Wydany rok po debiutanckim „Battalions of Fear” tylko umocnił pozycję Niemców na metalowej scenie i udowodnił, że można grać speed/power bez żenującej otoczki i pedalskich melodyjek. I tak Follow the Blind podążył obraną wcześniej ścieżką zatrzymując to, co najlepsze i poprawiając niedociągnięcia. Stylistycznie albumy są bardzo do siebie podobne, utrzymane w nieco thrashującym klimacie, z tym wszakże, że Follow the Blind wydaje się bardziej bezpośredni niż debiut, który chyba, mimo całej swojej speedowej aparycji, aspirował do czegoś więcej, głównie za sprawą rozmaitych wtrętów i interludiów. Follow the Blind mknie do przodu bez pardonu przeplatając ze sobą motywy szybkie i nakurwy (oczywiście w ramach gatunku i w odniesieniu do swojej epoki). I w tym właśnie upatruję główną wadę krążka, a mianowicie: brak point. Takie „Damned for All Time”, bądź „Hall of the King” rozpoczynają się, trwają i kończą na tym samym poziomie, bez żadnych akcentów bądź suspensów. Są szybkie, dobrze zagrane, ale bez podsumowania. Warto jednak zaznaczyć, że oba utwory mają potencjał, są w nich momenty, które aż proszą się o jakieś jebnięcie. Niestety nic takiego się nie dzieje i przez to tracą one na wymowności, a album na oryginalności. Nieco podobnie jest z „Fast to Madness”, bo i jemu zbywa na liniowości. Niestety owocuje to tym, że 3 z 9 utworów brzmią bardzo do siebie podobnie, są dość monotonne i generalnie nie podnoszą ciśnienia, chyba, że maniaków siermiężnego speed metalu. Jeżeli dodamy do tego chóralne intro rodem z Monty Pythona oraz cover The Regents pt. „Barbara Ann” wyjdzie z tego, że niemal pół płyty stoi poniżej oczekiwań. Z tym ostatnim jest trochę inna sprawa, bo mimo proweniencji z czasów Elvisa, interpretacja Blindów wlewa weń nowe życie i jakąś tam, niemałą w sumie, frajdę sprawia. Na szczęście pozostałe, wliczając instrumentalny „Beyond the Ice”, lepiej niż dają radę, mają dobrze przemyślaną konstrukcję i dzielnie opierają się próbie czasu. „Banish from Sanctuary” i „Valhalla” zaś to koncertowe klasyki, które niejednokrotnie udowodniły swoją klasę i nie powinno nikogo dziwić, że grane są po dziś dzień mimo, iż zespół — ostatecznie — powędrował w progresywne i koncepcyjne klimaty. Follow the Blind — jak już się rzekło — potwierdził, że muzycy są nie tylko dobrymi rzemieślnikami, ale także, iż mają pomysł na siebie i swoją muzykę. Album nie ustrzegł się oczywiście błędów – poza wspomnianą już liniowością, są to nieco nieprzystające, czy raczej wystające, do reszty wokale Hansiego, co jednak jest raczej winą producentów i realizatorów. W moim rankingu albumów zespołu, Follow the Blind znajduje się pod koniec stawki, jest chyba najrzadziej słuchanym przeze mnie krążkiem, albumem po który wracam raczej od wielkiego święta. Tym wszakże, którzy nad postęp cenią sobie szybkość i jasność przekazu, drugi longlplej Niemców na pewno przypadnie do gustu.
