Wystarczyło, żeby niebudzący większego zainteresowania Morgoth się reaktywował, a zaraz zaroiło się od zagorzałych maniaków tej kapeli, którzy życie by za muzykę Niemców oddali, choć tak się dziwnie składa, że z tą nazwą zetknęli się dopiero na reklamach Insidious Disease. Teraz należy tylko chwilę poczekać, a klasycy z Meschede znikną im z oczu w zalewie lepiej promowanych i bardziej modnych sezonowych odkryć, a ewentualna nowa płyta przejdzie bez echa. OK, napisałem z grubsza, co mi leżało na wątrobie (nie posiłkując się przy tym kurwami!) i już przechodzę do meritum. Cursed To Live jest zapisem koncertu z niemieckiego (stąd też Marc Grewe do zgromadzonych przemawia głównie po swojemu) festiwalu Way Of Darkness 2011, w ramach którego Morgoth strzelił potężny set, pięknie ułożony w związku z 20 rocznicą wydania „Cursed”. Wyszedł z tego prawie 70-minutowy show, po którym nie było czego zbierać – przypuszczenie to opieram na szczątkowej reakcji publiki po wybrzmieniu ostatniego, genialnego „White Gallery”. W swojej setliście Niemcy sięgnęli najdalej do „Odium”, więc mamy pewność, że usłyszymy sam creme de la creme – od wspaniałości typu „Pits Of Utumno” i „The Travel”, przez „Sold Baptism” (ugh!) i „Suffer Life”, po najodważniejszy w zestawie „Under The Surface”. Żeby było cokolwiek lepiej, musieliby zagrać po prostu więcej – dwie godzinki byłby w sam raz, bo akurat w takim czasie można się zmieścić z materiałem z pierwszych trzech (wliczam „The Erernal Fall”) płyt. Skoro napisałem, co zagrali, to wypada jeszcze wspomnieć, jak im to wyszło. Miazga, kurwa mać, miazga! Ta muzyka nic nie straciła ze swej świeżości i porywa tak samo, jak na starych albumach, a może i w większym stopniu ze względu na bardziej dynamiczną sekcję w osobach Marc’a Reigna i Sotiriosa Kelekidesa. Precyzja, energia, wykop – wszystko na najwyższym poziomie. Także brzmieniu nie można nic zarzucić – jest surowe, selektywne i obrobione po staremu (mix i mastering w Unisound Dana Swanö). Jeśli musiałbym wyciągać jakieś minusy, to wskazałbym na poniekąd oczywistą oczywistość, czyli wokal Marc’a Grewe. Chłop ciśnie, ile sił w płucach, ale dawne histeryczne wyziewy są poza jego zasięgiem. Można powiedzieć, że wiek i rozbrat z takim graniem zrobiły swoje — bo dużo w tym prawdy — ale bądźmy szczerzy – już na „Fable Frolic” nie zachwycał formą. Można to przeboleć, ale niedosyt w tym punkcie pozostaje. Cursed To Live to zdecydowanie najlepsza koncertówka, jaką miałem przyjemność wysłuchać w ciągu ostatnich kilku lat i absolutny obowiązek dla każdego szanującego się fana klasycznego death metalu!
