Suppression – The Sorrow Of Soul Through Flesh [2022]

Suppression nie jest nową nazwą na mapie południowoamerykańskiego death metalu, ale ze względu na skromne dokonania (dwa demosy i epka) i niewielki ich zasięg dla większości słuchaczy zapewne będzie czymś świeżym i nieznanym. Pierwszą, skromną dekadę działalności zespół zamyka z przytupem, bo pełnoprawnym debiutem w barwach Unspeakable Axe; niezwykle udanym materiałem, który z miejsca stawia ich w czołówce nowej fali klasycznego death metalu – pośród Skeletal Remains, Rude czy Morfin.

The Sorrow Of Soul Through Flesh to muzyka, która równie dobrze mogłaby powstać w latach 1991-1993 – kiedy większość kultowych kapel miała już odpowiednio rozwinięte umiejętności techniczne, żeby doprowadzić swój styl do perfekcji, a nawet trochę z nim poeksperymentować. Suppression pięknie wstrzelili się w ten okres, jednak wbrew pozorom nie mielą najbardziej oczywistych wpływów na najbardziej oczywisty sposób. Chilijska ekipa bardzo dużo zawdzięcza zespołom, które, mimo iż klasowe, pod względem popularności były co najwyżej w drugiej lidze, i dopiero te inspiracje uzupełnia naleciałościami topowych grup. Dzięki takiej postawie The Sorrow Of Soul Through Flesh nie jest typową kalką muzyki z przeszłości i ma w sobie nieco oryginalności, której kompletnie brakuje choćby Gruesome.

Death metal w wykonaniu Suppression swą intensywnością i technicznym zaawansowaniem przywodzi mi na myśl „dwójkę” Gorguts oraz debiuty Disincarnate i Monstrosity. Ponadto muzyka ma w sobie coś z feelingu Death, dzikości Sadus czy brutalnego bujnięcia Cannibal Corpse, a w spokojniejszych i bardziej przestrzennych fragmentach nawet finezji Cynic i Pestilence z okresu „Spheres”. Zaprawdę mieszanka to wybuchowa, i chociaż na papierze może wyglądać nie do końca spójnie, to w praniu sprawdza się znakomicie – kipi latynoską energią i jest ozdobiona zacnym vandrunenowskim rzygnięciem. Pozytywne wrażenie dopełnia brzmienie The Sorrow Of Soul Through Flesh – z jednej strony surowe (ale bez toporności), a z drugiej należycie selektywne.

Większa część materiału przelatuje w żwawych, acz nieekstremalnych tempach, co nie oznacza, że muzyka jest jednowymiarowa albo nudna. W razie potrzeby Suppression potrafią nieco zwolnić, przyjemnie zamieszać, ubarwić całość solówką czy ciekawie pomykającym basem. Ten ostatni element najmocniej odróżnia ten zespół od podobnych im stylistycznie. Chilijczycy zastosowali ciepło brzmiący bezprogowy bas, który swobodnie faluje między pozostałymi instrumentami i nie daje o sobie zapomnieć, bo jest naprawdę dobrze wyeksponowany.

Nie mam zbyt wielu uwag w stosunku do The Sorrow Of Soul Through Fles, w dodatku są one raczej małego kalibru. Pierwsza dotyczy utworów instrumentalnych. Ten krótszy („Arrowheads”) mógłby zupełnie wylecieć bez szkody dla nikogo – ot akustyczna miniatura jakich wiele. Natomiast dłuższy („Unwinding Harmonies”) chyba powstał na zasadzie „wybierzemy kawałek na chybił trafił i wytnijmy z niego wokal” – basista szaleje, riffy są spoko, ale czegoś tu brakuje, no i próba zbudowania nastroju niezbyt się zespołowi udała. Druga, równie błaha kwestia to rozpoznawalność utworów – wszystkie są niezaprzeczalnie solidne i trzymają wysoki poziom, ale nie ma wśród nich numeru, o któremu można by prorokować, że zostanie hitem – tylko, że to samo mogę napisać o 99,9% młodych kapel.

