Ostatni album Morgoth nie cieszy się wśród fanów specjalną estymą, a zdecydowana większość uważa go za zwyczajne, niewarte splunięcia gówno. Nie zdziwiłbym się wcale, gdyby wielu spośród tych ludzi w ogóle Feel Sorry For The Fanatic nie słyszało, a wybitnie krytyczna ocena całości produkowana była tylko na podstawie bardzo nietypowej okładki, która z death metalem nie ma nic wspólnego. To ostatnie nawet jest na miejscu, bo i sam materiał również nie ma z tą muzyką punktów wspólnych, ale to akurat nie powinno dziwić nikogo, kto zaznajomił się z wcześniejszymi płytami Niemców. Morgoth poszli (pognali) do przodu z eksperymentami tak daleko, że wyszedł im z tego zmetalizowany rock z elektronicznymi/industrialnymi dodatkami i tylko majaczącymi w oddali pozostałościami po „Odium”. Ostro, prawda? Efekt tej całej ewolucji to… kopiące i przebojowe rockowe kawałki, których na płycie jest dziewięć. Jest jeszcze małe cuś – pod numerem czwartym kryje się techno sieka w stanie czystym, która jak dla mnie stanowi najsłabszy punkt programu (choć jest uzasadniona tytułem i od strony konceptu ma sens), ale też dowodzi ogromnej odwagi muzyków. Tak czy inaczej najlepiej to przepstrykać, bo zaraz po tym wynalazku — chyba dla równowagi i uspokojenia nerwów — umieszczono dwa zdecydowanie najlepsze kawałki na płycie: „Curiosity” i „Forgotten Days”. Na nich plusy się nie kończą, bo godne uwagi są chociażby „This Fantastic Decade”, „A New Start” czy „Last Laugh”. Ekstremy tu nie uświadczymy zupełnie, piosenki (dobre określenie) sączą się powoli i ogólnie jest cacy. Zabawne, że największą barierą przy przyswajaniu tej płyty okazał się dla mnie wokal Marc’a Grewe, który porzucił dzikie ryki na rzecz czegoś na kształt śpiewu. Z czasem i do tego się przyzwyczaiłem, przez co chętniej ten album odpalam. Fajna, choć momentami dziwna płyta.
ocena: 7/10
demo
oficjalna strona: www.morgoth-band.com
inne płyty tego wykonawcy:
Jak na ponad dekadę grania, szwajcarski Yog nie może się poszczycić wieloma sukcesami. Eee… jakimikolwiek sukcesami. Opisywany krążek to dopiero ich drugi pełny album, o poprzednim — „Years Of Nowhere” z 2007 — w Polsce słyszały może ze trzy osoby, a i to pewnie przypadkiem, lewym uchem i przez ścianę. Half The Sky, o czym jestem przekonany, dużo większej popularności im nie przysporzy, choć akurat mogłoby być inaczej, bo to kawałek dobrze brzmiącego (ostro i ciężko) i z wyczuciem zagranego hałasu a’la rozmaite świry z Relapse. To skrajnie działająca na układ nerwowy mieszanka histerycznego hard core z nowoczesnym grindem i paroma technicznymi pojebaństwami, w której ciągle coś się dzieje. Notoryczne zmiany tempa, łamanie rytmów, męcząca schizofrenicznymi riffami gitara, dysonansowe rozjazdy, totalne wahania nastroju i wściekle drący mordę wokalista – tak to się mniej więcej prezentuje. The Dillinger Escape Plan, Converge, Botch, The End, Burnt By The Sun – jeśli nie odstraszają was te nazwy, to spokojnie możecie sięgnąć po Yog. Chłopaki tłuką i krzyczą pod wyraźnym wpływem wymienionych kapel i chociaż to jeeeszcze nie ten poziom, to ich muzyka w dawce zawartej na krążku (niecałe pół godziny) może się naprawdę podobać. Należy przy tym zaznaczyć, że Yog prezentują raczej radykalne oblicze takiego grania i wszelkie zmiękczenia (zaśpiewy czystym głosem, melodyjki, ambientowe plumkania, smutne klimaciki…) są im zdecydowanie obce. Agresywność tego materiału w dużym stopniu nakręca wokalista, który wrzeszczy jakby mu właśnie odmówili kredytu, ale robi to niestety dość jednowymiarowo. Trochę urozmaiceń — choćby jakiś głęboki bulgot w wolniejszych partiach — by nie zaszkodziło, a kawałkom z pewnością nie ubyłoby brutalności. A jak już to poprawią, to powinni pogłówkować nad wypracowaniem czegoś, dzięki czemu staną się w jakiś sposób rozpoznawalni. Na razie jest spoko, ale muszą się pilnować.
