Zdobyłem swoją kopię całkiem niedawno, bo w tym roku (2022) i zastanawia mnie, czy to biedactwo nie leżało w magazynach aż od 2004 r. Chyba nikt tego nie chciał poza mną, bo wydanie jest w oryginalnym digipaku. Cóż, głupcy, nie wiedzą co tracą.
Polterchrist to kolejny niszowy zespół Death Metalowy z U.S.A., który jest złożony z samych byłych członków innych niszowych zespołów Death Metalowych z U.S.A. W ich przypadku, przez grupę przewinęły się osoby powiązane z Insatanity, Mortal Decay, Pyrexia, Malignancy, Seeds of Perdition, jak i członkowie kilkunastu innych, pomniejszych kapel/projektów.
Doceniam więc dedykację i miłość panów do Death Metalu, gdyż sam ją podzielam. Nie jest to jednak typowa płyta w tym gatunku. Pojawia się tu wiele zaskakujących urozmaiceń. Fear Factorowe refreny w „Alone” (choć mniej melodyjne), wysunięty bas w „The Sun Will Burn Black”, techniawo-podobne intro (tak tak, dobrze czytacie) przy „The Art of Ferocity”, czy też „Terminal” i „Desolate Paradise”, zaczynające się od akustycznej ballady.
Mimo tej nietuzinkowości, czasem zdarzy się, że muzyka się zleje z otoczeniem. Urzeka też nieraz dosłowność, jak dźwięki bitwy przy banalnie adekwatnym tytule „The Battle”, która notabene zalicza również bardzo malowniczą solówkę pod koniec. Patrząc na to wszystko, wygląda to tak jakby Polterchrist chciał, aby każda piosenka miała jakiś charakterystyczny element, choć zapewne miało to służyć jakiemuś głębszemu konceptowi sci-fi. Tekstów nie ma załączonych, więc się nie wypowiem.
Nazwanie tego jednak Cyber Metalem byłoby nadużyciem, ponieważ grupa stara się grać w Deathgrindowym tempie, rzekłbym średnio-brutalnie i w miarę swoich możliwości, masywnie. Słychać, że jest to kapela klasy B, lub nawet C, ale nie nazwałbym ich amatorami. Podwójne wokale (niski growl + wysoki skrzek) niekoniecznie pasują tutaj moim zdaniem, ale też mnie nie rażą specjalnie.
Mimo mnogości pomysłów, nie ma mowy o przepychu czy nadmiarze czegokolwiek. Zdarza mi się nadużywać słowa „sympatyczny”, w odniesieniu do brzmienia, ale nie umiem znaleźć innego słowa na tak ciepłą produkcję o domowej atmosferze. Szału kompozycyjnego też tutaj nie ma, grupa trzyma się standardów gatunkowych, ale i tak jest to płyta, do której będzie się chętnie wracać, zwłaszcza jeśli komuś znudzi się ciągłe słuchanie pierwszoligowców i będzie chciał czegoś bardziej niezależnego.
Dlatego też polecam chociaż sprawdzić. Nie będzie to czas stracony, a kto wie, może znajdziecie w ten sposób swoją nową, ulubioną obskurną płytę.
ocena: 7/10
mutant
oficjalny profil Facebook: www.facebook.com/Polterchristofficial
0 comments:
Prześlij komentarz