Jeśli mnie pamięć nie myli, ostatni raz, kiedy pierwszy odsłuch nowej płyty Megadeth wywołał u mnie refleksję pod tytułem „o kurwa”, miał miejsce przy okazji leciwego (a wciąż zajebistego) „The System Has Failed". Przy Dystopia to miłe odczucie zupełnie niespodziewanie powróciło, mimo iż byłem nastawiony totalnie na nie. Raz, że po nieudanym „Super Collider” oczekiwałem kolejnego utytłanego w komercyjnym łajnie gniota, a dwa że wymienienie genialnego Brodericka na kolesia z jakiejś gówno wartej Angry było dla mnie czymś absurdalnie głupim, niezrozumiałym i pozbawionym jakichkolwiek logicznych podstaw. Jak się jednak okazało, Mustaine wiedział, co robi (co nie zmienia faktu, że w tłumaczeniach nieraz zapędził się z pieprzeniem głupot), bo Dystopia jest bezsprzecznie najmocniejszym materiałem Megadeth od wieeelu, czyli dwunastu, lat. Odświeżenie połowy składu dało bardzo pozytywne rezultaty, bo dzięki temu krążek łączy w sobie pierwiastki „Rust In Peace” (posłuchajcie solówek w utworze tytułowym, a załapiecie, o co mi chodzi), „Countdown To Extinction” i „Endgame” z czymś nowym, czego w twórczości kapeli jeszcze nie było. Znaczna w tym zasługa Chrisa Adlera, który swoją energiczną grą wprowadził trochę świeżych, żeby nie napisać nowoczesnych, rozwiązań do nieco już zramolałego szkieletu rytmicznego Megadeth – rozbujał Dystopia i nadał jej całkiem przyzwoitego kopa. Swoje dołożył także Kiko Loureiro, po którym nie spodziewałem się aż takiej techniki ani tak dużego rozmachu (neoklasyczne zapędy) przy aranżowaniu swoich partii. Nie ma co, koleś pokazał niemałą klasę, choć w żaden sposób nie zmienia to mojej opinii o jego macierzystym zespole. Wobec powyższych pochwał nikogo nie zaskoczy, gdy napiszę, że lwia część materiału jest utrzymana na bardzo wysokim poziomie, a kilka kawałków ociera się nawet o geniusz – choćby fantastyczna pseudo ballada „Poisonous Shadows”. Natomiast utwory, w których pojawiają się jakieś potknięcia, są sprytnie ratowane za pomocą wypasionych, rozbudowanych solówek. Ujmując sprawę możliwie zwięźle – 40 minut Dystopia musi się podobać, bo oprócz niezłej jazdy dostarcza też kilku fajnych niespodzianek oraz garści sarkastycznych przemyśleń Rudego. Nic, tylko kupić i słuchać do upadłego. Problem w tym, że po rzeczonych 40 minutach krążek wcale się nie kończy – zostają jeszcze dwa numery, z którymi coś trzeba zrobić. Raczej niespecjalny cover Fear można jakoś przełknąć (czytać: olać), bo jest dość krótki. Gorzej sprawa wygląda z „The Emperor”, bo to zwykły kloc – prosty jak prezentacja w pałerpojncie, z kompletnie chybionymi drętwymi riffami i tekstem (zwłaszcza w refrenie) tak banalnym, że ręce opadają. Nie ratuje go nawet solowa trzepanka, tak jest słaby. Po co im to było, nie mam pojęcia. W ten sposób ekipa Megadeth nieco popsuła nader pozytywne wrażenie, jakie człowiek miał po zapoznaniu się z pierwszymi dziewięcioma kawałkami. Cóż, mówi się trudno i słucha się dalej, tzn. od początku. I właśnie takie podejście do Dystopia zalecam.
ocena: 8,5/10
demo
oficjalna strona: www.megadeth.com
inne płyty tego wykonawcy:
0 comments:
Prześlij komentarz