Jeśli zatem cenicie starannie wyprodukowany (Colin Marston…) i bezbłędnie zagrany death metal starej (amerykańskiej) szkoły, to debiut Suppression jest dla was. Mnie chłopaki bardzo pozytywnie zaskoczyli swoim podejściem do takiego grania i na pewno będę miał na nich oko.

ocena: 8/10
demo
oficjalny profil Facebook: www.facebook.com/Suppression.Death.MetalY

podobne płyty:

• CANNIBAL CORPSE – The Bleeding
• DEATH – Human
• DISINCARNATE – Dreams Of The Carrion Kind
• GORGUTS – The Erosion Of Sanity
• RUDE – Remnants…
• SKELETAL REMAINS – Devouring Mortality

Czytaj więcej »

Assorted Heap – Mindwaves [1992]

Assorted Heap był jedną z wielu kapel zaczynających od szczerego i niewymagającego Thrash Metalowego hałasu, aby na swojej drugiej płycie pójść z ówczesnym duchem czasu i zaserwować już konkretny, klimatyczny Death/Thrash.

Można mówić o szybkim skoku jakościowym, jako że od debiutu minął zaledwie rok, a jest ogromna przepaść pod każdym względem. Mindwaves, mimo wciąż mocnego zakorzenienia w Thrash Metalu, śmiało czerpie garściami z dusznego Death Metalu, poprzez perkusję czy brzmienie produkcji. Wokal trzyma się częściej maniery Coroner/Celtic Frost/Messiah, niż typowego mocnego growlu. Innymi słowy, zespół niejako zatrzymał się w połowie drogi, jeśli chodzi o swoją ewolucję.

Jest jednak między oboma prezentowanymi gatunkami balans i style wzajemnie się nie gryzą. Przykładowo, po (nie bójmy się tego słowa) Thrashowej Balladzie „What I Confess”, zespół zręcznie przechodzi w czysto Death Metalowy łomot w „Nice To Beat You”. I jak każdy rasowy album Death/Thrash, należy się spodziewać, że pierwsze dwa utwory konkretnie pokażą kunszt i umiejętności ekipy. Zachwyca również najbardziej ekstremalny numer na płycie – „Hardcore Incorrigible” oraz standardowo epickie, rozbudowane zakończenie albumu w postaci „Artifical Intelligence”. Pojawiają się ponadto syntezatory dla wzmocnienia atmosfery, ale są wystarczająco dyskretne, aby ich nie zauważyć.

Wypada też wspomnieć o re-edycji Vic Records, która standardowo rozpieszcza rzetelnym wydaniem z bonusami i wywiadem z członkami zespołu. W tym wypadku dostajemy nagrania koncertowe, które sugerują, że gdyby zespół się nie rozpadł, to na trzeciej płycie byłby już bezspornie mroczny Death Metal, tak więc zapowiadało się ciekawie, nawet jeśli nie było to ostatecznie nam dane.

Ocena końcowa może wydawać się ciut za wysoka jak na ten zapomniany album, ale chciałbym przypomnieć, że w 1992 r. Thrash Metal był praktycznie na wymarciu, dlatego tym bardziej cieszy fakt istnienia tego albumu, który bądź co bądź, prezentuje tą najlepszą starą szkołę i klasę kompozycyjną, za co chciałbym oddać należny hołd. Fani Protector, Pestilence, Loudblast, Massacra, Sepultura nie będą potrzebować zachęty.

ocena: 8/10
mutant

Czytaj więcej »

Birth Of Depravity – From Obscure Domains [2017]

Przez lata kojarzyłem ten grecki zespół tylko z nazwy i fajnej okładki, bo muzyka na ich debiucie była tak bezpłciowa i mizerna, że nawet jedna jej sekunda nie osiadła mi w pamięci. Mimo wszystko byłem na tyle wyrozumiały — a raczej chciałem ich definitywnie skreślić — że dałem Birth Of Depravity drugą szansę. I, o dziwo!, nie żałuję – między „The Coming Of The Ineffable” a From Obscure Domains jest przepaść i naprawdę trudno uwieżyć, że to ci sami ludzie odpowiadają za oba materiały. Wprawdzie w międzyczasie do składu dokooptowano prawilnego basistę, ale nie sądzę, żeby miał duży wkład w ostateczny kształt kompozycji.