ocena: 7,5/10
deaf
oficjalna strona: www.blind-guardian.com
inne płyty tego wykonawcy:
Muzycy Cadaver na swoim debiucie pokazali światu, że zupełnie nieźle opanowali tajniki grind core’a i potrafią hałasować jak najlepsi w gatunku. Na …In Pains udowodnili natomiast, że mają dobrze wyrobioną wyobraźnię, jaja ze stali oraz wyjebane na presję otoczenia i prymitywne trendy. Na krążku numer dwa całkowicie zerwali z patologicznym carcassowym napieprzaniem, jednak — co godne pochwały — w jego miejsce nie zaproponowali uwłaczającego blackowego bzyczenia i pomalowanych mordek. Nie, Cadaver poszedł pod prąd i porządnie tu wszystkich zaskoczył. Na …In Pains mamy bowiem do czynienia z dość ambitnym, urozmaiconym technicznie thrash’em (wpływy Voivod są co najmniej namacalne) z pewnymi, acz niewielkimi, death’owymi naleciałościami. Tempa są najwyżej średnie, brzmienie nietypowo czytelne (do tego z wyeksponowanym basem), a pojawiające się tu i ówdzie dodatki (chociażby kontrabas czy flet) nie mają nic wspólnego z jakimkolwiek metalem – ekstremy brak, choć absolutnie nie można im zarzucić, że się tym materiałem sprostytuowali. Ta drastyczna zmiana stylu, o dziwo, nie wyszła zespołowi na złe (no, chyba że bierzemy pod uwagę aspekt komercyjny), bo muzyka zawarta na płycie jest na pewno bardziej oryginalna niż na 
Condemned To The Torture, druga płyta Feto In Fetus, uzmysłowiła mi, jaka bieda panuje obecnie na grind core’owej scenie. W ciągu ostatnich miesięcy uwagę wymagającego słuchacza mogły zwrócić jedynie albumy polskiej śmietanki gatunku — Squash Bowels i Antigama — bo szumnie zapowiadane zagraniczne „killery” — choćby Mumakil czy Inhumate — dupy nie urywały, a Exhumed już raczej zerwał z tym gatunkiem. Więcej nazw z pamięci nie jestem w stanie wydobyć, dlatego tak bardzo cieszy mnie to, jaki cios zaserwowali nieutytułowani przecież Feto In Fetus. Album powstał w oparciu o to, co we współczesnym grindzie najlepsze, a dla pikanterii został doprawiony brutalnym amerykańskim death metalem, dzięki czemu w swojej niszy jest bardzo nośny i urozmaicony. Na Condemned To The Torture dominują przede wszystkim krótkie wybuchy skumulowanej energii, ale i w tych bardziej rozbudowanych numerach – najlepsze przykłady to „Countless Victims” i „Let Blood Be Shed” – zespół radzi sobie bez problemu, nie popadając w przynudzanie banalnymi motywami. W ogóle, na nudę nie można narzekać, bo ten napierdol aż kipi świeżością; opakowano go estetycznie (i nietypowo jak na gatunek – w digipack), poziom techniczny nie budzi najmniejszych zastrzeżeń (tym bardziej, że chłopaki nie grają niczego wielce skomplikowanego), a w brzmieniu właściwie niczego bym nie zmieniał. Innymi słowy: zespół bardzo się postarał, żeby ze swoją mielonką nie zginąć w tłumie. Mnie dodatkowo zaimponowali umiejętnością zaskoczenia słuchacza — a przynajmniej mnie — bowiem po trzydziestu minutach totalnego łomotu następuje „The Mist”, czyli długie i zajebiście klimatyczne outro, przy którym większość blackowców swoje mroczności może sobie z powrotem w dupy wsadzić. Nie dość, że to świetne zakończenie porządnego albumu, to jeszcze zwiększa chęć ponownego odpalenia Condemned To The Torture. To już jest poziom najlepszych w kraju, więc wymienianie Feto In Fetus razem z Parricide, Squash Bowels, Antigama, Dead Infection czy Neuropathia nie będzie nietaktem. Jebnięcie zawarte na płycie zespół jest w stanie oddać w wersji koncertowej, więc i za to mają ode mnie dużego plusa.