ocena: 9/10
demo
oficjalna strona: www.morgoth-band.com
inne płyty tego wykonawcy:
Chłopaki z Of No Avail grają miks death metalu i czegoś, czego wyjątkowo nie znoszę – czyli metal core. Na szczęście daleko im do modelowego przedstawiciela tego gatunku z tym całym plastikiem, udawaną agresją i spedaleniem, bo mają tendencje do odchyłów w kierunku czegoś fajniejszego i mniej oklepanego. Duża w tym zasługa wokalisty, który nie umie śpiewać. A może i umie, ale nie śpiewa, tylko drze ryja raczej w niskich rejestrach. Całkiem udanie równoważy w ten sposób zatrzęsienie okołoszwedzkich melodii, z którymi gitarzyści jeszcze momentami nieco przesadzają. Reszta jest już w normie – średnie, typowo koncertowe tempa, sporo zwolnień i ostrego piłowania. Daje to niezły materiał do posłuchania bez bólu w domu, albo z przyjemnością na żywo, bo zostawia dużo miejsca i czasu na małe szaleństwa w typie: trząchanie bańką. Sceniczną prezentację kapeli na pewno poprawi wstrzymanie się z bardziej klimatycznymi zapędami oraz próbami zabicia ciężarem – jeszcze na to za wcześnie, tym bardziej, że każde skręcenie przesteru czy, odwrotnie, zejście w maksymalny dostępny dół obnaża nieprzesadnie profesjonalne warunki rejestracji. A teraz rzecz dla mnie najważniejsza. W muzyce Of No Avail — riffach, rytmice (szczególnie w „Persecutoria” i „Anima Vilis”) i brzmieniu — słychać (tzn. JA słyszę) echa drugiej płyty Sunrise. Naprawdę baaardzo bym się ucieszył, gdyby ktoś wreszcie podjął wątki porzucone lata temu przez ekipę z Ostrowca Świętokrzyskiego, bo było to granie na wskroś zajebiste i w znacznym stopniu oryginalne. Stąd też apel do chłopaków: posłuchajcie uważnie 
Od dłuższego czasu jestem na diecie wybiórczo „beznilowej”, polegającej na unikaniu wszystkiego, co Amerykanie nagrali po trzeciej płycie – czyli z Kolliasem za garami, choć akurat on nie ma z tym nic wspólnego, wszak to przechuj jakich mało. Nooo i powiem wam, że ta przerwa zrobiła mi znacznie lepiej niż zespołowi, bo dzięki niej niewprowadzający ani grama nowości do twórczości kapeli At The Gate Of Sethu wszedł mi zupełnie nieźle, a w sporym stopniu nawet się spodobał.
Epitafio robią chyba za weteranów wenezuelskiego metalu, bo zaczynali jeszcze na początku lat 90-tych ubiegłego wieku, wydając dwa demosy. Później chłopaki zaliczyli sporą przerwę w graniu pod tym szyldem, by z impetem powrócić na scenę w 2006. Czemu wspominam o historii zespołu? Ano dlatego, że na III Operis Tertium słychać doświadczenie, świadomość obranego stylu i… klasę. Że grajkowie technicznie przez tyle lat się wyrobili, to rzecz oczywista, wspaniałe jednak jest to, iż muzycznie (mentalnie?) ciągle tkwią w okresie największego rozkwitu gatunku, gdy załogi pokroju Malevolent Creation, Brutality, Deicide czy Monstrosity nagrywały swe największe dzieła. Powyższe nazwy przywołałem nie bez przyczyny – Epitafio uprawiają zacny death metal czerpiący m.in. z dorobku tych kapel, jak również całej masy innych florydzkich mistrzów ostrego dopierdalania. Warto przy tym zaznaczyć, że nie jest to ślepe naśladownictwo ze zrzynaniem co lepszych patentów swoich idoli i mieszaniem ich jak popadnie. Nie, Wenezuelczycy po prostu dobrze się wstrzelili w tą klasyczną niszę, dorzucając trochę własnych — dodajmy, że udanych — rozwiązań, a przy okazji dbając o jakąś tam narodową tożsamość (albo o egzotykę, albo diabli wiedzą, o co), bo płyta jest zaśpiewana po hiszpańsku. Nawet brzmienie, choć momentami niedoskonałe, ma swój specyficzny urok i niesie z sobą powiew coraz rzadszej w gatunku surowej naturalności. Toteż III Operis Tertium, jakkolwiek do ideału dużo mu brakuje, słucha się bez najmniejszego problemu – dokładnie tak, jak powinno się słuchać porządnej death metalowej płyty starej daty. Jest w tym nieprzesadzona brutalność, odpowiedni feeling, zróżnicowane tempa (w tym dobrze zagospodarowane zwolnienia), a także chwila na złapanie oddechu za sprawą instrumentalnych miniatur. Świata z tym materiałem nie zawojują, ale u maniaków starej szkoły mają zapewnionego plusa.
