Ktoś złośliwy albo zupełnie nieobeznany w temacie mógłby powiedzieć, że historia Defecation jest dużo ciekawsza niż muzyka tej kapeli. Moooże i jest w tym odrobina racji, bo początki zespołu to zlepek kilku dziwnych i niekiedy zabawnych przypadków, ale wartości Purity Dilution i wpływu tego albumu — choć obiektywnie daleko mu do jakichkolwiek wodotrysków — na rozwój grind core’a nie można przecenić. Panowie Mick (hurtowo niszczący naciągi w Napalm Death) i Mitch (gitara i wrzaski w Righteous Pigs) Harris w niecałe pół godziny wyrzucili z siebie mnóstwo — jak się okazuje nie do końca uwolnionej w macierzystych kapelach — agresji i wkurwienia, co przełożyło się na ostro dojebany materiał: szorstki, wulgarny i nader bezpośredni, a przy tym surowo brzmiący. Purity Dilution to po prostu pozbawiony ozdobników i nieco chaotyczny grindowy żywioł, który zmiata wszystko na swojej drodze. Naturalnie wpływy Napalmów słychać na każdym kroku, ale muzyka Defecation ma jednak nieco bardziej wyziewny i hermetyczny charakter od tego, do czego wówczas zmierzali Brytyjczycy. Przy okazji jest także bardziej rozbudowana rytmicznie i gitarowo, jeśli przyjmiemy za punkt odniesienia choćby „From Enslavement To Obliteration”. No, ale przecież nie o wymyślne aranżacje tu chodzi. Po niezbyt optymistycznie nastrajającym (pod względem jakości) intrze następuje brutalny atak na narządy słuchu, który trwa już do samego końca płytki – bez litości i oglądania się za siebie. Grind, death metal i punk wymieszane tak, by powstało jak najwięcej odpychającego hałasu. Albo komuś takie podejście spasuje i postawi sobie Purity Dilution obok płyt Repulsion i Terrorizer, albo po kilku minutach na zawsze da sobie siana z Defecation.
ocena: 7/10
demo
inne płyty tego wykonawcy:
podobne płyty:
- NAPALM DEATH – From Enslavement To Obliteration
- TERRORIZER – World Downfall
Wielki powrót kultowego Massacre! Wszyscy fani klasycznego death metalu od dawna w napięciu czekali na ten moment, ponieważ bla, bla, bla, coś tam, coś tam, bla, bla, bla… Naprawdę, męczą mnie te wszystkie reaktywacje, zwłaszcza takie, za którymi stoją niezbyt czyste intencje. Ekipa wskrzeszonego Massacre wprawdzie nie robi wokół siebie takiego cyrku jak choćby Carcass czy Broken Hope, ale trudno mi uwierzyć w to, że Rick Rozz i Terry Butler bez swojego starego zespołu nagle żyć nie mogą. Tym bardziej, że ten drugi pewnie do śmierci może grzać dupsko w słońcu, jadąc na samych tantiemach z Six Feet Under. Co ciekawe, zawsze najbardziej zainteresowany reaktywacją (i zyskiem niej płynącym) był Kam Lee, a w obecnym składzie go nie ma… Jakiż to wspaniały punkt wyjścia dla rozmaitych teorii spiskowych! No, ale o czym to ja… Właśnie, przyprószeni siwizną tudzież świecący łysinami deathmetalowcy w liczbie czterech zebrali się do kupy, uzyskali błogosławieństwo założyciela Massacre Billa Andrewsa i atakują z trzecią płytą, która w zamyśle ma być godną kontynuacją 
O ile Exodus pojawia się w rozmaitych rankingach i zestawieniach klasyków, jest ustawiany w jednym szeregu z Testamentem, Metallicą i Slayerem, zaś debiutancki 
Immolation to potęga! Tylko jakaś dziwna… Po 12 latach mordowania dźwiękiem (nie licząc czasów Rigor Mortis) Close To A World Below to dopiero czwarty album w ich dorobku. Ale za to jaki! Po prostu, kurwa, najlepszy! Poprzez zagęszczenie partii wszystkich instrumentów, wypieszczone brzmienie i infernalne wokale Nowojorczycy generują imponujący soniczny chaos, w którym zwykli zjadacze chleba (w tym miłośnicy „death metalu” typu In Flames czy Wintersun) nijak się nie połapią. Najniezwyklejsze jest jednak to, że przez 42 minuty tego wybitnego krążka rzeczony chaos jest ciągle pod ich kontrolą. Zespół posługuje się nim z chirurgiczną precyzją, by osiągnąć końcowy cel swej ideologicznej