Debiutancki krążek amerykańskiego all-star bandu pojawił się w sumie znikąd i lekko zamieszał w głowach miłośnikom twórczości poszczególnych gentlemanów. No bo wieść o tym, że Christy i DiGiorgio razem grają power/heavy metal to nie jest coś, co przyjmuje się bez rękojmi, bez większych emocji, z lekkim wzruszeniem ramion, jak, nie przymierzając, kolejną aferę na szczytach władzy w naszym ukochanym kraju. Takie rzeczy raczej się nie dzieją, a jeśli już dochodzą do skutku – budzi to oczywiste, powszechne zainteresowanie… a przynajmniej powinno. Patrząc jak sprawa rozwinęła się w przypadku Charred Walls Of The Damned, należy stwierdzić jednak, że jak zespół był mało znany, tak jest mało znany do dziś, z wyjątkiem oczywiście tych, którzy cokolwiek w temacie siedzą. Dla większości jednak, Charred Walls Of The Damned to kolejna, nic nie znacząca nazwa jakich wiele, kojarzona zapewne, niestety, z jakimś metalcore’owym badziewiem. Tym większe powinno być zaskoczenie tych, którzy mimo tego jakoś się do kapeli dokopali i wykonali, jak to się ładnie mówi „leap of faith”. Dobre pół godziny mięsistej, dzięki obecności Christiego – bardzo rytmicznej i zalatującej deathowymi patentami, melodyjnej, okazjonalnie nawet technicznie brzmiącej muzyki w stylu nieco Judasowym, nieco Iced Earthowym, czyli szybki i bezpośredni heavy metal nie dla picusiów (o ile heavy metal może być nie dla picusiów :)). Obecność Christiego jest dominująca i kilka razy miałem wrażenie, że album był krojony pod niego właśnie – Charred Walls Of The Damned jest krążkiem bardzo perkusyjnym, z dobrze, bardzo dobrze nawet, wyeksponowanymi garami, które niekiedy pochłaniają, niestety (a może stety, ale o tym za moment), pozostałych muzyków. Trochę szokuje za to praktycznie zupełny brak DiGiorgio, który został tak daleko w tyle, że mógłby go zastąpić byle jaki, wiejski chałturnik, bo i tak go nie słychać. Za to, przyznam, karny kutas się zespołowi należy i 100 pompek. Nieco więcej siebie i z siebie mógłby zaoferować także Owens, bo poza jednym — ale za to arcy-kapitalnym fragmentem w „Manifestations” — odrobinę sobie folguje i śpiewa na pół gwizdka. Całkiem dobrze sprawuje się za to Suecof, który nie dość, że przejmuje niekiedy obowiązki nieobecnego basisty, to oprócz tego robi swoją robotę i robi ją dobrze. Choć kilka solówek więcej mogłoby być i nikomu krzywda by się nie stała. Generalnie jednak – wywiązuje się z obowiązków i z podniesionym czołem może występować obok, dalece bardziej uznanych, kolegów. Jednak największą bolączką albumu jest właśnie brak pełnego zaangażowania, z wyjątkiem chwalonego już Christiego, który najwyraźniej postanowił odwrócić uwagę od nieco słabszych w formie kolegów i Suecofa, który radzi sobie dobrze i w kilku momentach ratuje kawałki. Niemniej jednak od strony technicznej, mimo smęcenia, album jest mocno powyżej przeciętnej i udowadnia, że nawet mniej dysponowani DiGiorgio z Owensem dystansują niemałą część konkurencji. Kilka słów o kompozycjach – jest różnie. Album niestety nie trzyma równego poziomu i zdarzają się kawałki zwyczajnie słabe i zupełnie bez jaj. Taki np. „Blood on Wood” mógłby spokojnie zostać pominięty bez straty dla całości. A nawet z zyskiem. Nierówność tyczy się także kawałków, które w jednej chwili potrafią z biednych zmienić się w bardzo dobre i na odwrót. Kilka perełek jednak się udało znaleźć i takie „From the Abyss”, „Manifestations”, „The Darkest Eyes” bądź „Fear in the Sky” dają całkiem przyjemnego kopa. Pozostałe są albo nierówne, albo nierówne z tendencją do słabowania. Płytę odrobinę ratuje nieprzesadna długość, bo co złe dość szybko się kończy. Jak na debiut jednak, album prezentuje się całkiem przyzwoicie, choć po takim składzie można i należy spodziewać się więcej. A tak jest dobrze. Tylko, albo aż.
