angole w dużej mierze pominęli fazę Thrash Metalu, przeskakując praktycznie z NWOBHM na Death Metal/Grindcore. Ale to nie znaczy, że nie było niczego wartego polecenia – Onslaught, Sabbat, Virus, Slammer, Deathwish, Hellbastard, Xentrix, Anihilated, Acid Reign, czy właśnie Hydra Vein udowadniają, że Brytole i na tym polu mieli coś do powiedzenia. Oczywiście, jak to bywa z brytyjskimi zespołami, zawsze przewija się gdzieś w tle punkowy etos – jeśli nie w samej muzyce, to w postawie, podejściu i zadziornym, chamskim charakterze tworu.

Nie zamierzam się czepiać faktu, że grupa „interpretowała” na swoją modłę riffy Slayer’a (np. w „Rabid”, ale nie tylko), Cirith Ungol („The House”), albo S.O.D („Misanthropic”). Oryginalność tutaj nie istnieje wcale, nawet jak na tamte czasy. Obskurna, wredna produkcja dodaje osobowości, a syfiasta i tandetna okładka, choć boleśnie wali po oczach, jednocześnie pasuje jak ulał i trudno jest sobie wyobrazić inną. Również zdjęcia członków tejże formacji swym wieśniactwem wywołują raczej śmiech na sali, niż jakieś ciarki na plecach.

I właśnie w tym szaleństwie tkwi metoda – jest to uczciwy, bezpretensjonalny, solidny ochłap Thrash Metalu, który ani przez moment nie usypia, nawet gdy ma się do czynienia z siedmio-minutówką, która zresztą trafia się aż dwa razy na płycie. Czasem zdarzy się wolniejsze tempo, ale i tak kopie ono w dupsko aż miło. O dziwo, refreny (a czasem również i wersy) potrafią być wyraziste (np. „Crucifier”), co znacząco ułatwia obcowanie z materiałem, a melodie i solówki potrafią być nad wyraz zajebiaszcze (patrz początek „Right to Die”).

Od początku do końca dostajemy dokładnie to czego oczekujemy w życiu – prawdziwego Thrashowego łomotu, robionego przez fanów dla fanów. Jest to sympatyczny artefakt ze złotego okresu, kiedy nasza subkultura opierała się wyłącznie na młodych gniewnych, chcących się wyszumieć ponad wszystko i przelać swą nieokiełznaną energię na taśmę. Warto więc poznać, jeśli ktoś nigdy nie miał do tej pory styczności. Nie musicie mi dziękować.


ocena: 8/10
mutant
oficjalny profil Facebook: www.facebook.com/hydravein

inne płyty tego wykonawcy:

Udostępnij:

22 czerwca 2022

Mutilator – Into The Strange [1988]

Mutilator - Into The Strange recenzja okładka review coverNa drugą płytę ta Death/Thrashowa formacja postanowiła zrobić coś bardziej komercyjnego i przystępnego. Z takiego opisu wydawać by się mogło, że to, co powstanie, będzie kompletnie bezwartościowe. Nic bardziej mylnego. Przedstawiam wam poniżej jedną z najlepszych płyt na świecie, którą prawdopodobnie nigdy nie słyszeliście.

Aby podkreślić wagę tego albumu dla mnie, opowiem wam następującą historię: gdy pożyczyłem płytę koledze i po tygodniu przyszedłem ją odzyskać, spytałem się owego kolegi, czy mu się płyta podobała. Zamiast odpowiedzieć, wskazał palcem na jakiś duży napis na szafie. Tym napisem było namalowane przez niego logo zespołu, wraz z nazwą albumu. I na tym mógłbym zakończyć w sumie swoją recenzję. Ale nie ma tak lekko.

Z zespołu odeszli bracia Neves (którzy notabene reaktywowali ostatnio zespół, co uważam za profanację – Mutilator bez Magoo i Klebera nie ma prawa istnieć), na ich miejsce wszedł C.M. (progresywny gitarzysta, mimo iż grywał w ekstremalnych zespołach) oraz Armando (obecnie w Insulter — kolejni weterani sceny brazylijskiej — a grywał w Holocausto na ich słynnej pierwszej płycie, oraz na demach Sarcófago).

Kleber z gitary przeszedł na bas oraz porzucił wokal, który z kolei został przejęty przez Magoo. Wokalnie mamy dużo silniejszy wpływ Motorhead – Magoo bardzo stara się być jak Lemmy. Muzycznie jest to szorstki, nie do końca dobrze wyprodukowany Thrash, który brzmi dużo ostrzej niż de facto jest, ale taka specyfika Brazylii.

Utwory są w miarę zróżnicowane – są szybkie numery, refleksyjne, jest ambitny instrumental a’la Inquisition Symphony. Nie brakuje melodyjno-akustycznych przejść w kilku utworach. Moim osobistym faworytem jest otwierający płytę (po pięknym intrze) „Vanishing In The Haze”. Jest to bardzo rozgrzewająca piosenka, idealnie stworzona pod koncerty. I to co dla niektórych pewnie będzie wadą – piosenki nie kopią dupy agresywnością, a intensywnością oraz wyrazistością riffów. Jest to kawał mądrze skomponowanej i dopieszczonej muzyki.

Słychać, że zespół miał potencjał i mógł się dalej rozwijać. Niestety, geografia, jak i zapewne problemy wewnątrz zespołu sprawiły, że wszystko się rozleciało.

Długo się zastanawiałem, jak uzasadnić moją końcową ocenę 10/10, bo zdaję sobie sprawę, że dla większości osób album będzie zbyt „komercyjny” jak na Thrash. Zespół starał się balansować między fanami ekstremy, ale jednocześnie stworzył coś melodyjnego. Czasami kocha się dany album, mimo świadomości jego wad i słabości. Z tego też względu nie jestem w stanie ocenić tej płyty niżej.

CIEKAWOSTKI:
  • Po zakończeniu działalności Mutilator, Magoo jeszcze robił Rock (w stylu Wilków i Hey) o nazwie Chemako. Zmarł w 1997 roku. Ojciec Magoo był szefem klubu piłkarskiego (cholewcia nie pamiętam nazwy, chyba Palmeiras?). Na cześć jego syna, była bodajże minuta ciszy i odegranie hymnu.
  • Płyta ta była nagrana na taśmie matce Sepultura – „Schizophrenia”, przez co później, gdy owa grupa chciała zrobić re-edycję swojej płyty w 1990 roku, Scott Burns był zmuszony zgrać dźwięk z winyli i go potem zremasterować odpowiednio w studio. Wytwórnia łagodnie mówiąc, szła po kosztach i nie spodziewała się, że grupy, które wydawała, przejdą do historii.
ocena: 10/10
mutant
oficjalny profil Facebook: www.facebook.com/MutilatorBrazil/

inne płyty tego wykonawcy:

Udostępnij:

20 grudnia 2014

Acrophet – Corrupt Minds [1988]

