Konkhra jest jednym z tych zespołów, które są lubiane przez publikę, ale niekoniecznie przez elitarnych recenzentów Metalu. Wynika to z faktu, że grupa reprezentuje tzw. uliczne granie, czyli w dużych ilościach oparte na Groove. Ja jestem gdzieś pośrodku – nie jestem snobem, aby nie docenić czegoś prostszego, ale też dana muzyka musi być wystarczająco ciekawa, abym nie przysnął z nudów.
Co można powiedzieć więcej o stylu Konkhry? Nie mają jakiś ciekawych struktur, smaczków, a solówki pojawiają się stosunkowo rzadko. Wyjątkiem był tylko okres, kiedy James Murphy grał w składzie. Natomiast plusem dodatnim, którego inne ekipy nie mają, jest słyszalny bas robiący sobie różne śmieszne fikołki, oraz piwniczno-piwny charakter grupy.
Pierwsze wielkie wydawnictwo tej duńskiej maszyny działającej zresztą do dzisiaj, było jeszcze bardzo surowe i troszkę biedne. Dość wspomnieć, że wydany rok wcześniej mini-album „Stranded” o niebo lepiej prezentował duszę i talent grupy. Sexual Affective Disorder zapodaje 100% premierowy materiał, co samo w sobie jest chwalebne, ale przy uważniejszym słuchaniu wychodzi brak głębszej treści i problem polegający na tym, że w dużej mierze mamy do czynienia z jednym patentem, tylko lekko modyfikowanym dla zmyłki.
Żeby oddać honor, „Visually Intact”, „Evilution” oraz niewątpliwie najlepszy numer z płyty – „Blindfolded”, wybijają się ponad przeciętność i pokazują potencjał, który będzie rozwijany odpowiednio na następnych dwóch płytach ekipy. „Evilution” zaczyna się bardzo ciekawie z miodnym basem i schizofreniczną melodią, jak i również kończy się bardzo dobrą solówką. Pozostałe dwa wymienione prezentują markową sygnaturę riffową Konkhry i wprowadzają trochę życia do nieco stęchłej atmosfery albumu.
A skoro o brzmieniu mowa, to z jednej strony ma w sobie i mrok, i brud, i ciężar, ale z drugiej strony, plumkająca perkusja przypomina odgłos czegoś, co wleciało do klozetu, co może razić na początku. Mimo mojej surowej krytyki, to czas spędzony z płytą oceniam mile. Dlatego mimo nieco niższej oceny, wciąż polecam poświęcić czas na przesłuchanie sobie tego albumu, nawet w tle. Tylko trzeba troszkę obniżyć wymagania i podejść do muzy na luzie.
ocena: 6/10
mutant
oficjalna strona: www.konkhra.com
inne płyty tego wykonawcy:
W historii muzyki — i to zawężając ją tylko do metalu — jest wiele przykładów kapel, które pojawiły się we właściwym miejscu i o właściwym czasie, dzięki czemu miały istotny wkład w rozwój stylu/gatunku i zostały przez to zapamiętane. Z perspektyw czasu muszę stwierdzić, że Angelcorpse do nich niestety nie należy. O ile jeszcze z miejscem powstania (Kansas) panowie jako tako się wstrzelili, to z czasem w ogóle. Trafili bowiem na moment, gdy death metal na świecie dogorywał i nawet najwięksi jego przedstawiciele sprzedawali 5-10% tego, co jeszcze pięć lat wcześniej, a nowi co najwyżej gnili w głębokim podziemiu. W takich warunkach Amerykanie nie mogli w pełni rozwinąć skrzydeł, choć w moich oczach i tak udało im się zabłysnąć.
Naklejka na płycie zawiera wypowiedź pana z Cannibal Corpse, który bardzo sobie chwali recenzowany album. Nie jestem zaskoczony, gdyż przecież Aeon żywcem naśladuje Kanibali, choć nie tylko. Ale błędem byłoby nazywanie ich marną kalką, zwłaszcza że na przestrzeni lat udało im się skrystalizować własny, zadziorny charakter.
Napisanie o Echoes Of Death, że grają oldskulowy death metal — choć to najprawdziwsza prawda — byłoby oznaką ignorancji; to takie powierzchowne, nieprecyzyjne, niefachowe… Tak nie można. To inaczej – ci czterej młodzi Brazylijczycy grają jak Asphyx, choć nazwa jednoznacznie sugeruje nieco inne źródło ich inspiracji. Oni chcą być jak Asphyx, oni są Asphyx, chyba nawet bardziej niż Asphyx i Soulburn razem wzięci, bo mają o wiele mniej wpływów nie-Asphyx. Tym samym …In The Cemetery może stanowić doskonały zamiennik Asphyx dla wszystkich, którym po 
Przyznaję bez bicia – nie doceniałem zespołu, a nawet wydawali mi się wręcz mało ciekawi. Ponadto ich tzw. „gimmick”, aby każda płyta zawierała w tytule słowo „rot” uważałem za słaby. Jak to zazwyczaj bywa w moim życiu – myliłem się śmiertelnie.
Parallels Of Infinite Torture, trzeci i jak dotąd ostatni etap Disgorge w ustanawianiu standardów dla brutalnego death metalu, jak na stosunkowo stary materiał brzmi zaskakująco świeżo i aktualnie. Z jednej strony wynika to z tego, że Amerykanie zawiesili tu poprzeczkę dla wszelkiej konkurencji (czy tam następców) naprawdę wysoko i tylko nielicznym z nich udało się wejść na podobny poziom, a z drugiej w trzy kwadranse właściwie wyczerpali temat, bo od premiery tego krążka niewiele kapel było w stanie dodać do tej formuły cokolwiek nowego.
Różnej maści selling out-y są kretynizmem, gdyż w większości przypadków prób przejścia na „mainstream” (jak np. Paradise Lost), muza wciąż jest zbyt ciężka i za mocna dla normalnego odbiorcy. Pewnych murów się nie przeskoczy i można sobie zrezygnować z growlingu, zacząć pisać o kochaniu ludzi, zamiast ich zabijaniu i zjadaniu, ale nic to nie da, jeśli nie jest się produktem od początku do końca stworzonym przez korporacje, a zabawa w muzykę alternatywną, staje się szybko alternatywą do zarabiania kasy. Ostatecznie zawodzi się starych fanów, a niekoniecznie zyskuje nowych.
Na dzień dzisiejszy (2022) jest to ostatnia płyta francuskiego Agressora, który jest wciąż aktywny, ale nie nagrywa niczego nowego, co też szanuję, bo lepiej nie robić na siłę, niż tworzyć popelinę co dwa lata, jak niektóre pierwszoligowe zespoły (*kaff kaff* Cannibal Corpse *kaff kaff*). A trzeba przyznać, że jest to bardziej projekt, robiony z pasji, niż zespół.
W black metalu do rzadkości należy sytuacja, gdy rozwój muzyczny ma przełożenie na wzrost popularności wśród niedzielnych słuchaczy przy jednoczesnym zachowaniu szacunku dotychczasowych fanów, a właśnie z takim zjawiskiem mieliśmy do czynienia w przypadku Mgły. Między „With Hearts Toward None” a 