Poprzedniej płycie Nekrologu zarzucałem przesadną „równość” materiału i niespecjalną innowacyjność. Z World Demise sprawa wygląda już inaczej, bowiem panowie Amerykańcy wykonali odważny krok naprzód i nieco odmienili swoje granie, co wielu osobom zdecydowanie nie przypadło do gustu. O żadnej wielkiej rewolucji mowy oczywiście nie ma, ale jak na ten zespół przeobrażenia i tak są wyraźne. W muzyce pojawiło się trochę bezpośrednich hard core’owych elementów, gdzieniegdzie powplatano rozmaite sample (w tym także o zabarwieniu „etnicznym”), większy nacisk położono na uwypuklenie rytmu (brawa dla Donalda i Franka!), zaś riffy stały się rwane i bardziej plastyczne. Nie zmienia to faktu, że rdzeń całości pozostał nienaruszony – prosty i dość mozolny death metal starej szkoły. Brzmienie jest dużo ciekawsze niż na poprzedniej produkcji – bardzo przestrzenne, organiczne, soczyste i jak zwykle niesamowicie ciężkie. Trzeba przy tym zauważyć, że te utwory pulsują, żyją własnym wewnętrznym rytmem. Wspomniałem wyżej o samplach; owszem, pojawiają się, niemniej jednak w ogóle nie przeszkadzają i w kilku miejscach wyszły całkiem całkiem (np. w „Final Thoughts”). Jak powszechnie wiadomo, John Tardy to prawdziwy mistrz w wyrzygiwaniu „tekstów”, więc i tym razem spisał się znakomicie. Płytę rozpoczyna „Don’t Care” – jeden z tych niewielu numerów, przy których idzie się w tany bez względu na okoliczności i późniejsze konsekwencje – przy nim po prostu rzuca słuchaczem jak rannym niedźwiedziem, obłęd i tyle! Dalej też jest nieźle. „Redefine”, „Solid State”, „Burned In” – to tylko niektóre z ciekawych kawałków na tym albumie. Solówki prezentują się raczej standardowo dla Obituary, choć jest też chlubny wyjątek w postaci dwóch naprawdę dobrych i klimatycznych popisów w „Set In Stone”. Niezły jest też wyjąco-mielący „Killing Victims Found”, który pojawił się na rozszerzonej wersji płyty. World Demise to interesujący i w pewnym sensie dość oryginalny krążek death metalowy, przez który może być trudno przebrnąć za pierwszym razem (ponad 50 minut), ale ja jestem przekonany, że warto spróbować.
Japończycy wciąż w wysokiej formie. Po odjechanym, ale także i genialnym przecież 
Insidious Disease – jeden z wielu death metalowych super projektów, o którym zapewne wielu słyszało… i równie wielu już zapomniało, choć pierwszą — i, nie ma się co oszukiwać, zapewne ostatnią — płytę wydali stosunkowo niedawno, bo w 2010 roku. Zespół/projekt to pod pewnymi względami szczególny, bo nie dość, że ojcowie założyciele (gitarzyści) wywodzą się z hord umiarkowanie blackowych (Dimmu Borgir i Old Man's Child), to gwiazdorskim statusem — przynajmniej w oczach miłośnika gatunku — przebijają ich ludzie, których dobrali sobie do pomocy. Paka to zaiste mocna, bo mamy tu Shane’a Embury na basie, perkusyjnego boga Tony’ego Laureano, no i oczywiście wciągniętego na powrót do brutalnego grania Marc’a Grewe, którego wokale robią za największy rodzynek. Insidious Disease powstał ponoć w celu przypomnieniu światu o tradycyjnym obliczu death metalu – taki Shadowcast jest z pewnością: bez dziwactw, technologicznych sztuczek oraz totalnej ekstremy (choć akurat z Laureano mogliby nie schodzić poniżej 300 bpm). Mocne, ciężkie, nieźle brzmiące granie w wykonaniu tej piątki może się podobać, może zaciekawić, ale z głowy ulatnia się dość szybko. Niestety, mimo iż płyta jest odegrana tak, że mucha nie siada, to większych przebłysków na niej nie ma, a nawet jeśli już jakaś lepsza zagrywka się pojawi, to są szybko przykrywają ją patenty rzemieślniczo poprawne. Całości słucha się znośnie, świadomość, że za materiałem stoją znane persony rozmywa się w okolicach trzeciego kawałka, później można sobie kilka razy ziewnąć, a prawdziwe ożywienie przynosi dopiero „Leprosy”, przy którym na chwilę się zatrzymam, choć to bonus. Kurwa! Gdyby tylko został zagrany z lepszym gitarowym feelingiem, można by go uznać za wykonany przez któryś ze środkowych składów Death! Odtwórczy majstersztyk, wokalnie ideał – wielkie brawa dla Marc’a, bo tak bliski maniery Chucka był wieki temu na 
