Era Franka Mullena w Suffocation oficjalnie dobiegła końca, więc trzeba zacisnąć zęby i jakoś odnaleźć się w nowej rzeczywistości. Ale czy aby na pewno w nowej? Prawda — dla niektórych być może brutalna — jest taka, że z Frankiem czy bez, Suffocation pod wodzą Terrance’a Hobbsa robi swoje w ramach wypracowanego przez lata stylu. Hymns From The Apocrypha niczego w tym temacie nie zmienia, nawet pomimo tego, że tym razem zaskakująco duży wkład w powstanie materiału miał Charlie Errigo. Rozwiązania zaproponowane przez młodego gitarzystę zapewniły mile widziany powiew świeżości, jakkolwiek w sensie ogólnym nie przełożyły się na powstanie nowej jakości.
W ośmiu mocno zagęszczonych i poszatkowanych rytmicznie utworach muzycy Suffocation zgrabnie połączyli swoje klasyczne i rozpoznawalne zagrywki ze współczesnymi patentami (również swoimi), więc Hymns From The Apocrypha w równym stopniu nawiązuje do „Pierced From Within” co „Pinnacle Of Bedlam”. Całość zatem brzmi swojsko/znajomo, ale wbrew pozorom jest daleka od wtórności czy autoplagiatu. Mamy do czynienia z płytą różnorodną i jednocześnie bardzo spójną, na której każdy element siedzi w odpowiednim miejscu i znakomicie spełnia swoją rolę, nawet jeśli początkowo może wyglądać na wciśnięty od czapy. Dzięki temu oraz mniej standardowo rozłożonym akcentom (zarezerwowano sporo miejsca dla solówek) materiał ma o wiele więcej feelingu niż „…Of The Dark Light” i jest od niego bardziej wyrazisty. Na Hymns From The Apocrypha trafiło przynajmniej kilka zajebiście wpadających w ucho, choć niekoniecznie mocno wyeksponowanych fragmentów, a takie „Seraphim Enslavement”, „Perpetual Deception”, „Delusions Of Mortality” czy „Hymns From The Apocrypha” mają duże szanse na zostanie koncertowymi szlagierami.
Wokale… Wśród fanów Suffocation Ricky Myers miał więcej zwolenników niż przeciwników, ja również byłem mu przychylny (mogli trafić gorzej, dużo gorzej – tak, mam na myśli Billa, tfu!, Robinsona), jednak niezależnie od osobistych sympatii, obiektywnie spisał się naprawdę bardzo dobrze. Jego głos jest brutalny, czytelny i dostatecznie dynamiczny, żeby nie dać się przytłoczyć technicznymi łamańcami uskutecznianymi przez kolegów. Jedyną wadą Ricky’ego jest to, że… nie jest Mullenem. Co zaś do Franka, zgodnie z przewidywaniami pojawił się gościnnie w „coverze” Suffocation. Wyszło OK, choć ze względu na stare czasy mógł się trochę bardziej postarać.
Przy okazji „…Of The Dark Light” czepiałem się pracy perkusisty i brzmienia. Na Hymns From The Apocrypha w obu tych kwestiach słychać poprawę. Eric Morotti dokonał niemałego postępu, co rzuca się w uszy zwłaszcza w wolniejszych partiach – gra ciekawiej, w sposób gęsty i urozmaicony. Doświadczenie zaprocentowało. Tak zaaranżowane gary to ja rozumiem! Za produkcję albumu odpowiada gitarniak Cryptopsy, który dołożył starań, żeby dźwięk nie był przesadnie cyfrowy i skompresowany. Z całego serca popieram taki kierunek, bo całość brzmi całkiem sensownie, choć wolałbym jeszcze więcej klasycznego tłustego dołu, nawet kosztem selektywności.
Jak to jasno wynika z powyższego tekstu, Suffocation wciąż mają sporo do powiedzenia w technicznym i brutalnym death metalu. Nie idą na łatwiznę, nie błaźnią się i nie odcinają kuponów od chwalebnej przeszłości, tylko ciągle próbują pokazać się z odrobinę innej/nowej strony. Wydaje mi się zatem, że Hymns From The Apocrypha powinni się zainteresować także i ci, którzy odpuścili sobie kilka ostatnich płyt zespołu.
ocena: 8,5/10
demo
oficjalna strona: www.suffocationofficial.com
inne płyty tego wykonawcy:
no ten rok był ciekawy, zabrakło tylko Deicide do pełni szczęścia. Ja osobiście uwielbiam "Blood Oath" bo to jest ta schizofreniczna twarz suffo, gdzie robią różne dziwne rzeczy, nawet jak są ciężkostrawne. Pinnacle of Bedlam też świetne, bo chcieli zrobić coś bardziej nośnego. Nie słyszałem jeszcze nowego materiału, ale Suffocation nigdy mnie nie zawiódł i bardzo lubię też uczyć się grać ich utworów na gitarze. To bardzo dobra lekcja bólu.
OdpowiedzUsuń