W ciągu tych paru lat dzielących obie płyty Birth Of Depravit nabrali sporo doświadczenia, znacząco poprawili umiejętności techniczne, a także — co nie pozostało bez wpływu na ich styl — podpatrzyli co nieco u swoich kolegów z innych greckich kapel – Mass Infection, Abnormal Inhumane, Murder Made God czy Inveracity. Dzięki temu From Obscure Domains brzmi tak, jak powinien brzmieć rasowy brutalny death metal. Muzyka jest zatem szybka, gwałtowna, intensywna i zaaranżowana w taki sposób, żeby podkreślić jej dynamikę. Znajdziemy tu wszystko, czego brakowało „The Coming Of The Ineffable”: zajebiście gęste i urozmaicone partie perkusji, wyraziste i klasyczne w strukturach riffy, przebijający się nieraz bas oraz mocne i pewnie wykonane wokale. Ponadto całość odznacza się dość dużą chwytliwością, co przy uskutecznianych tempach zapobiega pojawieniu się monotonii.

Zapewniam, że do tak przygotowanego materiału wraca się często i z prawdziwą przyjemnością. Tym bardziej, że jest wyjątkowo krótki i pozostawia spory niedosyt. From Obscure Domains to tylko osiem kawałków o łącznym czasie trwania niespełna 23 minuty. Reszta, czyli 3 i pół minuty, to „wojenne” outro, dzięki któremu całość miała dobić do przyzwoitego formatu. Kiepskie to, bo wydaje mi się, że Greków było stać na jeszcze jeden-dwa normalne utwory. Koniec końców wolę jojczeć, że płyta jest za krótka niż za długa i wymuszona.

ocena: 7,5/10
demo
oficjalny profil Facebook: www.facebook.com/birthofdepravity/

inne płyty tego wykonawcy:

• The Coming Of The Ineffable

podobne płyty:

• ABNORMAL INHUMANE – Consuming The Infinity
• INVERACITY – Extermination Of Millions
• MASS INFECTION – The Age Of Recreation
• MURDER MADE GOD – Enslaved

Czytaj więcej »

Toxic Bonkers – Seeds Of Cruelty [2004]

Swego czasu byłem niemalże psychofanem tej formacji z Łodzi i śledziłem wszelkie ich poczynania, a nawet miałem okazję coś poznać osobiście. Każdy element ich dyskografii znałem od podszewki i dosłownie wszystko mi u nich odpowiadało, może za wyjątkiem samej nazwy, która brzmiała dla mnie zbyt niepoważnie i może przez to też wiele osób ich olewało, myśląc, że to jakiś gówniany, żartobliwy Grindcore. Jak to zazwyczaj w Polsce bywa, najlepsze zespoły mają zazwyczaj mało wysublimowane nazwy (Acid Drinkers, Dead Infection, Vader, to o was mówię).

Choć Łodzianie sami siebie nie klasyfikowali ideologicznie jako Metal i bardziej widzieli się po stronie Punkowej, to muzycznie już jak najbardziej jest to pochodna Napalm Death, Bolt Thrower i Sepultury w najlepszym obliczu i okresie świetności tych kapel.

No, ale wróćmy do początku. Seeds of Cruelty jest trzecim albumem w dorobku grupy i jednocześnie ostatnim, w którym ręce maczał Konrad Sobierajski (RIP 2000). Co prawda, nic nie nagrał osobiście na ten album, ale napisał riffy, które zostały wykorzystane, co zresztą słychać, gdyż późniejsze płyty Toxic Bonkers mają już nieco inny charakter, bez obecnego tu luzu i z większą pompą. Ten oto majstersztyk został wydany przez Selfmadegod Records za czasów, kiedy można było bardzo łatwo ich znaleźć w empikach, gdzie też zresztą młody ja miał okazję sobie ich capnąć za 15 zeta.

