Mass Infection dali się poznać szerszej publiczności (ta hiperbolizacja była niezamierzona) za sprawą „Atonement For Iniquity” z 2007 roku, na którym w co lepszych fragmentach zespół ocierał się nawet o przeciętność. Od dołu… Rok później Grecy wymienili perkusistę i już z nim w składzie zmajstrowali całkiem przyzwoite czteroutworowe promo, które zapewniło im kontrakt z Pathologically Explicit Recordings. To właśnie dla Hiszpanów zespół nagrał przełomowy The Age Of Recreation – tym materiałem jednoznacznie zdefiniowali styl i stworzyli zalążki własnego brzmienia.
Jak się okazało, muzycy Mass Infection w krótkim czasie dokonali ogromnego skoku jakościowego i z kapeli, której przy odrobinie samozaparcia dało się jako tako słuchać, przekształcili się w sprawną maszynę do zabijania klasycznie pojmowanym death metalem. Pomysł Greków na granie jest tu banalnie prosty: biorą trzy-cztery zaczepne riffy i podkładają pod nie blasty, gdzieniegdzie wzbogacając tę napierduchę pochodami na dwie miarowo pykające stopy. Mass Infection zwykle potrzebują dwie-trzy sekundy na rozruch, a potem już jaaadą. Jeśli to możliwe – na złamanie karku.
Na The Age Of Recreation nie brakuje pewnych zbieżności z Inveracity (sprowadzają się głównie do szybkości i patentów na dynamizowanie utworów, bo na pewno nie wymiatają aż tak technicznie), Requiem (podobny poziom chwytliwości riffów przy zachowaniu brutalności i czytelności), Hate Eternal (selektywność brzmienia przy zabójczych tempach) czy Malevolent Creation (motoryka jak z najlepszych płyt z Marquezem i Culrossem), jednak nie widzę w tym żadnego problemu, bo jak czerpać inspiracje, to od najlepszych. Istotne jest to, że w wykonaniu Mass Infection te zapożyczenia dobrze się sprawdzają i pasują do siebie, a przy okazji sprawiają dużo radochy.
Utwory na The Age Of Recreation śmigają jeden po drugim bez najmniejszych przestojów – bardzo płynnie i naturalnie, ponieważ po pierwsze mają stosunkowo proste i przejrzyste struktury, a po drugie – są pozbawione dłużyzn, zapychaczy i innych udziwnień, które mogłyby zmniejszyć siłę ich rażenia. Pomimo pozornej jednorodności, w opisywany materiał upchnięto także drobne urozmaicenia, choćby odrobinę nieporadnie zagrane solówki. Ale… jeśli mam być szczery, wszystkie te dodatki giną pod naporem blastów i koniec końców całość sprowadza się do gęstej sieczki. Czy to przeszkadza? Ano nie. Tym bardziej, że Mass Infection stworzyli tu świetną bazę pod jeszcze mocniejsze albumy.
ocena: 7,5/10
demo
oficjalny profil Facebook: www.facebook.com/pages/Mass-Infection/129646357120635
inne płyty tego wykonawcy:
podobne płyty:
- BIRTH OF DEPRAVITY – From Obscure Domains
- INVERACITY – Extermination Of Millions
To się nazywa wiara w twórczy potencjał! Nie dość, że Grecy — dzieląc obowiązki między Ectoplasma a Vultur — z zadziwiającą częstotliwością wypuszczają nowe wydawnictwa, to za każdym razem starają się poprawić, podejść do tematu nieco inaczej czy też zaproponować coś nowego. I dobrze na tym wychodzą, zważywszy na to, że poruszają się w dość ograniczonych ramach gatunkowych. Nie powinno zatem zaskakiwać, że White-Eyed Trance nie przynosi żadnych drastycznych zmian stylu, a jednocześnie nieznacznie przewyższa poprzednie materiały.
Stortregn zaistnieli w mojej świadomości stosunkowo niedawno, bo za sprawą „Emptiness Fills The Void”, a że pozostawili po sobie naprawdę dobre wrażenie, z pewnym zainteresowaniem wypatrywałem następcy tamtego krążka. Po kilkudziesięciu sesjach z Impermanence mogę spokojnie stwierdzić, że Szwajcarzy nie zawiedli fanów. Wprawdzie ich styl to ciągle nie do końca moja bajka, aaale materiał jest na tyle zadziorny i sprawnie poskładany, że słuchało mi się go całkiem przyjemnie. Co nie znaczy, że zostanie ze mną na zawsze.
