Amerykanom wystarczyły zaledwie trzy lata, żeby drastycznie zmienić logo, skład, brzmienie i podejście do komponowania, skutkiem czego Imperium właściwe w niczym nie przypomina poprzedniej płyty. Drugi album The Kennedy Veil zrobił na mnie naprawdę dobre wrażenie bezkompromisowym napieprzaniem przed siebie, gęstymi strukturami i wyborną techniką. To było fajne i dobrze wchodziło, bo chłopaki nie silili się na jakąkolwiek oryginalność. To dlatego po pierwszych przesłuchaniach Imperium okazał się dla mnie dużym rozczarowaniem, które z biegiem czasu ewoluowało w… zwykłe rozczarowanie.
W recenzji „Trinity Of Falsehood” zastanawiałem się, czy w przyszłości zespół utrzyma wysoki poziom i przy okazji zyska na wyrazistości. No i cóż, zawartość Imperium nie przynosi na te pytania jednoznacznych odpowiedzi. The Kennedy Veil zdecydowanie zwolnili obroty, rozbudowali aranżacje, mocniej zaakcentowali melodie oraz — i tego w ogóle nie pojmuję — uparli się, żeby całość uzupełnić o elementy symfoniczne. Nie wiem jak wy, ale ja trochę inaczej rozumiem rozwój w ramach brutalnego death metalu i tak poprowadzone zmiany niezbyt mi leżą. Podobnie jak mnogość wpływów black metalu sprzed dwóch dekad. Przypuszczam, że Amerykanie chcieli stworzyć coś potężnego, wymykającego się schematom i z epickim klimatem, a tymczasem wyszedł im blackujący death metal z przeciętnym wokalem i doklejonymi na ślinę klawiszami. Pozostaje się cieszyć, że przynajmniej ta brutalna strona muzyki The Kennedy Veil trzyma poziom. Co prawda intensywnością nie dorównuje „Trinity Of Falsehood”, ale pod względem czytelności, pomysłów na riffy i technicznych smaczków wszystko jest OK.
Nowy wokalista nie pokazał niczego nadzwyczajnego, chociaż chyba próbował, bo obok niskich growli (do zaakceptowania) dorzucił sporo blackowych wrzasków (takie se) oraz wyjątkowo kiepskiego czegoś, czemu chyba najbliżej do krzyku. Jego poprzednik na tym stanowisku spisał się znacznie lepiej. Spośród zaproszonych wokalistów na uwagę zasługuje tylko Sven de Caluwé, który — jak to ma w zwyczaju — czego się tknie, zamienia w Aborted. Pozostała dwójka — Trevor Strnad z The Black Dahlia Murder i Dickie Allen z Infant Annihilator — jest na tyle niecharakterystyczna, że ich udział można tłumaczyć wyłącznie względami komercyjnymi i chęcią poszerzenia grona potencjalnych odbiorców.
Zmiana stylu pociągnęła za sobą również zmiany w brzmieniu. I o ile jego dużą selektywność mogę zaliczyć na plus, to pozostałe kwestie już nie dają powodów do zachwytu. Imperium pracuje w stosukowo wąskim paśmie, brzmi strasznie sucho, a jego produkcja jest jakaś taka płaska, żeby nie napisać – tania. Zresztą już dźwięk klawiszy daje do myślenia…
Imperium nie zachwyca. Raz, że poważnie rozmija się z moimi oczekiwaniami, a dwa, że jest zrealizowany w nieprzekonujący sposób. Wprawdzie w końcu udało mi się do tego albumu przyzwyczaić (nie mylić z przekonać), ale o wiele chętniej sięgam po poprzedni. Nie tędy droga, The Kennedy Veil, nie tędy.
ocena: 7/10
demo
oficjalny profil Facebook: www.facebook.com/thekennedyveil
inne płyty tego wykonawcy:
Mogło by się wydawać, że wyjątkowo chłodne przyjęcie 
Cannibal Corpse to doskonały przykład tego, co znaczy znaleźć się w odpowiednim miejscu w odpowiednim czasie. Swoją przygodę z muzykowaniem zaczynali w — jak to sami określali: wsiowym — Buffalo przy samej granicy z Kanadą. Tam nagrali jedyne demo, które dzięki staraniom Barnesa trafiło do zielonego w temacie death metalu Metal Blade. Wytwórnia Briana Slagela zapewniła zespołowi sesję w rosnącym w siłę Morrisound ze Scottem Burnsem za konsoletą, a nagrania swoim udziałem wzbogacili znani już w podziemiu Glen Benton i Francis Howard. To wszystko — wsparte niezaprzeczalnym talentem i samozaparciem — sprawiło, że Kanibale bardzo szybko zdobyli mocną pozycję na amerykańskiej scenie.