Pomimo widocznych wpływów, które wymieniłem wcześniej, nie nazwałbym tego bezmyślnym naśladownictwem, a bardziej punktem odniesienia, gdyż grupa stara się mieć swój własny wkład (i nie mówię tu o ambientowych intrach) oraz dba o to, aby mieć rozpoznawalny styl. Natomiast na największą pochwałę zasługuje tutaj talent kompozytorski. Mam cichą nadzieję, że „Seeds of Cruelty”, „Weep” oraz „Poisoned” na stałe wpisały się do kanonu gatunku.

Reszta płyty też trzyma poziom, choć gdzieniegdzie słychać, że na próbach musiało występować lekkie przemęczenie materiału. Nie ma to jednak żadnego wpływu na odbiór, ponieważ skromne 30 minut szaleńczej jazdy nie pozwala się nudzić.

Większość reakcji jakie widziałem u ludzi po starciu z tą płytą, była typu „dlaczego ja wcześniej o nich nie słyszałem?”. Cóż, nawet jeśli nie udało mi się was przekonać do końca, to przynajmniej mam nadzieję, że sama nazwa wam utknie w głowach, co już jest samo w sobie by było plusem. Do słuchania marsz!

ocena: 9,5/10
mutant
oficjalny profil Facebook: www.facebook.com/toxicbonkers

Czytaj więcej »

Blood Red Throne – Imperial Congregation [2021]

Dziesiąta, jubileuszowa płyta tzw. Norweskiego True Death Metalu. Z oryginalnych założycieli formacji pozostał już tylko Daniel Olaisen, którego idea pokazania, że Norwegia nie tylko Black Metalem stoi, jest ciągle żywa i aktualna.

Przyznam szczerze, że nigdy nie pałałem specjalną miłością do tej marki, zwłaszcza że mój pierwszy kontakt z ich twórczością dotyczył okresu, kiedy byli w Earache, który uważam za najsłabszy w historii grupy. To i też, gdy zdobyłem sobie ich najnowsze dzieło kompletnie w ciemno, miałem lekką obawę, zwłaszcza że ich poprzedni album („Fit to Kill”) wydawał mi się nudny i siermiężny w swej brutalności.

Dlatego bardzo mile zaskoczyło mnie to, co usłyszałem. Imperial Congregation postawił na klimat z czasów pierwszych płyt, bez sieki ze środkowego okresu działalności czy plagiatowania m.in. Slayera. Kompozycje zostały ubrane w precyzyjniejszą formę, dodane zostały chwytliwe riffy (posypane Groove), połączone z refrenowym solówkami, tworząc śmiertelną i jakże przystępną kombinację. Już przy pierwszym przesłuchaniu rzuciły mi się w ucho takie diamenty jak „Itika”, „Inferior Elegance”, a w następnych „We All Bleed” oraz (wg mnie najlepszy) „6:7”, przywodzący na myśl Deicide, ale z dominującymi wpływami Thrash. Nie byłby to też prawdziwy norweski zespół, gdyby nie miał od czasu do czasu charakterystycznie zagranej skandynawskiej melodii, jak w otwierającym, tytułowym tracku czy wieńczącym płytę, 7-minutowym opus magnum „Zarathustra”.

Jak na prawie-Brutalny Death Metal, to nie da się zaprzeczyć, że całościowo brzmi to bardzo… przebojowo. Nie wiem na ile wpływ na to miało przejście do stajni Nuclear Blast (mam wrażenie jakby każdy zespół, który lubię, należał obecnie do tej wytwórni), a na ile jest to po prostu efekt większej pracy włożonej w skomponowanie materiału. Można oczywiście trochę ponarzekać, że większość piosenek jest opartych na podobnym schemacie albo ma podobny do siebie początek, ale też nie każdy potrafi być równie zróżnicowany jak np. Edge of Sanity.

Bardzo cenię sobie również wokal – niby zwyczajny growl, ale wykonany w perfekcyjny sposób i idealnie dopasowujący się do reszty. I choć przyznaję bez bicia, że prawdopodobnie nie rozpoznałbym zespołu, gdyby mi ktoś ich puścił losowo z innymi tego typu grupami (jak np. Sinister), to i tak nie nazwałbym tego muzyką wtórną. Co do zasady wolę rezerwować to określenie na płyty, które mnie męczą przy słuchaniu i których nie chce się słuchać więcej, niż kilka razy na rok, albo rzadziej.