Na tej płycie powinna znajdować się nalepka „Uwaga! Może wywołać ogień z dupy!”. Ledwie trzech ludzi, niecałe pół godziny muzykowania, a zamieszania swym (po)tworem robią więcej niż cała blackowa scena jakiegoś średniej wielkości kraju – choćby Polski. W klimat Grindvirus wprowadza genialnie nastrojowe, choć krótkie, intro a potem jest już tylko i wyłącznie super brutalna sieczka w dominujących tempach szybkich i bardzo szybkich. Esencja gatunku, ale bez silenia się na archaiczne rozwiązania. Kapel grających w ten sposób jest całe mrowie, Squash Bowels są jednak od nich dużo lepsi, chociaż trudno mi tak naprawdę sprecyzować, dlaczego i w których elementach. Najtrafniejszy byłby w tym miejscu typowo kobiecy argument – bo tak i już. Samcom pozostaje posłuchać samemu, a wówczas wszystko będzie zajebiście jasne. Ta płyta ma po prostu odpowiednie pierdolnięcie – aranżacje są raczej proste i z łatwością trafiają do świadomości, dłużyzn ani przestojów nie odnotowałem, zaś technika muzyków znacznie wykracza ponad to, co grają, więc takie masakrowanie przychodzi im bez najmniejszego wysiłku. Do tego w Hertz zadbano o masywny, a zarazem przyjemnie kaleczący dźwięk – żadnych rozjazdów i przeginania z dolnymi rejestrami. Grindvirus posiada ponadto główną zaletę najlepszych albumów gatunku (do tego grona akurat aspiruje) – chce się przy niej w dzikim szale rozpierdolić otoczenie. Zwykle trudno się pozbierać po tak skomasowanym ataku, w przypadku dzieła Squash Bowels jednak zwycięża chęć ponownego odpalenia płyty. Ubój pierwsza klasa!
Typy idealne mają to do siebie, że nie występują w naturze. Całe szczęście, że od tej reguły są dwa wyjątki: kanadyjskie blondaski i death metal. Teraz będzie o tym mniej interesującym, czyli o muzyce. I to nie byle jakiej! W mojej opinii Spiritual Apocalypse należy do niezbyt licznego grona płyt w ramach klasycznego technicznego death metalu, do których nijak nie da się wcisnąć choćby jednej dodatkowej nuty, a to z tego zajebiście prostego powodu, że wszystko, co trzeba, już tam jest. Co więcej – jest tak dopracowane i podane na tak zajebiście wysokim poziomie, że to aż nieprawdopodobne, zajebiście nieprawdopodobne. Pomysłowość idzie tu w parze z wykonawczą perfekcją, a kompozytorska dojrzałość ze świeżością godną debiutanta – od razu słychać, że za płytą stoją profesjonaliści, którzy jeszcze nie powiedzieli ostatniego słowa, i którym przede wszystkim się chce. Wspaniałe, super charakterystyczne dla Monstrosity riffy, idealnie dawkowane piękne solówki, bardzo zróżnicowane (bez kombinowania na siłę) partie perkusji, głębokie i czytelne wokale (kojarzą się z Bentonem, zwłaszcza te wrzeszczane) i brzmienie, jakiego można tylko pozazdrościć. Prawdziwy diament. Nawet to słabe interludium, jako ledwie widoczna rysa, ma uzasadnienie, daje bowiem chwilę na dojście do siebie po absolutnie genialnym „Remnants Of Divination” (z głównym riffem byłbym skłonny się ożenić). Takiej muzyki mogę słuchać bez przerwy, za każdym razem z takim samym entuzjazmem, jak podczas pierwszego odpalenia – Spiritual Apocalypse to po prostu nie nudząca się esencja czystej gatunkowej zajebistości, efektowna i efektywna. Wszelka dalsza pisanina jest w tym miejscu zbędna, bo jeśli ktoś naprawdę ceni klasowy death metal najwyższej próby, ten Spiritual Apocalypse musi nabyć i basta! Aha, żeby nie było wątpliwości – tak, to najlepszy album Monstrosity.