Acrophet - Corrupt Minds recenzja reviewW ciągu paru ostatnich miesięcy kilkunastokrotnie wybieraliśmy się w podróż w czasie do źródeł metalowego grania, za każdym niemal razem przypominając zapomniane albumy równie zapomnianych zespołów. Nie inaczej będzie dziś, bo na tapetę wędruje debiut amerykańskiego kwartetu Acrophet – zespołu który nagrał zaledwie dwa longlepje, dwa, ale za to jakie. Niestety nie dość często na łamach naszego bloga gości crossover, może więc najwyższa pora coś z tym zrobić – tak, w ramach noworocznych postanowień. Tym bardziej, że — jak dowodzi opisywany dziś krążek — muzyka to często bardzo zacna i będąca przyjemną odmianą od zwykle recenzowanych przez nas albumów. Jest jeszcze jeden powód, dla którego warto zapoznać się akurat z twórczością chłopaków z Wisconsin, a mianowicie taki, że pocinają oni techniczną odmianę tegoż stylu, ba, są nawet jednymi z jego pionierów. Tyle tytułem wstępu. Corrupt Minds to nieco ponad pół godziny dość żywiołowej i buńczucznej muzyki brzmiącej jak skrzyżowanie Anthrax z Dark Angel z punkowym feelingiem. Słucha się tego naprawdę przyjemnie, bo muzycy Acrophet stawiają przede wszystkim na — ogólnie pojęte — dobre granie, które bierze się nie skądinąd jak z połączenia żywiołowej motoryki z łatwo wpadającymi w ucho motywami, gdzie techniczne zagrywki zdają służyć się uszlachetnieniu przekazu, podniesieniu jego rangi, ale także urozmaiceniu muzyki i chęci uczynienia jej ciekawszą. Co i rusz zarzucają muzycy riffem, który brzmi jak wyjęty z innej bajki (wszak punk do specjalnie skomplikowanych nie należy), ale robią to z takim wyczuciem i znawstwem, że brzmi to bardzo naturalnie i pasuje do założonej koncepcji. Bardzo ciekawie w takiej konfiguracji instrumentalnej brzmią wykrzykiwane wokalizy, które dodają zespołowi zadziorności oraz buntowniczego szlifu, a także odejmują kilka lat. Zebrane w całość zatytułowaną Corrupt Minds wykrzykiwane społecznie zaangażowane teksty, thrashowe tempa i ogólna bezpardonowość oraz techniczne smaczki, gęsto zaścielające trzydziestominutowe wydawnictwo, tworzą ciekawy i dość nieoczywisty twór muzyczny. W przeciwieństwie bowiem do wielu innych crossoverowych aktów, muzycy Acrophet równie wiele uwagi co przesłaniu poświęcają i formie, nie przekombinowując w żadną stronę. Dlatego krążek nie nudzi się zbyt szybko, co jest częstym problemem zespołów tej proweniencji i zasiada się do niego raczej często i raczej na kilka rundek. I choć żaden z kawałków hitem ex definitone nie jest, każda z trzynastu kompozycji oferuje końską dawkę rasowego grania.


ocena: 7,5/10
deaf
Udostępnij:

17 października 2014

Sadus – Illusions [1988]

Sadus - Illusions recenzja okładka review coverNo i w końcu przyszedł czas na coś ze stajni Sadus. Trochę nam to zajęło, przyznaję, ale jakoś tak wyszło, że zawsze coś wpierdalało się w plany i Amerykańce musieli cierpliwie czekać. Aż do dziś, więc do dzieła. Samego Sadus, mam nadzieję, nie muszę jakoś dokładniej przedstawiać, bo, raz, powinien być znany wszystkim zainteresowanym, a dwa – wujek gugel na pewno zna wiele ciekawych historii na temat chłopaków. Illusions ujmując temat jednym słowem – rozwala. Jest zajebiście szybki, agresywny jak żadna inna amerykańska kapela thrashowa z tamtych czasów (z wyjątkiem może Dark Angel), a jednocześnie, i to nie tylko dzięki Steve’owi, bardziej treściwy i złożony. Nie ma oczywiście żadnych wątpliwości co do faktu, że to właśnie DiGiorgio jest najbardziej znanym i rozpoznawalnym muzykiem z całego zespołu, muzykiem, który zagrał chyba we wszystkich liczących się kapelach, a nawet kilku zupełnie się nieliczących, ale moim skromnym zdaniem Illusions nie jest dziełem jednego muzyka, a nawet jeśli – to nie DiGiorgio. Jeśli miałbym wskazać bohatera debiutanckiego wydawnictwa, co jak wspomniałem, jest raczej naciągane i bezcelowe, to, ale tylko dla celów akademickiej dyskusji, wskazałbym na Darrena Travisa i jego skurwysyńsko opętany wokal. Parę innych kapel w tamtych czasach mogło poszczycić się piekielną szybkością, kilka kolejnych – niecodzienną techniką, ale tylko Sadus udało połączyć się obie skrajności w jednym, kultowym, dziele. Muzycy nie opierdalają się ani przez chwilę i od samiusieńkiego początku nakurwiają ostrą młóckę podług najlepszych standardów, których sami są, zresztą, prekursorami. Już w pierwszym na płycie „Certain Death” chłopaki ładują do pieca więcej niż niektóre kapele przez cały album, a podobnych kawałków jest na krążku dziesięć, wliczając w to instrumentalną miniaturę, której też, swoją droga, niczego nie brakuje. Wspomniałem, że kapitalną robotę odwala Travis, ale napisałem też, że Illusions nie jest popisem jednego artysty. Cały ten wokalny wkurw byłby niczym bez perkusji, ta bez gitar, a te bez basu. Każdy element debiutu uzupełnia się wzajemnie i podbija, przez co efekt końcowy jest naprawdę miażdżący. Można na chybił-trafił wziąć dowolny kawałek z płyty i każdy, pod względem techniki i wykonania, będzie równie dobry: punkowe rytmy wymieszane z podwójnymi stopami, odważne, podchodzące pod techniczne riffy, kłujące w uszy i świdrujące mózg solówki i oczywiście bezprogowy bas. Jak na kultowy album przystało, każdemu utworowi można wejść w dupę, ale kilka kawałków jest nawet bardziej kultowiejszych. Wspomniany już „Certain Death” z pewnością do nich należy, dalej „Undead”, „Sadus Attack”, którego, mimo niecałych dwóch minut, po prostu nie mogło zabraknąć, oraz, co może zaskakiwać, „Hands of Fate”. Kłócić się jednak nie mam zamiaru z nikim, kto wymieni dowolny z innych kawałków, bo płyta jest cholernie równa i wypieszczona. I właśnie dlatego, oraz z powodów wymienionych w całej recenzji, Illusions należy się mocna jak Pudzian i sprawiedliwa jak Anna Maria Wesołowska dziewiątka.


ocena: 9/10
deaf
oficjalny profil Facebook: www.facebook.com/sadusguy/
Udostępnij:

11 kwietnia 2014

Deathrow – Deception Ignored [1988]