krucjaty – obalić mit chrześcijaństwa! Po kilkudziesięciu sekundach bzyczącej rozbiegówki i znanych skądinąd słowach „Didn’t you say Jesus was coming?” rozpętuje się piekło, zupełnie jak to z okładki. Muzycy Immolation nie liczą się z biednymi uszętami, ładując w nie techniczny napierdol w różnorodnych, gwałtownie zmienianych tempach. Warstwa instrumentalna to istne szaleństwo: pokręcone, zaskakujące „dziwnością” riffy, nieszablonowe i cholernie intensywne bicie perkmana (sprawdźcie koniecznie na słuchawkach – wychwycicie każdy akcent), obezwładniający ciężar, poplątane solówki, kaleczące uszy flażolety, głęboki wokal… Panowie z Immolation dysponują zajebiście genialną techniką gry, o której większość może tylko śnić, ale korzystają z niej z umiarem, skupiając się na robieniu fajnych, rozpoznawalnych kawałków, nie zaś zbiorów indywidualnych popisów. No i ten klimat Close To A World Below! Napierdalać brutalnie i technicznie przy odrobinie chęci może prawie każdy, ale tylko Immolation potrafi przy takim stopniu skomplikowania materiału wytworzyć ponury i przytłaczający klimat. Wrażenie potęgują zajebiste teksty, w których aż roi się od przemyślanych prowokacji i celnych uderzeń w rozmaite świętości. No bo co my tu mamy: „In a perfect world, your perfect god / Is a coward just like you” czy „Lost in prayer / I lost my soul / Lost my way / I followed you / You led me deep / Into despair / Where there was hope / Gloom was waiting”… Trzeba wam czegoś więcej? Spoko, takie treści przewijają się przez wszystkie osiem utworów, z których mnie od lat najbardziej rozwala „Father, You’re Not A Father”. Close To A World Below to doskonały, wymagający album, w którym absolutnie nie pozostawiono miejsca na przypadek i jako taki polecam go ludziom inteligentnym i otwartym na ocierające się o chaos muzyczne eksperymenty. Nie zawiedziecie się!
O Bonded by Blood napisano już chyba wszystko, a nawet jeszcze więcej. Rozebrano na części pierwsze teksty, przeanalizowano riffy i solówki, debatowano nad umiejętnościami poszczególnych muzyków, rozprawiano nad wpływem Exodus na gatunek, porównywano do innych albumów tamtych czasów, a nawet zastanawiano się, czy gdyby materiał wyszedł wcześniej (bo przecież nagrania ukończono rok przed premierą) to zamiast Wielkiej Czwórki Thrashu byłaby Wielka Piątka Thrashu. Nie zapomniano o niczym, nie pominięto najdrobniejszego detalu. Mając to na uwadze mam wrażenie, że pisanie kolejnej analizy wydaje się zbędne i zapewne takie właśnie jest. Jedyne, co można napisać i co powinno mieć jako taki sens, jest próba oceny jak Bonded by Blood prezentuje się dzisiaj, niemal 30 lat od premiery. Czy debiut Exodus przetrwał próbę czasu? Otóż wydaje się, że przetrwał, ale nie znaczy to, że czas nie odcisnął na nim swojego piętna. O ile bowiem późniejsze wydawnictwa Amerykanów sporo namieszały na scenie i otworzyły thrash na nowe idee, o tyle Bonded by Blood aż tak odkrywczy nie był. Muzyka jest dość prosta, sporo w niej pierwiastków wczesnej Metallicy, ale też sporo pierwotnej i bezpretensjonalnej agresji, która także dziś może się podobać. Największa w tym oczywiście zasługa wokalisty, który z prawdziwą pasją rozszarpuje kolejne wersy i drze się jak opętany. Nadal robi wrażenie bezpośredniość krążka, buntowniczy punkowy klimat i taka fajna, autentyczna, chęć robienia rozkurwu. Przebojowość takich szlagierów jak „A Lesson in Violence” czy tytułowego „Bonded by Blood” są bezdyskusyjne. Niemniej jednak, bardziej wolę sobie odpalić 
