Część z was zapewne pamięta ten niemiecki zespół, który w swoim czasie był mocnym punktem tamtejszej death metalowej sceny. Niestety niedługo po wydaniu „Dying” i paru koncertach o Anasarca słuch zaginął. Kapela zawisła w próżni i trwała w tym stanie do 2011 roku, kiedy to głównodowodzący Michael Dormann przystąpił do prac nad nowym materiałem i powoli zaczął się rozglądać za kolegami do składu. Na rezultaty w postaci demówki trzeba było poczekać aż do 2015, jednak później poszło już chyba z górki, bo niedawno Survival Mode trafił pod strzechy. Zespół powrócił w pełnej krasie, choć tak naprawdę po nowym krążku w ogóle nie słychać, żeby kiedykolwiek gdzieś odchodził, a już zwłaszcza na kilkanaście lat. Na czwartym albumie Anasarca mamy do czynienia z bezpośrednią i jakże logiczną kontynuacją tematów z „Dying” – muzyka jest zatem szybka, gwałtowna i stosunkowo nieskomplikowana. Powiewu nowoczesności nie odnotowałem. Krokiem naprzód, a przynajmniej najbardziej odczuwalną różnicą między Survival Mode a poprzednikiem jest ogólny stopień chwytliwości. Wcześniej twórczość Niemców była nieco jednowymiarowa i nastawiona przede wszystkim na atak. Obecnie grają odrobinę mniej ekstremalnie, ale za to z większym wyczuciem; nie boją się już zwolnić tempa ani wpleść tu i ówdzie jakiegoś melodyjnego riffu. Wyszło im to zdecydowanie na dobre, bo w utworach jest teraz więcej punktów zaczepienia, wybijających się fraz (także refrenów) i przede wszystkim przestrzeni, dzięki czemu mamy tu dziewięć osobnych kawałków, nie zaś 35-minutowy festiwal blastów. Zaznaczam przy tym, że zespół wcale nie stracił na brutalności tyle, ile może wynikać z mojego opisu – Anasarca wciąż prezentuje tradycyjnie jebiący metal śmierci, tyle że bardziej urozmaicony niż w przeszłości. I bardziej cannibalistyczny, bo nie da się ukryć, że spoooro świdrujących riffów (zwłaszcza tych w wolniejszych partiach) mocno zalatuje twórczością Alexa Webstera i spółki. Mnie to nie przeszkadza, bo Niemcy umiejętnie wymieszali je z typowym dla siebie napieprzaniem na wysokich obrotach, a sam materiał zyskał w ten sposób na świeżości. Wobec powyższego powrót Anasarca odbieram bardzo pozytywnie – panowie potrafili zaskoczyć, a ja na Survival Mode dostałem więcej, niż oczekiwałem. Na koniec warto wspomnieć, że premierowy materiał uzupełniono aż pięcioma bonusami, wśród których znajdują się covery Obituary i Vomiting Corpses.
ocena: 7,5/10
demo
oficjalna strona: www.anasarca.de
inne płyty tego wykonawcy:
Przyznam szczerze, że powrót tej ekipy był takim samym zaskoczeniem, jak gdyby w czasie wyprawy krzyżowej jakiś gnom wyskoczył z krzaków, kopnął mnie w żebro, ukradł kilka srebrników, zabrał miecz i czmychnął z powrotem w krzaki. Nie wiem czy to dobre, nie wiem też, czy takie potrzebne, zwłaszcza, że zespół był boleśnie niemiecko przeciętny, bo kraj ten, lubuje się w Power Metalu, a ich Death Metal woła o pomstę do nieba. Konkurencja nie śpi i jest dużo powrotów. Żyjemy w złotej epoce Death Metalu i proszę o tym pamiętać. Lepiej nie będzie.
OdpowiedzUsuńmutant