Deathrow – Deception Ignored recenzja okładka review coverOstatnio mieliśmy na blogu trochę nowości, czas więc najwyższy sięgnąć po kilka staroci. Dyskografia Deathrow dzieli się zasadniczo na dwie części: interesującą nas mniej i zaiste bardzo interesującą. I jak się pewnie domyślacie, zaczniemy właśnie od wisienki. Deception Ignored nagrano w czasach, kiedy większości kapel ani na moment nie wpadło do głowy pobawić się muzyką i zobaczyć dokąd te zabawy prowadzą. Sami zresztą bohaterowie dzisiejszej recenzji zanim wydali na świat opisywany album, trudzili się graniem typowego, niemieckiego thrashu. Ale nie o tym jest ten tekst, więc do rzeczy. Deception Ignored powinni się szczególnie zainteresować maniacy gitarowych fajerwerków; gitarowego thrashu ogólnie. Tak, nad wyśmienitą pracą duetu Flügge/Osterlehner można się trzepać godzinami. Nie mam jednak na myśli zaledwie ich popisów solowych, ale odnoszę się do całokształtu aranżacji gitarowych. Średnio co 2-3 minuty pojawia się urywający dupę riff, a trzeba wiedzieć, że pomiędzy nimi poupychano owych „kilka”, absolutnie kilerskich solówek, co przekłada się oczywiście na częste wizyty w ustronnym miejscu z zapasem chusteczek w garści. Jest tego tak wiele, że spokojnie mogliby Niemcy obdzielić połową materiału kilka kapel, samym pozostając wciąż z tuzinami. Naprawdę postarali się muzycy o to, by gitar nikomu nie zabrakło, nie tracąc przy tym nic z kosmicznego poziomu, zróżnicowania i niebagatelności. „Events in Concealment”, instrumentalny „Triocton”, „Narcotic” to tylko kilka przykładów kompozytorskiej maestrii i technicznej finezji. Równie dobrze mógłbym jednak wymienić wszystkie siedem kawałków i nikt kamieniem by we mnie nie pizdnął. Trochę blado na tym tle wypada bas, bo niestety przez znakomitą większość krążka umyka uwadze i nie wychodzi poza dźwięki tła. Aczkolwiek we wspomnianym „Events in Concealment” udaje mu się wychynąć z ukrycia i fantastycznie dopełnić solówkę. Wskazując jednak na minusy albumu – niedosyt basu będzie właśnie największym z nich. Nie zgodzę się natomiast z częścią niezbyt przychylnych opinii dotyczących wokali, bo moim zdaniem pasują do charakteru muzyki i nie dość, że niczego im nie brakuje, to barwa i styl śpiewania nadają muzyce oryginalnego szlifu i dobrze współgrają z ogólną koncepcją wydawnictwa. Dobrze sprawuje się także garowy. Nie będzie wielką przesadą, jeśli napiszę, że jest w awangardzie swoich czasów i bardzo udanie żeni ze sobą grę techniczną i agresywną. Nie jest to oczywiście najszybszy ani najbardziej techniczny perkusista świata, ale wszechstronny i kreatywny na pewno. Sama muzyka najbardziej kojarzy mi się z rodzimym Wilczym Pająkiem i ich nieco pojebanym, niekiedy nurtująco offowymi melodiami i nieco surrealistycznym stylem. Podobnie jak w przypadku krajanów, Deathrow mocno eksperymentuje z tempami i podobne efekty uzyskuje. Wszystko to sprawia, że krążek jest bardzo złożony i kompleksowy, ale jednocześnie łatwy w odbiorze i przyjemny dla ucha. Jeżeli więc stary Wilczy Pająk był i jest dla was ucieleśnieniem talentu i geniuszu, na pewno nie zawiedziecie się na Deathrow.


ocena: 9,5/10
deaf

podobne płyty:

Udostępnij:

26 października 2013

Coroner – Punishment For Decadence [1988]

Coroner - Punishment For Decadence recenzja reviewAż strach zabierać się za klasyków, żeby się nie okazało, że się zreaktywowali i mają ochotę nagrać nowy krążek. Po, dajmy na to, dwudziestu latach poza obiegiem. Nie inaczej jest w przypadku szwajcarskiego trio Coroner, które ostatniego długograja wydało dokładnie dwie dekady temu, a które od jakichś trzech lat ostro koncertuje i nie mówi „nie” ewentualnym nowym wydawnictwom. Jak to jednak mawiali starożytni rzymianie „pecunia non olet”, więc tłumaczyć więcej chyba nie trzeba. Nim jednak będę miał powód, by powkurwiać się sprawiedliwie na kolejny obrócony wniwecz wizerunek i kolejną rozmienioną na drobne legendą, pozwolę sobie ukraść nieco waszego czasu na coś, co przyczynkiem do tej legendy było. A mianowicie drugi album muzyków, zatytułowany Punishment for Decadence. Trzeba od razu przyznać, że — jak na zaledwie rok różnicy między wydawnictwami — album jest dość wyraźnie różny od debiutu. Nie całkowicie inny, ale pomylić się raczej nie można. Bardziej kompleksowe i wielowarstwowe kompozycje, odejście od speedowych temp, większy nacisk położony na wirtuozerię i czytelność nagrań – to główne, ale nie jedyne różnice w stosunku do „R.I.P.” Nie ma za to najmniejszych zmian w miodności (pozdrowienia dla pamiętających stare magazyny o grach komputerowych) albumu i ociekającej go wręcz zajebistości. Wprawdzie już debiut zdradzał znamiona progresywnych zapędów, ale dopiero na Punishment for Decadence słychać to wyraźnie. Nie sposób również nie doszukać się wpływów hard rocka, czego koronnym dowodem jest cover „Purple Haze”, przede wszystkim zaś mnóstwo, porozrzucanych po utworach, smaczków. Jak na klasyczną pozycję przystało, kilka utworów doczekało się statusu kultowych, w pełni zasłużenie oczywiście: „Masked Jackal”, „Skeleton on Your Shoulder”, „Absorbed”. Ja dorzuciłbym jeszcze od siebie „Shadow of a Lost Dream", bo jakość riffu nieodmiennie wbija mi uszy w czaszkę. Punishment for Decadence jest dowodem na ponadczasowość dobrej muzyki, która po ćwierćwieczu od premiery nie zrobiła się ani odrobinkę mniej porywająca i wspaniała. I za takie albumy właśnie kocham lata 80-te.


ocena: 9,5/10
deaf
oficjalny profil Facebook: www.facebook.com/coronerband/

inne płyty tego wykonawcy:

Udostępnij:

26 grudnia 2012

Cacophony – Go Off! [1988]