Na początek przywalę z grubej rury i bez zbędnego owijania w bawełnę, bo nie ma sensu tego ukrywać. Testimony Of The Ancients to w mojej nieskromnej, fanatycznej opinii absolutnie najlepszy album w dziedzinie technicznego death metalu (a właściwie death metalu w ogóle) jaki kiedykolwiek się ukazał! Bezbłędny, niedościgniony, wielki, oryginalny, błyskotliwy, niepowtarzalny, obłędny! Możecie mnie oblewać roztopionym ołowiem, ćwiartować zardzewiałą żyletką a nawet straszyć gotyckimi wywłokami. Ba! Wizyta w pokoju 101 nie sprawi, żebym zmienił zdanie w tym temacie. To powinno starczyć za całą recenzję. Jeśli jednak komuś mało — w co zresztą wątpię — to zapraszam na litanię do Almighty Pestilence. Wizjonerzy technicznej brutalności zamknęli w ośmiu „właściwych” utworach Testimony Of The Ancients wszystko, co w takiej muzyce najlepsze, okraszając to poziomem wykonawczym wyrastającym znacznie ponad znane wówczas standardy i nieprawdopodobną wprost inwencją. Doskonałe i zasługujące na uwagę jest tu wszystko, każdy, absolutnie każdy najmniejszy element tego Albumu dowodzi kunsztu jego Twórców, którzy niczego nie pozostawili przypadkowi, obmyślając kapitalny muzyczno-liryczny koncept. To dlatego obok „normalnych”, powalających, olśniewających death’owych killerów mamy jeszcze osiem instrumentalnych miniatur, które dodatkowo spajają kawałki, wprowadzając klimat horroru i tajemnicy, a zarazem czyniąc Płytę wyjątkowo łatwą w słuchaniu. Wprawdzie nie uświadczymy tu aż takiej brutalności, jak na 
Dziwi mnie upór, z jakim Faeces podciągany jest pod jakąś wielką ekstremę z grindem włącznie. Chyba tylko ze względu na nazwę oraz dość chaotyczną i przeciętnie brzmiącą przeszłość (która też mi jakimś strasznym hardziorem nie zalatywała), bo Upstream naprawdę z dziką sieczką nie ma nic wspólnego. To naturalnie nie oznacza, że chłopaki pitolą jak wyżelowane pedały spod rumuńskiej remizy (pamięta ktoś jeszcze O-zone?), bo pewnej mocy płytce odmówić nie można. Death metal – owszem, ale nie ten ukierunkowany na zadziwianie szybkością i poziomem brutalności jak to mają w zwyczaju amerykańskie pomioty choćby z katalogu Unique Leader. Faeces stawiają na urozmaicone struktury i dziwny, często jazzujący (a przez to lajtowy) klimat, a przy okazji nie stronią od niewielkiej dawki melodii. W obecnej twórczości zespołu można wskazać na fascynacje miotaczami pokroju Cynic, Atheist czy Cryptopsy, u których basman nie jest tylko statystą noszącym graty za kolegami. Słychać także, że na chłopakach duuuże wrażenie zrobiła Obscura i śmiałe poczynania Jeroena Paula Thesselinga, bo podobne zagrania starają się inkorporować do swojej muzyki. Metalowo-jazzowa mikstura sporządzona przez Faeces wypada więc dość oryginalnie jak na polskie warunki, bo to zawsze coś mniej typowego i nie oklepanego na wszelkie sposoby. Panowie chcą robić coś swojego i za to należą im się pochwały, jednak same ambicje nie wystarczają, bo przerastają niekiedy umiejętności czysto kompozytorskie. Przejawia się to choćby w niepotrzebnym rozciąganiu niektórych motywów. Zespołowi zdarza się także niekiedy zgubić w swoich kombinacjach, a wtedy aranżacje trochę za bardzo się rozjeżdżają. Poza tym niespecjalnie spisuje się wokal – jestem przekonany, że do takiego grania lepiej pasowałyby wstrzelone w dynamikę utworów wrzaski. I to by było tyle, jeśli chodzi o niedociągnięcia, bowiem realizacja materiału stoi na dobrym poziomie i nie wymaga żadnych poprawek. Na przyszłość życzyłbym Faeces więcej zdecydowania przy montowaniu kawałków, bo to powinno zaowocować należytą spójnością, a i wrażenia podczas słuchania będą lepsze. O nich zdecydowanie nie można powiedzieć, że nazwa odzwierciedla poziom muzyki!
