Juggernaut to zespół, który znać należy, ba, trzeba, jeśli mieni się człowiek fanem thrashu. W ramach cyklu „thrash z trashu" zapraszam więc do recenzji drugiego i, niestety ostatniego, wydawnictwa tej amerykańskiej formacji – płyty zatytułowanej Trouble Within. Do Juggernauta stosunek mam niemal nabożny, czemu nie ma się co dziwić, wszak techniczny thrash to to, co Tygryski lubią najbardziej, a Juggernaut nie dość, że jest jednym z pionierów gatunku, to w dodatku serwuje muzykę z najwyższej półki. Jednak co Jarzombek, to Jarzombek i nieważne czy gitarzysta czy bębniarz. Nie chcę przez to oczywiście powiedzieć, że gdyby nie Bobby, to chuj by był i tyle, ale obecność Jarzombków w najpierwszych z pierwszych tech thrashowych kapel uważam za wielce wymowną. Przy czym o ile Watchtower poszedł w stronę technicznej extremy, Juggernaut zadowolił się średnim poziomem trudności (czym i tak dystansuje zdecydowaną większość współczesnych technicznych kapel), pozwolił sobie na dość swawolne melodie (czasami nieco nawet kiczowate), heavy-powerowe wokale, sympatycznie infantylne teksty (w sam raz jednak pasujące do lat 80tych) i ogólnie pojętą przebojowość. Poszedł (czy może raczej wytyczył) tą ścieżką, którą niedługo później obrały takie tuzy jak Toxik, Realm i Heathen, czyli technika – tak, ale nie kosztem łatwej przyswajalności i lekkostrawności. Dlatego zespołów Jarzombków słucha się zasadniczo odmiennie: Watchtower wymaga zaangażowania, Juggernaut zaś wchodzi lekko, łatwo i przyjemnie. Pewnego przyzwyczajenia wymaga brzmienie gitar, które jest stosunkowo wysokie, trzeszczące i mające wszelkie cechy, choć tylko na pozór, amatorskiego. Zabieg jednak doskonale pasuje do granej przez Teksańczyków muzyki, nadaje jej niepowtarzalnego charakteru i stanowi kontrę dla bardzo wyraźnego, przyjemnie bulgoczącego basu. Pewnie nie wszystkim przypadnie do gustu taka jegoż autonomia, dla mnie jednak takie, jakże jazzowe, podejście jest warunkiem koniecznym w przypadku technicznych kapel. Na dowód, że wszystko się ładnie dopina proponuję „Stellae Rubeae” – kapitalny, czerpiący z neoklasyki instrumental. A na dowód, że „kiedyś to było lepiej” proponuję ukryty funkowo-rapowy kawałek zamykający album, kawałek pokazujący, że nie ma nic ważniejszego niż dystans do siebie i własnej twórczości. Kawałek ten dedykuje wszystkim ultrasom, true metalom i pozostałym prawdziwkom.
ocena: 8/10
deaf
inne płyty tego wykonawcy:
0 comments:
Prześlij komentarz