Cacophony - Go Off! recenzja okładka review coverCzy może być coś lepszego niż jeden album duetu Becker/Friedman? Oczywiście, że tak – dwa albumy duetu Becker/Friedman. Od dwóch lepsze by były trzy, ewentualnie siedem, ale niestety, skończyło się na dwóch, nad czym bardzo ubolewam. Boli mnie także to, że przez ostatnie ćwierćwiecze, bo tyle bez mała liczy sobie opisywany dziś album, krążków, które mógłbym z czystym sumieniem postawić na jednej z nim(i) półce jest w najlepszym przypadku kilkanaście. I że większość jest w podobnym wieku. Pewną osłodą są pojawiające się tu i ówdzie informacje o reaktywacji zespołów odpowiedzialnych za owe kilkanaście płyt. Do czasu jednak pojawienia się nowego materiału pozostaje cieszyć się tym, co jest; na szczęście jest to radość autentyczna, tak prawdziwa jak wiara Macierewicza w zamach smoleński. Być może dla części co mniej wyrobionych słuchaczy muzyka spod znaku Cacophony wyda się kiczowata i przerysowana, ale jak wspomniałem – dla mniej wyrobionych. Prawda bowiem jest taka, że w temacie neoklasycznego szarpania strun nic lepszego nie stworzono. Ba, rzekłbym nawet, że jeśli chodzi o granie na gitarze w ogóle. Można się ze mną zgadzać lub nie, ale racja i tak jest po mojej stronie. Owszem, przyznaję, teksty nie są mocną stroną Cacophony, tak właściwie te z Go Off! są nawet durniejsze niż te z debiutu, ale nie ma się co oszukiwać – tu nie o teksty chodzi. Najważniejsze, że nie przeszkadzają w odbiorze muzyki, a jeśli odnieść się do ówczesnych realiów, przysłowiowej prawdy czasów – są jak najbardziej w konwencji. Album, mimo iż bliźniaczo podobny do „Speed Metal Symphony”, słucha się wybornie i po zakończeniu jednego okrążenia ma się ochotę na kolejne. Kawałki skrojono oczywiście pod gitary, ale nie można się przyczepić ani do basu, który przyjemnie podbija riffy, ani do garów, które nie są tak proste, jak niektórzy mogliby sądzić. Nawet wokal, sam w sobie, nie przeszkadza – pasuje do stylistyki jak ulał. Kwestia gitar jest sprawą prostą jak cep – chłopaki wymiatają, Becker nawet bardziej i to nie tylko dlatego, że osobiście uważam go za najlepszego gitarzystę wszech czasów. Posłuchajcie sobie solówki w „Black Cat” to zrozumiecie. Albo i nie, jeśli macie gust po sąsiedzie. I tak, mimo iż album nie należy do przesadnie złożonych, Go Off! sprawia słuchaczowi mnóstwo frajdy, oczywiste patenty pozwalają lepiej poddać się muzyce, a banalna konstrukcja utworów daje możliwość lepszego wyłapania tego, co wartościowe. Podsumowując – album jest tak dobry, jak jest łatwy w odbiorze. Czysta, niezmącona przyjemność.


ocena: 9/10
deaf

inne płyty tego wykonawcy:

Udostępnij:

17 sierpnia 2012

Incubus – Serpent Temptation [1988]

Incubus - Serpent Temptation recenzja reviewBrazylia to duży i biedny kraj. Tak biedy, że chcąc założyć zespół, brakujących muzykantów trzeba szukać w najbliższej rodzinie lub daleko za granicą. Albo jedno i drugie. Dobrze na tym wyszła Sepultura, równie nieźle, przynajmniej od strony artystycznej, poradzili sobie bohaterowie tej recenzji – wywodzący się z Rio de Janeiro Incubus. Bracia Francis i Moyses M. Howard, po przeprowadzce do USA, szybko dorobili się scenowych znajomości, udanej demówki i kontraktu na wydanie pełnej płyty (już mniejsza z tym, że z maleńką i nic nieznaczącą wytwórnią). Za sprawą wydanego niedługo później (za to w skromnym nakładzie) debiutu osiągnęli statusu jednego z najbardziej bezkompromisowych przedstawicieli nabierającego rozpędu death metalu. Zespół reklamowano jako najcięższy, najszybszy i najgłośniejszy na południu Stanów – typowy dla wydawców bełkot. Miał on o dziwo potwierdzenie w rzeczywistości i fama strasznych rzeźników była w pełni zasłużona, bo chociaż daleko im było do grindersów z Repulsion, to już takiemu Terrorizer wiele nie ustępowali. Ważniejsze jest jednak to, że prezentowali znacznie dojrzalszą i przede wszystkim lepiej zagraną muzykę, w której łączyli zabójcze szybkości (częste blasty!) z zaprawionymi odpowiednią dawką techniki i melodii thrash’owymi riffami (i takim, wspaniałym swoją drogą, feelingiem), ostro zmolestowanymi solówkami i nieco chaotycznymi wokalami. Materiał aż kipi od pomysłów, jego świeżość i energetyczność porywają, więc krążka można słuchać raz za razem, tym bardziej, że jest chwytliwy jak diabli. Jednocześnie napierająca z każdej strony brutalność nie pozwala zapomnieć, że mamy do czynienia z naprawdę bezkompromisowym graniem. Jakby tego było mało, album jest utrzymany na bardzo wyrównanym poziomie i tylko różnice w melodiach mogą przesądzać o tym, czy dany kawałek zaliczymy do ulubionych, czy nie. Ja bym tutaj wskazał szczególnie na „Sadistic Sinner”, „Incubus”, „Serpent Temptation” i „Underground Killer”, bo chyba właśnie w nich najlepiej wyważono proporcje pomiędzy pierwiastkami thrash i death. Pewną ciekawostką może być to, że płyta doczekała się poprawionej — i szczęśliwie szerzej dostępnej — wersji, którą osiem lat później wydał Nuclear Blast w celu przypomnienia o zespole. Nagrano na tę okazję nowe ścieżki basu, wywalono intro, podciągnięto brzmienie, zmieniono okładkę, przerobiono teksty i tytuły oraz — co zrobiło największą różnicę — zaopatrzono w znacznie lepsze, mocniejsze wokale. Niezależnie od edycji, dostajemy kawał porządnej muzyki, której odbioru nie jest w stanie popsuć nawet nietypowe, a przez to dość głupie, przesłanie płynące z tekstów.


ocena: 9/10
demo
oficjalny profil Facebook: www.facebook.com/opprobriumofficial

inne płyty tego wykonawcy:

podobne płyty:

Udostępnij:

2 lutego 2012

Atrophy – Socialized Hate [1988]