Trzeci, trwający zaledwie 28 minut „longplay” Deicide — wbrew temu, co się może niektórym, zwłaszcza oponentom, wydawać — nie jest przesadnie podobny do 
Chyba nie będzie zbyt wielkim kłamstwem stwierdzenie, że jest to pierwszy krążek Devina w jego czysto progresywnym wcieleniu. I jedyny taki, który — wbrew temu, co sugeruje nagłówek — powstał w czasach, kiedy nie miał on jeszcze filmu na odmienianie własnego nazwiska przez wszystkie przypadki, łączenia go z przypadkowymi wyrazami typu „band” albo „project” i robienia z tego nazwy kapeli. Ostatecznie Devin i tak podpiął wydawnictwo pod własną markę, co — jak mniemam — miało przysporzyć mu więcej chwały; jest to jednak temat na zupełnie inną wieczorynkę. Tym niemniej, krążek może być, i zapewne jest, dla naszego bohatera powodem do chluby, bo, mimo iż nie najlepszy w dorobku, jest on wydawnictwem przełomowym, muzycznie zaś – przebojowym. W przeciwieństwie do muzyki spod znaku SYL, Ocean Machine: Biomech jest bardzo spokojny, delikatny wręcz, wymuskany i odpicowany niczym chłopaczek do pierwszej komunii – w sam raz na prywatki dla średnio-starszego pokolenia, mówiąc innymi słowy. Jest też niesamowicie melodyjny, nie tak znowu połamany (jakby na to progresywność przedsięwzięcia wskazywała) i tak okropnie wpadający do łba, że połknięte przez zadowolonego cyklistę owady mogą czuć się zawstydzone. Przy tym całym lukrze jest jednak zaskakująco męski i dojrzały, choć niektóre rozwiązania mogą świadczyć o czymś zupełnie innym. Lecz mój problem z Ocean Machine: Biomech leży gdzie indziej. Mimo tych wszystkich ciepłych słów, które zdążyłem już rzucić pod adresem albumu, nie umiem czerpać z niego pełnej satysfakcji. Owszem, lubię go, dobrze mi się go słucha, ale po jednym okrążeniu, mam ochotę zabrać się za coś zupełnie innego. I mam wrażenie, że dzieje się tak z powodu owej grzeczności. Kilka kawałków mogłoby bowiem spokojnie trafić na składankę „lata z radiem” – a to nie jest komplement, szczególnie w przypadku takiej muzyki. Za dużo lekkości i słodyczy, choć zakładam, że jest to świadomy zabieg mający odróżniać recenzowane wydawnictwo od SYL. To wszystko sprawia, że Ocean Machine: Biomech nie jest moim faworytem, za dużo w nim dwoistości i niezdecydowania. I mimo iż słucha się go dobrze, to nie słucham go za często.
Przed wami kolejna niedoceniona kapela, która jednak swoim krótkim żywotem i zaledwie dwiema płytami zdążyła wpisać się złotymi zgłoskami do historii thrash metalowego łojenia. Amerykanie wprawdzie nie stworzyli niczego wybitnie oryginalnego, co mogłoby przewartościować gatunek, ale poziomem swojej muzyki doskonale zademonstrowali potencjał takiego grania w jego najbardziej kreatywnym okresie. Socialized Hate pod każdym względem prezentuje się znakomicie – porywająco i niezwykle świeżo. W tym, że zajebistość, z którą obcujemy, nie jest tylko ćpuńską iluzją, słuchacza utwierdza mała łyżka dziegciu w postaci zupełnie niepotrzebnego i nic nie wnoszącego minutowego intra. No ale jakie pierdolniecie po nim występuje – to jest coś wspaniałego! I tak jak uderzający prosto w twarz „Chemical Ddependency”, całą resztę utworów chłonie się w niemym zachwycie. Hmm… w sumie nie takim znowu niemym, bo refreny są z gatunku tych, które błyskawicznie się podłapuje. Na Socialized Hate składają się szybkie, mocno nabijane tempa, szybkie, arcyciekawie tnące i urozmaicone melodycznie riffy oraz szybkie, przenikliwe solówki – a to wszystko zagrane szybko, precyzyjnie i z dbałością o odpowiednią dynamikę. Do tego bardzo dobry wokalista, nienaganna technika (ale bez popadania w puste szpanerstwo), świetnie dostosowane do muzyki brzmienie, dojrzałe teksty i odrobina humoru. O zajebistości materiału świadczy także to, że przez 38 minut zespół generuje taki czad, że dupę urywa – Socialized Hate to super energetyczne, a jednocześnie ekscytujące grzańsko, przy którym nawet 