Po raz kolejny więc mam do czynienia z czymś, co nie jestem w stanie określić inaczej niż słowem „sympatyczny” (tak, mnie też to razi). Jest to bardzo przyjemna muzyka, której nie mam nic do zarzucenia, mimo iż nie jest to coś, co wyróżniałoby się w sposób wyraźny na tle innych, podobnych produkcji. Jest to też zdecydowanie jedna z lepszych płyt Blood Red Throne. Można powiedzieć, że przesadzam, dlatego lepiej by było, abyście sami sprawdzili i się przekonali.

ocena: 8/10
mutant
oficjalny profil Facebook: www.facebook.com/BloodRedThroneOfficial

inne płyty tego wykonawcy:

• Imperial Congregation

Czytaj więcej »

Kreator – Hate Über Alles [2022]

W kulturze zachodu, przynajmniej tego bardziej cywilizowanego, znęcanie się nad starszymi, wyśmiewanie ich nie jest najlepiej widziane, ale zrozumcie – czasem trzeba to zrobić. Weźmy taki Kreator, który przynajmniej od dekady zjeżdża gołą dupą po równi pochyłej i jakoś nie chce wyhamować. Bohaterowie tej recenzji, w porównaniu z Destruction i Sodom, z płyty na płytę dziadzieją i miękną na potęgę, choć w przeciwieństwie do tamtych kapel nie zaliczyli ostatnio żadnych poważnych zawirowań. Zaliczyli za to występ w telewizji śniadaniowej…

Hate Über Alles to już kolejny ładny i wymuskany album Niemców z serii dla mało wymagających niedzielnych fanów; jest nawet lżejszy, wolniejszy i bardziej rozmemłany od „Gods Of Violence”, przy zachowaniu jego wtórności, przewidywalności i schematyczności. Zaczyna się jednakowoż całkiem obiecująco — oczywiście po pominięciu kiepskiego „westernowskiego” intra — bo od żwawego utworu tytułowego, który robi tu za petardę i najlepszy w zestawie (analogia z „Repentless” jest aż nazbyt wyraźna), choć jako singiel wcale tak dobrze się nie zapowiadał. Następnie mamy mniej efektowny, ale wciąż przyzwoity „Killer Of Jesus”, który przelatuje bez zamulania (także dzięki sile rozpędu poprzednika). Później tempo muzyki Kreator wyraźnie siada, energia wyparowuje, wkrada się monotonia, a numery zlewają się w pozbawioną wyrazistości papkę z melodyjek i radosnych przytupów. Ostatnie przebłyski czegoś naprawdę ciekawego pojawiają się dopiero w „Midnight Sun”, numerze, który zaskakuje szybkim, agresywnym riffowaniem i, niestety, wciśniętym od czapy damskim wokalem. Ostatnie trzy kawałki to powrót do melodyjek i monotonii, z rozlazłym i nieruchawym „Dying Planet” na zakończenie.

Na Hate Über Alles nuda pojawia jeszcze szybciej niż na „Gods Of Violence”, co jest o tyle ciekawe, że materiał jest wypakowany całą masą typowo koncertowych, chwytliwych (w zamyśle) refrenów. Trudno oprzeć się wrażeniu, że dla Mille refreny są wszystkim – bez znaczenia, jak bardzo są proste, durne czy infantylne. Ma ich być dużo, bardzo dużo, od zajebania! I najlepiej, żeby się rymowały – wtedy ekstaza na koncertach gwarantowana, a kto wie, może i Komisja Noblowska spojrzy na twórczość Petrozzy przychylnym okiem. To jest, kurwa, dramat i rzecz, która — obok wtórności — chyba najbardziej zniechęca do tego krążka. Poza tym banalność refreników strasznie mi się gryzie z niby poważną tematyką tekstów i ogólnym politycznym zaangażowaniem lidera Kreator.