Atrophy - Socialized Hate recenzja okładka review coverPrzed wami kolejna niedoceniona kapela, która jednak swoim krótkim żywotem i zaledwie dwiema płytami zdążyła wpisać się złotymi zgłoskami do historii thrash metalowego łojenia. Amerykanie wprawdzie nie stworzyli niczego wybitnie oryginalnego, co mogłoby przewartościować gatunek, ale poziomem swojej muzyki doskonale zademonstrowali potencjał takiego grania w jego najbardziej kreatywnym okresie. Socialized Hate pod każdym względem prezentuje się znakomicie – porywająco i niezwykle świeżo. W tym, że zajebistość, z którą obcujemy, nie jest tylko ćpuńską iluzją, słuchacza utwierdza mała łyżka dziegciu w postaci zupełnie niepotrzebnego i nic nie wnoszącego minutowego intra. No ale jakie pierdolniecie po nim występuje – to jest coś wspaniałego! I tak jak uderzający prosto w twarz „Chemical Ddependency”, całą resztę utworów chłonie się w niemym zachwycie. Hmm… w sumie nie takim znowu niemym, bo refreny są z gatunku tych, które błyskawicznie się podłapuje. Na Socialized Hate składają się szybkie, mocno nabijane tempa, szybkie, arcyciekawie tnące i urozmaicone melodycznie riffy oraz szybkie, przenikliwe solówki – a to wszystko zagrane szybko, precyzyjnie i z dbałością o odpowiednią dynamikę. Do tego bardzo dobry wokalista, nienaganna technika (ale bez popadania w puste szpanerstwo), świetnie dostosowane do muzyki brzmienie, dojrzałe teksty i odrobina humoru. O zajebistości materiału świadczy także to, że przez 38 minut zespół generuje taki czad, że dupę urywa – Socialized Hate to super energetyczne, a jednocześnie ekscytujące grzańsko, przy którym nawet „South Of Heaven” brzmi jakby niemrawo. Przesadzam? A skąd – tylko posłuchajcie sobie: „Chemical Ddependency”, „Killing Machine”, „Matter Of Attitude”, „Preacher, Preacher”, „Beer Bong”, „Socialized Hate”, „Best Defence”, „Product Of The Past”, „Rest In Pieces”, „Urban Decay”… Że wymieniłem całą tracklistę? No cóż, tak się składa, że wszystkie kawałki zasługują na pochwałę, a pominięcie któregoś byłoby zbrodnią. Tak więc, jeśli cenicie sobie wysokiej jakości thrash’owe młócenie, to bez obaw możecie sięgnąć po ten krążek – moja pełna rekomendacja!


ocena: 9/10
demo

inne płyty tego wykonawcy:

podobne płyty:

Udostępnij:

8 grudnia 2011

Realm – Endless War [1988]

Realm - Endless War recenzja okładka review coverPozostańmy jeszcze na kilka chwil w lepszych czasach, kiedy muzykowanie wymagało czegoś więcej niż grajków o urodzie Kena/Barbie, znacznych nakładów na aktoreczki świecące do kamery cyckiem, tudzież kompozycji tak prostych w odbiorze, że co bardziej szanująca się krewetka mogłaby się poczuć urażona. Mówię tak nie dlatego, że uważam, że wszystko, co wartościowe już zdążono nagrać – tak uważa demo, ale dlatego, że obawiam się, iż może mieć on jednak rację. Bo, jakby na to nie spojrzeć, znakomita większość nowych wydawnictw jest w mniejszy lub większym (większym oczywiście) stopniu inspirowana dokonaniami poprzednich dekad, a wszelakie rzekome nowości i inne numetale tylko utwierdzają mnie w przekonaniu, że półświatek metalowy jak jasna cholera potrzebuje nowego Schuldinera, lub choć Masvidala w formie z czasów „Focus”. Ale Schuldiner już po tamtej stronie, a Masvidal woli udawać, że umie śpiewać czyste wokale, więc pozostaje przeczesywać archiwa w poszukiwaniu zakurzonych perełek i wierzyć, że jest dzisiaj ktoś, kto jeszcze traktuje muzykę na poważnie. Tymczasem, w oczekiwaniu na zbawienie proponuję więc kapelkę o nazwie Realm, która — zapewne — większości z was kojarzy się zupełnie z niczym. I jest to, kurwa, błąd, niczym ignorancja Laty olbrzymi, który powinniście jak najszybciej naprawić – jak mawia Robert Burneika „nie ma opierdalania sie”. Osiemdziesiąty ósmy rok, a tu chłopaki wycinają takie kawałki – to się po prostu w pale nie mieści. Nie jest, co prawda, pierwsza tak technicznie zaawansowana wygrzewa, ale pewnie w pierwszej piątce się mieści. I to w stylu, który do dziś pozostaje dla większości poza zasięgiem, nawet kiedy pożyczą sobie drabinę Jakubową. Na tym krążku wszystko pasuje, każdy detal jest starannie dobrany, każda kompozycja po stokroć przemyślana i nic, naprawdę nic, nie pozostawiono przypadkowi. Zanim zdążysz umieścić płytkę w odtwarzaczu, zanim polecą z głośników pierwsze dźwięki, już będziesz miał okazję zetknąć się z maestrią Realm. Okładka, bo o niej mowa, to pierwsze, a zarazem bardzo mocne zaproszenie do zapoznania się z wydawnictwem; nawet jeśli nie słyszałeś wcześniej nic o kapeli, to okładka jest na tyle pojechana, że sięgniesz po krążek – choćby z ciekawości. Jest w niej tyle symboliki i surrealizmu, że nie pozwala spać po nocach. Najlepszej jest jednak to, że okładka to dopiero początek, a później jest tylko lepiej. Kompozycje są z jednej strony połamane i wymagające skupienia, a z drugiej przebojowe i z powerowym muśnięciem. Fajnie zgrywają się z tym wokale – niby czyste, ale nieco przełamane szorstkością, wchodzące lekko w wysokie rejestry, ale dobrze brzmiące także w dołach, a nawet growlu – tak, jest jeden, krótki ryk w bardzo dobrym skądinąd kawałku „Root of Evil”. Na szczególną atencję zasługuje praca gitar, których siła leży przede wszystkim w kapitalnych riffach. Mają w sobie moc, w chuj mocy, a do tego nie są ani krzty sztampowe. Miłośnicy techniki będą zachwyceni. Także fani basu nie powinni być zawiedzeni – jest bardzo ładnie wydobyty, soczysty, ale i przybrudzony. Mówiąc prościej – pierdzi z klasą. Całości dopełniają inteligentnie bita perkusja oraz sensowne teksty. Słowem – klasa, po całości. I to wszystko w osiemdziesiątym ósmym, aż się wierzyć nie chce, chociaż z drugiej strony wiele dzisiejszych kapelek zainkorporowało całe mnóstwo ówczesnych patentów. I za to chwała, tak współczesnym za dobry gust, ale także ówczesnym za zajebiste pomysły i zagrywki, które nie zużyły się ani odrobinę.


ocena: 9/10
deaf

inne płyty tego wykonawcy:

podobne płyty:

Udostępnij:

8 czerwca 2011

Napalm Death – From Enslavement To Obliteration [1988]

Napalm Death - From Enslavement To Obliteration recenzja okładka review coverCzym się różni From Enslavement To Obliteration od „Scum”? Eeee… Nooo… To znaczy… Okładką… Yyyy… Składem… Uuuu… Tytułami kawałków… I tego, no, nooo, wiecie, no… No! Ale nie, to by było na tyle. Jasne, że „dwójka” brzmi nieco lepiej i jest nieco składniej zagrana (bo i ekipa miała czas się dotrzeć), ale to wciąż to samo postpunkowe napierdalanie w zawrotnie szybkich tempach i dzikie darcie ryja. Wszystkie spostrzeżenia odnośnie do debiutu można powtórzyć w przypadku tego krążka i na pewno nie będzie to nadużycie ani tym bardziej przesada. Chłopaki po prostu rozpędzili się jak należy, nie licząc raczej na to, że przeciwnicy drogi obranej na „Scum” nagle się w nich zakochają. Ekstrema jest, społeczne zaangażowanie także, o więcej lepiej nie pytać. Jednocześnie tą zbieraniną kilkudziesięciu krótkich strzałów — jak by nie patrzeć — wyczerpali temat i trzecia dawka takiego samego hałasu już by nie przeszła. Stąd też wielka odmienność „Harmony Corruption” i późniejsze eksperymenty. Ja tam mogę słuchać From Enslavement To Obliteration wymiennie ze „Scum” – wszak świadomość, która z tych płyt leci niewiele daje, a wrażenia za każdym razem są podobne.


