Jak ocenić, czy coś się nam podoba? Pytanie na pierwszy rzut oka lakoniczne, ale zapewne każdy ma swój sposób. Niektórzy czują „flow”, innym zatupie nóżka, a jeszcze inni potrzebują czasu, aby coś w nich „zapłonęło”, ale osobiście uważam, że takim uniwersalnym „medium lubialności” jest… gęsia skórka. Możemy ją odczuć słuchając czegoś nam już doskonale znanego, ale może się pojawić kiedy usłyszymy coś pierwszy raz. U starych wygów pojawia się rzadko, ale jak włosy na klacie stają dęba, to wiedz, że coś się dzieje. W moim przypadku pojawiło się ono kilka razy i zawsze dany materiał to był strzał w same jądra ciemności. Płyty te już zostaną ze mną do końca. Jednakże to ciągle jest emocja, uczucie, a te mogą prowadzić na manowce. Moja gęsia skórka nigdy mnie nie zawiodła, aż pojawił się ten album. Czy to całkowite rozczarowanie? Jak to mawiają nasi kochani (inaczej) politycy: to zależy.
Wstęp długi i (oby nie) przynudzający, ale chciałem podkreślić, że muzyka to przede wszystkim emocje, które w nas rozbudza (lub nie). Dlatego też gdy pierwszy raz przypadkiem usłyszałem utwór „Shackled to The Corpse”, bambosze poleciały. Nawet teraz słuchając tego utworu gęsia skórka się pojawia. Wiedziałem, że album musi zawitać na półce. A o jaki zespół chodzi? Neckbreakker i jeszcze wtedy niewydany album Within the Viscera. Album promowały dodatkowo dwa inne utwory, które utwierdziły mnie do pre-odera (pierwszy raz!). Młode suchoklatesy z dziewiczymi wąsami zauroczyły niemłodego dziada swoim oddaniem starej szkole death metalu, wokalem niczym stary wyjadacz i dobrej napierdalance. Duńczycy zatem zaprezentowali się świetnie w singlach. Album zawiera 9 kawałków. Zapowiadało się całościowo 46 minut łamania karku. Nazwa kapeli rzeczywiście mogła być istnym ostrzeżeniem dla staruszków. Czekałem zatem na płytę z wypiekami na policzkach, niczym młodzian widzący pierwszy raz młode cycusie dziewoi na żywo.
Gdy już przyszła, rzuciłem się na nią (na płytę, nie na dziewoję), niczym Reksio na szynkę. Akurat były warunki, aby i sąsiedzi zapoznali się z materiałem, zatem płyta wleciała do czytnika i…
…zaczęło się bardzo dobrze, gdyż album otwiera „Horizon Of Spikes” singlowy utwór. Zatem bez zaskoczenia, ale z pierdolnięciem. Drugi „Putrefied Body Fluid” dobrze kontynuuje pomysł otwieracza, ale pojawia się tutaj dłuższy instrumentalny koniec. Chłopaki chcą udowodnić, że znają się na rzeczy, choć dla mnie jest nieco przeciągnięty. Trzeci „Shackled To A Corpse” to killer tego albumu. To właśnie on spowodował (i wciąż powoduje) gęsią skórkę. „Nephilim” otwiera nam niejako środek albumu i nieznanego wcześniej materiału. Jest to zasadniczo miły wypełniacz, ale nieco zamula. Uznałem, że to pewnego rodzaju „uspokajacz” przed jakimś pierdolnięciem. „Purgatory Rites” zaczyna się całkiem soczyście, ale im dłużej trwa, tym bardziej traci impakt. Zaczyna się wkradać powtarzalność. „Unholy Inquisition” to wolniejszy i niestety powtarzalny utwór. Im dalej w las tym mniej drzew. Niepokojące. Jednym uchem to wpada, drugim wypada. Niby są zmiany tempa, zabawa instrumentami, ale to takie trochę sztuka dla sztuki. Wałkowane w kółko riffy zaczynają coraz bardziej denerwować. A że jest to niemal 7 minut… uch… „Absorption” nieco pokręca tempo. Głowa zaczyna się bujać, ale karku sobie nie zerwiecie. „SILO” to utwór, o którym szybko zapomnimy. Album zamyka nam singlowy „Face-Splitting Madness”, czyli na zakończenie jest dobrze .
Podsumowując: Czy jest to słaby album? Są takie filmy jak np. „Zjawa”. Film niezbyt ekscytujący. A czy rola stękającego Leo zasłużyła na wymęczonego Oscara? Jednakowoż, mamy tam piękne zdjęcia czy świetny montaż. Oczywiście to nie sprawia, że film zasłuży na 10/10, ale też uczciwie sprawę biorąc na 1/10 też nie zasługuje. Tutaj jest dość podobnie. Singlowe utwory są konkret, ale reszta… Zapał gaśnie. Niby jest to death metal, niby wszystko jest, ale nie ma „TEGO CZEGOŚ”. Tego czegoś, co by sprawiało, że do albumu byśmy wracali. Próbowałem wielu odsłuchań, bo często słyszałem/czytałem, że coś odpala za „którymś-tam razem”, że album „rośnie w nas”. Mnie co najwyżej dupa wierci, bo wieje nudą. Z drugiej strony, to młodziutki zespół i nie każdy potrafi jebnąć na dzień dobry z wysokiego „C” niczym „Winds of Creation”. Potencjał jest i jeśli Nuclear Blast nie przemieli Duńczyków w generyczną papkę to coś z Neckbreakkera jeszcze wyrośnie. Ja z pewnością będę obserwować dzieciaków, ale już następnego zakupu dokonam świadomie, co i Wam polecam.
ocena: 5,5/10
Lukas
oficjalny profil Facebook: www.facebook.com/Neckbreakker/
0 comments:
Prześlij komentarz