Na początek muszę się wam czymś pochwalić – słyszałem ongiś jakoś tam zatytułowany debiut The Kennedy Veil. Na odnotowaniu tego faktu jednak przechwałki się kończą, bowiem — oprócz nazwy zespołu — kompletnie nic z tamtej płyty nie pamiętam. Na szczęście na potrzeby krążka numer dwa chłopaki postarali się o znacznie lepiej zapadający w pamięć materiał, jakkolwiek oczywiście nic nie wnoszący do gatunku jako całości. Ważne, że nieco ponad pół godziny jazdy, jaką zaserwowali Amerykanie, zupełnie sprawnie tłoczy adrenalinę w żyły, skutecznie nastraja do walki (z czymkolwiek) i nie gasi ochoty na kolejne przesłuchania, choć mniej wytrwałych pewnie może zamęczyć już w połowie. Inspiracją dla tego młodego kwartetu są zespoły grające szybko i… bardzo szybko, a przy tym dość technicznie i niezmiernie brutalnie. Jeśli zatem jarają was takie nazwy jak Hour Of Penance, Origin, Deeds Of Flesh, Cryptopsy czy Hate Eternal, że wymienię najbardziej rzucające się w uszy skojarzenia, to Trinity Of Falsehood jest albumem, nad którego zakupem radziłbym się poważnie zastanowić. Mamy tu bowiem w zasadzie wszystko, czym powinien się charakteryzować porządny (bo do wybitnego brakuje przede wszystkim oryginalności, czegoś zaskakującego) album z gatunku brutal/technical death metal – krążek jest bardzo zwarty, precyzyjnie zagrany, praktycznie pozbawiony przestojów (w ich przypadku przez przestój należy rozumieć moment, kiedy nie napierają blastów), nieutytłany w deathcore’owym syfie (chociaż wokalista wygląda na takiego typka), a do tego brzmi mocno i zaskakująco selektywnie. Nie trzeba nawet pełnych 10 sekund kontaktu z pierwszym z brzegu „Ad Noctum”, żeby zrozumieć, że The Kennedy Veil stawiają w swej muzyce na intensywność; intensywność osiąganą wszelkimi dostępnymi (dla kapeli z rockowym instrumentarium) sposobami, a już zwłaszcza morderczymi tempami – wygar jest taki, że niekiedy trudno się połapać, ktróry kawałek aktualnie leci. Dla jednych może to być problem, dla mnie niekoniecznie – po pierwsze już wspomniałem, że wybitni nie są, a po drugie od takiej kapeli oczekuję soczystego i przyzwoicie pogmatwanego napierdolu – taki właśnie dostaję, więc nie widzę potrzeby się czepiać. Czy The Kennedy Veil rozwiną się w przyszłości w bardziej wyrazisty twór – zgadnąć niepodobna, ale jeśli tylko utrzymają poziom Trinity Of Falsehood, to źle nie będzie – do tej płytki wraca się z przyjemnością.
Ostatnio mieliśmy na blogu trochę nowości, czas więc najwyższy sięgnąć po kilka staroci. Dyskografia Deathrow dzieli się zasadniczo na dwie części: interesującą nas mniej i zaiste bardzo interesującą. I jak się pewnie domyślacie, zaczniemy właśnie od wisienki. Deception Ignored nagrano w czasach, kiedy większości kapel ani na moment nie wpadło do głowy pobawić się muzyką i zobaczyć dokąd te zabawy prowadzą. Sami zresztą bohaterowie dzisiejszej recenzji zanim wydali na świat opisywany album, trudzili się graniem typowego, niemieckiego thrashu. Ale nie o tym jest ten tekst, więc do rzeczy. Deception Ignored powinni się szczególnie zainteresować maniacy gitarowych fajerwerków; gitarowego thrashu ogólnie. Tak, nad wyśmienitą pracą duetu Flügge/Osterlehner można się trzepać godzinami. Nie mam jednak na myśli zaledwie ich popisów solowych, ale odnoszę się do całokształtu aranżacji gitarowych. Średnio co 2-3 minuty pojawia się urywający dupę riff, a trzeba wiedzieć, że pomiędzy nimi poupychano owych „kilka”, absolutnie kilerskich solówek, co przekłada się oczywiście na częste wizyty w ustronnym miejscu z zapasem chusteczek w garści. Jest tego tak wiele, że spokojnie mogliby Niemcy obdzielić połową materiału kilka kapel, samym pozostając wciąż z tuzinami. Naprawdę postarali się muzycy o to, by gitar nikomu nie zabrakło, nie tracąc przy tym nic z kosmicznego poziomu, zróżnicowania i niebagatelności. „Events in Concealment”, instrumentalny „Triocton”, „Narcotic” to tylko kilka przykładów kompozytorskiej maestrii i technicznej finezji. Równie dobrze mógłbym jednak wymienić wszystkie siedem kawałków i nikt kamieniem by we mnie nie pizdnął. Trochę blado