ocena: 7/10
demo
oficjalna strona: www.napalmdeath.org

inne płyty tego wykonawcy:

Udostępnij:

14 kwietnia 2011

Death – Leprosy [1988]

Death - Leprosy recenzja reviewSzybko, bo w rok po "Scream Bloody Gore" pojawiła się dwójka wewnętrznie przemeblowanego Death, Leprosy – płyta, która jest jedną z najważniejszych w historii zespołu i metalu w ogóle. Można nawet zaryzykować w tym miejscu stwierdzenie, iż recenzowany album to niczym nie skalany, najczystszy i najbardziej „death metalowy” krążek death metalowy! Brzmi to trochę jak masło maślane, jednak nikomu nie udało się nagrać czegoś równie magicznego, a zapewniam – próbowało wielu. Do rzeczy. Utwory, w porównaniu z debiutem, są zdecydowanie bardziej rozbudowane (tytułowy trwa ponad 6 minut), więcej w nich zmian tempa, riffów, solówek zarówno Chucka jak i Ricka – po prostu więcej trawiącego zmysły metalowego ognia. Teoretycznie nie ma się czemu dziwić, wszak kawałki ze „Scream Bloody Gore” były już dość stare, ale mimo to rozwój (zarówno techniczny, jak i ogólna brutalizacja), jaki dokonał się w Death budzi uznanie. Jest to przy okazji mocny cios w Possessed, których panowanie Leprosy bez litości zakończył. Charakterystyczne staccatta garów i gitar towarzyszą słuchaczowi prawie przez cały czas i co dziwne – w ogóle nie nudzą. Wszystkie numery są dobrze przemyślane, spójne i nie ma w nich momentów, w których coś odbiega od reszty. Pod względem technicznym nie jest to może jeszcze arcydzieło; ciągłe molestacje gryfów i prosta gra basu melomanów nie zachwyci, ale fan agresywnego metalu z pewnością przy tym pomacha włoskami, lub łysiną w przypadku ich braku. Muzyka miała być (i jest) brutalna, a teksty wypowiedziane dość jasno – po prostu ekstrema! Co ważne, ekstrema ubrana w odpowiednie, a zatem ciężkie przybrudzone brzmienie. Płyta została przez Chucka wyrzygana – co za ekspresja, pasja i specyficznie pojmowane piękno! Używania tego osobliwego wokalu Mistrz niestety na późniejszych produkcjach zaniechał. Mój faworyt to ultrazajebisty „Open Casket” – wyziew i kropka. Inne klasyki też są niezłe: „Left To Die”, „Primitive Ways”, czy „Pull The Plug” (toż to maksymalny KULT!). Ponadto w niektórych wałkach — i to jest bardzo interesujące — słychać zagrywki, które pojawią się na „Human”. Schuldiner chciał robić coś świeżego i właśnie za te ciekawe pomysły Leprosy należy się wysoka ocena.


ocena: 9/10
demo
oficjalny profil Facebook: www.facebook.com/DeathOfficial

inne płyty tego wykonawcy:

podobne płyty:

Udostępnij:

8 września 2010

Carcass – Reek Of Putrefaction [1988]

Carcass - Reek Of Putrefaction recenzja okładka review coverA cóż to do ciężkiej cholery jest? Dziki hałas? A owszem, zgadza się, ale to tylko mała i mniej istotna część prawdy. Ta ważniejsza mówi o forpoczcie grind core’a i albumie jak najbardziej kultowym. Słodki Odór rozkładu unosi się przez 22 kawałki (czyli prawie 40 minut), a przynosi ze sobą bezkompromisową napierduchę zagraną głównie w szybkich tempach – prostą, chaotyczną, brutalną i — przez konkretnie zryte wokalizy — popieprzoną, ale nie pozbawioną pewnej koncepcji. Koncepcji i humoru, bo takiego „Festerday” — od której strony by doń nie podejść — nie sposób traktować poważnie. Personalne koneksje mogłyby sugerować muzyczną zbieżność Carcass z Napalm Death, jednak łomot podpisany „by Ścierwo” nie jest zbyt podobny do tego, który uprawiali ich koledzy z Birmingham – przede wszystkim przez redukcję punkowych wpływów i ukierunkowanie na mięso w gitarach. Brzmienie jest utrzymane w klimatach garażowo-piwnicznych, więc od czasu do czasu jakiś element zaginie, a to się nieco przesunie względem całości… Innymi słowy jest tak sobie (sami Carcassowcy nigdy nie byli zeń zadowoleni, a — o ironio — stało się standardem w gatunku), ale miłośnicy demówek Mantas/Death czy Massacre powinni mieć wypas, bo to podobny ciężar gatunkowy, stopień zasyfienia i ten siermiężny gitarowy dół. Teksty naszpikowano (udany żart…) bez ładu i składu masą medycznych terminów, dzięki czemu nie tyle są trudne w odbiorze, co po prostu, w większości, kupy się nie trzymają. Za to bez wątpienia są ekstremalne i pasuj do mięsnej okładki. Żeby było zabawniej – te wszystkie przesycone juchą i flakami wizje zrodziły się w głowach… wegetarianów i weganina. Reek Of Putrefaction, choć to ciągłe źródło inspiracji i album dla gatunku przecież przełomowy, dziś nie wysadza z butów tak jak kiedyś – ale nie musi, swoje zrobił, teraz po prostu przyjemnie się go słucha.


ocena: 7/10
demo
oficjalny profil Facebook: www.facebook.com/OfficialCarcass

inne płyty tego wykonawcy:

podobne płyty:

Udostępnij:

11 sierpnia 2010

Slayer – South Of Heaven [1988]