Z oczywistych względów nie można nazwać Hate Über Alles najgorszym albumem w historii Kreator, ale świadomość tego nie jest zbytnią pociechą, gdy brnie się przez zawarte na nim „przeboje”. Niemcy, jeśli chcą, potrafią zagrać konkretnie i z pazurem (tu szczególnie słowa uznania dla Ventora), wolą się jednak oszczędzać – ku uciesze bywalców oktoberfestów.

ocena: 5/10
demo
oficjalna strona: kreator-terrorzone.de

inne płyty tego wykonawcy:

• Enemy Of God
• Phantom Antichrist
• Gods Of Violence

Czytaj więcej »

Abysmal Torment – The Misanthrope [2018]

Długie przerwy między kolejnymi płytami to już standard, jeśli chodzi o Abysmal Torment, więc nie byłem zaskoczony, że na przygotowanie The Misanthrope Maltańczycy potrzebowali aż czterech lat. Obawiałem się jedynie, czy i tym razem nie zechcą nadrobić straconego (?) czasu i zaserwują odbiorcom znacznie więcej, niż ci są w stanie fizycznie przyjąć. Na całe szczęście muzycy najwyraźniej zdali sobie sprawę z tego, że 60 minut „trójki” to było przegięcie i dlatego nagrali materiał prawie o połowę krótszy niż poprzedni, dzięki czemu chętniej będzie się do niego wracać.

W samym zespole zmieniło się niewiele (ze składu wyleciał jeden z gitarzystów), w podejściu do komponowania również, więc o zaskakujących nowinkach nie ma mowy, a cała ewolucja muzyki sprowadza się wyłącznie do detali. The Misanthrope to brutalny i przez większość czasu bardzo szybki death metal podany bez ozdobników i udziwnień, acz z dość czytelnymi wokalami i mocniej niż ostatnio zaznaczonymi melodiami. Abysmal Torment nie musieli niczego na siłę rozbudowywać czy urozmaicać, więc skupili się na tym, co najważniejsze – czystej brutalności. Reszta zrobiła się przy okazji. Kawałki nie są przeładowane, mniej w nich motywów, a te, które są, są wyrazistsze, łatwiej skupić na nich uwagę i później zapamiętać. I nawet jeśli znacząco się od siebie nie różnią, to przynajmniej sprawiają wrażenie zróżnicowanych. Duża w tym zasługa wyeksponowanych tu i ówdzie melodyjnych riffów oraz prostszych struktur.

The Misanthrope w swojej kategorii naprawdę daje radę, jednak do paru kwestii muszę się przyczepić. Po pierwsze materiał nie jest tak równy, jakbym tego oczekiwał i obok wyjątkowo wgniatających utworów jak „Second Death” czy „Path Of Impiety” (co ciekawe, w obu czuć ducha klasycznego death metalu) trafiły się „The Misanthrope”, „Dread” i „Iconoclast”, które są strasznie typowe i umiarkowanie ekscytujące, zwłaszcza ten ostatni kończy płytę bez żadnych fajerwerków. Ponadto oba instrumentale wydają mi się zbędne – bez nich The Misanthrope byłby jeszcze bardziej zwarty i treściwy. Brzmienie albumu ciężarem i selektywnością nie dorównuje temu z „Cultivate The Apostate”, jest na to zbyt cyfrowe i skompresowane. Zgaduję, że Abysmal Torment zależało na maksymalnie brutalnym dźwięku, ale trochę przedobrzyli.

Płytą na takim poziomie zespół z łatwością zapewnił sobie wysoką pozycję na maltańskiej scenie, jednak cuś mi się wydaje, że ambicje muzyków Abysmal Torment sięgają nieco dalej. O ile kojarzę, to kiedyś chcieli być znaczącą nazwą na mapie europejskiego death metalu.

ocena: 7/10
demo
oficjalny profil Facebook: www.facebook.com/abysmaltormentofficial

inne płyty tego wykonawcy:

• Cultivate The Apostate

Czytaj więcej »

Unanimated – Ancient God Of Evil [1995]

Choć ich pierwszy album cieszył się sporym szacunkiem na scenie, to z przyczyn życiowych ekipa nie była w stanie skapitalizować dobrej famy i pójść od razu za ciosem, jak początkowo planowali. Niemniej jednak i tak stosunkowo szybko wyszło ich następne dzieło, niemalże równo po 2 latach.