na tym tle wypada bas, bo niestety przez znakomitą większość krążka umyka uwadze i nie wychodzi poza dźwięki tła. Aczkolwiek we wspomnianym „Events in Concealment” udaje mu się wychynąć z ukrycia i fantastycznie dopełnić solówkę. Wskazując jednak na minusy albumu – niedosyt basu będzie właśnie największym z nich. Nie zgodzę się natomiast z częścią niezbyt przychylnych opinii dotyczących wokali, bo moim zdaniem pasują do charakteru muzyki i nie dość, że niczego im nie brakuje, to barwa i styl śpiewania nadają muzyce oryginalnego szlifu i dobrze współgrają z ogólną koncepcją wydawnictwa. Dobrze sprawuje się także garowy. Nie będzie wielką przesadą, jeśli napiszę, że jest w awangardzie swoich czasów i bardzo udanie żeni ze sobą grę techniczną i agresywną. Nie jest to oczywiście najszybszy ani najbardziej techniczny perkusista świata, ale wszechstronny i kreatywny na pewno. Sama muzyka najbardziej kojarzy mi się z rodzimym Wilczym Pająkiem i ich nieco pojebanym, niekiedy nurtująco offowymi melodiami i nieco surrealistycznym stylem. Podobnie jak w przypadku krajanów, Deathrow mocno eksperymentuje z tempami i podobne efekty uzyskuje. Wszystko to sprawia, że krążek jest bardzo złożony i kompleksowy, ale jednocześnie łatwy w odbiorze i przyjemny dla ucha. Jeżeli więc stary Wilczy Pająk był i jest dla was ucieleśnieniem talentu i geniuszu, na pewno nie zawiedziecie się na Deathrow.
Płyta numer dwa w 23 lata po debiucie to doskonała okazja, żeby wyłożyć się na ryj i dokumentnie zeszmacić własną legendę. Ba! Wiele kultowych kapel nawet nie potrzebowało aż tak długiej przerwy, by z tegoż kultu uczynić pośmiewisko. Przykładów nie brakuje, ale szkoda teraz na nie miejsca (zresztą co i rusz jakiś opisujemy), bo Amerykanie z Nausea na przekór złamującej tendencji stworzyli absolutnie wypasiony materiał. Fakt, takie granie nie przywróci im nawet procenta dawnej popularności — wartość muzyki nie ma tu nic do rzeczy, to czas zrobił swoje — ale na pewno nie zawiedzie fanów (obojętnie jakich – starych czy nowych) i wstydu samej kapeli nie przynosi. Kurwa! To naprawdę trzeba mieć jaja, żeby wracać po tak długiej przerwie wydawniczej, mało tego – wracać z porządnym krążkiem! 29 minut (co tak mało! – zakrzykną nie bez racji niektórzy) Condemned To The System to piękna i poniekąd sentymentalna podróż do czasów, kiedy grind core polegał na wyrzyganiu frustracji i wkurwienia na otaczające… wszystko, nie zaś na szokowaniu prędkością światła czy gównianymi zdjęciami ściągniętymi z internetu. Wobec powyższego spory zawód czeka tych, którzy oczekiwali wypolerowanej (albo z drugiej strony – kompletnie nieczytelnej) produkcji i absurdalnie szybkich blastów, bo obecnie Mdłości rozpędzają się co najwyżej do średniego tempa, a brzmią po prostu dobrze i zajebiście staro. Zresztą powiedzcie sami, kto miałby brzmieć i grać mega klasycznie, jak nie oni? Muzycy Nausea doskonale wiedzą, jak sprawić radochę miłośnikom pierwotnego grindu, bo sieczka w ich wykonaniu jest prosta, dosadna i bardzo chwytliwa. Riffy są wyraziste, rytmy łatwe do podchwycenia, a ten wokal… Oscar Garcia w jakiś tajemniczy sposób utrzymał poziom sprzed wielu lat i wymiata. Fani prekursorów gatunku dodatkową atrakcję znajdą w tym, że w wielu (zbyt wielu? chyba jednak nie…) fragmentach Condemned To The System nasi milusińscy dają jasno do zrozumienia, jak ich zdaniem powinien grać reanimowany Terrorizer. Jakby tego było mało, robią to bez żenady, wręcz po chamsku kpią z obecnej formy ekipy Pete’a Sandovala. Wystarczy zerknąć na tytuł albumu – czy na 