W pierwszych latach XXI wieku Cephalic Carnage należeli do grona najczęściej słuchanych przeze mnie zespołów – byli brutalni, techniczni, popieprzeni i przede wszystkim oryginalni. Drugiej takiej kapeli nie było! A potem nadszedł 
Ta płyta była dla mnie dużym zaskoczeniem, bo nie przypuszczałem, że w ogóle powstanie. Wydawało mi się, że Molested Divinity będzie tylko niezobowiązującym i raczej jednorazowym projektem kilku tu i ówdzie znanych muzyków, którzy przecież mają co robić w swoich macierzystych kapelach i to właśnie na nich się skupią. Błąd! Nie dość, że „Unearthing The Void” został nagrany, to w dodatku w niedługim czasie po debiucie. Mniejsza o to, czy ten wydawniczy pośpiech to kwestia wewnętrznej potrzeby, czy zewnętrznego zapotrzebowania – Turcy oddali w ręce fanów niecałe pół godziny klasowego łomotu.
Po wysłuchaniu „Relentless Mutation” doszedłem do wniosku, że Kanadyjczycy dotarli do ściany, jeśli chodzi o techniczny i w dodatku dość brutalny death metal, że to koniec drogi, że już bardziej podkręcić się tego nie da. Wydany po czterech latach przerwy Bleed The Future utwierdził mnie w tym przekonaniu. Oczywiście to nie tak, że Archspire zaserwowali fanom powtórkę z rozrywki, zmieniając tylko okładkę, tytuły i kolejność kawałków, ale faktem jest, że album nie robi już tak wielkiego wrażenia jak poprzedni. I to jest całkowicie zrozumiałe. Raz, że mamy do czynienia ze stylem, z którym zdążyliśmy się już oswoić. Dwa, że na tak zajebiście wysokim poziomie niemożliwe jest regularne dokonywanie przełomów. I trzy, że zespół nie próbuje za wszelką cenę zaszokować słuchacza.
Album przejściowy? Hmm. Przekrojowy? Hmm. Esencjonalny? Hmm. Niepotrzebny? O to, to, to! Words From The Exit Wound najlepiej pasuje mi właśnie do tej ostatniej kategorii. Tym krążkiem Napalm Death kończą pewny etap kariery — w dodatku taki, o którym spora część fanów chciałaby zapomnieć — ale bez wielkiej świadomości czy pewności, co zrobią z sobą później. Skończył się czas eksperymentów — w tym sensie, że nie ma tu żadnych dziwactw, których byśmy już wcześniej w ich wykonaniu nie słyszeli — a wróciła chęć ponapierdalania, choć jeszcze nie na tyle silna, żeby zespół zrezygnował z rozwiązań będących akurat na czasie.
Proszę, proszę… okazuje się, że Obscura jest na fali wznoszącej, mimo iż tak na dobrą sprawę nic tego nie zapowiadało. Poprzednia płyta zrobiła na mnie bardzo dobre wrażenie, ale skład, który się pod nią podpisał, poszedł w rozsypkę zaraz po zakończeniu cyklu promocyjnego, więc całkiem zasadne były obawy, że Kummerer ponownie rzuci się w wir progresywnego pitolenia i wszystko popsuje. Na szczęście w porę pojawił się ratunek w osobach doskonale znanych Münznera i Thesselinga oraz Davida Diepolda, który, choć znacznie młodszy i nie tak doświadczony, również zdążył wyrobić sobie niezłą markę na scenie (technicznego) death metalu. I właśnie taka ekipa zmajstrowała najmocniejszy album Obscury przynajmniej od dekady.
Po dwóch udanych płytach utrzymanych w „okołoszwedzkim” stylu Abythic postanowili sprawdzić się w muzyce o wiele bardziej ambitnej, wymagającej i rozbudowanej, a przy okazji też tajemniczej i przesiąkniętej obskurną grobową atmosferą. W tym miejscu należałoby pogratulować zespołowi odwagi i chęci rozwoju, gdyby nie to, że — zupeeełnie przypadkiem — takie granie ma akurat spore wzięcie i daje +10 do kultu i poważania… Na Dominion Of The Wicked Niemcy popłynęli z nurtem, co do tego nie mam wątpliwości, ale wcale źle na tym nie wyszli, choć na zachwyty jest stanowczo za wcześnie.
Niedługo po wydaniu bardzo dobrego 