Wydawać by się mogło, że tak duży i wpływowy band powinien się dorobić porządnej koncertówki jeszcze w połowie lat 90. ubiegłego wieku, u szczytu formy i popularności, ale o dziwno do tego nie doszło. Trzeba było rozpadu i reaktywacji zespołu oraz kolejnego wybuchu zainteresowania jego poczynaniami, żeby ktoś wreszcie wpadł na pomysł uwiecznienia scenicznych popisów mistrzów brutalnego death metalu na kawałku błyszczącego plastiku. I to był strzał w dziesiątkę, bo to, z czym mamy do czynienia na The Close Of A Chapter, to soniczna miazga w najlepszym wydaniu.
Oczekiwanie na drugi album Luciferion trwało długo, bardzo długo. A gdy już go dostaliśmy, okazało się… że jednak go nie dostaliśmy. Zamiast pełnoprawnego następcy 
Cały pomysł stojący za Gruesome to, według oficjalnej wersji, chęć oddania hołdu dziedzictwu Death. A już tak mniej oficjalnie: ludzie stojący za Death To All potrzebowali jakiegoś niedrogiego w utrzymaniu supportu na organizowane przez siebie trasy. A cóż mogło sprawdzić się lepiej niż zmontowany naprędce projekt, który quasi-coverami rozmiękczy miłośników oldskulowego (czyli z okresu Combat Records) oblicza Death? Pomysł — o zgrozo! — chwycił i w krótkim czasie Relapse zrobili z Gruesome gwiazdę takiego grania, choć w przeciwieństwie do działających już wcześniej Skeletal Remains, Morfin i Rude ekipa Matta Harvey’a ma do zaoferowania jedynie mało subtelne podróbki i relatywnie duże nazwiska.
Kroniki człowieka wkurwionego, czyli innymi słowy Strapping Young Lad. Devin Townsend pierwotnie powołał do życia ten projekt tylko po to, żeby przelać na dźwięki swoje frustracje związane z wcześniejszymi doświadczeniami z muzycznym biznesem i przekazać światu prosty komunikat: I fucking hate you.... I fucking hate you.... I fucking hate you.... I tak, kurwa, do zajebania. Heavy As A Really Heavy Thing to niemalże strumień świadomości (albo braku świadomości), kupa przedziwnego hałasu, w której przynależność gatunkowa jest najmniej ważna. Jak to przyznał sam Devin: nie liczyły się kompozycje, lecz intensywność, klimat i poczucie humoru.
Na wstępie wyjaśnijmy sobie jedną kwestię, która może mieć duży wpływ na to, czy ktoś w ogóle zaryzykuje kontakt z muzyką Fractal Generator. Zespół na jakimś — zgaduję, że dość wczesnym — etapie dorobił się bowiem etykiety „experimental black/death/grindcore”, która z niewiadomych względów ciągnie się za nim do dzisiaj. Tymczasem ani debiutancki „Apotheosynthesis” ani Macrocosmos tak rozbudowanego opisu nie potrzebują; to po prostu death metal z niewielkim dodatkiem elektroniki – nic, czego można by się bać. Nie bójcie się zatem i śmiało sięgajcie po płyty Kanadyjczyków, bo to naprawdę solidne granie.
Kat po wydaniu 
Pamiętacie Abiotic? Pewnie nie. Zresztą nie ma w tym nic dziwnego, wszak sam zespół już w pierwszych minutach debiutu robił wszystko, żeby o nim jak najszybciej zapomnieć. Ta spektakularna porażka A&R Metal Blade wydaliła dwie kompletnie nieudane, drętwe i fatalnie przyjęte płyty, po czym, ku radości słuchaczy, zapadła się pod ziemię. Do czasu. W 2018 roku Amerykanie postanowili zebrać się do kupy, by jeszcze raz spróbować szczęścia. Co ciekawe, ludzie z The Artisan Era dostrzegli w nich jakiś potencjał i włączyli do swej techniczno-progresywnej trzódki. Wygłupili się?