Tak się jakoś złożyło, że przy okazji poprzedniej mojej recenzji nie wspomniałem ani słowem o gościnnym występie Tony’ego Choya, który także został do nagrania zaproszony. Nie było tego wiele, bo ledwo jeden kawałek, ale jak na Tony’ego przystało – najwyższej próby. Dziś jednak będzie o nim więcej, bowiem Synkronizity to projekt właśnie jego autorstwa i za jego przewodem. Synkronizity to prog metalowy byt spod znaku nieistniejących już parę dobrych lat Clockwork oraz Dali’s Dilemma, które choć niespecjalnie znane, nagrały wyśmienite i bardzo oryginalne albumy, mogące śmiało konkurować z tymi bardziej znanymi i uznanymi (nie zawsze zresztą zasłużenie). Porównanie jest to dosyć niejasne i niewiele wyjaśniające, ale poszukajcie sobie wspomnianych kapel, a wszystko stanie się jasne. Jak przystało jednak na krążek współczesny, Cultivation oferuje jeszcze większy misz-masz stylistyczny, równie jednak zgrabny i spójny i co najważniejsze – fantastycznie brzmiący. Poza Tonym w składzie znalazło się jeszcze dwa nazwiska, których nie znać nie wypada, a mianowicie gitarzysta Santiago Dobels, znany przede wszystkim z kapeli Aghora, ale także z kilkuletniego pobytu w Cynic, oraz pałker Matt Thompson, który powinien być dobrze znany fanom Kinga Diamonda. Skład uzupełniają wokalista Grant Petty oraz klawiszowiec Arbise Gonzalez. Wypadkowa samych tylko „sław” nie pozostawia złudzeń, co do jakości muzyki i poziomu technicznego wydawnictwa, tym lepiej więc, że i żółtodzioby wzniosły się na wyżyny swoich umiejętności i zrobiły, co do nich należy. A, trzeba przyznać, dzieje się sporo. Kanwą, na której zbudowano album jest, jak już wspomniałem, prog metal, tutaj jednak poddany wielorakim i wielokrotnym transformacjom. Nie należą do rzadkości ani motywy latynoamerykańskie, ani wycieczki w stronę melodyjnego blacku. Wszystko to jednak trzyma się kupy i służy całości. To, że album jest dzieckiem Tony’ego słychać niezaprzeczalnie i na każdym kroku, ale swoje piętno pozostawili także Dobels, z kilkoma, bardzo Aghora’owymi solówkami i Arbise Gonzalez, który dosłownie ożywił album. Najlepszym na to przykładem jest mój ulubiony utwór zatytułowany „Tight Rope”, a w szczególności jego refren. Bas Choya czyni cuda – jest transowy, niemal hipnotyczny, ale to właśnie Gonzalez sprawia, że jest tak niesamowity i epicki. Do zdecydowanych highlightów należą także, przywołane już, solówki Dobelsa. Żeby nie było jednak za kolorowo – kilka uwag. Przede wszystkim długość krążka. 29 minut to jakiś żart, a jeśli odejmie się od tego instrumentalny „Samba Breeze”, będący w sumie tym, na co wskazuje tytuł, czyli sambą, oraz cover The Police, zostaje nieco ponad 20 minut. Czyli epka. Trochę to wkurwiające, bo nie wierzę, że pomysły skończyły się na 5, słownie pięciu, kawałkach. Więc albo skok na kasę albo chuj wie co. Drugi zarzut, to poniekąd zarzut do części współczesnej sceny z jej niezrozumiałym pociągiem do czystych wokali i numetalowych krzyków. Grant Petty daje się poznać z wielu wokalnych stron, ale czym więcej próbuje śpiewać w nowomodnym stylu, tym większy absmak mnie bierze. Cacy, gdy growluje, cacy, gdy się drze i skanduje; mniej cacy, gdy się sili aż nadto przy wrzaskach i części czystych zaśpiewów. Nie twierdzę, że nie powinien śpiewać, ale nic na siłę i wbrew muzyce. I to chyba tyle w temacie wad. Na szczęście jednak minusy nie zasłaniają plusów i te fragmenty bardziej wątpliwej jakości nie wpływają za bardzo na odbiór całości. Warto się z Cultivation zaprzyjaźnić na dłużej. Nawet jeśli czasami trąci „nowym” Masvidalem.
Tym razem, zamiast zwyczajowego opisu płyty i związanych z nią wrażeń, skupię się przede wszystkim na wyliczance inspiracji, które w mniejszym, większym, lub ogromnym stopniu przyczyniły się do jej powstania, dorzucając tylko niezbędny komentarz. Myślę, że to w zupełności wystarczy — nawet bez czytania do końca — byście mogli podjąć decyzję, czy warto się Skeletal Remains i ich Beyond The Flesh zainteresować… No to lecimy z koksem: stary Death (z naciskiem na 
