Ponad ćwierć wieku działalności Convent na krajowym poletku można podsumować krótko: pasmo niepowodzeń. Pomimo coraz to lepszej muzyki i całkiem niezłego na nią odzewu, zespół nigdy nie przebił się do krajowego mejnstrimu, choć niewątpliwie dorobił się rozpoznawalnej nazwy. Czasami szczęściu trzeba pomóc, nadstawiając dupska tu i ówdzie, jednak ludzie skupieni wokół Convent (a już zwłaszcza lider) zasłynęli z ostro manifestowanej niechęci do babrania się w scenowych układzikach, słodzenia komu popadnie i robienia kariery za wszelką cenę, czym zamknęli przed sobą niejedne drzwi. Postawa to może i chwalebna, ale mało opłacalna – najlepszym tego przykładem jest debiutancki Abandon Your Lord, który ukazał się w… dwudziestą rocznicę założenia zespołu.
Materiał na Abandon Your Lord powstawał przez baaardzo długi czas (historia niektórych utworów sięga nawet 1996 roku), a mimo to brzmi niezwykle spójnie, nie stracił nic z pierwotnej świeżości, zaś ogólną intensywnością dorównuje współczesnym produkcjom. Z jednej strony duża w tym zasługa wysokich umiejętności muzyków, a z drugiej specyficznego stylu Convent. Zespół świetnie odnajduje się w gęstym, pokomplikowanym graniu z mnóstwem niestandardowych zmian tempa, popieprzonymi solówkami czy oryginalnie pracującym basem, przy czym te wszystkie kombinacje brzmią naturalnie, w sposób niewymuszony, bo całość ma mocno klasyczny sznyt charakterystyczny dla Cryptopsy, Immolation i Morbid Angel. Co ważne – wrzucenie Convent do worka z tymi dużymi nazwami to ani przypadek, ani przesada.
Zespół wybrał sobie dość wymagającą dyscyplinę i w jej ramach serwuje naprawdę porządny wygrzew — szybki, brutalny i efektowny — jednak dzięki swojemu doświadczeniu w żadnym momencie nie przegina z zawiłością aranżacji czy ozdobnikami. Nie przeczę, że dla niektórych na Abandon Your Lord może się dziać zbyt wiele, ale nie wiązałbym z tego z przerostem formy nad treścią. Strona techniczna, choć istotna i dopieszczona, nie przesłania czystej agresji płynącej z muzyki Convent ani jej oldskulowego diabelskiego feelingu. Niezależnie od tego, ile w taki „Oppositive To The Nature”, „Blessed Amongst The Flock” czy „King Is Naked” władowano zagrywek, to przede wszystkim zgrabne deathmetalowe przeboje, do których chętnie się wraca.
Jedyny problem Abandon Your Lord widzę w bonusie – coverze Slayera. W zasadniczej części „Seasons In The Abyss” trzyma się kupy i jest poprawnie odegrany. Niestety już wokalom znanego z Azarath Bruna brakuje odpowiedniej dynamiki, zaś potencjalnie największa atrakcja tej wersji — kwartet smyczkowy — jedynie zamula i irytuje. Doceniam odwagę i nieortodoksyjne podejście do tematu, nie doceniam rezultatu.
Każdy, kto latami czekał na pełnowymiarowy debiut Convent, nie mógł być zawartością Abandon Your Lord zawiedziony. To dojrzały i niepozbawiony siary death metal w profesjonalnej oprawie brzmieniowej, przed którym nie raz przychodzi pochylić głowę w geście szacunku.
ocena: 8/10
demo
Deception niestety nigdy nie zrobili kariery na miarę swojego potencjału, a zapowiadali się nadzwyczaj dobrze. Wydane na początku lat dwutysięcznych demówki zespołu na tle reszty polskiego podziemia wyróżniały się jasno określoną wizją muzyki i jej wysokim poziomem, zaś koncerty grane w ramach ich promocji chyba nikogo nie pozostawiły obojętnym. Świeżość, spontan i od groma wpływów Morbid Angel – to musiało chwycić. I chwyciło! Tym bardziej, że z roku na rok mielczanie nabierali doświadczenia i robili wyraźne postępy. Ukoronowaniem tego okresu jest debiutancki Nuclear Wind.
Phrenelith zaliczyli bardzo mocny start, czym niewątpliwie przyczynili się do rozruszania i zwiększenia renomy lokalnej sceny, zaś jeśli o mnie chodzi – wbili się w pamięć i rozbudzili nadzieje na jeszcze lepsze materiały w przyszłości. Duńczycy mieli naprawdę duży potencjał, by zawojować kawał(ek) świata, tymczasem lata mijały, a w ich muzyce/karierze nie nastąpił żaden godny odnotowania przełom. Ba, jestem nawet zdania, że z płyty na płytę zespół traci na pierwotnej wyrazistości i coraz bardziej wtapia się w średnią krajową. Nie znaczy to jednak, że Ashen Womb jest krążkiem nieudanym. Absolutnie nie – wszak duńska średnia prezentuje się cacanie. Problem w tym, że wciąż mam w stosunku do ich wyższe wymagania.
Początki plugawego tworu o nazwie Anima Damnata sięgają połowy lat 90. XX wieku, jednak do momentu wydania demówki „Suicidal Allegiance Upon The Sacrificial Altar Of Sublime Evil And Eternal Sin” — która później trafiła także na split z Throneum — o zespole było raczej cicho. Jak się okazało, była to tylko cisza przed burzą. Gdy wrocławianie już oficjalnie się rozruszali, narobili na scenie dużego zamętu, przy okazji szokując nieobyczajnym praktykami co wrażliwszych słuchaczy. Sensacja zawsze jest w cenie, ale ma swoje minusy, bo akurat w tym przypadku ekstremalna otoczka przesłoniła niektórym wartość samej muzyki.