Ancient God of Evil, bo o nim mowa, nie tylko kontynuował drogę obraną na pierwszej płycie, ale znacząco rozwinął swój styl, w kierunku jeszcze lepiej napisanych utworów. Już debiut mógł się pochwalić epicko genialnymi piosenkami, które przeszły do kanonu, a mimo to, słuchając sequela, nie ma żadnych wątpliwości, że grupa zaliczyła wyraźny progres jeśli chodzi o dobór melodii.

Co się zmieniło? Zespół postawił gdzieniegdzie na charakterne riffy, wokół których miała się obracać struktura utworu. Słychać to np. przy otwierającym album „Life Demise”, który olśniewa swoim klimatem i ciężarem. Granie na tej płycie również zdaje się być ostrzejsze i bardziej zadziorne. O ile poprzednik odważnie flirtował z Black Metalem, tak w tym wypadku dużo jaśniej śni strona Death Metalowa zespołu (poza wokalem).

Po wydaniu tego klasyka, powtórzyły się problemy z którymi grupa się zmagała – kompletny brak promocji oraz koncertów. Z tego też względu, choć można mówić o silnym kulcie, jakim się cieszyli, to zespół musiał trochę poczekać, zanim został należycie doceniony. A warto, bo rzadko kiedy człowiek spotyka się z tak wybitnie napisanym materiałem, który nie nudzi nawet po setnym przesłuchaniu. Polecam.

ocena: 10/10
mutant
oficjalny profil Facebook: www.facebook.com/pages/Unanimated-Official/156195984418900

inne płyty tego wykonawcy:

• In The Forest Of The Dreaming Dead

Czytaj więcej »

Devourment – Obscene Majesty [2019]

Pamiętacie, kiedy pierwszy raz usłyszeliście „Hell Awaits”? Albo zobaczyliście okładkę starego Cannibal Corpse? Dla mnie takim punktem bez odwrotu była twórczość Marduka. Każdy miał ten moment, kiedy muzyka ekstremalna była jak zakazany owoc. Pewne tabu dźwiękowe, którego przekroczenie wzbudzało lęk i strach przed konsekwencjami.

Teksański Devourment jest znany wszem i wobec za sprawą swojego debiutu „Molesting the Decapitated”, albumu bezmyślnie małpowanego przez całą scenę Brutal/Slam, co nieraz u wielu wzbudzało wręcz uśmiech politowania. Ich następne płyty były już co najwyżej przeciętne i zdawać by się mogło, że kariera grupy będzie polegać już tylko na odcinaniu kuponów.

Na pewno jednak nikt się nie spodziewał, że zespół po raz drugi zredefiniuje Brutalny Death. I do tego jeszcze równo 20 lat od pierwszej płyty. Mam jednak nieodparte wrażenie, że entuzjaści głowogrzmotów niespecjalnie będą mieli ochotę tym razem naśladować swoich mistrzów, bo pod każdym względem mamy do czynienia z dziełem ambitnym i starannie wykonanym, jakby grupa chciała wytłumaczyć ludziom, że nie o to im chodziło, aby każda płyta spod znaku Slam miała gówniane, blaszane gary, ciągłe breakdowny, monotonny wokal bez przerwy i jak najbardziej obleśną grafikę, jaka przyjdzie do głowy.

Bas – największy atut i bohater tejże recenzji, nie dość, że słyszalny, to jeszcze dosłownie prujący flaki i spuszczający bęcki (tak serio to uważajcie na swoje ściany). Selektywnie dobrana perkusja, gdzie słychać poszczególne talerze czysto i wyraziście. Niski i soczysty growling. Nie chcę porównywać gitar do djentu, bo to się będzie wam źle kojarzyło, ale tak, jest 8 strun.

Utwory – bezlitosne i okrutne, ale mające też głębsze dno, co sprawia, że odkrywanie muzyki jest nie lada przygodą. Morderczą i lekko przydługą, choć bynajmniej nie nużącą. Produkcja o idealnym balansie, z zachowanym brudem, ale wciąż bardzo klarowna. Nawet okładka sprzeciwia się standardom, nawiązując do antycznej kultury.