Ogień! Tak można w skrócie określić Crowned In Terror. Chcąc powiedzieć coś więcej, trzeba zacząć od zwrócenia uwagi na dużą ilość szybkiej, energetycznej i dość technicznej napierduchy. Szwedzi nie zmienili zbytnio swego stylu, ale po prostu więcej tu death metalu niż thrash’u, choć sam feeling pozostał nienaruszony (za co im chwała), dzięki czemu płytki słucha się wybornie. Agresywność materiału podbija wokalami doskonale znany Tomas Lindberg, którego histeryczne wrzaski bardzo ładnie ozdobiły muzykę Korony. Brutalizacja dźwięków nie zniszczyła na szczęście innej cholernie atrakcyjnej ich cechy – melodyjności. I tak oto przez 43 minuty The Crown napieprza nie bezmyślną ścianą hałasu, a niemal samymi wyraźnymi hiciorami z odrobiną walcowania. Koniecznie trzeba wyróżnić „The Speed Of Darkness”, bo to jeden z największych wypasów w twórczości Szwedów – super chwytliwy, fajnie blastujący i wciągający do wokalnego współudziału czepliwym tekstem. Ponadto świetnie prezentują się „Crowned In Terror”, „Under The Whip”, „Out For Blood”, „Satanist” i „Immortal Rites”, ups, sorki – „Death Metal Holocaust”. Album leci bezproblemowo, do tego często można sobie pośpiewać z zespołem, więc nadaje się do długotrwałego katowania, tym bardziej, że znakomicie ładuje baterie.
Nieprzyjemnie długo przyszło nam czekać na piąty duży krążek chełmskiego Parricide. Tak długo, że zasadne stało się przypuszczenie, iż kapela gdzieś po drodze dokonała żywota, albo w jakiś inny drastyczny sposób zaniemogła. Zawartość Just Five w okamgnieniu rozwiewa jednak wszelkie wątpliwości – kapela istnieje (w przemeblowanym składzie – wymianie uległa sekcja) i ma się zajebiście dobrze. Znaczy to tyle, że dalej mordują na najwyższym światowym poziomie. Czy jeszcze wyższym niż na wybornym „Patogen”? Akurat na to pytanie nie potrafię teraz odpowiedzieć, bo płyty, choć utrzymane w charakterystycznym dla Parricide stylu, na tyle mocno się od siebie różnią, że wymagają nieco innego podejścia. To tak ogólnie, bo miłośnicy zespołu nową chapną raz-dwa i bez zakąszania. Absolutnie nic się nie zmieniło jeśli chodzi o wspaniałą brutalność, energetyczność, taką trochę „drugoplanową” chwytliwość kawałków, ich świeżość, czy porypane zagrywki wplatane tu i ówdzie w zmasowany atak na uszy, ale już podejście do struktur i brzmienie są wyraźnie inne. Just Five jest materiałem prostszym od poprzedniego, bardziej poukładanym, przejrzystym, bezpośrednim i może nawet odrobinę wolniejszym, ale ciągle mocnym i patologicznie atrakcyjnym. Ta czytelność sprawia, że album szybko wpada w ucho i tak po ludzku cieszy fajnymi piosenkami. Oczywiście nie robię z tego problemu, ba, jestem przekonany, że wielu fanów ucieszy się z faktu, że to muzyka łatwiejsza do ogarnięcia, także dzięki wielu zabawnym introsom (które poza granicami kraju raczej nie zostaną docenione). Najważniejsza jest krwawa miazga, a tej Just Five niesie ze sobą pod dostatkiem. W parze ze zmianami w muzyce idą odzwierciedlające je zmiany w brzmieniu – stąd też więcej klasycznego brudu i szorstkości w gitarach oraz mocno przesterowany rzężący bas. Pewnym przekleństwem Just Five jest cover głupawego (sprawdziłem oryginał) kawałka Bloodhound Gang, od którego kretyńskiego refrenu, choćby nie wiem jak się starać, nie można się uwolnić już po pierwszym przesłuchaniu, zgrrroza. Na szczęście na tym cholerstwie hiciory się nie kończą, bo do naszej dyspozycji oddano m.in. „To Be Like Him”, „My Problem Is Paramount… For Me”, „My Day”, „Debt”, „Nobody”, które na koncertach powinny poniewierać równo z parkietem. Jeśli szukacie w grindzie czegoś zagranego z głową i jajami, a z Parricide nie mieliście nigdy styczności (co by było dziwne), nic nie stoi na przeszkodzie, by przygodę z tym zespołem zacząć właśnie od Just Five. Łatwo się wkręcić.