"Burial" — debiutancki album norweskiej formacji Extol — tu i ówdzie okrzyknięty został mianem deathu, w dodatku technicznego. Po okrzyknięciu zaś, i tu już raczej jednomyślnie, dokonano na nim tekstowego i werbalnego bukkake, czyli spuszczono się nań wielokrotnie, że cacany, świeży i nieszablonowy. A skoro tak, także i ja, bo na techniczne wydawnictwa jestem całkiem łasy, a w dodatku takowych (nie mówię nawet, że dobrych) załóg z Norwegii za wiele nie ma, postanowiłem więc owemu zjawisku przyjrzeć się osobiście. I niestety wyszło, jak wyszło. Doprawdy nie wiem, w jakim świecie żyją ci wszyscy decydenci, co to szufladkują kapele względem ich proweniencji, może, z drugiej strony, konkretnie mój egzemplarz jest zwykłym szwindlem i, miast wybornego tech deathu, katuję się podmienioną płytą z jakimś czelabińskim folkiem dla głuchoniemych (głuchych – wiadomo, a niemych, to żeby nie mogli wyrażać swojego niezadowolenia) – może. Wygląda jednak na to, że wszystko, co się o płycie mówi i pisze, to gówno prawda. Rasowego deathu na albumie to z pięć minut pewnie się uzbiera, technicznego grania jest jeszcze mniej, a to, co zostaje, to dość ciężkostrawna mieszanka blacku, jakichś podejrzanych eksperymentów, szwedzkich melodii, czystych wokali i w zasadzie wszystkiego, tylko nie tego, co potrzeba. I nawet jeśli zmienić optykę i oceniać owego wróbelka, co to lepszy niż gołąb, bo w garści, a nie na dachu, to i tak radości wielkiej nie ma – ot godzina, raczej przeciętnego w formie i treści, metalowego grania. Przesłuchałem krążek dobrych kilka razy i wystarczy mi na jakiś czas. Dość długi czas – dla jasności. Po prostu nie mam ani czasu, ani ochoty marnować go na średniaki. A tym właśnie jest Burial – średniakiem. W sumie nic na krążku nie podnosi ciśnienia, nic z niego nie zapada w pamięć, muzycznie nie powala, techniki — co już nadmieniłem — tyle, co kot napłakał, z ciekawostek pozostaje jedynie fakt, że muzycy to dość gorliwi chrześcijanie. Jakieś znamiona ponadprzeciętności, może nawet fajności, nosi „Celestial Completion” i fragmenty drugiej części „Reflections of a Broken Soul”, ale to o wiele za mało, by komukolwiek zaimponować. No chyba, że teraz daje się medale i oklaski na zachętę (co tak właściwie chyba się robi). Chlubię się jednak tym, że na cdb mamy jeszcze możliwość swobodnego wypowiadania się i na poprawność polityczną — mówiąc oględnie — się wypróżniamy, toteż mogę sobie pozwolić na stwierdzenie, że mnie Burial nie robi. Zapewne znajdą się tacy, co dołączą do grona groupies zespołu, ja na pewno tego nie zrobię, a co więcej – płytę będę traktował jako obiekt czystko kolekcjonerski. Będzie ładnie wyglądał i nic innego nie będę od niego oczekiwał.
Nevermore w szczytowej formie i na bogato – tak w skrócie można opisać to dvd. Dość powiedzieć, że już pierwsza płyta powinna w zupełności nasycić wszystkich fanów ekipy z Seattle, a przecież pod nią kryje się jeszcze druga z tak zwanymi dodatkami, których, lekko licząc, jest w pizdu. The Year Of The Voyager to zapis wyczerpującego (dwie godziny!) koncertu, który Nevermore zagrali w październiku 2006 w Bochum (to gdziesik w Niemczech) w ramach trasy promującej ich najlepszy krążek – genialny 