Slayer - South Of Heaven recenzja okładka review coverPo ogromnym sukcesie „Reign In Blood” Slayer spokojnie mógł stworzyć podobny krążek – kontynuacja na pewno by się spodobała, a i strumień kaski z tego tytułu byłby niczego sobie. Tak się jednak nie stało, bowiem Zabójcy nagrali płytę zupełnie inną – całościowo znacznie wolniejszą i mniej ekstremalną, czy nawet… spokojną. Do głosu doszły fascynacje klasycznym hard rockiem, co w kilku numerach dość wyraźnie — jak dla mnie to nawet za bardzo — rzuca się w uszy. Jak zapewne wiecie – tragedii nie ma, bo South Of Heaven to bardzo wartościowy punkt w dyskografii zespołu i jakby nie było – dość oryginalny. Potwierdza to otwierający płytę numer tytułowy – stosunkowo wolny i klimatyczny, ale nadal genialny. Następujący po nim „Silent Scream” to już zdecydowanie większy wykop, ukazujący w pełni potęgę Dave’a Lombardo, jednocześnie najbardziej ze wszystkich nawiązuje do brutalnych wystrzałów z „Reign In Blood”. Genialnych kawałków jest tu więcej, bo co innego można powiedzieć o „Mandatory Suicide”, „Cleanse The Soul” czy „Spill The Blood”? Jednak obok tych perełek krążek posiada też słabsze fragmenty. Chodzi mi tu szczególnie o te hard rockowe naleciałości, które niepotrzebnie osłabiają naturalną moc Slayera i w sumie nijak się mają do pierwotnej agresji utożsamianej z tym zespołem. Zupełnie mnie nie przekonuje cover „Dissident Aggressor” – niby trwa tylko dwie i pół minuty, jednak jest niemiłosiernie nużący, flakowaty i nieciekawy. Jakoś nie przychodzi mi do głowy inny album Slayera, na którym znajdowałby się numer tak bardzo odstający poziomem od pozostałych. Chociaż płytę nagrywano z Rubinem, to brzmieniu również brakuje mocy i ciężaru, bez wątpienia jednak jest bardzo przejrzyste. Daleki jestem od stwierdzenia, że na tym albumie chłopakom się noga podwinęła, bo do South Of Heaven warto często wracać, ale wcześniej i później nagrali genialne, przełomowe, totalne i miażdżące krążki.


ocena: 8/10
demo
oficjalna strona: www.slayer.net

inne płyty tego wykonawcy:

podobne płyty:

Udostępnij:

2 sierpnia 2010

Mekong Delta - The Music Of Erich Zann [1988]

Mekong Delta - The Music Of Erich Zann recenzja okładka review coverMekong Delta jest tym w historii thrashu, czym w historii literatury grozy było pojawienie się H.P. Lovecrafta – jakościowym przeskokiem tak ogromnym, że podobnego nigdy wcześniej nie zanotowano. Otóż bowiem pojawili się ludzie, którzy obrawszy sobie za podstawę thrash, tak go zmutowali, że nawet rodzona i kochająca matka by go nie poznała. Sam zaś album The Music of Erich Zann był dla Mekongów prawdziwym, choć drugim, początkiem. To, co wydobywa się z głośników to istna orgia – nieskrępowana, bezwstydna, niepohamowana żądza ucztowania – muzyczne bachanalia. I choć do absolutu z „Dances of Death” jeszcze trochę brakuje, a niedoskonałości wieku młodzieńczego są wciąż słyszalne, to nie ma najmniejszej wątpliwości, że oto ma się przed oczami prawdziwe cacuszko. Tak w dziejach świata nie grał nikt inny, a i dziś — po ponad dwudziestu latach od premiery — niewielu udało się zbliżyć do tego poziomu. Muzyka Mekongów jest tak niepowtarzalna, że stała się przysłowiowym „jabłkiem” (kto zna, ten wie). Zapraszam więc do degustacji i delektowania się bogatym bukietem smaczków. Na początek, znak rozpoznawczy wszystkich krążków pod wezwaniem Trójkąta – wokale. Te, zaserwowane przez Wolfganga Borgmanna, zaskakują dosłownie wszystkim: barwą, motoryką, dynamiką i rozmachem. Barwa może się wydawać (ale tylko z początku) irytująca i nieprzystająca do muzyki. Z czasem jednak (w praktyce około piątego przesłuchania) okazuje się, że nie mogłaby być nawet o jotę lepsza. Barwa nadaje muzyce oryginalnego szlifu i nieco kwaśnawego posmaku i — niczym sok z limetki wydobywający smak potraw — wyciąga na powierzchnię bogactwo niuansów. A to wpływ samej barwy jeno. Kolejnym środkiem wyrazu są dynamika i motoryka – nie dość, że wokale są nieprzewidywalne, pełne ekspresji, to jeszcze mają w sobie moc legionu Kupichów. Czuć tę moc na każdym kroku – tak w chwilach zrywu, jak i wyciszenia. Generalnie, wokalista ma gdzie poszaleć (co zresztą czyni), tym bardziej, że kompozycje wyciskają z niego siódme poty – niczym sokowirówka z kilograma gruszek. Nie gorzej mieszają gitary, raz podchodząc pod klasykę, innym razem kombinując tak okrutnie, że kultyści Cthulhu mogliby się poczuć zawstydzeni. Riffy są zarówno nieokiełznane jak i dokładnie przemyślane, a solówki oblepiają mackami. Osobny rozdział można napisać o basie, bowiem wcina się w historią rzemiosła, niczym T. Lis w zdanie swoim rozmówcom. Jest wyraźny, ładnie wyeksponowany i prócz tworzenia szkieletu kompozycji, zdarza mu się zapędzić w solówki. 10042010 słów uznania należy się także garowemu, bo to on przejmuje na siebie obowiązek utrzymania pozostałych indywiduów w ryzach, gdy basmanowi zdarzy się poindywiduować. A uwierzcie – utrzymanie takiej muzyki w ryzach jest wyczynem karkołomnym, graniczącym wręcz z niemożliwością. Kompozycje mają nie tyle pazurki, co potworne zębiska, więc mlask! – jeden nieodpowiedzialny dźwięk i podcieramy się łokciem. Poskromienie takiego progresywnego monstrum świadczy natomiast o niebywałym talencie i wyśmienitym kunszcie. Faktem jest, że album ma pewne niedociągnięcia, ale ich świadomość ma się tylko dlatego, że Mekongi poszli jeszcze o krok dalej. Gdyby nie to, patenty z The Music of Erich Zann byłyby traktowane jako te niedoścignione i nieosiągalne. I takie w swoim czasie były.


ocena: 9/10
deaf
oficjalna strona: www.mekongdelta.eu

inne płyty tego wykonawcy:

podobne płyty:

Udostępnij:

24 kwietnia 2010

Kat – Oddech Wymarłych Światów [1988]

Kat - Oddech Wymarłych Światów recenzja reviewOddech Wymarłych Światów to najprawdopodobniej najbardziej cenione przez rodzimych metalowców dzieło KATa. Sam mam innego faworyta, ale byłbym hipokrytą, gdybym próbował umniejszać tej płycie cokolwiek z jej naturalnej zajebistości. Ten rewelacyjny album to dokładnie 39 minut, a wypełnia je siedem doskonałych, agresywnych, zróżnicowanych, stosunkowo oryginalnych, brutalnych, chwytliwych i ogólnie poniewierających thrash’owych wałków, które błyskawiczne wkuwa się na blachę.

To, za co szczególnie uwielbiam ten krążek, to zatęchły klimat i przepięknie miażdżące napierduchy-przyspieszenia występujące w kilku numerach – takie wejścia na piąty bieg bez oglądania się za siebie. Zagrane są z mocarnym wykopem i młodzieńczą werwą, a brzmią naprawdę konkretnie, co w tamtych czasach w Polsce Ludowej nie było łatwo osiągalne. Tempa zdecydowanej większości kawałków są dość szybkie, natłok dźwięków spory, co nie oznacza, że nie brakuje wolniejszych partii i okazjonalnych wyciszeń, w których do głosu dochodzą fajnie — bo bez sztampy — zaaranżowane akustyki. Wytworzone w ten sposób kontrasty czynią muzę mniej schematyczną i przewidywalną, zaś brak monotonii wpływa na przyjemność słuchania.