Jak widać, Amerykanie wreszcie wszystkim udowodnili na co ich stać, a na co wcześniej nie mieli ani możliwości technicznych, jak i budżetu. Brutalne granie wciąż może budzić grozę po tylu latach, gdzie wszystko zostało już powiedziane oraz dawać dreszczyk emocji, brzmieć świeżo i nowocześnie.

I powiem na koniec szczerze, że ekipa trochę się zapędziła w kozi róg, bo nie wiem czy będą w stanie dorównać temu, co tu dokonali i na dobrą sprawę, każda kolejna płyta Devourment wydaje się być zbędna. I tylko czas pokaże, czy miałem rację.

A teraz wszyscy co się nie boją wysokich decybeli, marsz na jutuba i słuchać.

ocena: 10/10
mutant
oficjalny profil Facebook: www.facebook.com/DevourmentOfficial

Czytaj więcej »

Origin – Chaosmos [2022]

Pięcioletnia przerwa wydawnicza — nie liczę w tym miejscu zapchajdziury „Abiogenesis – A Coming Into Existence” — to dla Origin coś nowego, a zarazem niezaprzeczalnie rozsądnego. Jakby nie patrzeć, ostatnie albumy Amerykanów jakoś szczególnie nie różnią się od siebie, więc przy zachowaniu dotychczasowego, trzyletniego cyklu, istniało ryzyko doprowadzenia słuchaczy do wyrzygu, gdyby po raz kolejny dostali to samo. A tak proszę – wystarczyło dziadów wziąć na przeczekanie i wzbudzić w nich głód muzyki Origin, dzięki czemu Chaosmos, który w żaaaaaden sposób nie rewolucjonizuje stylu zespołu, powinien każdemu z fanów wejść bez popitki.

Na Chaosmos Amerykanie nie wprowadzili na tyle wyraźnych i głęboko sięgających zmian, żeby można było grubą kreską oddzielić ten krążek od poprzedniego; w każdym razie dla laików oba materiały będą identyczne. Ogólne schematy kompozytorskie praktycznie nie zostały naruszone, a muzycy Origin skupili się wyłącznie na aranżacyjnych niuansach i uwypukleniu chwytliwości. Właściwie w każdym utworze zawarto jakiś motyw przewodni albo wybijający się patent, do którego łatwo później wrócić pamięcią, więc pomimo sprinterskiego (zazwyczaj) tempa i technicznych szaleństw (zazwyczaj) kolejne kawałki nie zlewają się ze sobą w jednostajną sieczkę. Poza tym na Chaosmos znalazło się więcej miejsca na zwolnienia podbijające ciężar całości („Ecophagy”, „Chaosmos”), gdzieniegdzie mocniej zaakcentowano groove („Cogito Tamen Non Sum”), melodie („Panoptical”) oraz wpływy klasycznego brutalnego death metalu („Decolonizer”). Na sam koniec Origin rzucili ponad jedenastominutowego kolosa „Heat Death” – wyszedł spoko, bo dzieje się w nim naprawdę dużo, choć wszystko po ósmej minucie należy traktować jako outro. Coverów tym razem nam oszczędzono, gloria!

Pod względem produkcji Chaosmos wypada nieco okazalej niż „Unparalleled Universe”, co daje się szczególnie odczuć w wolnych partiach, choć i przy największych napierdolach muzyka Origin zyskała trochę więcej przestrzeni i czytelności. Przypuszczalnie to kwestia zmiany studia, bo za nagrania po raz czwarty (!) odpowiada duet Robert Rebeck i Colin Marston.

Chaosmos to trzy kwadranse muzyki dokładnie takiej, jakiej można było się po Origin spodziewać – może i już niezbyt oryginalnej, ale wciąż robiącej wrażenie swoją intensywnością. O jakimś przełomie nie ma mowy — wszak zarówno artystyczny jak i komercyjny mają już za sobą — ale to na pewno ich najlepszy album od czasu „Entity”.

ocena: 8/10
demo
oficjalny profil Facebook: www.facebook.com/Origin

inne płyty tego wykonawcy:

• Echoes Of Decimation
• Antithesis
• Entity
• Omnipresent
• Unparalleled Universe

Czytaj więcej »