Gdybym spośród krążków Immolation miał wybrać ten, na którym w największym stopniu odczuwalny jest chaos, bez wahania (choć to zależy od spożycia…) wskazałbym na Failures For Gods. Są tego dwie przyczyny: muzyka i brzmienie (o którym później). W składzie pojawił się znakomity Alex Hernandez (ex-Fallen Christ), co zaowocowało szybszymi napierdolami, jak i ogólnie bardziej zawiłą jazdą. Spisuje się naprawdę dobrze, jego partie są bardziej urozmaicone i po prostu ciekawsze niż te Craiga. Reszta, w dużym uproszczeniu, pozostała ta sama – zakręcone riffy (ale jeszcze bardziej techniczne), pokręcone solówki i brudne, charczące wokale. 40 minut tego brutalnego tornada, tak charakterystycznego dla Immolation, przynosi kilka potężnych numerów, z których na miano największego hitu zasługuje na pewno wściekły „No Jesus, No Beast”. Co do brzmienia… jest trochę dziwne a przy tym dalekie od ideału, czy choćby tego znanego z 
Ci tutaj to niemal modelowy przykład metal core z jego wszystkimi wadami i zaletami. Tych plusów naturalnie nie ma zbyt wiele — i nie może być, wszak to metal core — więc tak bez wysilania się potrafię chłopaków pochwalić jedynie za dobry warsztat. Swój fach opanowali na niezłym poziomie, tyczy się to szczególnie wioślarzy, bo praca gitar stanowi najmocniejszy punkt materiału – jest sprawnie i stosunkowo żywiołowo. Tylko jeszcze małe, acz istotne ale — dotyczące nie tylko ich, a 99,9% przedstawicieli gatunku — sama technika i poprawne rozeznanie w wymogach konwencji nie są gwarancją sklecenia czegoś fajnego, wybijającego się i rajcownego. Will Killmore instrumentalnie bywa nawet fajny – tak jako granie skoczne, bardzo melodyjne, niewymagające i milusie. Gorzej, gdy robi się zbyt milusio, a słodycz płynąca z głośników zaczyna paskudzić dywan. Zbytnie wpływy hard core z tym ciągłym rwaniem rytmu też temu zespołowi nie służą. Chociaż może i służą, ale mnie nie robią takie zabiegi, tak jak i nie robią mi zupełnie wokale – tak te agresywne (bo wymuszone), jak i te czyste (bo nieudolnie i dość płaczliwie wykonane). A skoro muzyka nie może istnieć w oderwaniu od wokalnej biedy, to i dobre brzmienie niewiele tu pomaga. Reasumując, Will Killmore to zespół przeciętny niejako na własne życzenie i jako taki uniesień nie powoduje.
Od paru lat każda kolejna płyta Kreator wzbudza swoją zawartością sporo kontrowersji i niejednokrotnie skrajnych opinii. Jestem gotów założyć się o lenistwo corps’a, że z Phantom Antichrist będzie tak samo, bo o ile mało kto (ale jednak) narzeka na perfekcjonizm muzyki Niemców, jej techniczną stronę i krystaliczne brzmienie (niezależnie od tego, kto ich nagrywa), to już stagnacja w obrębie stylu zespołu może budzić zastanowienie. Chodzi mi o to, że od wybornego „Violent Revolution” Kreator właściwie się nie zmienia, a jeśli już, to staje się bardziej, i bardziej, i bardziej… melodyjny. Przy obecnej polityce wydawniczej kapeli (album na 3-4 lata) wielkiego problemu z tą wtórnością nie mam — w końcu Phantom Antichrist to bardzo atrakcyjny materiał, którego bardzo dobrze, choć bez uniesień, się słucha — ale gdyby takie płyty zapodawali co roku, to rzygałbym dalej niż widzę, albo wykitował na uszną cukrzycę. Niemieccy klasycy proponują dziś materiał mega chwytliwy i to jest nawet OK, ale momentami jednak przesadzają ze słodzeniem (czego najlepsze przykłady znajdziecie w „From Flood Into Fire” i „The Few, The Proud, The Broken”) oraz wplatają zbyt dużo wyciszeń i czystych wokali. W tej chwili melodyjność muzyki Kreator góruje nad agresją i szybkością, czyli cechami, które niegdyś w znacznym stopniu ich charakteryzowały. Nie byłoby w tym nic złego — czy raczej nielogicznego — gdyby takiemu zmiękczeniu uległy również teksty. Tymczasem liryki o zagładzie cywilizacji, śmierci, nienawiści i ogólnej rozpierdusze wrzeszczane przez Mille na tle bardzo ładnych melodyjek wypadają co najmniej dziwnie i nie na miejscu. Jeeednak, jako się rzekło – Phantom Antichrist do słuchania nadaje się wręcz wybornie i sprawia dużo radochy wynikającej z obcowania z muzyką na wysokim poziomie podanej przez prawdziwych zawodowców. A że brak jej rebelianckiego ducha i większego pazura? Cóż, maniacy „Pleasure To Kill” czy „Extreme Aggression” już dawno postawili na zespole krzyżyk i do jego obecnego oblicza nic ich nie przekona. Mniej fanatyczni mogą kupować w ciemno – z przyzwyczajenia, kolekcjonerskiego obowiązku, albo dla kapitalnie groteskowej (miś polarny z maryjną aureolą) szaty graficznej, bo na pewno nie dla elementu zaskoczenia i nowych doznań.