A zaprawdę powiadam wam, jest czego słuchać, bo są tu same najwyższej próby kultowe hiciory! „Diabelski Dom cz. 2”, „Mag-Sex” czy „Głos Z Ciemności” – zna je chyba każdy, i każdy setki razy zdzierał przy nich gardło. Zresztą, o tyle łatwo jest się wstrzelić ze swoimi popisami w numery KATa, bo i Roman śpiewać specjalnie nie potrafi, za to wściekłe charczenie wychodzi mu bardzo zacnie.

Od strony technicznej nie ma się do czego przyczepić (riffy, solówki, gra basu, dynamiczna perkusja – ugh!), natomiast do realizacji kilka uwag by się znalazło, ale mimo upływu lat produkcja i tak się nieźle broni i jest chyba szczytem tego, co w metalu można było zrobić w PRLu.

Gdyby tylko z takim materiałem mogli uderzyć na Zachód, byłoby pozamiatane, a tak na wypaśności Oddechu Wymarłych Światów poznali się głównie Polacy. Wielka szkoda.


ocena: 10/10
demo
oficjalna strona: www.kat-band.com

inne płyty tego wykonawcy:

Udostępnij:

23 marca 2010

Pestilence – Malleus Maleficarum [1988]

Pestilence - Malleus Maleficarum recenzja okładka review coverW debiucie Holendrów z Pestilence nie byłoby właściwie nic niezwykłego — wszak porządnych, ostro thrashujących albumów wychodziło w tamtym czasie sporo — gdyby nie małe „coś”, co wyróżnia Malleus Maleficarum spośród nich: znakomita synteza intensywności i absolutnie zajebistych popisów wychodzących spod palców gitarzystów. Randy Meinhard i Patrick Mameli nie żałowali sobie, w efekcie czego mamy do czynienia z bardzo technicznym, brutalnym i efektownym thrashem z elementami death metalu. Death’owa strona medalu ukazuje się przede wszystkim w wokalu, niektórych solówkach oraz w większości napierdów. Szalone, zmyślnie skonstruowane i melodyjne riffy to już zdecydowanie bardziej thrashowa stylistyka. To samo produkcja. Można ten album w sumie porównać do pierwszego LP Death „Scream Bloody Gore” – właściwie podobna muza, podobne brzmienie, podobne wokalizy… tyle, że ówczesna ekipa Chucka mogła tylko pomarzyć o takim technicznym rozpasaniu. Kto jak kto, ale Meinhard i Mameli potrafili się solidnie wytrzepać swoimi umiejętnościami! Na płycie absolutnie nie ma słabych utworów – początkowa „Antropomorphia” nie pozostawia wątpliwości, że nie jest to przeciętny zespół, „Cycle Of Existence” (na demo „The Penance” pod tytułem „Affectation”) niszczy thrashową brutalnością, „Chemo Therapy” (bez wątpienia jeden z najlepszych numerów Pestilence) powala genialną pierwszą solówką (choć i druga jest zajebista) i następującym po niej równie genialnym riffem. Natomiast już w takim „Osculum Infame” możemy posłuchać sobie mnogości gitarowych bajerów – jest to pierwszy instrumentalny numer Zarazy, w którym znakomicie wytworzony klimat bierze górę nad brutalnością. Zabójcza rzecz! Malleus Maleficarum praktycznie nie można niczego zarzucić, no może w wyjątkiem brzmienia, które, owszem, jest bardzo cacy, ale zdecydowanie wpisuje się w standardy thrashowe, a przez to nie ma tej mocy i uderzenia co death’owe pomioty. Ale to akurat można spokojnie przełknąć, gorzej, że całość nagrano zbyt cicho, więc trzeba więcej wymagać zarówno od sprzętu, jak i od własnego słuchu. Tak czy inaczej, zabójcza rzecz!


ocena: 9/10
demo
oficjalna strona: www.pestilence.nl

inne płyty tego wykonawcy:

podobne płyty:

Udostępnij:

Blind Guardian – Battalions Of Fear [1988]

Blind Guardian - Battalions Of Fear recenzja okładka review coverC’mon! wesołe miasteczko przyjechało… a potem z przyczepy wypadło 4 kolesi w skórach i dali czadu. Tak, mniej więcej, prezentuje się debiutancki album kwartetu, utalentowanych muzycznie miłośników Tolkiena, znanego jako Blind Guardian. Muszę przyznać, że jak na krążek — bądź, co bądź — ponad dwudziestoletni, muzyka prezentuje się przednio, popędza jak woźnica rozochocony bimbrem i wywołuje niepohamowaną chęć ponapierdalania baniakiem. Niby nic specjalnego, bo speed w (prawie) czystej postaci, a jednak radochy jak z ulepienia bałwana. Tak właśnie – to, czego muzyce Strażników nie brakuje, to soczystej dawki pozytywnej energii. Nie brakuje także muzycznego szlifu, a praca wiosłowych może zachwycić: szybkie, melodyjne, wpadające w ucho riffy i niezliczone ilości solówek. O tak! pracuje Andre jak zaklęty, wygrywając dowolne, nawet najbardziej zakręcone, zestawy nutek, a czasami — bywa — pobawi się trochę ze słuchaczem i zapoda motyw pod „hej ho, hej ho, do pracy by się szło”. Chociaż nie jestem pewien, czy w Niemczech też popieprzają do pracy. Pewnie jednak popieprzają, bo BMW dla dresów ktoś musi skręcać. Dodatkowym plusem jest bonusowy „Gandalf’s Rebirth”, który powinien wpaść w ucho wszelkim maniakom klasyki, a to dlatego, iż jest inspirowany Dvorakiem. Zresztą podobnych smaczków jest tu więcej, a pojawiające się od czasu do czasu neoklasyczne zagryweczki skutecznie ubarwiają poczynania Blindów. Pozostała część instrumentarium, czyli bas i gary, prezentują się poprawnie, choć całkiem nieoryginalnie. Trochę inaczej wygląda sprawa z wokalami, za które odpowiada Hansi – ma chłopak ogromny talent, choć chyba nie do końca zdawał sobie wtedy z tego sprawę i sporo czasu poświęcał na typowe (naówczas) wyziewy. Kilka słów o muzyce – jak już wspomniałem, album muzycznie nie zaskakuje niczym nowatorskim, natomiast nie można o nim powiedzieć, że jest nudny. Całe przedsięwzięcie trwa około 40 minut i przez cały ten czas jest na czym zawiesić ucho. Generalnie jest szybko (w końcu to speed) i melodyjnie, a do ulubionych kawałków — w pełni ucieleśniających moje zachwyty — zaliczyłbym „Majesty”, „Run For The Night” i „Battalions Of Fear”. Podsumuję tak: Battalions Of Fear nie jest moim ulubionym dziełem Blindów, jest jednak albumem dobrym i dość często zdarza mi się do niego wracać.


ocena: 7,5/10
deaf
oficjalna strona: www.blind-guardian.com

inne płyty tego wykonawcy:

Udostępnij: